Ný stjórnarskrá

Ég er þakklát fyrir fjölmiðla. Ég man að fyrir mörgum árum, ég get nefnt árið 2008, talaði fólk um að fjölmiðlar segðu svo lítið og að bloggið segði meira. Þá voru vissulega öflugir og víðlesnir bloggarar sem stungu á kýlum og sögðu það sem stofnanir gátu ekki leyft sér með góðu móti af því að það vantaði herslumuninn í heimildum.

Núna volgnar sem sagt í mér hjartað þegar ég les á RÚV, Vísi og Mbl um þöggunartilburði einhverra þegar stór hópur langþreyttra biður um efnislega umræðu um ákvæði í nýrri stjórnarskrá. Ég sé komment frá nokkrum sem tala um að nýja stjórnarskráin sé ekki stjórnarskrá heldur drög að stjórnarskrá. Já, þau hafa ekki verið samþykkt og þau eru ekki fullkomin frá mínum bæjardyrum séð en þau eru útgangspunktur. Ég vil að fiskurinn í sjónum sé ekki séreign neins heldur sameign þjóðarinnar, ég vil líka að jöklarnir, fjöllin og jarðhitinn séu sameign, ég vil persónukjör, ég vil jafnt vægi atkvæða og ég vil aðskilnað ríkis og kirkju. En ég sætti mig við að fá ekki allt og fyrst og fremst vil ég málefnalega og heiðarlega umræðu þar sem hagsmunaaðilar sleppa takinu af meintri séreign sinni.

„Hvar er nýja stjórnarskráin?“ vísar í mínum huga í nýja stjórnarskrá, ekki endilega drögin óbreytt. Forsætisráðherra segist vilja fá efnisumræðu um málið. Hvað er þá í veginum?

Tvö ár og níu mánuðir

Í dag eru í alvörunni tvö ár og níu mánuðir síðan mamma dó. Alveg óskiljanlegt. Grátlegt og næstum ófyrirgefanlegt. Fólk heldur kannski að það sé auðveldara að kveðja ástvini sína þegar þeir hafa náð háum aldri. Það er ekki auðvelt. Ég þakka fyrir að hafa ekki þurft að fylgja neinum bráðungum en það var samt erfitt að sjá á bak mömmu níræðri. Og ef mamma hefði náð pabba í aldri ætti hún enn fimm ár eftir. Ég sakna hennar sárt og allra prakkarastrikanna sem við áttum eftir að fremja saman.

Það sem ég hugga mig við er að við vorum góðar vinkonur og að ég hef ástæðu til að sakna hennar alla daga.