Diskóið er ekki dautt

Ég man Hollywood (í iðnaðarhúsnæði í Ármúlanum), ég man legghlífar, glansgalla, hliðartagl og grifflur. Ég hélt að þetta væri hluti af gengnum tíma, en í kvöld sá ég í Þjóðleikhúsinu að Hallgrímur Helgason er hvorki á því að láta diskóið né pönkið verða fortíðinni að bráð.

Hann hefur samið söngleik þar sem þessum tveimur heimum er teflt saman. Sannast sagna er ég ekki alveg viss um hvað mér fannst. Ég hló og klappaði, dillaði mér og stappaði - en ég held að stemningin í salnum hafi að hluta til hrifið mig. En þetta er flott fagfólk og þótt ég sé ekki sérlega ginnkeypt fyrir söng og þaðan af síður söngleikjum hríslaðist stundum um mig í söngvunum. Pönkið kom sterkt inn.

Sagan fannst mér ekki sérlega sterk, en sum tilsvörin voru æði. Kvöldinu vel varið, ekki síst við að læra nöfnin á Þóri Sæmundssyni og Söru Marti Guðmundsdóttur. Ég ætla að fylgjast með þeim næstu misserin.

Hafnarfjarðarbær að verða 100 ára

Undanfarið hef ég verið að lesa próförk að stiklum um sögu Hafnarfjarðar. Það hefur verið stórskemmtileg lesning. Eins og með öll skrif litast þau af þeim sem þau skrifa, það er ekkert sem heitir rétt sjónarhorn. Og það sama á við um fréttaskrif auðvitað en það er önnur saga.

Fyrir utan að fá staðfestingu á því að Hafnarfjörður er ógurlegur íþróttabær og vinur vinabæja sinna (og í eilífu kappi við Vestmannaeyjar) sá ég athyglisverða skýringu á tilurð hringtorganna, að lögreglan þakkaði þeim fækkun umferðarslysa og gott ef ekki fækkun afbrota. Hugsanlega er þetta lítils háttar hártog ...

Bókin verður í öllu falli glæsileg með myndum þá og nú. Og mér verður ábyggilega boðið í útgáfupartíið einhvers staðar í kringum 1. júní sem er sjálfur afmælisdagurinn. Tilhlökkunarefni.