Eindreginn brotavilji blaðamanns

Sem blaða- og bókalesandi til margra ára er ég sossum orðin ýmsu vön. Mér finnst stóra Kríuness-málið sneiða hjá stóru máli sem er hvort eitthvað gagnlegt hafi gerst á fundi nefndarinnar. En við lesendur nærumst á þessu smáa og blaðamenn leggja sig í líma við að hlúa að hnýsninni í okkur.

Ég leit inn á dv.is áðan og las þar ómerkilega frétt um kú. Kýrin hafði fest hausinn í tromlu og gat ekki losað hann. Móðurmálshjartanu í mér blæddi hins vegar yfir beygingunni á nafnorðinu kýr. Mér finnst þetta eins og að segja: Hana festi hausinn á sér. Já, þess vegna: Svein klæddi sig. Guðrúnu borgaði á kassanum.

Menn misstíga sig í sífellu, ég líka, en í þessari grein meira en vottar fyrir brotavilja.

Hvaða kúnni er t.d. í umræðunni ...?

Gangandi vegfarandi kom auga á kúnna þar sem hún var orðin mjög pirruð og reyndi að losa sig við járnhlunkinn sem var fastur á höfði hennar.

Allar sagnir í nafnhætti

Við erum nokkuð áhyggjufull, sum, yfir breyttri notkun sagna. Það virðist færast í aukana að málnotendur beygi bara sögnina að vera:

Ég er ekki að skilja þetta. Þetta er ekkert að ganga. Hún var ekki að kaupa þjónustuna.

Nú er þágufallssýkin [sem lagði marga að velli] ekki lengur svo áberandi en í staðinn er komin nafnháttarsýkin. Okkur finnst fallegra, eðlilegra og fjölbreytilegra mál að beygja fleiri sagnir, s.s.:

Ég skil þetta ekki. Þetta gengur ekkert. Hún keypti ekki þjónustuna.

Enskan gerir harða hríð að móðurmáli okkar og að því er virðist engu síður þótt fólk sé ekki sérlega sleipt í ensku. Þetta þýðir málfátækt og ég held að við verðum að reyna að spyrna við fæti.

Bíp.