Dalalíf smalalíf

Nei, þetta er ekki nýja myndin hans Þráins, heldur stóra þrekvirkið hennar Guðrúnar frá Lundi sem ég er nú alveg við það að klára. Stórkostleg aldarfarssaga, spannar áratugi og margar kynslóðir, skrifuð á kjarnyrtu máli oft og víða, dreypt á kaffi endrum og eins líka. Einn og einn gleður sig helst til ótæpilega á víni og svo eiga sumir það til að vera helst til skeikulir í siðferðinu.

En mikið rækalli er kaflinn um Þórdísi Pálsdóttur, Dísu hennar Ketilríðar, meinta fósturdóttur á Nautaflötum, orðinn langur og endurtekningasamur. Öllum leiðist hún, menn reyna að koma henni af höndum sér, þá er hún orðin eldri táningur, en hún býr yfir sérkennilegu blandi af forheimskun og fordekrun og fullkomlega óskiljanlegri kokhreysti. Og hún er langleiðinlegur karakter sem á ekki skilið að fá 200 blaðsíður eða þaðan af meira.

Kannski hefði verið nóg að bókin hefði orðið 1900 síður, leitt ef þetta verður minnisstæðast undir lokin.

Kannski blasir við að lesa næst rannsóknarskýrslu Alþingis, hún kvað vera spennandi og lifa lengur en lesturinn varir. Annars kennir margra góðra bóka í bókahillunni minni sisona, m.a. á ég allt í einu slatta eftir Þórberg Þórðarson, Guðmund Kamban og Gunnar Gunnarsson. Svo sé ég Don Kíkóta og reyndar nokkrar nýjar kiljur sem enn eru í plastinu.

Óvíst að sólin dragi mann út á svalir næstu vikurnar.