Rannsókn á innherjaviðskiptum, takk

Mér er sama hvaðan gott kemur. Það er ekki hægt að jarma lengur um að leita ekki að sökudólgum. Kannski valda sökudólgarnir frekara tjóni ef ekki er komist til botns í því hvernig skúturnar stóru gátu siglt í strand. Orðrómur er um að fólki hafi verið ráðið eindregið að leggja peninga inn í sjóði sem voru vafasamir og núna kannski tómir vegna þess að háttsettir menn hafi þegar áformað að stinga þeim undan. Ef það er satt þarf að sækja peningana og ef það er ósatt þarf að hreinsa þá af áburðinum. Og ekkert „let them deny it“-kjaftæði, það er eðlilegt að menn tali svona. Ég veit um eina sem fór 1. október, tveimur dögum eftir þjóðnýtingu Glitnis, í Glitni til að taka út úr sjóði 9 og henni var ráðlagt svo afdráttarlaust að gera þetta ekki, þetta væri besta ávöxtunin, að hún þurfti nánast að beita ráðgjafann hörðu til að fá að taka út sparnaðinn sinn.

Þetta er ekki ráðgjöf, a.m.k. ekki nein sem byggjandi er á.

Og sjálf er ég enn í óvissu með peningamarkaðssjóðinn minn þannig að vissulega er ég hlutdræg svo að ég haldi þeirri þekkingu ekki fyrir mig.

Endurheimtum kvótann

Rökin fyrir að taka ekki fiskikvótann til baka frá hinum fáu og færa hinum mörgu voru háværust þau að það kostaði svo mikið. Nú þegar skuldirnar af sjávarútveginum eru hvort eð er komnar í eigu ríkisins - er það kannski ekki satt? - er lag að fá kvótann aftur í almenningseigu.

Nú er lag.

Ég vildi að ég væri fyrsta gáfumennið sem fengi þessa hugmynd en ég las þetta t.d. hjá Ragnheiði Davíðs alveg nýlega. Hugmyndin verður bara stanslaust betri. Og veiðum svo meira en við höfum gert hingað til, sjómenn segja að það sé nóg af þorski og það sé hreinlega erfitt að komast framhjá honum þegar veitt er upp í ýsukvótann.

Þarf að ræða þetta eitthvað frekar?