Sveitabrúðkaup rokkar

Hafi ég lesið rétt einhvers staðar um daginn er Sveitabrúðkaup gerð með dogma-stíl, þ.e. nokkrar myndavélar í gangi og leikararnir vita ekki hvaða skot verða notuð, og handritið bara skrifað til hálfs þannig að leikarar lögðu sjálfir til replikkur í stað þess að þær væru allar skrifaðar af handritshöfundi.

Hún var alveg gargandi fyndin. Söguþráðurinn er yfirborðseinfaldur en handritsramminn allur á dýptina, fjölskylduleyndarmál sem koma eins og þrumur úr heiðskíru lofti. Ég trúi alveg á svona fjölskyldur sem missa allt niður um sig þegar einhvers staðar verður brestur. Og ég hló og hló. Og var ekki ein um það, allur salurinn iðaði af gleði.

Stjarnan er Herdís Þorvaldsdóttir. Ef myndavélin gekk bara nógu lengi á henni komu gullkornin í bunum. Svipur ömmunnar yfir fávitahætti yngri kynslóðanna var óborganlegur. Karl Guðmundsson sem líktist Sigfinni í Spaugstofunni en hafði svo miklu meiri orðaforða, Ólafur Darri líka ótýpískur þjónustufulltrúi í fríi með þeirri sem hann vildi að væri kærastan sín. Víkingur Kristjánsson tók miklum breytingum í myndinni. Kristbjörg Kjeld á aldrei vondan dag, Theodór Júlíusson var líka góður ... ahh, ég þyrfti að skrifa alla leikarana upp.

Það var enginn veikur hlekkur í leikaraliðinu, þau voru bara með misstór hlutverk.

Sjálfur myndflöturinn þótt mér fullgrófkornóttur en ég geri ráð fyrir að það sé hluti af pakkanum.