Samfélagssáttmáli

Í gær las ég pistil Ylfu Mistar um þá áskorun sem það er að eiga barn og koma því til manns. Hún er móðir liðsstjóra ræðuliðs MÍ í MORFÍS (eins og má lesa um í pistlinum). Ég þekki til hennar í gegnum leikfélagið sem við vorum báðar í um tíma en soninn þekki ég ekki neitt.

Ég trúi hverju orði sem hún skrifar og hygg að mörgu foreldrinu hafi verið svipað innan brjósts á lífsleiðinni. Nú reynir á hvernig rætist úr í framtíðinni og ég er full bjartsýni eftir lestur pistilsins.

Áhyggjuefni mitt snýst núna miklu fremur að þeim samfélagssáttmála sem virðist ríkja um óæskilega hegðun. Ylfa var líka í fréttum um daginn þegar hún sagði frá þorrablóti í sveitinni þar sem einhleypu og fráskildu fólki væri meinaður aðgangur. Miðað við pistilinn mætti hún á eitthvert þorrablót þar sem orðræðan var fyrir neðan allar hellur (ég vísa enn í pistilinn sjálfan) og ég spyr mig: Af hverju líðst það?

Það er kannski ekki nema von að óharðnaðir unglingar telji sér heimilt og sjálfsagt að ganga um með á dónaskap á vörunum og í puttunum ef samfélagið samþykkir þá hegðun hjá fullorðnu fólki. Stúlkan sem veist var að gerði náttúrlega stórkostlega vel í að standa með sjálfri sér, kynsystrum, kynslóð og öllu fólki – og nú þurfum við öll að halda vöku okkar.

Við ráðum nefnilega orðræðunni sjálf, hvað við líðum og hvað ekki. Og þessi brandari á þorrablóti er fjandakornið ekki í lagi:

karlmannlegt að míga standandi þegar nóg sé til að kvenfólki til að þrífa upp eftir þá 

Ha?