12 feitir Spánverjar eða 12 feitir Íslendingar

Kannski er ég ekki nógu þjóðholl. Kannski er ég ekki sannur föðurlandsvinur. Eða kannski er ég einmitt það.

Mér er slétt sama af hvaða þjóðerni eigendur í einkageiranum eru. Ef samkeppnin er holl og þjónustan góð og verðlagning sanngjörn má hver sem er eiga búðina. Ef fiskurinn í sjónum ætti að vera í einkaeigu er ég ekki viss um að það angraði mig neitt að eigandinn héti Pedro og borðaði saltfisk með sultu. Það myndi angra mig ef hann liti á almenningseign sem einkaeign sína - alveg eins og það ... myndi angra mig þótt eigandinn héti Hávarður og æti saltfisk með kanilsykri og liti á almenningseign sem einkaeign sína.

Eins er ég núna skelfingu lostin og þurr í munninum - eins og ég hefði étið uppþornaðan saltfisk í raspi - við tilhugsunina um að þjónustufyrirtæki og almannahagsmunir komist í einkaeigu. Getur verið, getur verið, getur verið að einhverjir vilji í rauninni selja (les: gefa, nánast gefa) frá okkur nytsömum sakleysingjunum grunnfyrirtæki?

Við misstum Símann (sem ég vildi verða dreifður hluthafi í á sínum tíma), bankana (sem eru í eðli sínu grunnþjónusta) og mig skortir þrek til að rifja upp fleira.

Sem betur fer er ekki hægt að einkavæða hvíldina því að ég veit um marga sem yrðu fljótt öreigar ef þeir þyrftu að kaupa nætursvefninn - hvort sem seljandinn yrði íslenskur .... eða japanskur þess vegna. Átti ég annars ekki eftir að nefna lyfjafyrirtækin ...?

Athugasemdir

[Lára Hanna Einarsdóttir, 4.9.2009 kl. 01:21]

Varstu búin að lesa þetta, Berglind? Holl lesning.

[Berglind Steinsdóttir, 4.9.2009 kl. 07:20]

Já, og ég sá líka myndina í vetur, The Big Sellout. Þetta með sölu á almannaþjónustu er eins og með kaupréttarsamninga sem ná engu máli, menn hrökkva til baka einu sinni en koma fílefldir ári síðar eða tveim.