Ferköntuð á Facebook

Ég fer eftir mörgum reglum á Facebook, einkum mínum eigin. Ein af þeim reglum sem ég brýt sjaldan er að læka ekki textalausar myndir. Ég læka ekki tvisvar sömu myndina, fyrst sem mynd á vegg og svo prófílmynd. Ég læka myndir sem ég er merkt á nema mér þyki þær vondar. Ég á það til að taka merkinguna af þannig að myndir birtist ekki hjá mér. Ég birti sjálf ekki textalausar myndir. Ég svara öllum athugasemdum, annað hvort með læki eða athugasemd.

Hvort ætti maður annars að skrifa Facebook eða facebook? Ég sletti en í ritmáli laga ég tökuorðið að íslenskum rithætti. Ég er bara ekki búin að gera upp við mig hvort mér finnst Facebook vera sérnafn eða ekki. Eða, jú, ég hef náttúrlega F hérna.

Þetta lá mér á hjarta í dag.

Prófarkalestur

Ekki vil ég vanþakka athyglina, ég sem alltaf breiði út faðminn þegar ég sé myndavél án þess að eiga nokkurt erindi í fangið á henni. Ef ég gæti ráðið væri allt fólk vel skrifandi og vel talandi, til vara vildi ég að það léti lesa textana sem það vill/þarf að skrifa. Ástæðan fyrir þessu tuldri mínu í kvöld er sú að í Vísi er nú Wappi Einars hampað og því veitt athygli. Ég kem aðeins við sögu og því er mér öldungis ekki sama um greinina frekar en ritmál yfirleitt.

Greinin er svo skelfilega illa (skrifuð og) yfirlesin að það er grátlegt fyrir manneskju sem hefur lífsviðurværi sitt af ítarlestri, handritalestri, prófarkalestri og yndislestri.

#gráturoggnístrantanna

Er lögreglustjórinn hörkutól? Á lögreglan að vera hörkutól?

Í sjónvarpsfréttum í gær fannst mér lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu, Sigríður Björk Guðjónsdóttir, dálítið lúpuleg. Mér fannst hún biðjast afsökunar á sjálfri sér og kannski fannst mér fortíð hennar í starfi þvælast fyrir. Ég stóð mig að því að hugsa að hún ætti að vera dálítið hnarreistari – hvort sem hún ætti fyrir því eða ekki.

Það er náttúrlega bilun. Í mér.

Í öðru orðinu vill maður að fólk axli ábyrgð, sýni iðrun og biðjist afsökunar á mistökum sínum sem verða alltaf einhver hjá öllum og í hinu orðinu vill maður að opinberar persónur beri höfuðið hátt og láti eins og þær hafi allt valdið.

Ég stend mig að minnsta kosti að þessu.

Ég ræddi þetta aðeins á kaffistofunni í morgun og okkur kom saman um að í öllu falli væru umtalsverðar líkur á að harðar yrði tekið á heimilisofbeldi þegar konur væru orðnar innstu koppar í búri lögreglunnar.

Erum við líka á villigötum þar? Eða getur verið að konur geti auðveldar sett sig í spor fórnarlamba heimilisofbeldis sem eru mun oftar konur en karlar?

Wappið á Karolina Fund

Sérstakt áhugamál mitt. Ég veit að söfnunin næst en hún má sko vel fara yfir 100% því að það auðveldar okkur bara að gera fleiri leiðarlýsingar en þessar fyrstu 25 sem eru í kortunum. Svo hlakka ég líka til að mæta í Toppstöðina annað kvöld og fylgjast með Einari í beinni útsendingu.

Útivist bætir og kætir. Enda er ég alltaf í góðu skapi!

Kvennafrídagurinn 40 ára

Í dag eru 40 ár síðan konur lögðu niður störf til að sýna fram á mikilvægi sitt í þjóðlífinu. Missti ég af allri umfjöllun og upprifjun eða var hún engin?

#toppstöðin #wappið #karolinafund

Mér leiðist þegar myllumerkingar eru ofnotaðar.

Þess vegna ætla ég bara að skrifa samfelldan texta um uppáhaldsáhugamálið mitt þessar vikurnar. Ég er náttúrlega frek til fjörsins og treð mér þess vegna fremst á myndir (og víðar). Og nú er minn góði Einar að gefa út wappið, gönguleiðalýsingar um allt land í fyllingu tímans, og í því augnamiði hefur hann hafið söfnun á Karolina Fund sem er íslenskur fjármögnunarvefur vegna alls konar verkefna, gjarnan frumkvöðlaverkefna. Söfnunin hófst í gærkvöldi og stendur til 13. nóvember og ég vona að margir leggist á árarnar með verkefninu því að það á svo sannarlega erindi.

Og myndin, já, ég held að ég þekkist á græna litnum.

Bleika krabbameinið

Ég fór í bleikt í morgun. Í vinnunni var fjöldinn allur í bleiku, aðallega konur reyndar. Það var mikil stemning, svona eins og stundum myndast um mottumars. Ég opna Facebook þegar ég kem heim og sé fullt af bleikum myndum og ég læka eins og vindurinn. Ég kann vel að meta meðvitund.

Ég vona bara að menn, bæði karlar og konur, mæti reglulega í krabbameinsskoðun til að hægt sé að uppgötva frumubreytingar og önnur mein nógu snemma til að hægt sé að uppræta þau sem fyrst.

 

Ég fyrirgef Villa naglbít allt

Ég horfði á Toppstöðina áðan í fyrsta skipti heima hjá mér á fimmtudagskvöldi. Það sætir tíðindum þar sem ég þekki vel til tveggja keppenda. Einar og Wappið og Vesen og vergangur skipta mig miklu máli og ég hefði ekki viljað missa af öllu sem gerðist, enda hef ég ekki gert það, þökk sé alls kyns tækni. Svava Dögg sem hefur sig lítið í frammi með Barnasafnið er svo náfrænka mín og ég veit að hún hefur mikla ástríðu fyrir öllu sem þroskar börn og skemmtir þeim.

Ég er sem sagt búin að horfa á alla þættina eftir á en núna fyrst fannst mér ég ná almennilegu samhengi. Þótt ég hafi á tilfinningunni að framleiðendur séu dálítið að búa til drama úr upphlaupi og fjarvistum er samt augljóst að þátttakendur hafa fengið mikla hjálp fagmanna og komist fyrir vikið talsvert áfram.

En Villi naglbítur er alltaf í uppáhaldi hjá mér og hann sannaði sína frábæru samskiptahæfni -- og gildi lyfturæðunnar í lokin. Hann má ALLT sem ég myndi líta á sem átroðning, frekju, uppivöðsluhátt og almenn leiðindi hjá öðrum.

Sorp og umhirða í 101/105 miðbæ

Ég fór á ákaflega málefnalegan og hreinlega skemmtilegan hverfisfund á Kjarvalsstöðum í gærkvöldi. Umræður urðu fjörugar, fólk var jákvætt og lausnamiðað en sú tillaga sem situr mest í mér er sú sem kaupmaðurinn í Kokku kom með, að ökukennarar fengju kort í bílastæðahúsin og bættu því inn í ökunámið að kenna nemendum sínum að leggja þar. Hún sagði að sumt fólk væri hreinlega hrætt við húsin. Ég nýti mér þau lítið og kannski ekki neitt en ég er líka lítið á bíl í miðborginni þar sem ég bý svo nálægt.

Svo var heilmikið talað um almenningssamgöngur og Airbnb sem mér heyrist komið til að vera.

Ása Hauksdóttir sagðist ekki með góðu móti getað tekið strætó þar sem upplýsingarnar væru svo flóknar – og hún væri bæði Íslendingur og miðborgarbúi. Ég tek svo heils hugar undir það, það er mjög mikil fyrirhöfn að finna út úr upplýsingunum á strætó.is. Og hvernig á þá að vera hægt að koma útlendingunum með strætó í Árbæjarsafnið, Grafarvogslaugina eða á Úlfarsfell? Nútímaferðamennska er ekki að stíga inn í rútu sem sækir mann heim að hóteldyrum og keyrir Gullhringinn.

Og ég er full bjartsýni á að pólitíkusinn hafi farið glaður af fundinum með hollar ábendingar íbúanna. 

900 kr. ofan í laugina - hvað með Nauthólsvíkina?

Þegar ég heyrði af hækkuðu verði á stökum sundferðum i Reykjavík varð mér ekki um, já, mér blöskraði ekki og hélt rétt til að byrja með að ég væri ein um þá skoðun. 38% hækkun er mikil hækkun og fólki verður eðlilega um. Á samfélagsmiðlunum sá ég þó ýmsa sem eru sömu skoðunar og ég. Í útvarpinu voru hins vegar fleiri að býsnast, þar á meðal þáttastjórnendur.

En ég er að velta fyrir mér hvort ég hafi skipt um skoðun. Ég man nefnilega að í ársbyrjun 2007 var verðið hækkað (man ekki hversu mikið) með þeim rökum að útlendingum þætti verðið hlægilega lágt. Þá var ég talsvert mikið starfandi í ferðaþjónustunni og sá og heyrði að það gekk langar leiðir fram af útlendingunum hvað vínglasið, sem er sambærilegt milli landa, kostaði mikið. Menn þurfa alltaf að vanda rökin.

Árum saman átti ég árskort í sund. Nú hefur íþróttaiðkun mín breyst þannig að ég á alltaf bara klippikort, afsláttarkort þar sem ferðin kostar 390 kr. Ég á líka svoleiðis kort í Mosfellsbæ og finnst dálitið sársaukafullt að þeir miðar geta runnið út hjá mér því að þeir fyrnast á tveimur árum. Ég er minna þar á ferðinni en ég reiknaði með þegar ég keypti kortið. Ó, og ég vildi óska þess að sveitarfélögin á höfuðborgarsvæðinu væru færri ...

Fyrstu viðbrögð mín þegar ég heyrði af hækkuninni í sund í Reykjavík voru að það væri verið að umbuna þeim sem kaupa kort, gefa þeim meiri afslátt. (Mér finnst hins vegar út í bláinn að kalla þetta fyrsta lið í tiltekt í peningamálum í borginni, hvernig sem það var orðað.) 

Ég er búin að vaða úr einu í annað, ég veit, þannig að nú hnýti ég lausu endana með því að segja að mér finnst sanngjarnt að stakar ferðir séu hlutfallslega mun dýrari en þegar maður kaupir kort. Mætti ekki meira að segja hafa dýrara í Laugardalslaugina en hinar laugarnar? Og að lokum finnst mér að það ætti að rukka fyrir aðstöðuna í Nauthólsvík Á SUMRIN frekar en á veturna en selja/leigja fastagestum armböndin á mjög hagstæðu verði. Það er eðlilegt að lausatraffíkin borgi hlutfallslega meira. Og hafa sturturnar heitar ...

Þjóðareign

Ég fór í síðustu viku á fyrirlestraröð um menningararf á Íslandi. Meðal annarra fróðlegra og fyndinna fyrirlestra var hungurvaki um þjóðardýrlinginn Guðríði Þorbjarnardóttur. Eða er hún það ekki? Ég man ekki öll skilgreiningaratriðin um þjóðardýrlinga og ef ég á að segja alveg eins og er finnst mér dýrlingur ekki neitt sérstaklega gæfulegt hugtak en Guðríður var mikill töffari, frumkvöðull og djarfhugi. Lítur maður þá upp til hennar? Já, ég, full aðdáunar. Er til stytta af henni? Já, aldeilis. Hefur verið skrifað um hana? Já, heldur betur.

Ég ætla ekki að bera Guðríði saman við Gísla á Uppsölum en mér datt hann samt í hug í sama orðinu. Ég fór tvisvar í Selárdal við Arnarfjörð í sumar þar sem Gísli ól allan sinn aldur, öll sín 79 ár eða svo gott sem. Ég man eftir þættinum sem skók sjónvarpsáhorfendur um árið, 1981 var það víst þótt ég muni það ekki, og það á jólunum. Gísli var einbúi, ekki aðeins maður sem hélt einn heimili heldur lengi vel einn í dal sem að öðru leyti var sem sagt mannlaus. Þar var lengst af ekki rafmagn, ekki rennandi vatn, ekki hægt að kæla mat eða frysta nema að frumkvæði náttúrunnar, þegar jafn kalt var úti og inni. Hann létti sér ekki vinnuna með tækjum þegar þau urðu fáanleg, hann var þrjóskur en talsvert útsjónarsamur á sinn þvergirðingslega hátt, frámunalega vinnusamur náttúrlega en líka listelskandi, bókhneigður pælari sem naut ekki sannmælis fyrr en kominn á alefstu árin.

Og þar sem mér þótti hann allt í einu sérlega spennandi athugunarefni sótti ég mér bók Ingibjargar Reynisdóttur sem kom út 2012. Hún er fljótlesin en þrátt fyrir að sumu leyti forvitnilega nálgun er hún fyrst og fremst samantekt úr öðrum heimildum. Ómar Ragnarsson heimsótti hann, Árni Johnsen líka en Ingibjörg Reynisdóttir fór bara á söguslóðir eins og ég gerði í sumar, þefaði af andrúmsloftinu, nýtti sér annarra manna vinnu en tók að vísu fínar myndir sem eru í bókinni. Og með þeim nær hún að fanga fínlega stemningu en ég lét fara dálítið í taugarnar á mér hvernig hún eignaði Gísla alls konar hugsanir og tilfinningar.

Ég er alltént ekki sannfærð um sögu hennar. Hins vegar er Gísli núna þjóðareign og lifir meira meðal manna en hann gerði á langri ævi í Selárdal. Þjóðardýrlingur? Neih, en gersemi. Ég finn óskaplega til þegar ég hugsa um það sem hann mátti þola í æsku og líka þegar ég hugsa um það líf sem hann „valdi“ sér. Hann bjó í algjörri einangrun, skalf sér til hita, var lítið upp á aðra kominn en lifði af.

Já, gersemi á sinn hátt.

Samviskuhelsi

Meint samviskufrelsi var mikið rætt þar sem ég var nýlega. Magabolir líka. Þetta tengist ekki endilega. Og þó.

Ég hef haft (fáránlega) mikinn skilning á því að fólk eigi að geta sagt nei við einhverju sem stríðir gegn samvisku þess eða betri vitund. (Fáránlega) segi ég af því að þegar grannt er skoðað er samviska afskaplega teygjanlegt fyrirbæri. Huglæg samviska er tæpast rétthærri lögum. Í landinu eru til dæmis jafnréttislög og hvað ef einhverjum sem ræður fólk til starfa finnst það stríða gegn samvisku sinni að ráða hæfasta einstaklinginn af því að hann er kona? Hvað ef? Og hvað ef einhver vill ekki afgreiða mann sem hefur augljóslega verið mikið í sól? Of mikil sól getur valdið krabbameini, eða hvað? Hvað ef starfsmaður í apóteki sem vill hafa vit fyrir hinum sólbrennda vill stjórna honum með því að neita honum um þjónustu?

Og nú að magabolunum sem hafa verið í umræðunni. Getur kennari borið samviskufrelsi fyrir sig ef hann vill ekki eða treystir sér ekki til að kenna stelpum sem eru í magabolum?

Mér datt þetta ekki einu sinni í hug, ég er bara að spegla boð sem ég var í nýlega. 

Ferðamönnum á Íslandi fjölgar en fækkar ekki

Ég fór á forvitnilegan fund um ferðaþjónustuna í morgun. Við höfum séð mikla aukningu í greininni undanfarin ár, landshlutabundna að vísu, en heilt yfir verulega aukningu. Hótelherbergjum fjölgar í Reykjavík og nýtingin er líka góð. Fyrir norðan og austan fækkar herbergjum en nýtingin eykst samt ekki. Hvað veldur? Markaðssetning er svarið mitt. Fólk þarf að vita að það er gríðarlega margt spennandi í öðrum landshlutum. En það kemur örugglega.

Ég tók meðal annars þessa mynd af einni glærunni.

Síðasta ár sleikti 1 milljón ferðamanna og nú ákveður bankinn að spá svolítið hraustlega af því að hann var undir spánni síðast. Atvinnuástandið batnar hér á landi en samt erum við ekki komin í neikvætt atvinnuleysi eins og fyrir hrun. Spár herma líka að við þurfum að flytja inn fólk til að vinna störf í ferðaþjónustu, fólk sem hefur fyrir vikið ekki sérþekkingu á Íslandi, er ekki alið hér upp við veður, menningu, náttúru, mat og tungumál.

Af hverju stöndum við í þessum sporum?

Svarið er einfalt og ALLIR vita það: Launin eru of lág.

Um leið og hótelstarfsfólk, leiðsögumenn og bílstjórar semja um laun sem hægt er að lifa af verður hægt að manna öll þessi störf á einu augabragði með menntuðum heimamönnum.

Ferðaþjónusta er þess eðlis að maður má aldrei eiga vondan dag. Ég er menntaður leiðsögumaður og met það svo að ég verði alltaf að sýna ferðamönnunum mína bestu hlið. Ég má ekki vera illa fyrirkölluð á nokkurn hátt því að ferðamaðurinn er búinn að safna lengi fyrir ferðinni sinni og á ekkert annað skilið en bestu hlið allra alltaf. Í ýmsum öðrum störfum þar sem maður hittir sama fólkið dag eftir dag leyfist manni frekar að vera önugur af og til.

Eruð þið ekki sammála þessari greiningu? Hún er alveg ókeypis.

Hinn hæfasti

Já. Alltaf. Auðvitað á hæfasti einstaklingurinn að hljóta stöðuna hverju sinni. En hvað er lagt til grundvallar matinu? Það er stundum dálítið huglægt. Getur annars verið að karlar séu svona óskaplega oft hæfari/hæfasti einstaklingurinn? Á það við um ráðherra sem voru valdir alla 20. öldina?

Auðvitað ekki.

Fólk sem velur hæfasta einstaklinginn fer ekki bara eftir skýrum, hlutlægum kvörðum, það metur út frá smekk, skoðunum, þrýstingi – öllum andskotanum. Stundum er meira að segja gefið upp að „hæfasti einstaklingurinn“ þurfi að passa inn í hópinn sem er fyrir.

Hæfasti einstaklingurinn er ekki breyta sem er klöppuð í stein, hún er matskennd.

Ég hef enga skoðun á fólkinu sem sótti um í Hæstarétti enda ekki til þess bær að fella dóma í málinu. En ég veit hins vegar að það er villa í þessu orðasafni:

vegna karlægrar hugsunar 

Eða hvað? Er fólk kannski á því að karlæg og karllæg hugsun sé eitt og það sama?

Rétturinn til að verða foreldri

Ég sá ekki nema brot af Kastljósinu og er enn þeirrar bjargföstu skoðunar að öll börn ættu að eiga rétt á skikkanlegum foreldrum. Mér finnst hins vegar ekki að allt fólk eigi rétt á að verða foreldrar. Þó ætti allt almennilegt fólk að fá tækifæri til að umgangast börn og ala þau upp. Eru ekki því miður of mörg börn á vergangi í heimsþorpinu? Gæti það ekki þjónað sameiginlegu markmiði alls fólks að munaðarlaus börn kæmust í fang fólks sem langar að ala upp barn? 

Af hverju eru ættleiðingar erfiðar og flóknar?

Stormur í vatnsglasi

Ég er ekki innsti koppur í búri Ráðhússins og veit ekkert annað um tillögu borgarfulltrúans sem var samþykkt en það sem ég heyri í fjölmiðlum. Það var aukaborgarstjórnarfundur í dag til að ræða samþykktina og afturkall hennar sem endaði víst með því að samþykktin var tekin til baka.

Kannski má túlka afstöðu mína sem minnimáttarkennd. Ég kýs að kalla hana skynsemi. Ég trúi ekki að lítil höfuðborg með litla borgarstjórn sem hleypur á sig geti valdið svona miklum usla í heimsþorpinu. Við erum lítill fiskur í kompaníi við hákarla og þótt varirnar strjúkist við einn ugga getur ekki verið að hákarlinn kippi sér upp við það.

Hvað varðar tillöguna sem var samþykkt

Borgarstjórn samþykkir að fela skrifstofu borgarstjóra í samvinnu við innkaupadeild Reykjavíkurborgar að undirbúa og útfæra sniðgöngu Reykjavíkurborgar á ísraelskum vörum meðan hernám Ísraelsríkis á landsvæði Palestínumanna varir.

finnst mér hún algjört frumhlaup. Borgarstjórn markar ekki utanríkismálastefnu. Nú eru að sönnu nokkrir einstaklingar búnir að lýsa yfir andúð á hernámi en er í alvörunni svona erfitt og flókið að stíga eitt skref til baka?

Afsögn borgarstjóra? Ha?

Icesave búið?

Ég var að heiman um helgina, ekki alveg utan þjónustusvæðis en samt lítið að fylgjast með. Ég heyrði utan að mér að Hollendingar og Bretar væru búnir að gefa eftir allar kröfur og við laus allra mála. Í gær leitaði ég aðeins að prentuðu máli um þessi tíðindi og fann ekki.

Dreymdi mig?

Hvað hefði gerst ef við hefðum samið? En kannski gerðist ekkert af þessu ...

Veikleikavæðing

Enn og aftur vakna ég til umhugsunar um eitthvað sem ég veit lítið um. Björk Vilhelmsdóttir sagði í viðtali í gær að of mikil tilhneiging væri til að einblína á veikleika fólks sem á undir högg að sækja frekar en að gefa styrkleikum þess gaum. Mín fyrstu viðbrögð voru að kinka kolli. Ég þekki ekki mörg dæmi en ég þekki þess þó dæmi að býsna frískt fólk hafi hálft um hálft verið komið á framfærslu borgarinnar af því að eitthvað var að. Já, einbeitingarskortur, sveimhygli, einhver sérhlífni – en í viðkomandi var og er líka mikið listfengi og einbeittur áhugi á sköpun og frumkvæði. Það koðnaði niður af því að endalaust bárust boð um úrræði sem fólu í sér aðgerðaleysi viðkomandi. Ég er með unga manneskju í huga, manneskju sem getur ýmislegt en er ekki alveg á bóknámslínunni, manneskju sem getur plumað sig með smávegis aðstoð, já, kannski léttu myndrænu sparki, en þarf ekki að láta rétta sér allt upp í hendurnar.

Svo les ég meira og fer að velta fyrir mér hvort Björk sé fullharðorð, samherji er ósammála henni. En Björk talaði ekki um aumingjavæðingu heldur veikleikavæðingu. Mér finnst munur þar á. Aumingi er manneskja, veikleiki er eiginleiki. Ég reyni sjálf að horfa meira á sterku hliðarnar en þær veiku. Þegar ég var kennari og gaf umsagnir um ritgerðir hampaði ég því sem vel var gert til að örva fólk til dáða. Það kemur þó ekki í veg fyrir að maður reyni að leiðbeina fólki eða hjálpa því áfram.

Maður Bjarkar segist ekki að öllu leyti sammála henni um framfærslumálin. Hann er læknir og þarf stundum að meta starfsgetu fólks. Annað þarf ekki að útiloka hitt. Fólk getur þurft stuðning, bæði hjálp við framfærslu og stuðning til sjálfshjálpar. Það er auðvitað til fræg hugmynd um aðstoð: Það er nær að kenna fólki að veiða fisk en að veiða fiskinn fyrir það og færa því.

Ég man líka gjörla að Pétur H. Blöndal heitinn talaði oft og mikið um starfsgetumat frekar en örorkumat. Ég held að langflestir vilji vera sjálfbærir og ala önn fyrir sér sjálfir, en vitaskuld er líka til fólk sem eru því miður allar bjargir bannaðar og það þarf mikla aðstoð.

Svo les ég blogg Ragnars Þórs sem er ávallt rökfastur. Honum er, eins og Björk, uppsigað við lært hjálparleysi en er ósammála þeim aðferðum sem hún talar fyrir og gagnrýnir bæði hana og yfirvald borgarinnar. Og þá verð ég aftur efins af því að ég er ekki innsti koppur í búri Ráðhússins. Hefur verið mjög illa haldið á málum í borginni? 

Ég mun fylgjast með umræðu næstu daga og vikna og mynda mér skoðun þegar fleiri kurl verða komin til grafar. En akkúrat núna held ég að Björk hafi stigið gáfulegt skref og vakið okkur betur til umhugsunar um hvort hægt sé að gera meira í því að hjálpa fólki að hjálpa sér sjálft.

Samúel í Brautarholti og Gísli á Uppsölum

Nú er búið að dreifa og ræða fjárlagafrumvarpið fyrir árið 2016. Meðal þess sem hefur borið á góma er að styrkir sem ferðamannastöðum hefur verið úthlutað til uppbyggingar hafa ekki verið nýttir og þeim þarf að skila. Ég heyrði að um helmingur hefði ekki lokið því sem til stóð á síðasta ári og að á mörgum hefði ekki verið byrjað.

Hmm.

Sveitarfélög (og félög/fyrirtæki) þurfa að leggja fé á móti framlagi frá ríkinu og þar stendur hnífurinn víst í kúnni.

Í sumar er ég búin að þvælast meira um Vestfirðina en fyrri ár. Sunnan megin, ekki á Stór-Ísafjarðarsvæðinu, eru vegirnir hrein hörmung og ég held að það ástand sé aðalástæða þess að ferðaþjónustufyrirtæki geta illa skipulagt ferðir þangað. Massinn fer að minnsta kosti ekki á staðinn. Á veturna er háskalegt að fara um Hjallaháls og Ódrjúgsháls.

Um síðustu helgi var ég til dæmis á Bíldudal sem er mikið að byggjast upp þessi misserin vegna þörungavinnslu. Íbúafjöldi hefur sveiflast eftir atvinnuástandinu og nú er sveiflan upp á við. 25 km lengra er Selárdalur, einn af Ketildölunum við sunnanverðan Arnarfjörð, og þar er Brautarholt, bærinn sem Samúel Jónsson, listamaðurinn með barnshjartað, byggði af vanefnum en mikilli ástríðu um miðja síðustu öld. Listaverkin hans eru geymd úti og lágu undir skemmdum (hann dó 1969) en fyrir 10-15 árum var byrjað að endurgera þau og nú er björgulega um að litast. Þangað væri gaman að koma með áhugasama ferðamenn. Á Bíldudal er Skrímslasetrið sem tengist þjóðsögum af skrímslum. Ferðamenn hafa gaman af sögum sem virðast upplognar. Á Patreksfirði er góð sundlaug og á Tálknafirði er Pollurinn. Okkur finnst alltaf gaman að busla.

Þarna sjást - held ég - ekki margir ferðamenn. Kannski mega heimamenn prísa sig sæla en ferðamaðurinn fer á mis við mikið.

Er Ruud Gullit hættur?

Ég samgleðst öllum sem fögnuðu sigri íslenska karlalandsliðsins í fótbolta á hollenska karlalandsliðinu í fótbolta. Ég frétti af fólki í dag sem gat ekki á heilu sér tekið fyrir spenningi, æfingu í skokkhópnum mínum var flýtt, fólk úttalaði sig á veraldarvefnum og svo rak það upp mikil fagnaðaróp á Facebook, fyrst yfir fyrsta markinu, svo yfir að það væri eina markið og þar með íslenskur sigur í höfn. Einhver sagði að við værum að upplifa stærstu stund íslenskrar knattspyrnusögu.

Ég hef samt engan sérstakan áhuga á fótbolta og ákvað að fara í zúmba frekar en að fylgjast með. Tímasetningin var hins vegar þannig hjá mér að ég kveikti á útvarpinu í sama mund og Gylfi skoraði þetta örlagaríka mark, fylgdist svo ekkert með eftir það.

Fólk hrósar Lars Lagerbäck í sigurvímunni -- en hvað með mig? Á ég ekki hrós skilið fyrir að hlusta á réttum tíma? 

Annars er það helst í fréttum að Ruud er búinn að láta klippa sig.