Lagatæknilegt mál?

Er ekki sjálfvirknin í karlkynsku fullmikil?

Þann 17. apríl s.l. fór fram munnlegur málflutningur fyrir nefndinni, þar sem mættir voru fyrir hönd Símans hf. Auður Inga Ingvarsdóttir, fyrir hönd PFS Jóhanna Helga Halldórsdóttir og fyrir hönd Og fjarskipta ehf. Dóra Sif Tynes. Gerðu aðilar þar grein fyrir málatilbúnaði sínum og kröfum, fengu tækifæri til þess að koma á framfæri sínum sjónarmiðum varðandi málflutning gagnaðila og svöruðu spurningum þeim er nefndarmenn höfðu. Að því loknu var ágreiningsmálið tekið til úrskurðar.

Hver stendur fyrir því að konur eru allar karlkenndar í svona texta? Þær sjálfir, hmm?

Löngu tímabær ljósmyndaæfing

Ég lærði það helst að þegar ISO er hærra (t.d. 1600) nær maður meiri birtu en fær líka lélegri gæði. Ég tók myndir sem sanna mál mitt. Ef maður neyðist til að taka mynd á móti birtu er til bóta að nota flassið. Birtan er oft mesta vandamálið mitt.

Svo fann ég bláa ljósið:

Og svart-hvíta möguleikann:

En þá var ég ekki búin að fá tilsögn í birtunni.

Ég ætla að æfa mig svaaaakalega mikið eftir hádegi á morgun.

Öll él styttir upp

Og þetta þykir mér fögur sjón ...

... enda óttalegur miðbæingur.

Íslenskt mál í viðskiptalífinu

Ég fór á morgunverðarfund í stjórnendabaun Háskólans í Reykjavík. Hann var bæði gagnlegur og skemmtilegur.

 

Flestum fannst ástæða til að hampa móðurmálinu, sumum fannst sjálfsagt samt að enskan væri hvort eð er komin bakdyramegin inn. Hvað á að gera þegar einn útlendingur er á fundinum? Hvað á að gera þegar einn útlendingur er á kaffistofunni? Hvað ef hann er kominn til að vera? Hvað ef hann kemur einu sinni í mánuði?

Það vantar orðabækur. Það vantar orðalista. Það vantar íslenskukennslu handa útlendingum sem vilja semja sig að okkar siðum. Enginn andmælti þessu.

Ég myndi kalla fundinn peppfund nema ég er ekki í stuði til að sletta núna.

Ásgerður brá á leik fyrir fundinn:

Að öðrum algjörlega ólöstuðum fannst mér þessi myndrænastur:

Við neitum að láta deigan síga ... enn um stund.

Erfitt heimilisverk

Úff, að bursta rétt! Auðvitað er vandasamt að elda ætan mat, þvo þvott þannig að ekki fari mikil orka til spillis, ryksuga alla maurana í eitt skipti fyrir öll, jafnvel strauja - en tannburstun, ma'r, er verulegt erfiðisverk.

Mikið vildi ég að hún væri sjálfvirk.

Sjálf hef ég t.d. fengið aðfinnslur fyrir að bursta of mikið - í eina tíð - og í annan tíma of lítið. Það er vegna þess að það er svo erfitt að bursta RÉTT. Eða kannast menn ekki við tannstein?

Úff.

Einelti peinelti

Nú klingir í eyrum mínum aftur og aftur orðið einelti. Þegar ég var í kennaranáminu höfðu margir áhuga á að sérhæfa sig í að ráða niðurlögum eineltis. Ég tek ofan fyrir því fólki vegna þess að það er vandsasamt verk.

Ég kann enga skilgreiningu á einelti. Hins vegar hafa margir skilgreint það, m.a. Dan Olweus. Ég held að flestir noti orðið án þekkingar á hugtakinu, alveg eins og margir segja rok þegar þeim finnst mikill vindur þótt rok sé skilgreint sem tiltekið margir metrar á sekúndu sem er frekar sjaldgæft veður.

Hugtökin einelti og fyrirbærið áfallahjálp eru misnotuð vegna þess að þegar fólk er raunverulega lagt í einelti og þegar fólk verður fyrir virkilegum áföllum er það hjálpar þurfi. Nú heldur ég að fólk sé orðið hást af hrópinu úlfur, úlfur.

-Er það einelti að gagnrýna fólk, jafnvel endurtekið, fyrir illa unnið verk?

-Er það einelti að amast við því að fólk sé viðskotaillt?

-Er það einelti að hafa annan tónlistarsmekk og tala um það?

-Er það einelti að ganga frá smjörinu þegar búið er að nota það?

-Er það einelti að ætlast til að samstarfsmaður/sambýlingur leggi sitt af mörkum þar sem það á við?

Það er varla hægt að tala um svona hluti því að helst þyrfti maður að geta nefnt dæmi. Og þó að svarið við öllum spurningunum sé e.t.v. nei er alltaf hægt að segja að það sé ekki spurning um hver skoðunin eða gagnrýnin sé, heldur hvernig hún er sett fram.

Það er sem sagt varla hægt að fjalla málefnalega um einelti. Og svo geta menn alltaf spurt sig hver einelti hvern.

Mér finnst að menn eigi að vanda sig við notkun þessa orðs því að það er mikilvægt að það sé ekki gjaldfellt.

,,Við vonum að Jóhannes sé skýrari núna"

Gaman að Útsvari í kvöld. Aðallega af því að mínir menn unnu og voru fyndnir að vanda.

Kraká eða ekki, þar er efinn

Við erum nokkur búin að bóka okkur í borgarferð til Póllands. Við erum búin að borga staðfestingargjald upp á kr. 10.000 á mann. Það gerðist í maí. Eftir það bætti ferðaskrifstofan á okkur eldsneytishækkun og gengishækkun. Við mótmæltum og rökræddum. Við fengum lækkun upp á kr. 2.300 á mann. Rökin voru að hluta til samþykkt en Neytendastofa getur ekki gert meira fyrir okkur. Það eru grá svæði, vafaatriði og túlkunaratriði.

Nú auglýsir þessi ferðaskrifstofa áfram ferðir til Krakár á einhverju frá-verði, þ.e. þá lágmarksverði. Þegar tiltekinn áfangastaður er valinn kemur upp t.d. að verð á flugi og gistingu sé kr. 44.800 á mann en þegar maður velur áfram verður endanlegt verð 16.656 kr. hærra. Mismunurinn felst í eldsneytishækkun, flugvallarskatti og 9,5% gengisbreytingu.

Nú stendur valið á milli þess að gefa Heimsferðum 10.000 kr. staðfestingargjaldið og fá ekkert fyrir annað en óþægindin eða verðlauna Heimsferðir með því að versla frekar við þær. Hvorugur kosturinn þykir mér góður.

Og mér er pínulítið til efs að það sé samkeppni á þessum ferðamarkaði. Kannast einhver við að einhvern tíma hafi neytandi notið góðs af góðærinu? Hefur einhvern tímann farkaupi fengið sendan heim mismuninn þegar sérlega vel áraði hjá ferðaþjóninum?

Beðmál í borginni

Mér er málið skylt.

Vísitölubrestur

Ég skil hugtakið uppskerubrest. Þá sé ég fyrir mér engisprettur að naga korn, fyrirvaralaust frost í júlí, látlausar rigningar sem skola radísunum í burtu eða hitabylgju sem bræðir sykurreyrinn svo að passi ekki lengur út í kaffi.

Hins vegar skil ég ekki að verðbréf geti fallið. Peningar eru óáþreifanleg verðmæti.

Þess vegna hef ég engar áhyggjur af sparifénu mínu. Ef sá peningur er til fer hann eitthvað ef hann fellur. Og af hverju ekki til sjálfrar mín?

Ég vel að sofa hin rólegasta. Og ég heyri í fréttunum að forsetinn tekur undir með mér.

Rétt eða rangt svar

Ein lífseig minning úr menntaskóla er þegar enskukennarinn lét okkur lesa sögu þar sem bóndasonur átti sér draum um að flytja úr sveitinni og til London og læra eitthvað sem hugur hans stóð til. Kennarinn spurði hvort sonurinn ætti frekar að fara eða vera um kyrrt í sveitinni og hjálpa foreldrum sínum sem voru hjálpar þurfi. Ég sagði að mér fyndist að strákurinn ætti að fara eins og hann langaði til og bjó mig undir rökræðu um málin.

Kennarinn sagði að svarið væri rangt og vék svo að öðru.

Ótrúlega lífseig minning. Óskaplega sem þetta rifjast upp núna. Skil ekkert hvers vegna ...

Vikulokin vekja ævinlega til umhugsunar

Rétt í þessu var Þorbjörg Helga að tala um öll menntalögin sem voru samþykkt í fyrra. Þar var m.a. samþykkt að kennarar á öllum skólastigum þyrftu að vera með meistarapróf. Það þýðir tveggja ára meiri menntun. Og það var umræða um það í fyrravetur hvernig ætti að bæta kennurum það í launum. Ég man ekki hver niðurstaðan varð en hvaða heilvita manneskja sættir sig til lengdar við það að axla meiri ábyrgð, tileinka sér meiri þekkingu og auka færni sína - ÁN ÞESS AÐ ÞVÍ SÉ MÆTT Í LAUNUM?

Og af hverju er þá ekki fyrir löngu búið að semja við ljósmæður?

Heimsendirinn fór framhjá mér

Ætli umræðan um hann hafi verið á auglýsingasíðum blaðanna? Ég hef nefnilega tilhneigingu til að horfa framhjá jöðrunum.

Leifur útgerðarmaður hinn nýi Jóhann Bogesen?

Ég þrælaði mér í gegnum Ösku eftir Yrsu Sigurðardóttur. Ég hef þann veikleika að langa alltaf til að lesa nýjar íslenskar skáldsögur en greinilega þarf ég að fara að velja betur úr. Velja og einkum hafna.

Þóra er ráðin til lögmannsverka í ljósi hæfni sinnar, segir sagan, en þegar til á að taka er hún bæði óörugg, tafsandi og frekar vitlaus. Hún sér ekki augljósustu hluti og höfundur lætur hana í sakamáli velta fyrir sér hégómlegu hlutunum bara. Ég merkti ekki við þegar ég las og nenni ekki að leita að dæmum.

Verra, og langtum verra, er þó að höfundur segir í stað þess að sýna. Njörður minn ágæti Njarðvík lagði mikla áherslu á það í tímum að maður ætti að sýna en ekki segja í skáldskap. Þóra verður þreytt, leið, uppgefin ... í stað þess að maður lesi það á milli línanna. Einhver sagði við mig í dag að sagan væri eins og verkfræðiskýrsla. Mér finnst eins og höfundur hafi bara vantreyst mér til að lesa skáldskap. Hún vildi frekar draga upp línurit.

Skynsamlegasti punkturinn í bókinni var þegar Leifur Magnússon, útgerðarmaður í Vestmannaeyjum, var teiknaður upp sem hinn nýi Jóhann Bogesen. Leifur á útgerðina, Leifur heldur byggðinni í spennitreyju, enginn segir sannleikann af því að ekki má styggja Leif, Leifur snýr útibússtjóranum ... er ég ekki búin að segja nóg? Það var gott að hafa eitthvert kjöt á einhverju beini því að plottið var bara brjósk.

Mikið djö hlýtur hún að vera með góða þýðendur.

Skotar komu, Skotar fara, gaman á milli

Frasinn í fyrirsögninni er í grundvallaratriðum stolinn en sá sem ég stel honum frá man sjálfsagt ekki þessa ágætu gestabókarfærslu þannig að ég eigna mér hann bara, a.m.k. það að muna hann. Og hvað Skotana varðar er vissulega búið að vera mikið stuð í kringum þá. Ég gekk upp og niður Laugaveginn fyrir tilviljun á sama tíma og þeir áttu leið um hann. Eitthvað var fátt um fína drætti og athyglin var ómæld, hehe. Gaman að því. Svo auka þeir hagvöxtinn þannig að megi þeir koma sem oftast. 

Og hverjum er ekki sama um 2-0?

Þúsund árum fyrr

Á svona regnblautum og hráslagalegum haustkvöldum er hollt að líta um öxl og rifja upp það sem maður hefur lesið um lífshætti manna árið 1008 eða svo. Þá voru engir jeppar, engir litlir bílar, ekkert sjónvarp, engin Alþingisrás, engar tölvur, ekki rafmagn, engar eldavélar, engar þvottavélar, ekkert sjampó, engar sturtur, ekkert útvarp, ekki bækur, bara munnmæli borin fram af mælsku fólki rorrandi á rúmbríkinni og handavinna til dægrastyttingar.

Húsakynnin voru ekki beysin, fólki hlýtur af hafa verið kalt - alltaf - og haft fátt annað til að hlýja sér við en annað fólk.

Og þrátt fyrir að mæra hjólhestinn sem almenningssamgöngur, enn frekar nú eftir að hafa séð Magnús Bergsson í Út og suður á sunnudagskvöldið, langar mig ekki að hjóla upp í Bæjarháls. Nei, þá fæ ég mér frekar lúxusfar með strætó. 

Sveitabrúðkaup rokkar

Hafi ég lesið rétt einhvers staðar um daginn er Sveitabrúðkaup gerð með dogma-stíl, þ.e. nokkrar myndavélar í gangi og leikararnir vita ekki hvaða skot verða notuð, og handritið bara skrifað til hálfs þannig að leikarar lögðu sjálfir til replikkur í stað þess að þær væru allar skrifaðar af handritshöfundi.

Hún var alveg gargandi fyndin. Söguþráðurinn er yfirborðseinfaldur en handritsramminn allur á dýptina, fjölskylduleyndarmál sem koma eins og þrumur úr heiðskíru lofti. Ég trúi alveg á svona fjölskyldur sem missa allt niður um sig þegar einhvers staðar verður brestur. Og ég hló og hló. Og var ekki ein um það, allur salurinn iðaði af gleði.

Stjarnan er Herdís Þorvaldsdóttir. Ef myndavélin gekk bara nógu lengi á henni komu gullkornin í bunum. Svipur ömmunnar yfir fávitahætti yngri kynslóðanna var óborganlegur. Karl Guðmundsson sem líktist Sigfinni í Spaugstofunni en hafði svo miklu meiri orðaforða, Ólafur Darri líka ótýpískur þjónustufulltrúi í fríi með þeirri sem hann vildi að væri kærastan sín. Víkingur Kristjánsson tók miklum breytingum í myndinni. Kristbjörg Kjeld á aldrei vondan dag, Theodór Júlíusson var líka góður ... ahh, ég þyrfti að skrifa alla leikarana upp.

Það var enginn veikur hlekkur í leikaraliðinu, þau voru bara með misstór hlutverk.

Sjálfur myndflöturinn þótt mér fullgrófkornóttur en ég geri ráð fyrir að það sé hluti af pakkanum.

Gott skref

Og þá vantar fátt annað en sundlaug í Hljómskálagarðinn. En átti ekki líka að koma upp grillaðstöðu á Klambratúni, og jafnvel busllaug? Kannski það sé misminni.

Mogens Glistrup vs. Gert Jacobsen

Konungsmorð Hanne-Vibeke Holst liggur í valnum! Lykilsaga úr danskri pólitík. Dani sem ég hleraði um daginn sagði að lykillinn að Gert sem er stór persóna í bókinni og heldur til í Christiansborg væri víst Mogens Glistrup. Gert hafði hins vegar aðlaðandi framkomu út á við ólíkt Mogens sem fólki virðist bera saman um að hafi verið ... í besta falli litríkur persónuleiki en miklu fremur óaðlaðandi í útliti og framkomu.

Krónprinsessan sem er sjálfstæður undanfari Konungsmorðsins var gefin út á íslensku 2005 en þá var ég búin að lesa hana á dönsku. Ég hef enga innsýn í danska pólitík, rétt svo veit að Venstre er lengst til hægri og að Anders Fogh Rasmussen er forsætisráðherrann, en Danmörk er nágrannaland þannig að maður náði nokkuð að glöggva sig. Dásamleg samtímalesning.

Ég hef engan áhuga á að rekja söguþráðinn í tæplega 500 blaðsíðna bók, andvarpa bara djúpt af ánægju yfir dönsku og hugsa með hrolli til þess hvað bærist undir kyrrlátu og friðsælu yfirborði, hvað einstakar konur láta berja sig til hlýðni, hvað einstakar konur láta skjalla sig til eftirlátssemi, hvað einstakir karlar ganga á lagið og hvað einlægni virðist fjarri í pólitík.

Charlotte Damgaard er þó teiknuð upp sem nokkuð heilsteypt og fær þá bágt fyrir hjá sumum flokkssystkinum sínum. Per Vittrup þekkir ekki sinn vitjunartíma og fær kaldar kveðjur sem segir manni að enginn er annars bróðir í leik.

Skyldi þetta vera eins alls staðar? Langar áhrifamenn almennt ekki til að verða til góðs, horfa á heildarmyndina og taka ákvarðanir út frá hagsmunum fjöldans?

Reynsluboltinn atarna

Geysir í Haukadal hefur verið á milli tannanna á fólki og er það vel. Ari Arnórsson og fleiri voru þar á ferðinni í gær til að sinna lágmarksgirðingu sem enginn hefur viljað taka að sér. Ég er svo reynslulaus að ég hef bara varað fólk við og síðan gengið um, spjallað við fólk, bandað því frá þegar það hefur ætlað að gera sér um of dælt við Geysi sjálfan og vissulega fengið mér svo kjötbollur og kaffi. Enda stríðir í gegnum svæðið stærri straumur en mér getur auðnast að stjórna í réttan farveg. [Ofstuðlun?]

Ari sendir Ferðamálastofu langt nef og hún á það allt skilið og ríflega það.

Svo vitnar Stefán Helgi, ritstjóri vefsins, í reynslubolta sem vandar um við okkur leiðsögumenn og segir

of algengt að leiðsögumenn hugsi meira um að fá sér kaffi eða aðra hressingu í stað þess að passa hópinn sinn.

*andvarp*

Á nú að leggja okkur á gapastokkinn fyrir að geta ekki haft vit fyrir öllum? Þótt ég sé sjálfsagt reynslulaus miðað við reynsluboltann sem vill ekki segja til sín er ég þó svo reynd að ég ætla mér ekki þá dul að forða öllum frá einhverri glötun. Þó er ég á þeirri skoðun að leiðsögumenn eigi skilyrðislaust að leiðbeina gestum sínum um svæðið, benda á hætturnar og vitaskuld að reka þá - þess vegna með harðri hendi ef þeir skilja ekki annað - frá hættulegum stöðum. Það hef ég líka séð rútubílstjóra gera. En ekki ætlast til þess að við getum alltaf verið til staðar.

Og svo er gaman að sjá að Stefán hefur fengið lánaða mynd hjá mér, hehe, mynd sem ég stal frá öðrum því að ég var ekki á staðnum OG HORFÐI EKKI UPP Á FÓLK GAPA OFAN Í KRAUMANDI HVERINN.