Er samúð mín með leigubílstjórum illskiljanleg?

Ég fékk far með leigubíl í annað sveitarfélag í vikunni. Það kostaði alveg um 3.000 krónur og mér ofbauð ekki. Auðvitað er það peningur að reiða fram, en hvað fær maður í staðinn? Ég hringi og fimm mínútum síðar rennur heitur bíllinn að húsinu, við tekur forvitnilegt spjall um þjóðmálin, á áfangastað þarf maður ekki að finna stæði - og maður borgar ekki 1.000.000 krónur á ári í rekstrarkostnað. Leigubílstjórinn borgar hins vegar síhækkandi eldsneytisverð, fastan rekstrarkostnað eins og tryggingar og afborganir ef bíllinn er keyptur á lánum, annars þarf hann auðvitað að staðgreiða dobíu.

Leigubílstjórinn sagðist vera hissa á hvað fólk áttaði sig ekki á þessu. Að vísu keyrir hann oft gamalt fólk (fastakúnna) í búðir og líka í flug, en langtum fleira fólk velur að eiga eigin bíl og jafnvel tvo eða þrjá frekar en einn. Bíleigendur borga fyrir bílinn, tryggingar, bensín, viðgerðir, þurfa að skafa á köldum vetrardögum, lenda í bilunum og e.t.v. fleira.

Í staðinn gætu margir sleppt bílnum (eða aukabílnum), notað strætó, hjólið og postulana. Kenning mín er sú að ef fólk fer á leigubíl á virkum degi haldi það að aðrir haldi að það eigi enga fjölskyldu eða vini sem nenna að keyra það milli hverfa.

Huhh.