Biedermann 2009

Þá er að gera játningu. Ég, hinn úthrópaði (fyrrverandi) áhugamaður um bókmenntir og leikhús, áhugaleikari og mikill spekúlant (að eigin mati), hef hvorki séð né lesið Biedermanninn hans Max Frisch.

Þangað til í dag að mér var náðarsamlegast boðið á æfingu.

Ég fullyrði að efnið, og sýningin þar með, á fullt erindi til okkar í dag. Biedermann er svo góðviljaður - les: auðtrúa - að hann leyfir fyrirsjáanlegum skemmdarvörgum að hreiðra um sig á heimilinu. Eiginkonan er meðvirk.

Mér datt Leigjandi Svövu stundum í hug en miklu oftar hvarflaði hugurinn 367, 366, 365, 364, 363 ... daga aftur í tímann. Biedermann býr í okkur, nytsömum sakleysingjunum, og líka hinum sem aðallega voru nytsamir en alls ekki svo saklausir.

Eggert og Björn heilluðu mig alla leið upp úr skónum - og sat ég þó alltof aftarlega.

Prrr.