Reykjavíkurmaraþonið

Ég tók þátt í Reykjavíkurmaraþoninu 1984-2018. Ég segi þetta í skýrri þátíð vegna þess að ég ákvað fyrir margt löngu að hætta að taka þátt. Mig minnti reyndar að ég hefði hlaupið 2019 en ég finn mig ekki í úrslitunum það ár.

Þetta var stórkostlega gaman þangað til ég tók þátt í heilu maraþoni 2018. Hlaupið þá var í sjálfu sér alveg skemmtilegt, fyrirtaksfínt hlaupaveður og ég hafði minn eigin héra sem hjólaði með mér nokkra spretti. Svo var ég búin að stefna fólki á vissa staði til að hvetja mig en ég vissi sem var að á löngum köflum var engin hvatning og ég vissi náttúrlega líka að ég yrði lengi á leiðinni.

En það sem mig grunaði ekki var að ég þegar ég kom í mark eftir fimm klukkutíma voru starfsmenn búnir með úthaldið. Ég fékk með naumindum álteppi eins og allir maraþonhlauparar fá og drykkurinn sem ég fékk var útþynntur. Mjög leiðinlegur endir og sýndi mér RM í öðru ljósi. Ég minni einnig á að það var árið sem brautarvörður færði slá til að hleypa einhverju(m) í gegn áður en hlaupið hófst og færði hana svo til baka á rangan stað þannig að við hlupum öll 300 metrum styttra en við áttum að gera og fengum ekki gilda mælingu.

Ég þekki marga hlaupara og hef farið að hvetja hér og þar. Eftir fíaskóið í gær, sem var fyrirséð, er ég að hugsa um að segja alveg skilið við RM. Með 40 ára reynslu í farteskinu gengur mótshöldurum bara verr. Og til að bíta höfuðið af skömminni er þátttökugjaldið orðið fáránlega hátt og farið að rukka töskugjald!

Fruss.

Ég skrifa græðgina á Íslandsbanka.

Bíó fyrir hagvöxtinn

Í gærkvöldi fórum við fjórar í Laugarásbíó að sjá Ástina sem eftir er. Okkur langaði að sjá hana af því að okkur leist vel á hana og við erum meðvitaðar um að einhver þurfi að fara í bíó til að menn nenni að framleiða bíómyndir. Í Laugarásbíói eru sýningarnar bara kl. 15:20 og 17:40 og seinni tíminn hentaði okkur ljómandi í þetta skipti þótt mér finnst frekar að maður eigi að sjá bíó í myrkri, a.m.k. ekki í björtu sólskini.

Ég veit ekki hvað verður um hagvöxtinn vegna þess að tilkoma okkar tvöfaldaði áhorfendafjöldann. Þó að miðinn hafi kostað 2.650, sem er alveg slatti, vegur það sinnum 8 lítið þegar framleiðslukostnaðurinn er skoðaður.

En okkur langaði aðallega að sjá hana af því að okkur leist vel á söguþráðinn og leikaravalið. Og leikararnir sviku ekki. Saga Garðarsdóttir var frábær sveitadurgur að framleiða ryðguð listaverk og Sverrir Guðnason á sjónum og með sín misskildu uppeldisráð en systkinin, maður minn, þau voru stórkostleg og samleikur þeirra þriggja einn og sér gerir myndina þess virði að sjá hana. Þau áttu að vera börn Sögu og Sverris (man ekki hvað hún heitir í myndinni og Magga) en eru í raun systkini og börn leikstjórans og voru ábyggilega stundum að spinna þráð. Spuninn þeirra var svo skemmtilegur að ég myndi kaupa mig inn í matarboð fjölskyldunnar.

Haninn Bibbi blíði sló heldur ekki af að ógleymdri tíkinni Pöndu. Svo kom einn sænskur galleríseigandi við sögu sem var skemmtilega leiðinlegur og sjálfhverfur. Loks sat Dóri DNA í símanum fyrir sunnan með skemmtileg komment. Já, engan skugga bar á leikarana en miðað við upptalningu á vef er eins og Ingvar E. Sigurðsson sé í hvað stærsta hlutverkinu. Hann er það ekki en fór vel með sitt eins og hin.

En hver var söguþráðurinn? Saga (sem var oftar kölluð mamma) og Sverrir (Maggi) eru nýskilin en búa áfram í sama plássi sem virðist vera skammt frá Höfn í Hornafirði. Börnin þeirra þrjú, eldri systir og yngri tvíburabræður, eru miklir gárungar en ekkert mikið gerist í myndinni. Þau eru með fuglahræðu sem sýnir okkur hvernig tíminn líður en myndin er borin uppi af svo skemmtilegri myndatöku að mér var alveg sama þótt myndin hefði engan eiginlega söguþráð. Hún var bara augnakonfekt og ég á örugglega oft eftir að flissa við að rifja upp hitt og þetta.

Ég ætla að leggja Ídu Mekkín Hlynsdóttur (17 ára í dag) og tvíburana Þorgils Hlynsson og Grím Hlynsson (12 ára) á minnið.

Hvammsvirkjun

Ég hlustaði á samskiptastjóra Landsvirkjunar í fréttum Sýnar í gærkvöldi. Hún hneykslaðist einhver býsn á því sem hún kallaði rökþrota málflutning framkvæmdastjóra Landverndar. Ég ætlaði ekki að trúa mínum eigin eyrum og hneykslaðist á samskiptastjóranum fyrir að skilja ekki myndmál. 

Svo lét ég loks verða af því að lesa skoðun framkvæmdastjórans sem er þrír fartölvuskjáir af rökum og sannfæringu, en samskiptastjórinn sér bara þetta:

Aðferðin minnir á hvernig heimilisofbeldi er þaggað niður. Ekkert er að, húsbóndinn segir fjölskylduna hamingjusama og sjáist áverkar á konu eða börnum, þá gengu þau óvart á hurð.

Og mér finnst ekkert að þessu! Hins vegar er greinin að öðru leyti öll um staðreyndir og málefni. 

Allt fram til gærdagsins hef ég tekið mark á Þóru Arnórsdóttur og trúað henni þegar ólík sjónarmið hafa tekist á. En með ummælum sínum í gær missti hún allan trúverðugleika. Ég tók diplómu í blaða- og fréttamennsku fyrir nokkrum árum og þótt ég hafi ekki unnið við blaðamennsku er ég eldri en tvævetur og hef fylgst ágætlega með í nokkra áratugi. Trúverðugleiki er dýrmætasta eign blaðamanns og ég hefði haldið samskiptastjóra. 

Ég hef ekki forsendur til að meta Hvammsvirkjun en ég las héraðsdóminn sem féll fyrr á árinu og sem Hæstiréttur staðfesti. Já, kannski gerðu þingmenn mistök við lagasetningu og það væri þá ekki í fyrsta skipti en ég spyr: Þurfum við Hvammsvirkjun til að knýja heimili eða almenn fyrirtæki, sem sagt ekki bara rafmyntir eins og ég hef heyrt fleygt?

Ég reikna ekki með neinum svörum hér enda er ég alltaf bara að hugsa upphátt á þessum vettvangi og spyr kannski fyrr en síðar einhvern sem ég tel hafa svarið.