Tossabekkir á 7. og 8. áratugnum

Ég er ekki sérlega meyr týpa en það var stutt í tárin og grát og gnístran tanna þegar ég las viðtöl í gær við fyrrverandi nemendur í svokölluðum tossabekkjum í grunnskólunum á síðustu öld. Ég man eftir þessari „getuskiptingu“ og hef lengi staðið í þeirri meiningu að krökkum hafi verið raðað eftir lestrargetu í upphafi skólagöngu. Ég verð svo döpur þegar ég hugsa til þessarar mismununar, hvernig kerfið hefur eyðilagt líf fólks. Ég var ekkert meðvituð um þetta í Langholtsskóla á sínum tíma en þegar við hóuðum árganginum saman fyrir nokkrum árum kom á daginn að engin bekkjarmynd var til af svokölluðum tossabekk.

Nógu er slæmt þegar misvitrir krakkar koma illa fram við bekkjarsystkini sín, eða hvern sem er auðvitað, en það er óverjandi að kerfið standi sjálft fyrir mismunun og/eða einelti.

Djöss.


Hvenær þýðir maður bók?

Ó, hvað textaglíma er skemmtilegt sport. Tungumálið er svo blæbrigðaríkt að þegar maður þýðir setningu af einu máli á annað og svo til baka er næstum öruggt að hún verður ekki eins, ekki alveg eins.

 

 

 


330.000 manna tungumál

... og ég vil viðhalda því eins og Sif Sigmars.


Skáldalaun vs. ráðgjafarlaun

Ég hef enga sérstaka sannfæringu fyrir þeirri aðferð sem er notuð til að launa skáldum og öðrum þeim sem leggja okkur til umhugsunarefni og afþreyingu. Ég er ekkert sérstaklega vel að mér um umsóknarferlið eða hver tekur ákvarðanir um útdeilingu fjárins. Ég gef mér bara að það sé ekki alltaf sama fólkið sem ákveður það.

En ég get sagt að mér finnst skondið að heyra fólk tala um í öðru orðinu að ekki megi umbuna fólki fyrir listsköpun ef það getur ekki „selt“ nógu mikið til að lifa af og í hinu orðinu að ekki megi umbuna fólki sem selur nógu vel til að lifa af því. Listamannalaunin eru 350.000 á mánuði, verktakalaun. Ég veit ekki nákvæmlega hversu mikið er eftir þegar fólk er búið að borga launatengd gjöld en ég veit að margir með þau laun þurfa að drýgja tekjurnar með meiri vinnu.

Og ég hallast að því að Steinunn Ólína hafi býsna mikið til síns máls í grein sinni um ósanngjarna umfjöllun um Andra Snæ af því að nú hefur hann verið orðaður við forsetadæmið. Í litlu málsamfélagi er brýnt að slaka ekki á kröfunum, við getum ekki leyft okkur að skipta úr íslensku yfir í ísl-ensku og svo ensku, a.m.k. ekki umræðulaust. Ef við ákveðum að varpa okkar gegna tungumáli fyrir róða finnst mér að það þurfi að gerast að undangenginni umræðu. Um leið gerum við okkur þá grein fyrir að Íslendingasögurnar gætu glatast og margt annað sem er snúið í þýðingu.

Ókei, kannski er sumum sama um það. Ekki mér og ég er til í að berjast fyrir því. Þannig held ég að vel ígrundaðar bækur á vönduðu máli sem ögra okkur - jafnvel þeim okkar sem lesa ekki bækurnar sjálfar heldur tala bara við þá sem lesa þær - séu mikilvægar, mikilvægari en þær sem seljast staðfastlega fyrir hver jól af því að þær eru á þægilegu og ögrunarlausu máli. 

Hins vegar er ég ósköp fegin að þurfa ekki að ákveða hver fær skáldalaun frekar en hver fær ráðgjafarlaun í bönkunum fyrir að benda fólki á snargalnar ávöxtunarleiðir.


Sorphirða

Ég vildi að ég gæti bætt umræðuna um sorphirðu í Reykjavík en ég er voða hrædd um að ég sé bara sömu skoðunar og stóri hópurinn, vildi óska þess að sorp væri tekið nógu ört til að það hvorki myglaði né lyktaði í tunnunum og að verðið væri sanngjarnt. Við mitt hús er pappírstunna sem mætti hins vegar mín vegna hverfa út í buskann, þ.e. á sama stað og dósagámurinn er, já, og fatagámur Rauða krossins, því að það er ekki ofverkið mitt að bera pappírinn þangað. Ég þrái aftur á móti að fá moltutunnu á vegum borgarinnar því að ég get hvorki stundað moltugerð á svölunum né í garðinum. Til vara vildi ég fá góðar leiðbeiningar um hvernig maður getur orðið sjálfbær í þeim efnum. Fátt leiðist mér meira en að henda nýtilegum hlutum, þar á meðal mat.


Alias

Að spila (á jólunum) er góð skemmtun. Þó kom upp eitt vafatilvik í Alias um helgina. Það er auðvitað borin von að einhver lesandi geti dregið mig að landi en kannski glöggva ég mig með því að skrifa þetta upphátt ...

Orðið var höfuðleður og því var lýst sem einhverju sem væri á hausnum. Mér finnst ótækt að lýsa HÖFUÐleðri með einhverju sem er á HAUSnum því að höfuð og haus er það sama. Samt finnst mér í lagi að vera með orðið grobb og segja að það sé samheiti við mont.

Ég er ekki ein um þessa tilfinningu en okkur reyndist erfitt að rökstyðja þetta með öðru en tilfinningu. Hvernig væri best að lýsa

- bókbandi? Maður les texta í ... og þegar bók er komin segir maður að bókin sé í einhverju. Nei?

- hræðslupúka? 

- sláttuvél? Maskínu sem er notuð til að fjarlægja gras. Nei?

Samt er gaman að spila ...


Skaupið ... í rúminu

Við sum bætum stundum í gríni „í rúminu“ eða „in bed“ aftan við málshætti á páskum til að þykjast vera fyndin. Mér finnst við fyndin. Morgunstund gefur gull í mund ... Sjaldan launar kálfur ofeldið ... Margur verður af aurum api ... Hátt hreykir heimskur sér ... Dramb er falli næst ...

Fram eftir áramótaskaupinu í gær velti ég fyrir mér hvort það yrði meira og minna í rúminu. Svo fór ekki ...

Ég er greinilega einn af þessum leiðindapúkum sem fannst það dálítið ófyndið, aðallega langdregið. Af hverju var Landinn aftur og aftur? Ég næ því að hann á það til að vera hægur og þegar sauðfjárburðurinn var sýndur í beinni útsendingu (sem var ekki Landinn samt) gerðist ekki mikið á hverri mínútu eins og í hasarmyndum. Justin Bieber, dýrir hlaupagallar, Icehot1 - mér fannst fyndnast þegar þau þóttust svo hafa slökkt á tölvunni þegar þau voru búin að skrá sig á ævintýrasíðuna - og svo hljómaði lokalagið óþarflega líkt lokalagi annars skaups.

En greindar minnar vegna áskil ég mér rétt til að skipta um skoðun þegar ég horfi aftur eða heyri einhvern hlæja óskaplega að atriði sem mér fannst ófyndið í gær. 


Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband