Hugarheimur skipstjórans

Ég ákvað að reyna að setja mig í spor skipstjórans á Júlíusi Geirmundssyni. Auðvitað er hann til frásagnar og mun segja einhverjum í rannsókninni hvað hann var að hugsa en það er alls óvíst að ég fái að sjá það.

Ég var einu sinni leiðsögumaður og fór með hópa á jökul. Það var aldrei mín ákvörðun hvort ætti að fara eða ekki og ég lenti heldur aldrei í neinum reginvillum eða hættuástandi. En ég ætlaði að reyna að komast inn í heilabúið á manni sem ber ábyrgð á 25 manns á fjarlægum slóðum. Ef ég hefði verið með 25 manns á jökli eða annars staðar úr leið og einn farþegi hefði meitt sig á fingri hefði ég kannski boðið plástur og eftir atvikum verkjalyf. Ef hann hefði stigið ofan í gjótu og snúið sig hefði ég kannski spurt: Geturðu gengið? Ef hann gæti alls ekki gengið væri mér vandi á höndum. Það væri leiðinlegt ástand af því að hinir 24 væru kannski í fínu formi og vildu halda ferðinni áfram.

Ég lenti aldrei í neinu svona og þurfti aldrei að hringja út þyrlu en get alveg ímyndað mér að það sé erfið staða. Ef 22 af 25 farþegum hefðu á hálfum mánuði verið búnir að stíga í gjótuna eða brenna sig eða missa móðinn, einhver blanda af ýmsu, hefði ég verið löngu búin að finna spegil til að horfa í augun á mér og spyrja hvað gengi að mér.

Ég vil alltaf leyfa fólki að njóta vafans og nú bíð ég spennt eftir að heyra nothæfar skýringar vegna þess að ég get alls ekki látið mér detta neitt annað í hug en kjarkleysi. Það kostar pening að snúa skipi við og það kostar pening að hringja út þyrlu eða sjúkrabíl. Það kostar augljóslega kjark að taka réttar ákvarðanir og hlífa mannslífum.

#ÉgerArnarHilmarsson

Ég saup hveljur þegar ég horfði á viðtalið við Arnar Hilmarsson í gærkvöldi, 21 árs skipverja á frystitogaranum Júlíusi Geirmundssyni. Hann var yfirvegaður og vel máli farinn og ég trúi honum. Ef hann færi með fleipur væri ábyggilega bæði auðvelt að hrekja það, t.d. með því að mennirnir væru ekki með Covid, og væri búið að hrekja það. En þvert á móti er núna framkvæmdastjórinn leiður yfir að aðstæður hafi verið vanmetnar.

Arnar Hilmarsson fór því ekki með fleipur.

En það sem mér finnst samt ekki síður sláandi er þöggunin í samfélaginu og hvað okkur finnst hún sjálfsögð. Fréttamaður spyr hvort hann óttist ekki um plássið sitt.

Tjáning mín á málinu er óendanlega verðmætari en starf mitt.

Hann er ungur og óhræddur og ef samfélagið er ekki gegnrotið eru honum allir vegir færir. Hann er greinilega vel gefinn og ég ætla að hann sé stútfullur af réttlætiskennd. Ég vildi óska að fleiri hefðu þennan kjark því að sjálf er ég litla músin sem tekur ekki slaginn. Ríkir tjáningarfrelsi í raun?

Framkvæmdastjórinn er núna voða leiður en hann hafði þrjár vikur til að láta verkin tala. Og greinilega hefur mikið vatn runnið til sjávar síðan Gunnvör fékk verðlaun TM fyrir að sinna forvörnum og öryggismálum. Það var 2012. Mér ofbýður.

Til að kóróna maðkinn í mysunni virðast síðan Sam­tök fyr­ir­tækja í sjáv­ar­út­vegi hafa lagt framkvæmdastjóranum til afsökunarbeiðnina. Þarna á milli er greinilega enginn eldveggur.

Maður og verkefnið sem hann tekur að sér

Ég átti í útistöðum við lögmann bróður míns. Bróðir minn, Gummi, er siðlaus og hafði mikla peninga af mömmu og pabba, í og með af því að hann er óvirkur alkóhólisti og spilaði oft út því spili. Þau gerðu margt til að halda honum frá vímugjöfum og létu hann í því skyni hafa mikinn pening sem ég get aldrei reiknað nákvæmlega út. Þau voru fjár síns ráðandi og máttu gefa honum það sem þau vildu en að auki lánuðu þau honum 10,5 milljónir sem eru til pappírar fyrir, bara ekki þinglýstir og/eða undirritaðir af Gumma. Hann veit þetta sjálfur og hlær að því eins og þvi að hann fékk lánaðar hjá mér 7 milljónir árið 2008 sem hann ypptir bara öxlum yfir og segist ekki ætla að borga. Og ég lánaði honum líka í þeirri góðu trú að undirskriftir væru óþarfar og að hann myndi borga mér þegar hann gæti.

Bróðir minn er svona og flestir sem þekkja hann aðeins dýpra en á yfirborðinu hafa séð í gegnum hann.

Hann réð sér lögmann þegar mamma dó af því að hann ætlaði að ná meiri peningum út úr hennar hluta og út úr pabba. Fyrsti lögmaðurinn sem hann talaði við tók verkefnið ekki að sér. Næsti gerði það hins vegar. Sagt er að maður megi ekki samsama manninn verkefninu og lögmenn leggja mikið upp úr orðspori sínu. Gott og vel, en ef lögmaður tekur að sér að ganga erinda manns sem hann veit að er siðlaus en hefur einhverja peningavon sem hann fær hlutdeild í finnst mér hann a.m.k. ekki vandur að virðingu sinni. Maður sem ver harðsvíraðan morðingja sem kemst undan refsingu vegna tæknivillu finnst mér ómerkilegur maður. Þetta er myndmál og mér finnst meiri glæpur að drepa en stela.

Ef ég tæki að mér að prófarkalesa nákvæmar leiðbeiningar um hvernig konu skyldi nauðgað fyndist mér ég vera að blessa verknaðinn og myndi þar af leiðandi augljóslega ekki taka verkið að mér þótt ég gæti unnið framúrskarandi fagvinnu. Af hverju má ekki ætlast til þess að menn afþakki ógeðsleg verkefni? Má peningavonin sín alltaf meira og erum við bara dús við það?

Opinberir starfsmenn

Ég hef verið opinber starfsmaður og mér hefur alltaf fundist augljóst að ég yrði að gæta hófs í því hvernig ég bæri mig og hvað ég bæri. Að vísu finnst mér það bara yfirleitt. Þess vegna skil ég ekki að lögreglumenn festi á sig nokkurn skapaðan hlut sem getur varpað rýrð á þá eða fagið eða valdið öðrum tjóni eða uppnámi.

Að sama skapi finnst mér ótækt að fólk segi, hvort sem er í hópi eða á netinu, að lögreglumenn séu upp til hópa rasistar eða eitthvað í þá veru. Eitt rotið epli - og ég er ekki að fella neinn dóm um neinn einstakling með þessu - þýðir ekki að allur kassinn sé skemmdur. Ef rotna eplið fær hins vegar að liggja í kassanum til lengdar skemmir það út frá sér.

Dómsmálaráðherra finnst mér hafa talað af skynsemi og það hlýtur að vera hægt að lenda þessu fánamáli ... svo við getum aftur farið að tala um smit og kórónur. 

Að nota hverja mínútu tvisvar

Mamma kallaði mig oft múltítösku og okkur fannst það báðum fyndið. Ég hafði einhvern tímann sagt henni frá ensku sögninni multitask og sagst vera að múltítaska. 

Við skemmtum okkur oft yfir þessu en núna er ég svo ánægð með að ég hafi ekki lengur þörfina fyrir að nota flestar mínútur tvisvar. Ég er farin að njóta þess meira sem ég er að gera hverju sinni. Get þó sagt með gleði að lagði yfirleitt öll verkefni til hliðar þegar ég var hjá mömmu og pabba. Nú er ég mjög þakklát fyrir okkar góða tíma þótt hann hefði sannarlega mátt vera lengri. Það er nefnilega erfitt að sjá á bak fólki sem manni þykir vænt um þótt það sé komið á tíræðisaldur.

Getur tannheilsa valdið heilabilun?

Ég veit ekki hvort ég heyrði skakkt í morgun en hafi ég heyrt rétt getur röng og léleg tannhirða valdið meiru en tannmissi, hún getur valdið alls kyns heilasköðum og á Alþingi í dag var hálft um hálft tekið undir það.

En af hverju er svona dýrt að fara til tannlæknis? Skattborgarar borga menntun tannlækna sem læra í HÍ og ég sé ekki eftir því frekar en öðru samfélagslegu, en ættum við þá ekki að njóta þess í minni kostnaði?

Ég hef heyrt að það kosti 8 milljónir að mennta einn tannlækni. Af hverju borga tannlæknanemar bara hóflega fyrir sína skólagöngu, 75.000 á ári, en listnemar allt að 1 milljón á ári? Og það er ekki eins og listnemar sem útskrifast geti gengið að vinnu vísri en samt viljum við að listir og menning auðgi anda okkar og gefi lífinu fyllingu og lit.

Gert að hætta vegna aldurs?

Ég var að lesa héraðsdóm þar sem sjötug kona kærir skólastjóra fyrir að víkja sér úr starfi vegna aldurs. Ég las dóminn ekki frá orði til orðs en það sem mér finnst sláandi er að kennarinn stefnir að vísu sveitarfélaginu en virðist eiga sökótt við skólastjórann. Er reglan ekki ófrávíkjanlega sú að fólk hættir í ráðningarsambandi í síðasta lagi í lok þess mánaðar þegar það verður sjötugt? 

Ég hef mikinn skilning á því að fólk vilji halda áfram í vinnu þótt það nái aldursáfanga, ekki síst ef lífeyristekjurnar hrökkva skammt, en í þessu tilfelli þyrfti annað hvort að breyta lögum eða hún hefði getað verið verkefnaráðin. Vildi skólastjórinn það þá ekki? 

Á bls. 13 stendur:

Í einhverjum tilvikum hafa starfsmenn eldri en 70 ára verið ráðnir tímabundið í verkefni hjá Breiðholtsskóla, s.s. afleysingar ef illa gengur að ráða starfsfólk í forföllum. Í slíkum tilvikum er um nýtt starfssamband að ræða á öðrum grundvelli. Ekki er um það að ræða að viðkomandi hafi þannig haldið fyrra starfi sínu óbreyttu þrátt fyrir að hafa náð hámarksaldri. Þau tilvik eru þar af leiðandi ekki samanburðarhæf við aðstæður stefnanda.

 

Hefði þá skólastjórinn haft einhver úrræði ef bæði hefðu verið sammála um verkefna- og lausráðningu?

 

Hvað sem öðru líður er tímabært að ræða af mikilli alvöru 1) almenna styttingu vinnuvikunnar, 2) breytileg starfslok hjá hinu opinbera.

Ein setning sem ég segi aldrei

Setningin er: „Ég hef ekki tíma til þess.“

Auðvitað getur komið fyrir að maður hafi ekki tíma til að 1) tala í símann, 2) sækja einhvern, 3) lesa eitthvað, 4) fara í búðina, 5) elda steik – fyrir einhvern ákveðinn tíma. Einhverjir klukkutímar eru ásetnir, einhverjir dagar, maður er ekki í bænum eða maður er algjörlega upptekinn við eitthvað – í einhvern tíma.

En ég hef tíma til að fara í leikhús, lesa bók, stunda hugleiðslu, ganga á fjöll, ala upp barn, fara í nám, vera í vinnu eða taka til – ef ég er með einhvern hvata. Þetta er allt spurning um forgangsröðun og val.

Ég var að velta fyrir mér hvort ég hefði tíma til að einhenda mér í pólitík á næsta kjörtímabili ...

Netpartar og Terra

Ég fylgdist með þegar umhverfisverðlaun SA voru afhent í morgun. Umhverfið er einhver dýrmætasta eign okkar og brýnt að fara vel með það. Þess vegna vekur það furðu mína að sjá ekki í neinum fjölmiðli umfjöllun um Netparta og Terra eftir daginn. Ég þykist eitthvað vita um Terra (nei, ég er ekki að vinna þar) en viðtalið við Aðalheiði Jacobsen hjá Netpörtum var aldeilis stórkostlegt og um hana vissi ég ekkert. Þvílík framsýni, þvílíkur frumkvöðull.

Einkennisorð fyrirtækisins eru 

Minni sóun. Minni urðun. Betra umhverfi

og ég er viss um að nettröllið Vagn sem er aftur farið að gera ómálefnalegar athugasemdir við færslur hjá mér getur ekkert haft á móti því.

Ný stjórnarskrá

Ég er þakklát fyrir fjölmiðla. Ég man að fyrir mörgum árum, ég get nefnt árið 2008, talaði fólk um að fjölmiðlar segðu svo lítið og að bloggið segði meira. Þá voru vissulega öflugir og víðlesnir bloggarar sem stungu á kýlum og sögðu það sem stofnanir gátu ekki leyft sér með góðu móti af því að það vantaði herslumuninn í heimildum.

Núna volgnar sem sagt í mér hjartað þegar ég les á RÚV, Vísi og Mbl um þöggunartilburði einhverra þegar stór hópur langþreyttra biður um efnislega umræðu um ákvæði í nýrri stjórnarskrá. Ég sé komment frá nokkrum sem tala um að nýja stjórnarskráin sé ekki stjórnarskrá heldur drög að stjórnarskrá. Já, þau hafa ekki verið samþykkt og þau eru ekki fullkomin frá mínum bæjardyrum séð en þau eru útgangspunktur. Ég vil að fiskurinn í sjónum sé ekki séreign neins heldur sameign þjóðarinnar, ég vil líka að jöklarnir, fjöllin og jarðhitinn séu sameign, ég vil persónukjör, ég vil jafnt vægi atkvæða og ég vil aðskilnað ríkis og kirkju. En ég sætti mig við að fá ekki allt og fyrst og fremst vil ég málefnalega og heiðarlega umræðu þar sem hagsmunaaðilar sleppa takinu af meintri séreign sinni.

„Hvar er nýja stjórnarskráin?“ vísar í mínum huga í nýja stjórnarskrá, ekki endilega drögin óbreytt. Forsætisráðherra segist vilja fá efnisumræðu um málið. Hvað er þá í veginum?

Tvö ár og níu mánuðir

Í dag eru í alvörunni tvö ár og níu mánuðir síðan mamma dó. Alveg óskiljanlegt. Grátlegt og næstum ófyrirgefanlegt. Fólk heldur kannski að það sé auðveldara að kveðja ástvini sína þegar þeir hafa náð háum aldri. Það er ekki auðvelt. Ég þakka fyrir að hafa ekki þurft að fylgja neinum bráðungum en það var samt erfitt að sjá á bak mömmu níræðri. Og ef mamma hefði náð pabba í aldri ætti hún enn fimm ár eftir. Ég sakna hennar sárt og allra prakkarastrikanna sem við áttum eftir að fremja saman.

Það sem ég hugga mig við er að við vorum góðar vinkonur og að ég hef ástæðu til að sakna hennar alla daga.

Líka og sömuleiðis?

Ég er í námi þar sem tungumálið kemur mikið við sögu og sé þar athugasemdir um að líka og sömuleiðis þyki talmálslegt orðalag, frekar ætti að nota orðið einnig í formlegu ritmáli. Ég kem alveg af fjöllum. Hvorugt orðið truflar mig á prenti og er ég þó bæði frekar gagnrýnin og búin að grúska mikið í muninum á talmáli og ritmáli.

Hefur lesandi minn skoðun á þessu?

*Landhelgigæslan

Flestir málfræðingar sem ég þekki eru umburðarlyndari gagnvart alls konar í tungumálinu en þeir sem eru ekki málfræðingar. Margir þeirra sem lyfta fingrum hvað óðast til að benda og gagnrýna orðfæri kunna ekki viðurkenndan málstaðal, þekkja ekki fjölbreytileikann og virða ekki hefðina heldur halla sér að einhverju sem þeir halda að sér „rétt“. Og hvað er rétt? Það sem fólk hefur alist upp við og því er tamt er ekki vitlaust, það er bara ekki í samræmi við almennan málstaðal. Hvenær verður orðið „rétt“ að segja: *mig hlakkar? Það getur orðið áður en ég verð öll, rétt eins og einu sinni var „rétt“ að segja læknirar í nf. ft. en nú er rétt skv. málstaðli að segja læknar.

Ég hef oft heyrt fólk segja af mikilli vandvirkni athyglivert, sjálfsagt af því að athygli er kvenkyns og tekur ekki eignarfalls-s nema við þessa tengingu. Skyldi það fólk líka tala um *Landhelgigæsluna?

Sýnum umburðarlyndi. Vöndum okkur sjálf en dæmum ekki. Ef við fettum of mikið fingur út í meintar málvillur missum við yngstu kynslóðina úr íslenskri málnotkun af nokkurri tegund og yfir í það sem henni finnst einfaldara, enskuna.

 

Kappræður varaforsetaefnanna

Ég sofnaði tvisvar yfir kappræðunum í gærkvöldi. Já, þær voru náttúrlega seint á dagskrá en þegar Kamala Harris var spurð í blábyrjun hvernig ætti að bregðast við heimsfaraldrinum úthúðaði hún þeim aðgerðum sem hefði verið farið í eða ekki farið í nú þegar. Ég held að við séum mörg sammála um að Trump kunni sig ekki og ég held líka að flestir áhorfendur hafi vitað að varaforsetaefni andstæðings Trumps kunni ekki að meta hann þannig að ég hefði viljað sjá uppbyggilegt svar.

En kannski er ég bara ekki nógu góð í ensku ... eða kannski geri ég þriðju tilraunina í kvöld. 

Svínshöfuðið

Nú er ég búin að lesa Svínshöfuð og skil ekki alla hrifninguna sem ég hef lesið um. Væntingar skipta alltaf máli en mér finnst sagan detta of mikið í sundur. Ég skil að þau eru þrjú í fjölskyldunni með hvert sitt sjónarhornið en mér finnst það samt of sundurleitt.

Auðvitað fannst mér bókin fín, hún segir áhugaverða sögu þeirra sem þurfa að berjast við djöfla, vanmátt, uppgjöf, mistök, rangar ákvarðanir og ósigra og saga þess fólks heyrist oft ekki af því að yfirleitt er það sigurvegarinn sem segir söguna, sbr. mannkynssögubækur. Mér finnst hún bara ekki eins stórkostleg og má skilja á fólki.

Af Svínshöfði er t.d. gefin í byrjun allt, allt, allt önnur mynd en kemur síðan á daginn. Mér finnst eins og höfundur hafi ekki gert upp við sig fyrr en eftir nokkra tugi blaðsíðna hversu mikill tapari hann hafi átt að vera í lotteríi lífsins. Svo kemur öll hans harmþrungna barnæska sem endar í dapurlegri elli.

Sagan af Helenu er frekar einföld en sagan af stráknum nær sér aldeilis á strik eftir ákaflega hundleiðinlega byrjun. Þegar ég átti 30 blaðsíður eftir var ég næstum búin að gefast upp á bókinni en þá var öll marktæka raunasagan hans eftir. Og endirinn kom sannarlega á óvart.

Kannski yfirsést mér eitthvað í bókinni og kannski sæi ég eitthvað markvert við annan lestur en það aláhugaverðasta finnst mér vera það kastljós sem fólkið fær sem er vant að standa utan kastljóssins. Sögupersónurnar eru yfirleitt bara aukapersónur í annarra manna sögum og það var vel gert í Svínshöfði.

Samviskubitið

Ég hef nokkrum sinnum fjallað um Gumma bróður hérna. Hann er fjórum árum eldri en ég, drakk sig út úr grunnskóla, tolldi hvergi í vinnu og alls ekki í námi fyrr en hann kláraði garðyrkjuskólann fyrir tveimur árum og hreykti sér af því við mann sem ég þekki að hann hefði svindlað sér í gegnum hann með því að tilkynna sig veikan í prófum og taka svo prófin þegar hann var búinn að skoða þau hjá öðrum.

Ég lánaði honum iðulega peninga og það þótt hann híaði endalaust á mig fyrir að taka t.d. ekki námslán þegar ég var í háskólanum heldur vinna með námi. Hann híaði á mig fyrir að standa í skilum en sjálfur kom hann sér undan því að borga með dætrum sínum þegar hann skildi við mömmu þeirra. Saga hans er sennilega óslitin svika- og lygasaga en steininn tók úr hjá mér þegar ég asnaðist til að lána honum SJÖ MILLJÓNIR árið 2008. Ég hafði oft lánað honum peninga til að borga reikninga fyrir sjoppu sem hann átti og rak um tíma. Auðvitað endaði sá rekstur með því að hann missti hann úr höndunum á sér.

Ég er fyrir löngu búin að átta mig á að ég var meðvirk. Hann átti bágt og ég lánaði honum. Ég vissi líka að annars myndi hann biðja mömmu og pabba um lán og ég vildi hlífa þeim. Ég var að reyna að vera artarleg systir og dóttir. Og ég er það. Ég er traust manneskja og get verið það áfram þótt ég láti ekki misnota mig.

Ljósið sem rann upp fyrir mér í síðustu viku þegar ég sat og talaði öðru sinni við fagmann um málið var að ég er þjökuð af samviskubiti yfir að vera honum svo miklu fremri; vitsmunalega, fjárhagslega og félagslega. Hann byrjaði að drekka áfengi 11 ára, stal bíl og velti, var til vandræða í skólanum, hélt vöku fyrir mömmu viku eftir viku þegar hann var einhvers staðar úti á randi og svo hringdi lögreglan og bað mömmu að sækja hann. Þá vældi hann og var ósköp lítill. 

Þetta er veganestið mitt í æsku. Ég var hins vegar stillt og prúð, góður námsmaður, fór vel með peninga, algjör andstæða Gumma – og ég hef verið með samviskubit yfir því.

Ég er búin að glutra niður svolitlum tíma og kannski fæ ég aldrei skuldina greidda en ég skil betur hvað gerðist og get varað mig eftirleiðis. En Gummi hefur sannarlega aldrei spilað vel úr sínum spilum, sá dauðans aumingi sem hann var, er og verður. Ég er bara hætt að vorkenna honum því að hann hefur aldrei gert neitt til að bæta sig og ég get ekki borið ábyrgð á honum. Einhver hefði átt að taka eftir mynstrinu hjá mér og kippa í taumana en meðvirknin er víða.

Að vera í símanum

Egill Helgason spurði kl. 10.40 í gærmorgun (ég get ekki hlekkjað á færsluna eina) hvort það ætti að banna snjallsíma á Alþingi. Hann svarar svo spurningunni fyrir sína parta og margir eru sammála honum um að það sé virðingarleysi að „vera í símanum“ á meðan aðrir þingmenn flytja ræður. Ég hef skoðun á þessu af því að ég á sjálf auðveldara með að einbeita mér þegar ég geri tvennt í einu, sem sagt að skrifa ef ég hlusta á eitthvað þótt ég heyri ekki allt, ganga milli hverfa meðan ég er í símanum og ég get alls ekki tekið til nema ég hlusti á eitthvað. Ef ég ætla að hlusta á Sprengisand, Silfrið eða Víglínuna og gera ekkert annað á meðan er öruggt að ég dett út. 

Síðan er sjónarmiðið um að gera hlutina rétt og/eða að þeir líti rétt út og það skiptir líka máli. Ég myndi þess vegna aldrei, ALDREI, fletta í símanum meðan einhver talar yfir mér í raunheimum, ekki vegna þess að ég taki betur eftir heldur af virðingu við þann sem er að einbeita sér að því að tala við mig, og aðra eftir atvikum. 

Tillagan um að banna símana á vinnustað finnst mér samt hlægileg og held að stór hluti af þeim sem svöruðu Agli í gærmorgun hafi einmitt verið að því í vinnutímanum. Auðvitað eiga allir rétt á neysluhléi en ég er ekki sannfærð um að allir sem tjá sig um aðra á þennan hátt hafi efni á því.

Kannski er rétt að bæta því hér við að ég hef óþarflega oft setið á fundum eða fyrirlestrum og horft á fólk sitja beint fyrir framan fyrirlesarann og skrolla í símanum án þess að um þingmenn sé að ræða þannig að gólið um óþekka krakka er órökrétt.

Það er líklega rétt að gera eina játningu. Ég hef gagnrýnt það á vinnustað hvað fólk sem vinnur við tölvu sé óagað og bregðist við miklu á Facebook og þá fæ ég svarið: 30-40% allra skrifstofumanna gera þetta. Þá spyr ég: Er ekki rétt að skoða þá heildarmyndina? Af hverju er fólk svona óagað? Er vinnan of leiðinleg? Er vinnan ekki nógu krefjandi? Er vinnudagurinn of langur? Eða er fólk bara svona óuppalið og virðingarlaust gagnvart vinnuveitanda og vinnutíma? 

25. september 2021

Kosningabaráttan fyrir næstu alþingiskosningar hófst í gærkvöldi á stefnuræðu forsætisráðherra og umræðum um hana. Ég hef alltaf kosið þegar kosningar hafa verið í boði og aðeins einu sinni skilað auðu, í forsetakosningunum 1996 þegar aðeins pólitískir frambjóðendur voru í boði. Mér finnst nefnilega pólitíkin eiga heima á Alþingi.

Ég hef miklar skoðanir almennt og veit nokkuð hvað ég vil sjá í flokknum sem ég kýs. Ég vil jöfnuð í tækifærum en umbun til þeirra sem nýta þau vel og skara fram úr, ég vil að skatttekjur séu nýttar vel og að lykilstarfsfólk, fólk í mennta-, heilbrigðis-, samgöngu-, framleiðslu- og nýsköpunargreinunum, uppskeri vel. Ég vil að tíma fólks sé vel varið og liður í því er að stytta vinnuvikuna hressilega. Svo ég fari ofan í meiri smáatriði vil ég að við framleiðum eins og við getum á Íslandi, svo sem grænmeti og ávexti, en þá þarf að lækka rafmagnsverð til garðyrkjubænda. Þar með sparast kolefnisspor og gjaldeyrir.

Svo ég fari aftur í stóru myndina vil ég loks segja: Burt með spillingu, frændhygli og sóun. 

Hvaða flokk á ég að kjósa? Ég ætla að fylgjast vel með í vetur.