Sálfræði auglýsinganna virkar ekki á mig

Væntanlega halda margir því fram að þeim takist að leiða auglýsingar hjá sér. Ég held því sannarlega fram. Þó veit ég að sumar þeirra hafa neikvæð áhrif á mig.

Ég myndi t.d. ekki skipta við Remax ef ég kæmist hjá því. Allt jaríjaríið um áramótin var neikvæð upplifun. Þegar ég las síðan um eigandann sem er að láta byggja 800 fermetra einbýlishús fyrir sig sannfærðist ég frekar. Sú frétt var á við fínustu neikvæða auglýsingu.

Kaupþing skorar mjög magurt. Reyndar finnst mér vanta mjög á almenna og almennilega samkeppni á bankamarkaði en að sinni get ég unað við sparisjóðinn. Þó hlakka ég mikið til þegar vextir verða orðnir mannsæmandi og mönnum bjóðandi. Það gerist áður en ég hrekk upp af og þá njóta þess næstu kynslóðir. Maður verður að hugsa stórt.

Renningarnir á blogginu trufla mig ekki nema þegar þeim fylgir hljóð. Það var um tíma á fasteignavefnum. Sem betur fer hætti sá auglýsandi að hefta.

Aðalauglýsingarnar eru í blöðunum. Og nú get ég staðið við fullyrðinguna í fyrirsögninni. Ég veit aldrei hvað verið er að auglýsa. Stundum finnst mér það m.a.s. frekar fúlt því að einstaka auglýsingar hafa upplýsingagildi sem ég kann að meta. Mig langaði að sjá hvaða 100 konur auglýstu eftir stjórnarformennsku um daginn en þar sem ég les næstum aldrei hægri síðuna í framhluta blaðanna fór ég á mis við þær upplýsingar.

Ég hugsa að svona sé komið fyrir fleirum. Ef auglýsendur læsu þessa hugleiðingu mættu þeir vel velta fyrir sér hvort markaðssetningin er ekki svolítið farin út um gluggann.

Besta auglýsingin er alltaf ánægður kúnni.

Orðsporið rokkar.