Stytting vinnuvikunnar

Ég hef mjög mikinn áhuga á að stytta vinnuvikuna og dreifa verkefnum jafnar meðal fólks. Ástæðan fyrir því að vinnudagurinn er 8 klukkutímar er einfaldlega sú að einhver náungi ákvað að þriðjungur sólarhringsins væri eðlilegur í vinnu, þriðjungur í hvíld og þriðjungur í félagslíf og skemmtanir. Þá var vinnudagurinn 10 eða 12 tímar og hann vantaði viðskipti á kránni sem voru í skötulíki hjá mönnum sem rétt höfðu sig heim til að leggjast í bælið. Ef hann sagði það ekki hefði hann getað sagt það, en væntanlega mundi hann ekki eftir ólaunuðum störfum nema maður ætti að elda, þrífa og kenna börnum til vikunnar bara um helgar.

En gott og vel, svona hugsaði þetta einhver árið 1817 (ég finn bara ekki hver það var) og við erum enn að bíta úr nálinni með það. Kjarasamningaviðræður skilst mér að strandi núna helst á því að starfsmenn vilja styttingu vinnuvikunnar og viðsemjendur vilja a) styttingu kaffi- og/eða matartíma b) engan aukakostnað.

Ókei, ef við gefum okkur að vinnutími fólks nýtist almennt vel er óhjákvæmilegt að það kosti að hleypa fólki fyrr af vinnustaðnum. Það á tvímælalaust við um sólarhringsvaktir. Það þarf hins vegar ekki að stytta hverja vakt um 9 mínútur og vera með marga lausa enda. Það er hægt að fækka vöktunum og svo væri hægt að fjölga millivöktum þegar álagið er mest. Margt af því sem er gert á hjúkrunarheimilum krefst hvorki líkamlegs styrks né hjúkrunarþekkingar heldur útsjónarsemi, félagslyndis og glaðværðar. Aðstandenum stendur auðvitað nærri að spjalla við sitt fólk og fara með í ísbíltúra en ná því ekki daglega og ekki marga klukkutíma í einu. Þá væri gott að hafa áhugasamt fólk að störfum.

En ég viðurkenni að ég er farin út fyrir efnið. Segum að vinnuvikan væri núna 40 tímar að lögum. Hún er það. Segjum að vinnuárið væri 1.740 klukkutímar á vinnustað (44 vikur x 40 tímar). Gæti verið að einhverjum fyndist fengur í því að stytta vinnuárið niður í 1.640 tíma og taka skorpur, annað hvort út frá sjálfum sér eða vinnustaðnum?

Já, þetta er snúið en ég veit ekki betur en að her manns sitji nú yfir útreikningum fyrir alls konar stéttir. Sjálfri finnst mér brýnt að stytta vinnuárið OG nýta virkan vinnutíma fólks vel. En verður hægt að kreista skutlið út ef íþrótta- og annað tómstundastarf barna fer fram á skilgreindum vinnutíma?

Hitt áhugamálið mitt sem er nátengt þessu varðar sjálfvirknivæðinguna. Mitt starf getur vel vélvæðst að hluta og ef ég missi vinnuna mæti ég því með æðruleysi. Ef hins vegar vélar geta leyst flest störf hlýtur fyrst og fremst að losna um tíma fólks. Af hverju ætti ekki vinnuvikan að geta orðið einn dagur ef það nægir til að gera allt sem fólk gerir núna? 

Hjólum stolið

Hjólum virðist vera stolið í atvinnuskyni. Og hvað getur sá gert sem verður fyrir barðinu á slíkum þjófnaði? Ég er ekki búin að lesa öll persónuverndarlögin frá 2018 en miðað við reynslu Valda í Hjólakrafti er réttur þjófsins meiri en þess sem stolið er frá. Valdi er sem betur fer með öflugt tengslanet og bæði hjólin sem var stolið frá honum fyrir 10 dögum hafa fundist og eru komin aftur heim í Hjólakraft.

Bróðurdóttir mín varð fyrir svipuðu í vikunni, á að vísu ekki myndir og hefur engin tök á að endurheimta hjólið nema einhver athugull sjái það eða sé boðið það til kaups. Djöfulsins.

Við þurfum greinilega öll að taka að okkur að vera hið vökula auga löggæslunnar og eitt skrefið er að kaupa ekki notað hjól af einhverjum sem við höldum að eigi það kannski ekki.

 

Meðvirkni á vinnustað

Í morgun fór ég í svakalegt ferðalag upp á Höfða til að hlusta á fyrirlestur um meðvirkni í stjórnun sem Íslandspóstur bauð upp á á vegum Stjórnvísi. Matsalurinn var smekkfullur af áhugasömum tilheyrendum og má skilja það þannig að meðvirkni brenni á fólki.

Meðvirkni á vinnustað er m.a. þegar stjórnandi sér að starfsmaður svíkst um en gerir ekkert í því, jafnar ekki álagið milli starfsmanna og tekur ekki eftir þegar starfsmaður er alveg að keyra út í vegg. Það er áskorun að taka á neikvæðri hegðun og líka að koma auga á jákvæða hegðun og umbuna fólki eftir því sem ástæða er til.

Við eigum flest, sennilega öll, til botnhegðun og topphegðun, sem sagt misgóða daga. Vinnustaður er samfélag eins og samfélagið sjálft og heimilin okkar.

Þegar ég kom út var búið að keyra utan í bílinn minn en hann er 12 ára gömul Mazda sem er aðeins farin að beyglast. Þegar ég var lögð af stað tók ég eftir miða undir rúðuþurrkunni. Mér skilst að það sé alls ekki algilt að fólk sem rispar bíla láti eigendur bílanna vita af því. Gott karma til þessa náunga. Ég var glöð í allan dag.

Gærdagurinn byrjaði líka vel. Þá fór ég á annan fyrirlestur á vegum Stjórnvísi og þótt fyrirlesarinn segði fullt af sjálfsögðum hlutum gerði hann það á skemmtilegan hátt og ég fór út stútfull af brýningu í að aðskilja vinnu og einkalíf. Sá fyrirlestur var á heppilegri stað þannig að ég gat hjólað þangað að heiman og svo í vinnuna.

Og veðrið spillti engu.

Ég ... er sjúklega heppin með heilsuna

Ég held áfram að opna inn í kviku á mér. Ég hef það gott, ég er lukkunnar pamfíll. Ég er í skemmtilegri vinnu og fæ borgað fyrir að gera það sem mér finnst skemmtilegast af öllu, að grúska í texta, setja mig inn í máltækni, hitta fólk, tala við fólk og hlusta á fólk.

Mér er eiginlegt að fara vel með og þess vegna hef ég aldrei á ævi minni verið blönk. Ég naut foreldrahúsa meðan ég var í námi sem er ómetanlegt en ég vann líka með náminu. Það var lítið mál en félagslífið galt aðeins fyrir það.

Ég hef aldrei misst úr í skóla eða vinnu vegna kvíða eða þunglyndis sem ég heyri að sé algengt. Á 18 árum á sama vinnustað hef ég misst úr 10 daga vegna eigin veikinda. Ég er sjúklega heppin með heilsuna og þakka oft fyrir það.

Ég á marga góða vinnufélaga og skemmtilega vini. Ég á áhugamál sem ég næ að sinna og njóta.

Ég átti kærleiksríka foreldra sem dóu á þessu ári og því síðasta og þótt þau séu farin á ég áfram góðar minningar um þau, dýrmætt fólk sem vildi mér alltaf það besta.

Ég er heppin. Hins vegar á ég bróður sem hefur komið illa fram við mig og aðra í fjölskyldunni og þessi misserin rænir það mig svolítilli orku að reyna að hindra hann í að beinlínis hafa af mér og systkinum mínum peninga. Það er miklu algengara en ég hafði áttað mig á. Eðlilega vill margt fólk ekki opna inn í kvikuna á sér. Það er sársaukafullt og það verður alltaf einhver hópur sem finnst hinn opinskái vera að röfla, vorkenna sér, snapa athygli eða einfaldlega fara með rangt mál. Það er áhættan sem maður tekur.

Þegar ég skrifa færslurnar sem ég hef skrifað nokkrar í sumar er ég með 100% athygli á málinu en þess utan lifi ég bara lífinu. 

Ég hef ekki undan miklu að kvarta en ég vinn alveg fyrir mínu góða lífi, sit ekki með hendur í skauti og bíð eftir að tækifærin og ævintýrin komi af sjálfu sér. Ekki einu sinni réttlætið. En mjög margt fólk býr við miklu krappari kjör þannig að mér finnst stundum að ég geti ekki leyft mér að standa upp og verja mig. En þá væri ég meðvirk ...

Hættum að urða og hættum að bruðla

Eftir hlaupaæfingu í morgun fórum við nokkrar í Sundhöllina og töluðum okkur heitar í pottinum um loftslagsvandann. Ein var með mjög dramatíska tillögu. Hún sagði að flugmiði þyrfti að fara upp í 500.000 kr. þannig að ferðalag til útlanda yrði bara mjög stór hluti af útgjöldum heimilisins.

Það þarf að verðleggja kolefnisfótsporið, þar er ég sammála, en ég veit ekki hversu hátt. Og ef við gerum öll eitthvað, kaupum færri föt, minna plast, minni umbúðir, minna kjöt – fer það þá ekki að skipta máli? Banna örstuttar ferðir til útlanda? 

Ég hef haft áhyggjur af þessum vanda eins lengi og ég man eftir mér. Þess vegna hef ég prísað mig sæla að geta hjólað og gengið í vinnu, keypt notuð föt og lengi vel vildi ég aldrei vera styttra í útlöndum en einn mánuð.

En þið vitið alveg hverjir munu reka upp ramakvein ef neyslan verður skorin niður af umhverfisástæðum. Það eru þeir sem ganga fyrir neysluhyggjunni, framleiðendur að drasli og seljendur draslsins.

Lifi nytjamarkaðir! Verslum minna og verum meira.

Bergmálshellir Gumma

Bróðir minn, svokallaður, er stoltur af að hafa stolið af mér peningum og foreldrum okkar. Ég heyri stundum af honum sögur og hvernig hann hælist um af dugnaði sínum við að hlunnfara fólk. Á sama tíma auglýsir hann eftir heiðvirðu og góðhjörtuðu fólki. Ég er sá einfeldningur að halda að dropinn holi steininn og þess vegna er ég ekki búin að gefast upp á að endurheimta lánið.

Ég lánaði honum 7 milljónir fyrir 11 árum. Veit einhver hvernig ég get endurheimt pening sem banki fékk handveð fyrir í bankainneign minni og skuldfærði svo einfaldlega? Ég var nýbúin að selja íbúð og átti peninginn í bankabók. Gummi sagði að þetta væri bara formsatriði og greiðvikna litla systirin trúði honum. Svo hrundi bankakerfið, bróðir minn stóð ekki í skilum og ég fraus.

Ég lánaði honum pening en gaf ekki.

Eftir það keypti hann hús í Heiðmörk fyrir lítinn pening, lagaði aðeins til og leigir nú út meðan hann býr sem garðyrkjumaður á Sólheimum. Sjálfsagt má kalla hann sniðugan í peningamálum en þegar maður stelur 7 milljónum af systur sinni og 10,5 af foreldrum sínum (sem pappírar eru til fyrir) er auðvitað hægt að leika greifa um stund. Fyrir utan þessa skuld sem við systkinin erum með reikninga fyrir veit ég um a.m.k. einn RAV-bíl sem hann hafði af mömmu og pabba og ég hef rökstuddan grun um að hann hafi fengið ellilaun mömmu í mörg ár. Hún hafði alltaf áhyggjur af að óvirki alkóhólistinn yrði virkur. Siðblindur fíkill er eitraður kokteill.

Nú eru bæði mamma og pabbi dáin og hann sinnti útför þeirra í engu. Þegar pabbi var jarðaður 5. september sl. mætti hann ekki í kistulagninguna og rétt svo í jarðarförina. Við bjóðum honum að taka þátt í að velja legstein og hann ansar okkur ekki. Hann er of upptekinn við að spila út kærleiksspilum á Sólheimum.

Mynd og gjörð fer ekki saman

Bróðir minn sem ætlar að stela af mér 7 milljónum sem ég lánaði honum í góðri trú kýs að dreifa svona fagurgala á Facebook. Hann er hvorki blýanturinn sem skrifar hamingju nokkurs sem stendur mér nærri né strokleðrið sem eyðir sorginni. Síst af öllu kom hann vel fram við pabba.

Ég hef aldrei verið blönk en ég hef heldur aldrei eytt um efni fram og aldrei eytt annarra manna peningum. Þess vegna var ég aflögufær þegar hann var illa staddur 2008 en peningurinn sem ég lánaði honum var aldrei hugsaður sem gjöf. Ég skil ekki hvernig hann og lögmaðurinn hans geta verið svona slakir í bæði reikningi og siðferði. 

Ég er ekki beisk en ég ætla aldrei að hlífa honum við bullinu úr sjálfum sér. Og óheiðarleikanum. Ég vona innilega að aðrir misstígi sig ekki og greiði götu hans. Ég hef enga ástæðu til að halda að hann skili því sem honum er lánað.

Bráðamóttaka -- sagan okkar pabba

Ég er því miður skíthrædd um að þetta sé allt satt og rétt sem Elín Tryggvadóttir hjúkrunarfræðingur segir. Ég hef mesta samúð með fárveiku fólki sem á kannski ekki nána aðstandendur sem geta talað máli þess á staðnum og vitaskuld finnst mér hræðilegt að fólk þurfi að vinna við þessar aðstæður. Pabbi minn lærbrotnaði á Hrafnistu á föstudegi í júní 2018, rétt tæplega 97 ára, var látinn harka af sér til þriðjudags, þá loks sendur í myndatöku á Domus Medica og reyndist lærbrotinn. Þá var hann sendur á BRÁÐAMÓTTÖKU og látinn bíða þar í einn og hálfan sólarhring. Hann átti alltaf að fara í aðgerð á eftir, í kvöld, í fyrramálið eða strax eftir hádegi. Allan þann tíma fékk hann litla athygli, auðvitað bara mesta frá mér þar sem systir mín var í útlöndum, og ekkert að borða af því að hann átti að fara fastandi í aðgerð með svæfingu, eða slævingu hét það víst.

 

Ég var frekar reynslulaus í þessum fræðum og hélt þegar læknirinn á Hrafnistu sagði að hann væri aðeins marinn að læknirinn vissi hvað hann væri að segja. Nú myndi ég sennilega vefengja allt.

 

Ég sveia yfirvöldum allra tíma sem láta veikt og gamalt fólk mæta afgangi. Pabba langaði ekkert að verða eilífur en hann átti skilið áhyggjulausara ævikvöld.

 

Ég man enn hvað ég var fáránlega glöð þegar hann stundi upp þegar hann kom úr slævingunni á vöknun: Berglind, get ég fengið eitthvað að borða? – Það var þá ekki alveg búið að slá hann út af laginu.

Bróðir minn, korktappinn

Gummi vill fljóta og skoppa án ábyrgðar og bara vera glaður. Hann er 58 ára gamall og þegar maður skyggnist í baksýnisspegilinn sést óvirkur alkóhólisti sem mætti á fundi hjá AA áratugum saman. Mér sýnist ég líka sjá virkan fíkil og þótt ég ætli ekki að bera blak af honum sem hefur bæði stolið af mér og foreldrum okkar hugsa ég svolítið um samfélagið sem lætur það líðast að fíkniefni séu seld án eftirmála. Ég horfði á magnaðan þátt á fimmtudaginn um hið greiða aðgengi fíkniefna að fólki í mótun, viðkvæmu fólki, áhrifagjörnu fólki, forvitnu fólki. Blaðamaður skráði sig án fyrirhafnar í fimm hópa sem selja fíkniefni og fékk á 20 mínútum 746 tilboð um að kaupa fíkniefni.

Ég horfði líka um síðustu helgi á Lof mér að falla og spyr: Hvernig má það vera að heilbrigðismál eru ekki í fyrsta forgangi í samfélaginu? Ég er mjög venjuleg manneskja og hef átt gott líf í vernduðu umhverfi en samt sé ég hættumerkin í kringum mig. 

Ljósin eru rauð og í mínum augum blikkandi. 

Skjáskotið af færslu því í maí 2018 olli mér mikilli vanlíðan þá. Bróðir minn vænir systur okkar, sem var mömmu og einkum pabba eilíf stoð og stytta, um skjalafals og fjárdrátt. Þegar ég vildi ræða þetta við hann lokaði hann á mig og hefur hvorki viljað hitta mig til að ræða þetta né svarað tölvupóstum mínum.  

Ég veit, þótt færslan sé falin fyrir mér, að hann fékk mikil viðbrögð úr bergmálshellinum sínum. Hann á marga Facebook-vini sem hann hefur aldrei hitt, fólk sem þekkir hann ekki í raun og veru en jesúsar sig yfir kveini í manni sem er allur í yfirborðinu, samfélagsfíkill og e.t.v. neytandi hugbreytandi efna.

Hann getur ekki lengur skemmt mikið fyrir mér. Ég get ákveðið sjálf að láta hann ekki trufla mig. Peningurinn sem hann stal af mér hefur ekki úrslitaáhrif á lífsgæði mín. En hann á tvær dætur sem eru ekki hann og mig langar ekki að missa samband við þær og mér blöskrar auðvitað enn tilhugsunin um lögmanninn sem tók að sér það skítaverkefni að hirða fé af 97 ára gömlum manni sem tórði á Hrafnistu fyrir mann sem er mjög brenglaður og átti ekkert tilkall til þess fjár.

Þótt ég geti valið að láta ekki þessa kumpána eitra hjá mér lífið hef ég enga ástæðu til að gleyma þeim og því hvernig þeir brutu af sér. Og auðvitað vildi ég óska þess að lög, reglur og siðferði gætu komið í veg fyrir að svona menn væðu uppi. Þó að þessir tveir séu ekki sérlega miklir áhrifamenn getur fíknin alveg stungið sér niður meðal manna sem geta valdið heilu stéttunum tjóni.

Og við viljum sanngjarnt líf þar sem allir hafa jöfn tækifæri til að koma sér áfram á eigin verðleikum.

Umferðin

Það er mjög langt síðan ég fór að hafa áhyggjur af of mikilli bílaumferð og áhrifum á umhverfi og lifsgæði. Þetta var helsta deilumál okkar mömmu heitinnar og það sem olli nokkrum hurðarskellum. Henni fannst að fólk mætti keyra bílana sína ef það hefði efni á því að eiga og keyra bíl en mér fannst og finnst það samfélagslegra spursmál hvort fólk keyrir allt sem það á erindi, einmitt þar á meðal í stór hús til að hlaupa síðan á brettum inni.

En auðvitað vil ég að fólk hafi val, að sjálfsögðu, líka til að keyra bílinn sinn og almennt til að taka heimskulegar ákvarðanir – svo fremi að þær bitni ekki á öðrum. Og það er einmitt galdurinn við að búa í samfélagi, við erum alltaf að taka tillit og fólk er alltaf að taka tillit til okkar. 

Ég er svo heppin að geta gengið og hjólað og er mjög þakklát fyrir það, alveg eins og ég er mjög þakklát fyrir að þurfa ekki að fara út í úrhellið sem er núna, hvorki til að ganga, hjóla né keyra. 

Mér blöskrar að Vegagerðin sé byrjuð að lengja frárein og breikka ramp til að mæta umferðartoppum en fólkið sem kvartar mest yfir umferðinni er það sem býr umferðina til. Ég er EKKI að biðja alla að hjóla, ég vil bara að þau sem vilja hjóla (lengri vegalengdir en ég þarf að fara) eigi í alvörunni möguleika á því án þess að eyða öllum deginum og vera í stöðugri lífshættu.

Einn borgarfulltrúi hefur áhyggjur af því að akandi umferð gjaldi fyrir alla gangandi farþegana og ég held næstum að henni fyndist eðlilegur fórnarkostnaður að sirka tveir vegfarendur dæju á gangbrautinni ef hægt væri að öðru leyti að nýta grænuljósaflæðið fyrir bílana. Ég skal alveg viðurkenna að mér finnst ekki þægilegt að stoppa marga bíla við Klambratún til að komast yfir Miklubrautina, mjög meðvituð um að tefja fjölda fólks, en hinn kosturinn væri að lengja leiðina mikið hjá mér eða skjótast yfir á rauðu.

Væri kannski hægt að finna lausn fyrir báða hópa? Stokk undir Miklubraut fyrir bílana?

Talgreinir -- opinn hugbúnaður

Eitt af skilyrðum fjárlaganefndar fyrir fjárveitingu til þróunar talgreinis sem breytir mæltu máli í ritað mál var að hugbúnaðurinn yrði opinn. Talgreinirinn er vissulega ekki útskrifaður en allir geta nýtt sér talgreini á vefsíðu HR. Og markmiðið er að hann muni nýtast þeim stéttum sem þurfa að skrifa ræður, yfirheyrslur, viðtöl og þess vegna eigin þýðingar á bókmenntaverkum. Hugsið ykkur tímann sem getur sparast – sem og vöðvabólguna sem notendur geta sloppið við.

Við viljum ekki þvo í höndunum, bera píanó á bakinu eða standa í röð á bókasafninu til að láta mynda fyrir okkur lánsbækurnar – ég vil a.m.k. vera með í fjórðu iðnbyltingunni, líka þegar reynir á hugarvinnu.

Og væri ekki frábært ef hægt væri að stytta vinnuvikuna? Lög um 40 stunda vinnuviku eru að verða hálfrar aldar gömul. Gætum við verið að tala um 30 stunda vinnuviku árið 2022?

Talgreinir > vél sem breytir tali í texta

Ég var svo lánsöm að sitja útvarpsnámskeið í vor og afrakstur þess var að gera útvarpsþátt fyrir þáttaröðina Fólk og fræði. Ég valdi að fjalla um talgreini sem ég nota í vinnunni, vél sem breytir mæltu máli í læsilegan texta. Vélin er ekki mennsk og hún gerir ómennskar villur en hún léttir okkur handavinnuna.

Þátturinn er aðgengilegur á vef RÚV til 7. desember. 

Skilyrði fjárlaganefndar fyrir að veita fé til þróunar talgreinis sem hefur verið í höndum HR var að hugbúnaðurinn yrði opinn og ég sé fyrir mér að heilbrigðiskerfið, dómskerfið og fjölmiðlar gætu nýtt sér hann. Ekki hika við að hafa samband við Jón Guðnason hjá HR eða mig hjá Alþingi ef þið haldið að talgreinir myndi létta ykkur lífið. Uppsetning hans krefst tæknikunnáttu en þegar uppsetningin er í höfn er notkunin einföld.

Fulli frændinn

Í flestum fjölskyldum er einhver sem hneppir vitlaust, borðar bara eina sort í veislum, notar ekki nafnháttarmerki eða stelur af foreldrum sínum.

Er það ekki?

Hvítur, hvítur dagur

Ég var með miklar væntingar til Hvíts, hvíts dags eftir að sjá kynningarstikluna og leikurinn stóð undir þeim en söguþráðurinn ekki. Það var ein óvænt vending í myndinni og hún var samt klisja. Ég er ekki að biðja um neitt últraraunsæi en er ekki dálítið vel í lagt að vera með tvær löggur í galla og eina gallalausa í litlum bæ?

Hins vegar fá löggurnar hrós fyrir allar kleinurnar og öll vínarbrauðin sem voru borin inn á löggustöðina.

Sem betur fer er ég ekki með eins marga lesendur og Jón Viðar sem fékk aldeilis yfir sig gusurnar fyrir að hallmæla myndinni.

1921--2019

Nú er pabbi dáinn eins og allt stefndi í í byrjun ágústmánaðar, 98 ára gamall. Við áttum langa samleið en samt átti hann 44 fyrstu árin sín án mín. Ég er því ekki til frásagnar um þau. Ég hef undanfarið gluggað í gömul bréf, skoðað gamlar myndir og flett einkunnaspjöldum. Hann var greindur maður og verkmaður mikill, fékk góðar einkunnir í því sem hann tók próf í og það þótt hann ynni alla daga þegar hann var nýkominn til borgarinnar úr Holtunum, lærði á kvöldin og smíðaði fyrir viðskiptavini um helgar þegar hann var ekki að leika á harmonikkuna á böllum. Þá var heldur ekkert sjónvarp eða internet til að draga úr starfsgetu en helsti lúxusinn hans var að kaupa sér ljóðabækur, lesa þær og læra uppáhaldsljóðin utan að.

 

Mamma var rúmlega tvítug og pabbi tæplega þrítugur (sjá mynd sem hann mundi reyndar ekki hvort hann var rúmlega tvítugur þegar var tekin eða tæplega þrítugur (enda langt um liðið)) þegar þau tóku saman og ég veit að hjónabandið var á köflum stormasamt. En þau eignuðust fjögur börn og lifðu súrt og sætt í 70 ár. Nú eru þau bæði farin með rúmlega eins og hálfs árs millibili og ég sakna þeirra stundum svo mikið að ég fæ alveg skelfileg grátköst. 

Ég er aldrei komin með símann á eyrað til að hringja og mér finnst það dálítið skrýtið en þegar ég geng um matvörubúðina er ég alltaf að hugsa: Á ég að kaupa lifrarpylsu handa pabba? Eða kremkex? Eða kannski mangó ef það er hæfilega þroskað? Skyldi hann vilja harðfisk? Ó, hraunbitarnir eru ábyggilega búnir.

Síðan pabbi dó hefur ekkert mætt mér nema hlýjan og faðmlög frá öllu fólki í kringum mig. Mér finnst allir skilja að það er sársaukafullt að fylgja foreldrum sínum síðasta spölinn og það ekkert síður þótt þau séu vel við aldur. Framan af ævi hélt ég að ég væri tilfinningadofin og kannski var ég það en núna finnst mér gott að tjá söknuðinn og ég er alveg viss um að mörgu fólki er svipað innan brjósts með sitt fólk. 

Og ég kvíði því líka að verða (gömul og) upp á aðra komin þannig að ég er að hugsa um að hanga á heilsunni eins og hundur á roði, fara vel með mig og njóta lífsins. Í því felst að reyna að vera umburðarlynd og æðrulaus, greiðvikin og gestrisin -- það er markmiðið -- en líka að borða hollt, hreyfa mig, umgangast gott og skemmtilegt fólk, ferðast og lifa í núinu.

---

Pabbi var jarðaður í dag við fallega athöfn í Fossvogskapellu að viðstöddu mörgu fólki sem þótti vænt um hann og okkur börnin hans. Það verður dýrmæt minning til framtíðar en nú loka ég þessum kafla hér. Mér finnst gott að hafa orðað tilfinningar mínar svona opinskátt og það er nýtt fyrir mér.

Læknir eða hjúkka, þar er efinn

Hér vantar tjáknmynd af samfélagsmiðlunum af apanum sem heldur fyrir augun á sér. 

Ég þarf að segja sjálfri mér sögu af staðlaðri kynjamynd. Á fimmtudagskvöldið sat ég of lengi í heita pottinum í Sundhöllinni eftir hjól og hlaup fyrr um kvöldið. Þegar ég var farin upp úr og búin í sturtunni var mér svo ómótt að ég varð að leggjast út af. Aðstæður í Sundhöllinni eru þannig að ekki er annað í boði en gólfið og ég vafði um mig handklæðið og lagðist svo á gólfið. Starfsstúlka bauð mér þrúgusykur og vatnsglas og ég þáði það. Svo var þarna umhyggjusamur gestur sem spurði um blóðþrýsting og eitthvað sem ég velti aldrei fyrir mér þannig að ég fór að velta því fyrir mér og spurði svo: Ertu hjúkka?

Nei, sagði hún brosandi, ég er læknir. 

Hún ráðlagði mér að fá mér salt, bara venjulegt borðsalt, þegar ég kæmi heim. Ég gerði það, sofnaði vært og kenndi mér ekki frekara meins.

Meðvirk á fundi

Ég veit að á Al Anon fundum, fundum fyrir fullorðna aðstandendur alkóhólista, ríkir nafnleynd og að það sem maður verður áskynja á fundunum á maður að skilja eftir þar. Þess vegna segi ég ekki frá neinu öðru en því að eftir einn fund er ég ekki búin að finna neinn sem er í sömu stöðu og ég. Ég tók til máls á fundinum sem ég mætti á og mér var vinsamlega tekið en ég mætti aðallega til að hlusta. Mér finnst óþægilegt þegar fólk talar um guð og æðri mátt sem fólk leggur örlög sín í hendurnar á (ekki bein tilvitnun í neinn, mín túlkun). Mér finnst óþægilegt að hugsa til þess að ég þurfi að breyta mér til að -- hvað? Sætta mig við að Gummi er skíthæll, hvort sem hann drekkur, dópar eða hvorugt, og stelur af mér peningum?

Ég ætla að mæta á fleiri fundi og með eins opinn huga og ég get en mig langar enn að vita hvernig minn 58 ára gamli bróðir sem hefur verið i meira en 20 ár virkur hjá AA getur verið í bataferli en samt svínað á fólki í kringum sig, sínum nánustu og GUÐ má vita hverjum öðrum.

Erpfirska efnahagssvæðið

Ef maður dvelur of lengi nálægt spillingu getur maður orðið samdauna. Eða kannski verður spillingin svo sterk að hún yfirtekur allt og fólk kemst ekki undan oki hennar. Því miður held ég að erpfirska mafían grasseri of víða þar sem fólk fær einhverjar dúsur meðan mokað er undan því alvöruverðmætum.

Ég fór á Héraðið í kvöld og hún var nákvæmlega eins og ég gerði mér vonir um. Kannski er það vafasamt hrós því að auðvitað vill maður láta koma sér á óvart. Og það sem náði því svo sem var útbreiðsla samfélagsmiðla. Ég hefði haldið að kúabændur væru svo ofurseldir mjaltatímum og gjöfum að ekki væri svigrúm til að lyfta sér upp.

Gott að ég get nú látið þann misskilning lönd og leið.

Stjörnumynd og ég mun horfa á hana aftur þegar hún verður sýnd í sjónvarpinu.