Leifur útgerðarmaður hinn nýi Jóhann Bogesen?

Ég þrælaði mér í gegnum Ösku eftir Yrsu Sigurðardóttur. Ég hef þann veikleika að langa alltaf til að lesa nýjar íslenskar skáldsögur en greinilega þarf ég að fara að velja betur úr. Velja og einkum hafna.

Þóra er ráðin til lögmannsverka í ljósi hæfni sinnar, segir sagan, en þegar til á að taka er hún bæði óörugg, tafsandi og frekar vitlaus. Hún sér ekki augljósustu hluti og höfundur lætur hana í sakamáli velta fyrir sér hégómlegu hlutunum bara. Ég merkti ekki við þegar ég las og nenni ekki að leita að dæmum.

Verra, og langtum verra, er þó að höfundur segir í stað þess að sýna. Njörður minn ágæti Njarðvík lagði mikla áherslu á það í tímum að maður ætti að sýna en ekki segja í skáldskap. Þóra verður þreytt, leið, uppgefin ... í stað þess að maður lesi það á milli línanna. Einhver sagði við mig í dag að sagan væri eins og verkfræðiskýrsla. Mér finnst eins og höfundur hafi bara vantreyst mér til að lesa skáldskap. Hún vildi frekar draga upp línurit.

Skynsamlegasti punkturinn í bókinni var þegar Leifur Magnússon, útgerðarmaður í Vestmannaeyjum, var teiknaður upp sem hinn nýi Jóhann Bogesen. Leifur á útgerðina, Leifur heldur byggðinni í spennitreyju, enginn segir sannleikann af því að ekki má styggja Leif, Leifur snýr útibússtjóranum ... er ég ekki búin að segja nóg? Það var gott að hafa eitthvert kjöt á einhverju beini því að plottið var bara brjósk.

Mikið djö hlýtur hún að vera með góða þýðendur.