Í Grapevine var þetta helst:

Útlendingar.

Ég les alltaf Grapevine sem kemur út tvisvar í mánuði á sumrin en einu sinni á veturna. Og nú hef ég greinilega tekið seint við mér því að nýjasta Grapevine er dagsett 1. desember.

Og ég las það fyrst í gærkvöldi.

Kannski átti það ekki að koma mér á óvart, en það gerði það samt, að uppistaðan var andóf og fordómar gagnvart þeim sem hafa áhyggjur af útlendingum á Íslandi. Ég er búin að vera mjög hugsi yfir stöðu útlendinga síðustu mánuðina og ég þekki engan sem fordæmir útlendinga fyrir að koma til Íslands. Hins vegar hafa ýmsir áhyggjur af aðbúnaði útlendinga, kjörum þeirra og að íslenskir atvinnurekendur svíni á þeim.

Að vísu mislíkar ýmsum að geta ekki talað íslensku við strætóbílstjórann og ég hef heyrt af fólki sem hefur hætt við að taka strætó af því að það fékk ekki svör um hvert vagninn var að fara.

Ég hef líka heyrt af fólki sem finnst leiðinlegt að geta ekki fengið svör í búðum og á veitingastöðum.

En ég hef engan heyrt formæla útlendingunum.

Alveg satt.

Og í síðustu viku lenti ég á spjalli við konu frá Litháen sem hefur búið hér í nokkur ár með litháískum manni sínum. Bæði tala íslensku. Henni var nokkuð niðri fyrir þegar hún sagði að íslensk stjórnvöld yrðu að setja reglur um það að skoða sakavottorð útlendinga sem vildu flytjast hingað því að litháísku glæpamennirnir sem hafa komið hingað hafa komið óorði á hina Litháana.

Eru það fordómar að vilja skoða feril fólks sem vill flytjast til landsins?

Mér finnst Grapevine ómissandi rödd í mínum heimi en ég hef aldrei verið ósammála áherslunum eins og nú.