Kvennaathvarfið

Ég ætlaði ekki að horfa á söfnunarþáttinn á laugardaginn en það endaði samt þannig að ég horfði með öðru auganu. Eins og ég bjóst við var margt vandræðalegt og stjórnendur kjánalegir, en reynslusögurnar stóðu fyrir sínu.

Mér finnst yfirgengilegt að vera með tveggja tíma söfnunarþátt með tilheyrandi símaveri og yfirbyggingu, syngjandi þingmanni, svarandi biskupi, kleinuhringjakappáti og gallabuxnauppboði og klappa sér á bak og báðar axlir fyrir að safna skitnum 135 milljónum. Mér finnst milljón mikill peningur og sannarlega 135 milljónir en þegar um er að ræða hús sem á að taka á móti konum og börnum í neyð er þetta skotsilfur og stjórnvöldum hvers tíma væri nær að standa að svona húsi með sköttunum okkar.

Ég tel mig alltaf hafa alist upp við umhyggju, alúð, væntumþykju og snúða. Samt sé ég í baksýnisspeglinum að pabbi var ekki alltaf skikkanlegur við mömmu. Hann ætlaði að kenna henni á bíl en lét hana setja bílinn í þriðja gír til að fara af stað. Hún drap þá alltaf á bílnum og kenndi sjálfri sér um.

Af virðingu við þau, sem nú eru bæði látin, ætla ég ekki að tíunda fleiri minningar en vil segja að ég held að þau hafi náð betra jafnvægi í hjónabandinu á síðari hluta ævinnar. Ég er yngsta barn og varð líklega minnst fyrir barðinu á misklíðinni eða yfirgangi pabba. Við erum fjögur systkini og ég tel að vel hafi ræst úr þremur okkar en hinn bróðir minn var svo óheppinn að fæðast eða verða siðblindur og eftir áratugi af meðvirkni lét ég hann loks lönd og leið.

Ég sé örugglega eftir að birta þessa færslu en huggunin er auðvitað að fáir munu sjá hana.  Hver les færslu með yfirskriftina Kvennaathvarfið?