*Ég vill

Ég er alltaf aðeins að velta fyrir mér tungumálinu, „réttu og röngu“, málvenjum, málsniði, (ó)þörfum breytingum, þróun og hinu nýja dvalarhorfi - svo eitthvað sé nefnt.

Í tíma í síðustu viku kom okkur sem endranær saman um að fyrir mestu væri að málkerfinu væri ekki ógnað. Það getur vel verið að menn segi yfir línuna eftir 30 ár *mér langar eða *mig hlakkar og þótt okkur finnist það ljótt og jafnvel dálítið óþægilegt er það ekkert alvarlegt. Varla „rangt“ og alls engin ógnun við málkerfið. Það truflar mig að fólk spái í *einhverju en hver getur fullyrt að það sé rangt?

Svo eru „villur“ eins og *ég vill sem eru frekar rökréttar af því að núþálegar sagnir eru eins í 1. og 3. persónu eintölu, sbr.

ég mun og hann/hún/það mun,

ég á og hann/hún/það á,

ég ann og hann/hún/það ann,

ég kann og hann/hún/það kann,

ég man og hann/hún/það man,

ég veit og hann/hún/það veit,

ég þarf og hann/hún/það þarf,

ég skal og hann/hún/það skal,

ég má og hann/hún/það má

- en svo ég vil og hann/hún/það vill.

Ef hins vegar málnotendur taka upp á að segja hann vill og *hún vil í þeirri trú að sagnir beygist eftir kynjum fer kerfið að skjálfa. Og þá verð ég áhyggjufull.