Sænska - eða er það skánska?

Ég kláraði loks að horfa á sænska sakamálaþáttinn Leitina að morðingja í spilara RÚV. Hann var ekki eins spennandi og DNA sem er nú horfinn úr spilaranum. Ég held reyndar að DNA eigi eftir að koma í línulega dagskrá.

Nema hvað, Jakten på en mördare hefur sér það helst til ágætis að sænskan er ósvikin. Mér finnst alltaf gaman að hlusta á norrænu málin og það er sérstakur bónus þegar ég þekki ekki leikarana. Tímabilið nær yfir árin 1989-2004 sem endurspeglast í ritvél sem breytist í frumstæða tölvu og svo fyrstu farsímunum. Faxtækin voru enn við lýði. Ég man þetta allt.

En það sem mér fannst skondnast var að rannsóknarlögreglufólkið var síreykjandi og alltaf að drekka kaffi, fyrst úr plastmálum sem voru sett ofan í harðplasthaldara og svo úr alvörupostulíni.

Annað sem mér fannst áhugavert var að sjá hvað þau lentu oft í blindgötum og áþreifanlegum hindrunum hjá yfirmönnum. Aðalgaurinn vildi bara einbeita sér að því að leysa málin en hann rakst hins vegar ekki sérlega vel á gildisorðadögum eða í að fylla út eyðublöð og skrá 30 símtöl sem 30 yfirheyrslur. Hann lét þó ekki slá sig út af laginu.

Ég las allt Dalalíf fyrir tæpum 10 árum, þ.e. ég las öll bindin, allar 2.200 síðurnar, á árinu 2011. Ég beið spennt eftir allri kaffidrykkjunni sem mér finnst fólk tengja við Dalalíf. Hún var af skornum skammti. Hér var hins vegar nóg af kaffidrykkju - nema þegar þau fögnuðu stóru áfögnunum með því að fá sér viskí úr kaffibolluunum.

Eftir á að hyggja er þetta býsna góður þáttur. Norrænu raðirnar láta ekki að sér hæða.