Leiðsögumenn búnir að funda einu sinni með SA

Vefurinn okkar flytur þau tíðindi af samningaviðræðum leiðsögumanna og Samtaka atvinnulífsins að kröfugerð hafi verið lögð fram og að næsti fundur verði um miðja næsta viku. Magnús Oddsson, ekki-ferðamálastjóri, sem útskrifaðist með mér árið 2002 og sem ég hef óbilandi trú á er hóflega bjartsýnn á að samningar náist fyrir áramót. Það held ég að sé dulkóðun fyrir að ekki verði samið fyrr en 17. maí 2009 eða svo. Samningar eru hins vegar lausir 31. desember nk.

Efsti dagvinnutaxti er kr. 1.450 - með orlofi. 17% hækkun flytti taxtann upp í kr. 1.697. Ég vel töluna 17% að vel yfirlögðu ráði - samt er tímakaupið lágt.

1.697 * 170 tímar = 288.490 (með orlofi og óvissu í ráðningu).

Ég veit um leiðsögumenn sem finnst þetta ágætt.

Ég nota alltaf tækifærið til að segja útlendingum frá vetninu þegar við keyrum framhjá stöðinni

Í hinum klassíska Gullhring keyrir maður einu sinni framhjá vetnisstöðinni og ég sleppi ógjarnan tækifærinu til að segja ferðalöngum af framtíðardraumum okkar Íslendinga, a.m.k. mínum, sem sagt að við munum þegar upp verður staðið keyra fyrir vetni í stað bensíns eða olíu. Ég hef staðið í þeirri meiningu að síðasta eina og hálfa árið hafi einir þrír strætisvagnar og 40-50 fólksbílar verið knúnir með vetni. Sá galli er á gjöf Njarðar að þetta er eina stöðin þannig að maður skutlast ekkert á vetnisbíl lengra en kannski til Hveragerðis. Ég sé ekki í þessari frétt að til standi að fjölga stöðvunum. Stendur það samt til? Verður hægt að taka vetni á Akureyri fljótlega?

Ég á reyndar engan bíl - en getur ekki verið að ég hafi séð í fréttunum nýlega eitthvað um að eldsneytisverð hafi hækkað, og m.a.s. frekar mikið? Hvað kostar svo vetnislítrinn (og hvað kostar farartækið)? Hversu miklu betur fer notkun vetnisbíla með umhverfið en önnur vélknúin farartæki?

Vetnisstöð vekur athygli

Leiðsögn að vetrarlagi

Kannski má kalla mig frístundaleiðsögumann, a.m.k. hef ég ekki aðallífsviðurværi mitt af leiðsögn og mun bara halda áfram í þessu hlutastarfi eins lengi og ég hef gaman af. Ég er svo heppin að vinna helst fyrir fyrirtæki sem kann sig, þar sem eigendur eru húmoristar og treysta starfsmönnum sínum til verka. Að vísu rekur mig ekki minni til að hafa orðið fyrir vantrausti, en ég hef heyrt alls kyns sögur af óhæfu ferðaskrifstofufólki sem hringir í leiðsögumenn í tíma og ótíma, algjörlega að óþörfu. „Ertu komin/n á hótelið?“ „Tókstu nestið með?“

Ég hef heldur ekki verið tiltakanlega mikið við vetrarleiðsögn. Ég fór þó núna einn laugardag um miðjan nóvember á Langjökul með hvatahóp í því ískaldasta veðri sem ég hef upplifað þar um slóðir. Við lögðum af stað úr Reykjavík kl. 8 og fyrsta klukkutímann sáum við ekki neitt. Svo stoppuðum við í Fossatúni og eftir það sást bara sæmilega út um allar jepparúður.

Það sem kom mér á óvart var hve auðvelt reyndist að segja frá í niðamyrkri. Í þoku hef ég oft sagt frá lífi fyrri tíma, þegar fólk gekk á milli allra staða og bar mal sinn á bakinu, reyndi að flýta sér og jók hraðann, heyrði eigin hjartslátt og hélt að það væru ófreskjur sem ætluðu fólk lifandi að éta, komst heim við illan leik, skellti í lás og skemmti sér svo við að segja söguna. Aftur og aftur þess vegna, og alveg þangað til hún tapaði tengingunni við upprunalegan ótta.

Við svona frásagnir dundaði fólk sér á löngum kvöldum ásamt því að prjóna, þæfa, hekla og þvílíkt. Þessar sögur hafa lifað mann fram af manni og svo segi ég farþegum að við séum látin lesa þjóðsögurnar í grunnskóla, þess vegna trúum við svo staðfastlega á huldufólk og annað ósýnilegt!

Um daginn þegar við keyrðum af stað í myrkrinu sagði sú sem sat næst fyrir aftan mig: Segðu okkur frá jólasveinunum. Og það endaði með því að ég talaði um jólin í upp undir klukkutíma, svaraði spurningum og var næstum farin að sjóða hangikjötið. Það má gera sér mat úr myrkrinu.

Leiðsögumenn setjast að samningaborðinu

Kjaranefnd leiðsögumanna sem í eru Halldór S. Magnússon, Magnús Oddsson og Skúli Möller sest á morgun, mánudag, að samningaborðinu með hjálparkokkum okkar í ASÍ og reynir að ná samningum við Samtök atvinnulífsins. Það er ekki seinna vænna því að núverandi kjarasamningar renna út í árslok.

Mér finnst miður hvað ég hef ekkert fram að færa annað en það sem ég hef þegar gert, reynt að standa uppi í hárinu á þeim atvinnurekendum sem ætla ekki einu sinni að fara eftir okkar aumu samningum, reynt að halda því til haga að samningarnar sem hafa verið gerðir eru lágmarkssamningar en ekki tilfallandi-samningar eða stundum-samningar.

Ég hef tekið þátt í að berjast fyrir löggildingu, án árangurs - enn sem komið er. Nú um áramót flytjast ferðamál milli ráðuneyta og þá er lag að reyna enn. Þau rök sem ollu höfnuninni síðast, að löggilding útilokaði hæfa menn eins og Arthúr Björgvin Bollason, Sigurð Líndal og Ara Trausta Guðmundsson frá leiðsögn, þykja mér ekki halda vatni. Hæfir menn sem hafa sannað sig nú þegar geta annað hvort fengið undanþágu eða einfaldlega tekið stöðupróf sem þeir hljóta að standast með láði.

Taxtinn er of lágur, menn slíta sér út, segja já þegar þeir hafa ekki einu sinni orku til að segja nei við ferðum, og hætt er við að sumir leiðsögumenn nái ekki að uppfæra sjálfa sig, endurmennta sig, fylgjast með, fræðast meira og hlaða battaríin. Það bitnar til langs tíma á starfinu og einstaklingnum. Fullt af hæfu fólki hefur hrökklast úr stéttinni og farið í önnur störf þótt margt hæft fólk sé sem betur fer enn að störfum.

Mínar aðalkröfur væru hærri laun, lengri uppsagnarfrestur og aldrei minna en dagurinn greiddur. Fólk sem tekur að sér transfer kl. 12 á miðvikudegi getur ekki lofað sér í neina aðra launavinnu allan dann dag. Ólaunuð binding.

Aukakröfur vörðuðu aðbúnað í langferðum, gistingu og vinnuaðstöðu í rútu. Þótt ferðamenn séu upp til hópa skemmtilegir og eftirsóknarverður félagsskapur er líka stundum brýnt fyrir leiðsögumenn og bílstjóra að vera út af fyrir sig. Á því er mikill skortur í hringferðunum þegar báðar stéttir sitja t.d. skammt undan hópnum í matartímum - og elskulegum hópnum finnst sér stundum skylt að veita umræddum stéttum félagsskap.

Og það grátlega við þessa umræðu er að maður festist í baunum í stað þess að tala um fagið.

Frá því að ég las það að flekakenninguna gæti maður ekki útskýrt á Þingvöllum því að flekarnir mættust ekki þar hefur það varla borið á góma við kollegana, ekki í mínu tilfelli. Við komumst ekki upp úr baunatalningunni og upp á faglegan umræðugrundvöll. Ég er ekki búin að vera á Þingvöllum að ráði síðan ég heyrði af þessu en ég hef ekki hugsað mér að hætta að nota sigdalinn milli Norður-Ameríku- og Evrasíuflekans til merkis um flekaskilin. Hvar og hver er samt faglega umræðan um málið?

Hvernig er með Borgarfjörðinn sem stendur sig best í að vera með fjölmálaskilti á fallegum stoppistöðum? Verður einhvern tíma auðveldara að stoppa í Reykholti upp á mat að gera? Af hverju finnst mér Snorrastofa óspennandi? Það er gaman að skoða Snorralaug, styttuna af Snorra eftir Gustav Vigeland, kirkjugarðinn, jafnvel líta í átt til gróðurhúsanna en Snorrastofa dregur mig ekki inn. Hvað með aðra?

Segja menn frá Fróðárundrunum á Snæfellsnesi, draugagangi og blóðsúthellingum? Vinnst kannski ekki tími til? Segja menn Þjóðverjum og Norðmönnum frá en ekki hinum viðkvæmu Bandaríkjamönnum?

Hvernig segja leiðsögumenn frá pólitík á Íslandi? Að hér sé lýðræði, við höfum verið danskt amt, við veiddum hvali aftur til skamms tíma, herinn sé farinn, velmegun sé mikil, allir skuldi í jeppunum sínum, i-poddar séu hátt tollaðir?

Mikið væri gaman að komast upp úr skotgröfunum og fara að tala um fagið. Eigum við að reyna?

Vetrarríki í Reykjavík

Ég er röng manneskja í vitlausu landi. Úti er byrjað að snjóa, það er m.a.s. viðvarandi föl að sjá á jörðunni, ég er boðin í laufabrauð til systur minnar og ég kalla það þrekvirki ef ég kemst áfallalaust í hverfi 104. Ég er kveif og skal gangast við því á öllum fundum ...

Síðustu 10 árin eða svo hefur íslenska veðrið dekrað við mig, hvort sem um er að ræða hnatthlýnun eða bara innlit hlýskeiðs, og ég vil ekki sjá vetrarmánuði bernsku minnar á ný. Ekki ég.

Smakkað á þýðingahlaðborðinu

Í Saltfélaginu var boðið upp á þýðingahlaðborð í dag, giska girnilegt. Ég entist þó aðeins skamma hríð því að Saltfélagið er ekki síður húsgagnaverslun og kaffihús en bókahorn. Og ég undi mér illa sitjandi á stól hinum megin við ganginn, stól sem var til sölu. Og engan stól mun ég kaupa þarna, frekar en skál eða disk, ekki aðeins vegna þess að ekkert heillaði mig heldur líka vegna þess að ómerkilegustu glös kostuðu marga þúsundkalla. Ég treysti mér ekki til að lofa sjálfri mér því að ég brjóti ekki alveg eins vatnsglas sem kostar 4.000 og það sem kostar 40 krónur.

Mér þótti umhverfið ekki hvetja mig til að narta í hlaðborðið eins og ég ætlaði.

Aðfenginn brandari

Í starfsmannahandbók nokkurri segir eitthvað á þá leið að leitast skuli við að ráða hæft fólk til starfa. Þetta er svo sjálfsagt atriði að maður hlýtur að spyrja sig hver muni vilja hafa í starfsmannahandbók sinni að leitast skuli við að ráða óhæft fólk til starfa.

Og svarið er:

Þróunarfélag.

Við skellihlógum að þessu, nokkur, í hádeginu.

Jólabókaflóðið fellur að

Ég fékk fyrsta þefinn af jólabókalestri í kvöld. Mér var reyndar hálft um hálft boðinn Harðskafi Arnaldar til láns í hádeginu en sökum ófyrirgefanlegs athugunarleysis míns láðist mér að þekkjast það góða boð.

Í kvöld lá leið mín á Bókasafn Hafnarfjarðar sem stendur fyrir Kynstrunum öllum. Fimm höfundar lásu úr bókum sínum og heillaði mig sú sem ég átti síst von á. Það var mikil öndvegisstund í miklum þrengslum og nú er ég staðráðin í að lesa Bíbí sem ég var áður staðráðin í að lesa ekki. Það má vel vera að ég heillist ekki af spágáfunni en Vigdís Grímsdóttir hitti í mark með lestrinum.

Svo mun ég spennt lesa Sautjándann eftir Lóu Pind Aldísardóttur sem ég þekki að góðu einu úr fréttum. Í bókinni sinni var hún búin að vopnvæða strandlengjuna sem er heldur nöturleg framtíðarsýn. Þess þá heldur er manni hollt að vera undir innrásina búinn ...

Nýtt hleðslutæki komið í hús

Til að allrar sanngirni sé gætt ætla ég að skrá hér og nú að Síminn reyndi ekki að rukka mig fyrir nýju hleðslutæki þegar ég sótti símtækið úr meintri viðgerð í dag. Hleðslutækið var vissulega ónýtt en orðið rúmlega ársgamalt og því hafði verið hótað að ég yrði að kaupa nýtt (eða ónýtt, hehe?). Síminn gerði skynsamlega í að reyna ekki að láta mig borga.

Eins og ég væri látin spá fyrir um launin mín

Í mínum augum er Kaupþing hreinn og beinn hagsmunaaðili þegar kemur að fasteignamarkaði. Og margir skulu vera mér sammála um það. Hvernig má þá vera að bankinn spáir fyrir um fasteignaverð sem hann lánar út á? Honum er akkur í því að markaðurinn frjósi ekki. Auðvitað spáir hann hækkun á næstu árum þótt það sé óskhyggja.

Tekur einhver mark á spádómnum? Ég spái því að mínir vinnuveitendur ætli að hækka mig upp í 17.500 kr. á tímann, launþegalaun.

Kaupþing: kólnun en ekki frost á fasteignamarkaði

Ju minn - hræringar

Ég vísiteraði í Hellisheiðarvirkjun í dag og lét óhemjulega að vanda - skyldi ég bera ábyrgð á Selfossskjálftunum?

Nei, maður á ekki að grínast með svona sem skiptir fjölda fólks á svæðinu máli. Hins vegar var ég svo ljónheppin að eiga erindi í Hellisheiðarvirkjun í dag. Og það verður ekki á kynningarmálin logið ...

Hvað gerir Alþjóðahús?

Hjá Útvarpi Sögu er núna skoðanakönnun um Alþjóðahús, spurt hvort fólki finnist skattgreiðendur eiga að standa undir kostnaði af rekstri þess. Núna klukkan rúmlega níu finnst tæplega 70% að skattgreiðendur eigi ekki að borga fyrir reksturinn.

Ég er kannski hlutdræg, ég veit það ekki. Ég er í námi fyrir verðandi dómtúlka og löggilta skjalaþýðendur. Alþjóðahús hefur beðið mig að taka að mér verkefni sem ég á reyndar erfitt með að sinna vegna annarra anna. Tilfinning mín er samt ómæld sú að Alþjóðahús skipti máli, sé gagnlegt og dálítill gluggi fyrir útlendinga sem eru að reyna að komast inn í íslenskt samfélag.

Á heimasíðunni er að finna allrahanda upplýsingar á 11 erlendum tungumálum. Ég hef verið á póstlista hússins og veit þess vegna um þau ógrynni sem boðið er upp á til að hjálpa fólki að fóta sig og finnast það velkomið.

Hingað koma útlendingar og hér búa útlendingar. Það er okkur öllum fyrir bestu að taka vel á móti fólki og reyna að styðja það fyrstu skrefin. Fyrr en síðar leggst það á árarnar og rær til jafns við aðra.

Ég greiddi sem sagt atkvæði með því að við stæðum undir kostnaði við Alþjóðahúsið. Það er ekki tapað fé.

Í fréttum

Í langan tíma man ég ekki eftir eins vondri frétt eins og frétt Láru Ómarsdóttur á Stöð 2 áðan um brúðkaup Jóns Ásgeirs Jóhannessonar og Lilju Pálmadóttur. Ég er kannski merkt því að mér finnst þetta vera óttaleg ekkifrétt en það að tala um að þarna hafi verið gefið saman fólk úr tveimur ríkustu fjölskyldum landsins finnst mér sannarlega ekki vera fréttapunktur (og í fréttunum í gærkvöldi tíundaði Lára hvað þau væru skráð fyrir mörgum milljörðum samkvæmt einhverju blaði í sumar). Svo var hún með ljóta málvillu sem ég er sem betur fer búin að gleyma og loks klykkti hún út með því að segja að þarna hefðu bæði ríkustu menn og konur landsins verið samankomin.

Ég hélt bara að fréttamiðlar hefðu metnað til að skara fram úr, m.a. í málfari og efnistökum. Þótt einhverjum finnist allt í lagi að tala eins og að konur séu ekki menn og þótt sumir spái í einhverju (þágufalli) (villan var af þeim toga) hélt ég að fréttastöðvar vildu sem sagt gera betur. Og mér þykir leitt að það skuli rifjast upp fyrir mér að umrædd Lára er einmitt sú sem þverskallaðist við að tala íslensku við forsetafrúna á einhverjum viðburði þótt Dorritt vandaði sig við að tala einmitt ekki ensku.

Ég hef auðvitað áhyggjur af að vera þvergirðingsleg og fordómafull gagnvart vondum vinnubrögðum en stundum verður maður bara að láta það sannast á sig.

Ólöf (40)

Ekki hefði ég trúað því upp á tónlistaráhugaleysingjann mig að hringbrosa yfir karlakór. Það gerðist þó í gærkvöldi í eðalafmælinu hennar Ólafar sem á kyn til tónlistar í báðar langættir. Það var ekki lítið sem ég öfundaði hana af söngnum sem var sunginn til hennar í gær, hún sat eins og drottning á stól á miðju gólfi meðan 30 stórsöngvarar sungu henni óð á hnjánum. Og skolli sem það klæddi hana vel.

Kjams, hvað veitingar voru bragðgóðar og veislan öll hin besta. Ég sendi afmælisbarninu mínar hugheilustu kveðjur.

Karlakór Reykjavíkur verður með tónleika viku fyrir jól. Það gæti hent mig að mæta.

Að verða fyrir tæknilegu hrósi

Í gamla daga skattyrtist ég oft við elskulegan bróður minn sem rak sjoppu, og með sleifarlagi þótti mér stundum. Hann er óttalega ágætur en mér þótti hann ekki duglegur að taka eftir því sem vel var gert. Stundum reyndi hann að taka sig taki og hrósa svona almennt: Takk fyrir að vera svona dugleg alltaf, eða: Takk fyrir að vera hugmyndarík.

Arg.

Hann átti að taka eftir þegar starfsmaður tók upp hjá sjálfum sér að stilla vörum öðruvísi fram, þrífa sérlega vel í kringum bland-í-poka-borðið, galdra fram meira pláss í frystikistunni eða selja fyrir helmingi meira en á öðrum miðvikudagskvöldum.

Í gærkvöldi velti ég svo hrósi enn meira fyrir mér þegar ég varð viðfang(sefni) í verkefni vinkonu minnar sem er í stjórnunarnámi. Uppleggið var umbun í starfi, hvati (eða lati) - og hrós. Og ég áttaði mig á að almennt hrós er mér einskis virði. Hrós verður að vera fyrir eitthvað afmarkað og helst einstakt. Ég upplifi hrós fyrir það sem mér finnst sjálfsagt að maður geri sem verið sé að tala niður til mín, eins og að segja við vel stálpaðan ungling: Duglegur ertu að reima skóna þína.

Hmm, er ég úti að aka á villigötum? Er ég vanþakklát?

Þegar ég leiðsegi fólki finnst mér mikil umbun þegar fólk hlær einlæglega að bröndurunum mínum og svo líka þegar það kemur til mín við fyrsta tækifæri og spyr af forvitni út í eitthvað sem ég var að segja. Endurgjöfin er áhuginn sem vaknar en ekki endilega ef það kemur og þakkar mér innantómt fyrir með handabandi. Þegar ég hef haft tækifæri til að kenna í Leiðsöguskóla Íslands hef ég látið nemendur vita skýrt að ég gef ekki að pistlunum fluttum einkunn í formi orðanna fínt eða gott, heldur með því að spinna þráðinn áfram og gefa fólki færi á að fylgja málinu eftir.

Ég veit alveg með hvernig fólki ég vil vinna.

Finnst einhverjum nóg að rafhlaða í fartölvu endist bara í 10 mánuði?

Já, seljandanum.

Ég keypti tölvu fyrir rúmu ári og byrjaði að nota hana í janúar. Fyrir á að giska mánuði kom stórt rautt X þar sem hleðslan var vön að sjást. Ég fór með tölvuna á verkstæði fyrirtækisins á mánudag, skildi rafhlöðuna eftir og fékk í morgun upphringingu þar sem mér var sagt að rafhlaðan væri ónýt og fallin úr ábyrgð. Tölvan sjálf er hins vegar í ábyrgð í þrjú ár.

Hvað drífur tölvuna áfram?

Það sem ég ekki skil er hvernig nokkru fyrirtæki finnst verjandi að segja við kaupanda að rafhlaðan eigi ekki að endast lengur. Nú er ég spennt að sjá hvað seljandi nýrrar rafhlöðu segir mér að hún muni endast lengi.

Ég er algjörlega sannfærð um að rafmagnstæki eru markvisst og meðvitað framleidd með það fyrir augum að gefa upp öndina miklu fyrr en áður tíðkaðist. Og það er ekki einu sinni svo gott að fartölvan mín hafi kostað skiterí, nei, hún kostaði hátt í 200 þúsund krónur.

Hver man eftir Westinghouse-ísskápunum sem entust von úr viti? Þeir eru ekki framleiddir lengur. Ég finn ekki einu sinni mynd af svoleiðis grip.

Loksins aftur dottin ofan í bók

Titillinn er fráhrindandi og svolítið villandi, Ástin í lífi mínu (La mujer de mia vida?), en af því að Bjartur gaf út sló ég til og hef ekki orðið fyrir vonbrigðum.

Þýðingin er góð (og áreynslulaus, ég verð lamin fyrir að lýsa henni svona) og greinilegt að einhver annar hefur skrifað lýsinguna fyrir síðu Bjarts. Ég kann ekki aukatekið orð í spænsku þannig að ég get ekkert borið saman. Bókin hins vegar teflir saman lífi Theos, Antoníos og Klöru í Bretlandi og Sjíle - og dauða líka.

Hlakka til að klára hana.

Hver verður ferðamálastjóri um áramót?

Nú hefur Magnús Oddsson tilkynnt að hann hætti sem ferðamálastjóri. Hvað líður löggildingarmálum leiðsögumanna? Bráðum eru kjarasamningar lausir. Um áramót flytjast ferðamál til ráðuneytis iðnaðar sem verður líka ráðuneyti byggðamála. Er ekki svo? Breytist eitthvað hjá leiðsögumönnum?

Fasteignahremmingar

Það er auðvitað að bera í bakkafullan lækinn að segja fleiri grátklökkar sögur af fasteignakaupum en ég verð samt að rifja upp að þegar ég gerði tilboð í íbúð í fyrra sem hagstætt KB-lán (hét KB þá) hvíldi á var mér gert að verða viðskiptavinur KB ef ég ætlaði að njóta þessa hagstæða láns með 4,15% vöxtum. Ég varð að gera tvennt af þrennu hjá KB:

- stofna launareikning, taka þar viðbótarlífeyrissparnað, stofna greiðslukort.

Þar sem ég var nýlega flúin frá KB, sem hafði umbreyst frá mínum gamla góða Búnaðarbanka, tók ég þetta ekki í mál og gerði tilboð miðað við að taka lán hjá Íbúðalánasjóði. Svo gekk reyndar ekki saman með mér og seljanda, kannski af öðrum orsökum en líka kannski vegna þess að viðleitni KB til að múlbinda viðskiptavin fór þvert í mig.

Og nú á ég bara peninga og enga íbúð.

Pólverjar í víking

Ég heyrði því fleygt inn í umræðuna í gær að nú væri tímabært að lögreglan auglýsti eftir Pólverjum í vinnu. Ég tek undir það. Hér eru komnir svo margir Pólverjar og ekki allir vel íslenskumælandi að það væri vert að fá nokkra í löggæsluna sem geta sinnt málum þeirra.

Þetta kváðu þeir hafa gert í Osló, reynt að fá nokkra pólska smiði í lögregluna sem vildu það ekki og því leitað fanga í Varsjá. Hmm, er allt í einu núna að velta fyrir mér tungumálinu því að þetta snýst að ansi miklu leyti um það að lögreglan geti með góðu móti sinnt þeim málum sem henni berast og varla eru Pólverjar sem eru heimtir frá Varsjá orðnir vel norskumælandi af því einu.

Ætli lögreglan hér hafi markað sér einhverja stefnu í málinu? Fljótum við e.t.v. bara sofandi?