Sjálfvirkni er eitur

Það er óheilbrigt að þykjast geta gengið að heilsunni vísri á morgun, fjölskyldunni, vinunum og veðrinu. Allt sem kemur manninum við er sveiflukennt og óvíst. Samt gefum við okkur hluti, gefum okkur að ýmislegt gott geti verið sjálfvirkt, maturinn komi á borðið, verkefnin verði óþrjótandi í vinnunni, fólki þyki vænt hvert um annað eða að íslenska handboltalandsliðið vinni fjórða leikinn í röð.

Sjálfvirkni er eitur.

Ég held m.a.s. að það sé óráðlegt að velja alltaf sama skápinn í sundlaugunum og bjánalegt að kaupa alltaf pulsuna á sama horninu, sofa alltaf í sama rúminu og tala við sama fólkið. Maður á að brjóta upp mynstrið og skipta um símafyrirtæki ef annað býður betur og segja upp tryggingunum ef fyrirtækið svínar á manni - í skjóli tryggðar.

Nýlega lærðist mér að ég ætti ekki alltaf að þýða however með samt eða engu að síður - however getur þýtt hins vegar - og að integration er ekki endilega samþætting, heldur allt eins aðlögun. Það er í sjálfu sér hégómlegt en maður getur litið á það sem hluta fyrir heild.

Og stendur ekki víða að maður ætti ekki að vera lengur en sjö ár í sama starfi? Þá þarf ég nefnilega virkilega að fara að skoða hug minn og framtíðargjörðir.

Mér finnst sjálfvirkni jafn mikið eitur og sykur. Ég er samt búin að reyna til þrautar að láta mér líka við lífrænt fæði ...