Sigurður Einarsson grætir mig

Það var merkilegt að lesa aflátsbréf Sigurðar Einarssonar til kærra vina og vandamanna. Frómt frá sagt bjóst ég varla við að skilja það, hélt að Sigurður ætti bara vini og vandamenn sem væru skuldabréfavafðir um hálsinn og krosseignavarðir niður úr og hann myndi þar af leiðandi líta á þá sem sinn markhóp.

En sei sei, bréfið var á mannamáli og fór krúttlega úr því að vera til eins („Mig langar þó að greina þér ...“) og yfir í að vera til fleiri („En ég vona að þið bæði skiljið og virðið við mig ...“) og svo bara útskýrði hann svo hjartnæmt fyrir mér - sem þó er ekki í hans nánasta hring - að hann hefði farið að lögum og reglum, varað við krónunni og ekki viljað að svona færi.

Og hver af hans nánu vinu og vandamönnum var svo ófyrirleitinn að „leka“ í fjölmiðla svona persónulegu og innilegu bréfi sem alls ekki getur hafa verið stefnt gegn svona auðtrúa sálum eins og mér ...?

*snökt*

Getur atburður verið hryggur?

Nei, ekki nema hann sé persóna. Hann getur hvorki verið hryggur né glaður, hann getur verið hryggilegur eða gleðilegur. Að sama skapi geta mótmæli ekki verið friðsöm (eða ekki), þau eru friðsamleg (eða ekki).

Menn tala hins vegar mikið um friðsöm mótmæli. Og það er bannað að persónugera.