Bálið brennur

Aftur er kviknað í jöklinum sem ég held að viti á gott. Þá rennur frekar hraun en að askan þyrlist um og leiti sér að þotuhreyflum. Undanfarna daga hef ég komist að raun um að ég þekki býsna marga á faraldsfæti - eða sem ætluðu að vera á faraldsfæti. Ef ég væri guðhrædd myndi ég nú í fúlustu einlægni (og guðhræðslu) biðja voða fallega um betri tíð með blóm í haga. Ég hef áhyggjur af ferðaþjónustunni, og ekki bara á Íslandi, gisti- og afþreyingarfyrirtæki um alla Evrópu eru í uppnámi.

Alveg eins og mér blöskraði þegar fiskihagfræðingur lagði til árið 2007 að þorskveiðar yrðu lagðar á hilluna í þrjú ár af því að atvinnulífið stæði svo vel. Gva? Maður slær ekki atvinnulífinu á frest og biður starfsfólk greinanna að hvíla á hillunni í þrjú ár, ekki einu sinni eitt, og taka svo til óspilltra málanna.

Og af því að ég er orðin alveg úthverf í tilfinningunum verð ég að bæta því við að ég dáðist að skóflurunum undir Eyjafjöllum sem ég sá í fréttunum í gær. Hraustmenni, innan dyra og utan. Þegar svona gerist erum við ein þjóð í einu landi, stétt með stétt ...