Þriðjudagur, 15. mars 2016
Blátt flauel
Blue Velvet var í sjónvarpinu um helgina og fyrir einhverja rælni kveikti ég á myndinni í sarpinum í gærkvöldi. Hún er frá árinu 1986 þannig að hún er komin dálítið til ára sinna en ég hafði aldrei séð hana og vissi ekkert um hana annað en lagið sem ég hef margsinnis heyrt.
Og VÁ, hvað myndin var spennandi, ógnvekjandi, falleg og óvænt. Það er alltaf í mestu uppáhaldi hjá mér að vita ekkert hvernig mynd vindur fram. Á listanum yfir uppáhaldsmyndir mínar eru mjög fáar en Blátt flauel sækir um af miklum krafti.
Ég hef stundum hugsað að ég gæti vel hugsað mér að vera lögga og grúska í hinu og þessu. En ekki svona lögga. Ef ég fyndi afskorið mannseyra fullt af maðki myndi ég taka myndir, leggja staðinn á minnið og láta einhvern, t.d. löggu, vita af fundinum. Ég myndi ekki tína það upp úr jörðunni og setja í poka sem ég fyndi í grasinu, fara til löggunnar og heimta að fá að vita meira og fara sjálf á stúfana ef löggan þegði þunnu hljóði.
Þið hafið örugglega séð þessa mynd þannig að ég þarf ekki að tíunda söguþráðinn en má segja: Myndatakan, maður lifandi, hún var algjörlega ótrúleg, sérstaklega í blábyrjun og blálokin. Voðaleg ósköp sem þessi mynd hefur fengið litla umfjöllun ...
Bæta við athugasemd [Innskráning]
Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.