Ábyrgð hvers? Og hver geldur fyrir?

Ekki ætla ég að þykjast vita nokkurn skapaðan hlut um deilurnar milli flugmanna og Flugleiða, hvað ber í milli eða hvort hollið er ósveigjanlegra en hitt. En ég get leyft mér að hafa áhyggjur, t.d. af ferðaþjónustunni. Ég hef þegar lent í því í vor að hópur sem ég hafði verið ráðin til að sýna eitthvað af landinu kom ekki vegna eldgoss. Það voru náttúruhamfarir sem enginn réði við, óþarfur ótti hópsins en skiljanlegur, ekki síst í ljósi þess að ýmsar flugleiðir tepptust lengi í fyrrasumar út af gosinu í Eyjafjallajökli.

Þessi töf og skortur á þjónustu framundan er núna af mannavöldum. Ef leið mín ætti að liggja til Fjarskistans myndi ég ábyggilega velta fyrir mér hvort það væri óráð ef ýmislegt bent til þess að ég yrði strandaglópur í miðju einskis.

Mér finnst tímabært að bæði holl nái samningum.

Danslärarens återkomst

Ég held að ég hafi bara ekki lesið neina bók eftir Henning Mankell fyrr en ég las núna Danskennarinn snýr aftur. Samt held ég að ég eigi nokkrar af bókum hans á sænsku og þarf þá að gá að þeim því að hann var alveg prýðilegur.

Drifkraftur bókarinnar er illska, mannfjandsamlegheit, fyrirlitning og dramb sem höfundur eignar þjóðernissósíalisma sem er þýðing á nasisma. Ég man eftir fréttum af hakakrossi í mótmælum á Austurvelli í fyrrahaust og ég man að okkur þótti sumum sem fáninn fengi ekki næga athygli, að tilvist hans væri ekki gagnrýnd nægilega. Ég er illa lesin í nasískum fræðum en þykist vita að þau sem aðhyllast þau telji sig öðrum kynþáttum og ýmsu fólki æðri. Áhangendur í bókinni telja sig hafa fullt umboð til að uppræta óæskilega þjóðfélagsþegna og ráða, deila og drottna.

Ég er sjálf vafin í svo mikla bómull að ég þekki ekki þessi sjónarmið nálægt mér og hef greinilega tekið hraustlegt athyglishlé í öllum tímum þar sem fjallað var um þessar kenndir því að líklega hef ég allt mitt litla vit um málið úr sjónvarpsþáttum eins og Helförinni, bókum og svo heimsókn í útrýmingarbúðir. Ég hef kannski aðeins of litlar áhyggjur af því að ég trúi ekki að fólk geti verið mjög ógeðslegt. Nú orðið.

Danskennarinn er auðvitað líka hlaðinn alls kyns hliðarsögum, s.s. af krankleika lögreglumannsins, Stefans Lindmans, hvort keiluspil geti upprætt streitu, skælum móttökustúlkunnar á hótelinu, rauðeygðum Guiseppe - hvernig getur Svíi heitið það? - og konunum sem bíða heima.

Ég mun þó líklega forðast sambærilega þýðingu aftur. Bókin er að sönnu á fimmta hundrað síður en ásláttarvillur samt of margar og orðaröð of víða óíslenskuleg. Og því ekki að halda sænskunni sinni við?

Spennandi glæpasaga eða ekki

Nú er kominn Blóðdropi ársins. Ég las vinningssöguna mér til sárra vonbrigða í febrúar og hlýt að undrast þetta val. Ég er líka búin að lesa Morgunengilinn, Aðra Líf og nú síðast Snjóblindu sem allar eru tilnefndar og hefðu verið betur að Blóðdropanum komnar. Ég hugsa að ég hefði valið bókina hans Árna af því að mér finnst samfélagspælingin svo mikill aukabónus og eiga fullt erindi til útlanda.

Ég las líka Martröð millanna en finn enga umfjöllun hjá mér um hana. Mér þótti hún eins og uppkast og Óskari var enginn greiði gerður með því að setja hana svona hráunna í prentun.

Framlagið er skrifað af konu ...

,,Hjólið var af merkinu Harley-Davidson"? (bls. 210)

Tímamismuninum hafði hann aldrei alveg áttað sig á.

(bls. 245)

Ég kann ekki við að segja í hvaða bók þessar skrýtnu þýðingar eru, en bókin er augljóslega þýdd úr skandinavísku tungumáli. Ekki satt?

Ekki gaus í dag

Ég var allt í kringum Heklu í dag og varð ekki vör við hræringar í henni, heldur ekki í Mýrdalsjökli og þá ekki Langjökli. Veðurvefurinn var þó með einhverjar meiningar. Við bíðum samt enn um sinn ...

Að lesa timarit.is er góð skemmtun ...

... þegar fáir heita það sama og maður sjálfur.

Hvað mér finnst um Snjóblindu (bókina)

Eftir Dalalíf, maraþonlestur, varð á vegi mínum Snjóblinda, ný spennusaga eftir íslenskan lögfræðing. Mér fannst hún spennandi, óvæntar fléttur sem gleðja mig alltaf, hnökralaus stíll og frágangur.

Það eina sem ég saknaði var svolítill húmor, bókin var öll svo alvörugefin, tók sig fullhátíðlega. Ég veit ekki hvort Ari er líka aðalpersónan í Falskri nótu en sá karakter fannst mér hvað minnst sannfærandi, munaðarlaus og vonlítill guðfræðinemi á þrítugsaldri sem vorkennir sér, er óhress með einstæðingsskapinn en óttast fast samband sem hann þó þráir. Hættir flestu sem hann byrjar á en leysir samt gátuna. Meiðist í öxlinni en hummar fram af sér að kippa vandanum úr umferð vegna þess að það er svo mikið að gera en situr svo og lætur sér leiðast eða hangir á vinnustaðnum á frívöktum.

Með meiru.

Kannski er ég að stinga upp í sjálfa mig með því að tíunda þversagnirnar því að við erum öll full af þeim. Mér finnst Ari og húmorsleysið samt helstu gallar þessarar býsna sannfærandi spennusögu sem tilfallandi gerist á Siglufirði.

Þarf ekki að skera utan af engifer þegar maður eldar?

Hnaut um þessa mynd á matarbloggi

og fór að hugsa hvort ég hefði eytt mörgum klukkutímum af lífi mínu til einskis. Þarf ekki að afhýða engifer?

Á hvítasunnudegi

Mér skjöplast verulega ef sólin lét ekki verða af sumarkomu sinni, varanlegri, á þeim drottins dýrðar hvítasunnudegi, sagði hin heiðna, og rifjaði upp að á þriðjudaginn verður málþing kirkjunnar um embættisfærslur þjóna hennar.

Það þarf einhvern trúaðri en mig til að finna eitthvert samhengi í þessu, en við góða veðrinu fúlsa ég ekki.

Íslensk dagskrárgerð

Þá er búið að sýna fyrsta þáttinn af Tríói með mörgum uppáhaldsleikurum. Bergur Þór Ingólfsson er alltaf nýr, alltaf ferskur, kemur stöðugt á óvart. Ég held að mér finnist það skemmtilegasti eiginleiki leikara. María Guðmundsdóttir er áhugaleikari, einmitt úr Mosfellsbænum, og getur enn komið mér á óvart þótt ég hafi ekki séð hana í Steindanum.

Handritið var víða snaggaralegt þótt vissulega bindi dúddarnir Friðbert og Stígur bagga sína ekki sömu hnútum og þeir sem maður sér oftar í sjónvarpinu. Ætla að gá að því næsta fimmtudag hvort það verður einhver hasar í Mosó.

Það kann að vera að íslenskum skemmtiþáttum hafi verið svo naumt sniðinn fjárstakkurinn að það sé of auðvelt að gera mér til hæfis ...

Kalkipappír

Mér finnst endilega að ég hafi sent pening á milli landa vafinn í kalkipappír forðum daga. Kannski var það bara milli landshluta.

Unga bankafólkið veit ekki hvað kalkipappír er, en vegna umræðu um gjaldeyrismál og tollalög spyr maður sig hvort nú sé að myndast markaður fyrir þannig pappír.

Dalalíf smalalíf

Nei, þetta er ekki nýja myndin hans Þráins, heldur stóra þrekvirkið hennar Guðrúnar frá Lundi sem ég er nú alveg við það að klára. Stórkostleg aldarfarssaga, spannar áratugi og margar kynslóðir, skrifuð á kjarnyrtu máli oft og víða, dreypt á kaffi endrum og eins líka. Einn og einn gleður sig helst til ótæpilega á víni og svo eiga sumir það til að vera helst til skeikulir í siðferðinu.

En mikið rækalli er kaflinn um Þórdísi Pálsdóttur, Dísu hennar Ketilríðar, meinta fósturdóttur á Nautaflötum, orðinn langur og endurtekningasamur. Öllum leiðist hún, menn reyna að koma henni af höndum sér, þá er hún orðin eldri táningur, en hún býr yfir sérkennilegu blandi af forheimskun og fordekrun og fullkomlega óskiljanlegri kokhreysti. Og hún er langleiðinlegur karakter sem á ekki skilið að fá 200 blaðsíður eða þaðan af meira.

Kannski hefði verið nóg að bókin hefði orðið 1900 síður, leitt ef þetta verður minnisstæðast undir lokin.

Kannski blasir við að lesa næst rannsóknarskýrslu Alþingis, hún kvað vera spennandi og lifa lengur en lesturinn varir. Annars kennir margra góðra bóka í bókahillunni minni sisona, m.a. á ég allt í einu slatta eftir Þórberg Þórðarson, Guðmund Kamban og Gunnar Gunnarsson. Svo sé ég Don Kíkóta og reyndar nokkrar nýjar kiljur sem enn eru í plastinu.

Óvíst að sólin dragi mann út á svalir næstu vikurnar.

Grr, umbúðaþjóðfélagið

Sem betur fer bjóða æ fleiri fyrirtæki upp á pappírslaus viðskipti. Gallinn er að vísu sá að þá hefur notandinn, a.m.k. ég, skerta meðvitund um viðskiptin, kostnað, breytingar á verði og hugsanlega breytta þjónustu. Kostirnir eru hins vegar ótvírætt minni pappírseyðsla, minni prentun, minni útburður og líklega færri tré í valnum.

Nú er ég búin að fara í gegnum alls kyns kassa vegna flutninga og sé að ég hef staðið mig illa í að henda jafnóðum. Ég held alltaf að ég muni nota bakhliðina á umslögum til að skrifa t.d. innkaupalista en er ég bara svo minnug að ég þarf ekkert að skrifa til minnis ...

Hins vegar eru kaupmenn ekki enn tilbúnir að koma til móts við mig. Margar vörur eru í smærri einingum í umbúðum og svo aftur í frekari umbúðum, gjarnan plasti sem brotnar illa niður og eyðist seint. Kjöt er í frauðbakka og svo er plast utan um. Engin áhersla er á að endurnýta allt þetta plast sem fyllir plastruslapokana okkar.

Nú er ég með svalir og garð og ætla að reyna að endurnýta allt lífrænt, t.d. kaffikorg og grænmeti, og gera aftur að moldu. En mikið myndi nú sveitarfélagið gera vel í að koma upp grænum tunnum hjá hverju húsi frekar en að mæla metrana frá götu til að rukka einhverjar krónur út á skrefin.

Að reykja eða ekki

Kannski get ég trútt um talað þar sem ég reyki ekki. Fyrir vikið er sjálfri mér víðáttusama um aðgengi að smók. Svo er ég reyndar heldur ekki viðkvæm fyrir því þótt aðrir reyki, líklega af því að ég hef svo lítið lyktarskyn. Kostur eða galli?

Ég man þegar reykingar voru leyfðar á Hlemmi og mér finnst ég eiga minningar um bankagjaldkera með sígarettu í munnvikinu í vinnunni í Bankastræti. Þó kann að vera að ég hafi lifað það á grískri eyju eða séð það í bíómynd. Ég man þó klárlega þegar reykingar voru leyfðar hinum megin í flugvélinni og á afmörkuðu svæði á veitingastöðum. Það er bara reykurinn sem skilur ekki hugtakið landamæri, uss.

Svo er rétt að gera eina játningu enn, ég er frekar hrifin af breytingum breytinga vegna. Þegar maður breytir verklagi uppgötvar maður oft skynsamlegri aðferðir, þegar maður tekur krók á leið í vinnu uppgötvar maður styttri leið eða skemmtilegri, þegar maður prófar krydd í mat verður bragðið annað, stundum betra, þegar maður byrjar að spjalla við hálfókunnugt fólk reynist það oft forvitnilegt o.s.frv. Ef aðgengi að tóbaki verður breytt gerast kannski jákvæðir hlutir. Kannski.

Ég hef ekki lesið frumvarpið og það stendur ekki til. Ég heyrði hins vegar í flutningsmanni í útvarpinu í morgun og hún sagði að hugmyndin miðaði að því að stöðva eða hægja á nýliðun, núna byrjuðu að meðaltali tveir íslenskir unglingar á dag að reykja. Já, það er ekki hægt að mótmæla því markmiði, það þarf enginn að reykja eða taka í nefið/vörina, það tapar enginn á að sleppa því (nema þeir félagar Winston og Camel og allir hinir). Reyndar set ég spurningarmerki við tvennt, að flytja alla söluna inn í apótekin (af hverju ekki sérstakar tóbaks- (og eftir atvikum áfengis)búðir?) og að gera söluna lyfseðilsskylda með því fororði að um sé að ræða fíkn og vindlingar þá lyf.

En frumvörp eru bara lagatillögur sem er eðlilegt að taki breytingum og kannski sjáum við fram á tóbaksfrírra land áður en okkur verður endanlega stungið í jörðina. Er einhver mótfallinn því (annar en Pall Mall og Kent)?

Goskynning - landkynning

Á laugardaginn var kom til mín ferðahópur sem ég hafði tekið að mér að ferðast með um Vestur- og Suðurland. Í fyrsta kvöldmatnum sagði staðarhaldarinn okkur bílstjóranum að gos væri hafið. Við héldum að það væri grín en þegar við vissum betur sagði ég sessunautum mínum, 20 talsins, að gos væri hafið undir öðrum jökli en í fyrra. Þau létu sér hæfilega um finnast, fundu að við kipptum okkur ekki upp við þetta og þannig liðu næstu dagar. Þau voru á staðnum, fundu að allt var yfirvegað, sáu að landið var stórt og að enginn var í hættu.

Þau fóru héðan með áætlunarflugi á fimmtudagsmorguninn og voru himinsæl með dvölina. Við fórum svo langt austur sem til Skóga og þau fundu fyrir ösku, sáu að skyggnið var heldur bágborið en að enn var engin hætta á ferðum.

Þessi 20 vinna á ferðaskrifstofum og eiga eftir að selja ferðir til Íslands næstu árin. Það var óskaplega heppilegt að ferðin fór eins og hún fór og þau eiga eftir að verða mikilvægir Íslandskynningarmenn í heimalandi sínu.

Hins vegar var búið að ráða mig til að rápa svolítið með annan hóp í næstu viku. Hann hætti við af því að hann veit ekki að það er óhætt. Hvað hafa Samtök ferðaþjónustunnar aftur gert til að koma í veg fyrir þannig misskilning? Eða hvert er hlutverk SAF?

Hótelrúntur

Ég þori að mæla með Hraunsnefi og Hellnum og svo var á annan hátt gott að vera í Minniborgum sem er sumarhúsabyggð. Fyrir utan mjög mikinn vind fengum við eiginlega besta veðrið á landinu á hverjum stað. Svo var ekki leiðinlegt að fara á fjórhjól í Haukadal.

Maturinn var alls staðar hrikalegt fyrirtak, íslenska eldhúsið er hætt að koma mér á óvart. Meira að segja ýsan sem ég hef aldrei fengið á veitingastað áður var óaðfinnanleg með öllu á Leirubakka og ekki gat ég kvartað undan skötuselnum á Framnesi.

Má veðsetja túrista, auðlind ferðaþjónustunnar?

Þetta heyrðist í opinberri umræðu í dag: 

Tökum til dæmis ferðaþjónustuna sem byggir á því að ferðamenn komi  til landsins. Við getum ekki veðsett Þjóðverja, Búlgara, Ameríkumenn eða aðra sem væntanlega koma.

En eru ferðamennirnir veiddir eins og þorskar? Hmm.

Búðin sem aldrei sefur

Ég átti erindi í hverfi 108 og ákvað að kanna úrval og verð í búðinni sem hreykir sér af því að okkur þyki minna leiðinlegt að versla þar en annars staðar.

Meðal þess sem ég fann var hraustleg appelsína (420 g, með berki, kr. 121) og appelsínugul paprika (230 g, kr. 172).

Í kjarabaráttu

Ég hef ekki getað varist mjög áleitinni minningu frá sumrinu 2003, nú þegar leiðsögumenn reyna að semja um bætt kjör.

Ég var ráðin til að sinna þýskum ferðamönnum, fyrst til að fara með þeim í útreiðartúr og svo út að borða. Ég mætti á hótelið kl. 12 og við komum til baka kl. 16. Þá fór ég heim, kom svo aftur kl. 19 og kom með þau aftur á hótelið kl. 23.

Hvað eru það margir klukkutímar og hvernig skiptast þeir?

Ólíkt mörgum öðrum stéttum var ég launalaus fram að hádegi af því að við erum ráðin á tímakaupi og ég átti að mæta kl. 12. Ég tek fram að þetta var sami vinnuveitandi og sömu ferðamenn. Ég fékk tvö útköll greidd, átta klukkutíma. Eðlilegt? Vinnutími minn var frá kl. 12-23 en ferðaskrifstofunni fannst eðlilegt að taka mig af launaskrá í þrjá klukkutíma sem ég notaði til að fara heim, þvo af mér hrossalyktina, fletta blaði og vera í bið áður en ég mætti svo í hreinum fötum til að fara með hópinn á veitingastað. Fröken ferðaskrifstofu fannst hún m.a.s. gera vel við mig að borga mér fyrir að fara með þeim á veitingastað. Ég fékk ókeypis að borða.

15 ára starfsöryggi

Eitt af því sárafáa í lífinu sem ég skil ekki er af hverju sjávarútvegurinn ætti að kvarta yfir 15 ára rekstraröryggi þegar flest fyrirtæki búa við gríðarlegt óöryggi.

Vonandi hef ég bara misskilið þetta.

Það er reyndar eitt annað sem ég skil ekki um þessar mundir, af hverju Stöð 2 hefur hætt hliðrænni (analog) útsendingu í samræmi við fjarskiptaáætlun. Til að ná útsendingu Stöðvar 2 þarf myndlykil eða annan stafrænan móttökubúnað. birtist á skjánum þegar ég ætla að horfa á fréttir Stöðvar 2. Kannski tengist það óstarfhæfa myndlyklinum sem ég fékk hjá Tali í síðustu viku.

Vonandi hefur Tal bara misskilið þetta. Annars þarf það ekki að reikna með mér í viðskiptum til 2026.