Þverpólitík

Fjölmiðlar hafa skrýtinn áhuga á þingmálum, finnst mér alltént. 9. apríl skældi ég á blogginu yfir því að velferðarnefnd hefði ákveðið að vísa frumvarpi um ætlað samþykki til ríkisstjórnarinnar. Ég ætlast ekki til að fjölmiðlar elti grátstafina í mér en kannski málið sjálft þegar eitthvað gerist.

Í gær var atkvæðagreiðsla um frávísunina og hún samþykkt með 49 atkvæðum gegn fimm. Fjórir sátu hjá. Menn færðu rök fyrir máli sínu, góð eða vond.

Frá 9. apríl er ég búin að tala um þetta mál við ýmsa. Yngsta kynslóðin, fólk fætt eftir 1990, virðist með ágæta meðvitund og hefur rætt þetta í sinni fjölskyldu og við vini sína. Ég er búin að heyra um annað ungmenni sem dó en hafði gefið út að það vildi vera líffæragjafi og lengdi eða bætti líf níu einstaklinga. Sú ákvörðun gleður eftirlifandi ættingja og veitir einhverja fró.

Ég er enn með kortið mitt í veskinu. Mér finnst enn að fólk eigi að hafa val og það þarf enginn að biðja mig afsökunar eða gefa mér skýringu ef hann vill ekki gefa líffæri eftir sinn dag. Ég held þó enn að fleiri en færri vilji það en þeim er ekki gefinn nógu góður kostur á að láta vita.  

Þetta er ekki hagsmunamál fyrir mig öðruvísi en sem borgara. Ég er ekki að bíða eftir líffæri og enn sem komið er enginn mér nákominn. En enginn veit sína ævina fyrr en öll er. 

Málfarsráðunautnum er vorkunn

Já, þessi pistill er um málfarsráðunautnir.

Mér varð litið á bók bókanna, Facebook, og sá þar einhvern sem ég þekki læka pistil einhvers sem ég þekki ekki. Það er hin nýja, ferska og frjóa uppspretta. Hugsanlega hefði ég getað flett á vef Ríkisútvarpsins en ég gerði það ekki. Eftir þessari krókaleið hnaut ég hins vegar um pistil íslenskukennara. Hann er frjór og skáldlegur, yrkir Jónas upp á nýtt enda Jónas þjóðareign sem við megum nýta í nýjan skáldskap, endurnýta og gefa lengra líf.

Málfarsráðunautn.

Það fyrsta sem ég hnýt samt um er yfirskriftin: 

4 og síðasti pistill Dags Hjartarsonar

Á.

Hverjum á ég að kenna um 4? Ekki Degi, hann flutti pistilinn sinn í mæltu máli. Ekki málfarsráðunautnum sem leggur stóru línurnar, markar stefnuna, svarar fyrirspurnum og veitir ráð. Ekki nýja útvarpsstjóranum. Ekki Villa naglbít sem vísar í þættinum sínum öllum umkvörtunum til útvarpsstjóra. Ekki prófarkalesaranum sem er ekki ráðinn.

Kannski fyrrverandi útvarpsstjóra?

Væri ekki hægt að fá Helga Pé til að lesa vefinn í hljóði meðan hann færir hlustendum allar tilkynningar um mannamót og gleðsköp?

Vinnumórall

Nýr formaður Samtaka iðnaðarins segir núna víða í viðtölum að hægt væri að auka framleiðni í vinnunni, stytta vinnutíma án þess að missa nein afköst. Hún heldur að hægt sé að klípa af kaffi- og matartímum og hleypa fólki fyrr heim af vinnustaðnum.

Það fyrsta sem ég heyrði á götunni var kvein. 

Ég held að það sé óþarfi að klípa af lög- og kjarasamningsbundnum hvíldartíma. Ég held að víða gæti fólk haldið betur áfram í vinnutímanum og klárað dagsverkið á skemmri tíma en átta tímum. Og þannig tek ég undir með Guðrúnu um að hægt væri að stytta vinnutímann eitthvað án þess að tapa í nokkru.

Hins vegar má ekki vanmeta félagslega þáttinn í vinnunni, einkum ef hún er tilbreytingarlaus og lítt krefjandi. Fólk þarf að líta upp úr verkunum, treygja úr sér, skiptast á skoðunum eða bröndurum og hlaða geymana. Sum vinna er þess eðlis að kaffitímarnir þjóna vinnunni, a.m.k. í og með, t.d. ef fólk þarf að sækja upplýsingar eða bera saman bækur sínar. Sum störf krefjast fyrst og fremst viðveru, símsvörun, afgreiðslustörf og önnur slík þjónusta. Það er ekki hægt að svara í símann fyrr en hann hringir eða afgreiða kúnnann sem er ókominn.

Ég veit ekkert hvort þetta er betra í öðrum löndum. Ég veit ekkert hvort meira gengur undan Dönum sem geta síðan byrjað helgina á hádegi á föstudögum. Ég hef heyrt að margir þeirra fái sér einn öl, eða tvo, með hádegismatnum alla daga. Er það satt? Ég hef heyrt að Íslendingar teljist hamhleypur til verka í útlöndum. Er það rétt?

Þetta er spennandi umræða og það veit sá sem allt veit að vinnutíma og vinnustaði er hægt að skipuleggja betur sums staðar -- en ekki með því að henda réttindum sem hafa náðst með áratugalangri baráttu fyrir bættum kjörum. 

Vill í alvörunni einhver standa við færibandið og pakka ís í 7,5 klukkustundir án hvíldar til þess eins að geta farið úrvinda heim í sófann (og hvæst á krakkana)?

Og þá rifjast upp fyrir mér aðbúnaður leiðsögumanna ... 

Hemmi Gunn

„Örlögin“ settu Son þjóðar í hendurnar á mér. Alla mína ævi hef ég auðvitað vitað af sameigninni Hemma Gunn og kannski las ég bókina af því að Hemmi lést óvænt í fyrra og af því að umtalið var enn meira en annars hefði verið. Ég er ekki mikið í ævisögunum og síst ævisögum samtímamanna.

Fyrst vil ég segja að mér blöskrar ekki að höfundur hafi ákveðið að skrifa eftirmála út frá því samkomulagi sem hann segist hafa gert við bókarefnið um að segja allt og draga ekkert undan. Hann hafði líka heimildarmenn fyrir því sem hann sagði. Ef við getum talað um einhvern lærdóm af æviferli Hemma er það sá að  vert er að taka þennan kaleik frá þjóðareignum, fólki sem þjóðin álítur sitt, að fólk í almannaeigu þurfi að vera fullkomið. Hemmi féll í fjölmargar gildrur frontsins, þess að líta út eins og fólk vildi, hegða sér fyrir vandalaust fólk, þrátt fyrir hina miklu einlægni og heiðarleika sem fólk ber honum góða sögu um.

Auðvitað var fjölmargt í bókinni sem ég hafði ekki hugmynd um. Ég vissi ekki að Hemmi hefði í raun verið stutt í íþróttum. Ég vissi ekki að hann hefði reykt alla ævi. Ég vissi ekki að hann hefði verið svona eðlislatur en samt hrikalega vandvirkur þegar hann tók eitthvað að sér. Ég vissi ekki að hann hefði verið svo vanafastur að hann fór ALLTAF í hádeginu að hitta vini sína, grjónapungana, til að borða með þeim. Ég vissi ekki einu sinni að hann hefði verið hrekkjalómur (fela buxur í flugi, símaöt) og þaðan af síður að hann hefði verið hörundsár og tekið illa gríni sem beindist að honum.

En ég hef heldur ekki mikinn áhuga á upptalningu um líf fólks, mér finnst áhugaverðara að heyra um skoðanir og rök fyrir þeim. Og Hemmi virðist hafa forðast að taka afstöðu, kannski af því að hann var þjóðareign og vildi engan styggja.

Sterka hliðin hans finnst mér hafa verið fallegu samtölin sem hann átti við börn fyrir þættina sína.  Trúlega hefur áfengið spillt alltof miklu af því góða sem hann bjó yfir. Hann tókst á við það böl en samt var áfengissýkin stóra og langvarandi vandamálið allt hans líf.

Fljúgum burt

Ég veit að Reykjavíkurflugvöllur er ekki og verður ekki mál málanna í kosningabaráttunni í vor en ég er orðin svo óskaplega þreytt á staglinu um öryggissjónarmið. „Ef þú vilt að flugvöllurinn fari ertu um leið að segja að þér sé sama um líf sjúklinga og slasaðra.“

Nei, mér er ekki sama um líf fólks. Flugvöllurinn í Vatnsmýrinni er bara engin forsenda fyrir lengra lífi eða betri umönnun fólks sem veikist eða slasast. Læknar eru það, lækningatæki, aðstaða og aðbúnaður. Það er mikilvægt að fólk komist til læknis en læknirinn þarf ekki að vera við Hringbraut. Í ljósi atvinnuástandsins á Suðurnesjum þætti mér ekkert úr vegi að fleiri atvinnutækifæri litu þar dagsins ljós. Mér skilst að sjúkrahúsið sé vel búið og því skyldi ekki vera hægt að byggja upp úrvalsaðstöðu þar ef innanlandsflug yrði fært til Keflavíkur? Það er samt ekki eini möguleikinn. Það væri líka hægt að dubba upp á Borgarspítalann. Þyrlur eru vel til þess fallnar að lenda á þökum spítala.

Og ég held að það sé algjörlega tímaspursmál hvenær flugvél missir flugið ofan í þéttustu byggðina í að- eða fráflugi.

Kynslóðirnar sem eru að fá kosningarrétt í Reykjavík munu í hrönnum greiða atkvæði gegn flugvellinum á besta byggingarlandinu í höfuðborginni. Þess vegna er líka tímaspursmál hvenær hann verður fluttur þangað sem hann á betur heima. 

,,Þéttum byggð"

Ef ég væri í framboði til borgarstjórnar myndi ég skilyrðislaust setja þéttari byggð á oddinn. Borgir eiga að vera nógu þétt byggðar til að hægt sé að veita viðunandi þjónustu á skikkanlegu verði. Þá er ég að tala um almenningssamgöngur, samgöngumannvirki, sorphirðu, heilsugæslu og skólamál svo eitthvað sé nefnt. Langar vegalengdir draga úr þjónustu og hægja á henni.

En þar sem ég er ekki í framboði ætla ég að kjósa þann frambjóðanda sem talar upp í eyrun á mér í þessu tilliti. Tilviljun ræður kannski í hvaða flokki sá frambjóðandi er ...

Strætó

Ég skil ekki af hverju fólk talar svona lítið um strætó en ég er alveg farin að skilja af hverju það notar strætó lítið.

Rétt fyrir jól flutti vinkona mín með börnin sín á milli hverfa. Hún valdi sérstaklega búsetu með tilliti til þess að sonur hennar gæti tekið strætó síðasta árið sitt í grunnskóla til að klára hann með félögunum. Um áramót var leiðunum breytt þegjandi og hljóðalaust og allar götur síðan hefur hún þurft að keyra hann í skólann áður en hún mætir í vinnuna.

Maður þurfti að komast frá Hveragerði í höfuðborgina um páskana. Hann hélt að strætó gengi ekki á föstudaginn langa og páskadag en við sögðum að það gæti ekki verið, það væri til dæmis vegna ferðamanna ekki hægt að bjóða upp á enga þjónustu þessa daga. Það kom líka á daginn en af hverju eru notendur vagnanna í vafa? Af því að það er alltaf og eilíflega verið að hrókera með leiðir og tímasetningar út og suður.

Áðan sá ég á Facebook að önnur vinkona mín fór snemma á fætur til að keyra tvö barnanna sinna hverfa á milli.

Hafði hugsað mér að kúra svolítið á frídegi en nei enginn strætó keyrir. Tveir fjölskyldumeðlimir þurfa að komast leiðar sinnar. ... Hvaða borg býður upp á svona samgöngukerfi?  

Þetta sagði hún. Á straeto.is stendur að vísu: 

Framundan

7.4.2014 : Akstur á hátíðardögum 

Ekið er  Sumardaginn fyrsta 24apríl, 1 maí og Uppstigningardag. Alla þessa daga er ekið samkvæmt sunnudagsáætlun.

Það er með harmkvælum sem ég læt þessa beinu tilvitnun standa, svo mjög ganga villurnar á opinberum vef fram af mér.

 

En hvernig er þá sunnudagsáætlunin, t.d. fyrir leið 11?

 

Jú, fyrsta ferð er frá Hlemmi kl. 11:39.

 

HFF. 

Flugvöllur og Sundabraut

Enn á ný heyrði ég í útvarpinu í dag talað um flugvöllinn sem öryggisventil sem mætti hvergi annars staðar vera en í Vatnsmýrinni.

Allar ákvarðanir eru skilyrtar einhverju. Ef heilbrigðisþjónustan flyst má flugvöllurinn væntanlega fara, t.d. á þann sama stað. Ef samgöngur verða góðar við nýja flugvallarstæðið má hann væntanlega fara því að þá er öryggissjónarmiðinu fullnægt. Ef þyrlupallur er ofan á sjúkrahúsinu má farþegaflug væntanlega flytjast annað.

Ástæðan fyrir lágreistri byggingu í kringum Austurvöll er sú að flugvélar fljúga lágflug yfir miðbæinn. Þessar lágu byggingar angra mig ekki en ef menn eru eitthvað að velta fyrir sér öryggissjónarmiði væri ekki úr vegi að hugsa um hættuna í hverju einasta flugi sem er flogið yfir þéttbýli.

Ég vil að flugvöllurinn fari og Sundabraut komi. Þetta er allt bara útfærsluatriði og þarf ekki að ógna öryggi manna meira en flugvöllurinn gerir á núverandi stað. 

Dagskrárgerð í útvarpinu mínu

Mér væri sama þótt ég sæi ekki sjónvarp. Ég er svo sem aðeins að færa í stílinn því að ég horfi oft á fréttir og svo ýmislegt annað, gjarnan þó með öðru auganu. Svo get ég látið eins og mér standi á sama um sjónvarpið sjálft þegar ég get horft á stöff í tölvunni.

En ég get ekki þóst geta verið án útvarps. Ég þekki orðið slangur af fólki sem hlustar ekki endilega á útvarp, hlustar á Spotify (sem er þá tónlist(arrás)), hlustar í mesta lagi á útvarp í bílnum eða í vinnunni eða bara jafnvel alls ekki. Og ég skil það ekki.

Ég geng eða hjóla mikið til að komast leiðar minnar. Þá munar öllu að vera með eitthvað í eyrunum. Ég man alveg þegar ekkert var í boði þannig að ég þekki muninn. Ég gæti ekki átt hund og farið með hann í reglulegar göngur án þess að hlusta oftast á eitthvað. (Ég veit, einhverjir nota tækifærið til að hugsa. Er ekki hægt að gera tvennt í einu?)

Og nú er búið að skemma fyrir mér Órangútan með nýja manninum. Ég ætla ekki að segja nafnið á honum en fyrir svona mánuði heyrði ég einhvern annan en Guðmund Pálsson tala og þessi nýi hafði svo óþægilega nærveru í útvarpinu að ég gat ekki hlustað. Og slökkti. Svo sætti ég lagi til að heyra kynninguna og þá skildi ég. Þetta er sami maðurinn og var með leiðinlegasta þátt í sjónvarpinu sem ég hef í háa herrans tíð reynt að horfa á.

Ég get skipt um stöð, mikil ósköp, og ég get líka hlustað á tónlist, talað við fólk eða þagað. Ég geri allt það. En ég trúi ekki fyrr en í fulla hnefana að þessi fjölmiðlamaður mælist vel fyrir. Ég er ekki svo spes að hann fari bara í taugarnar á mér ...

Huggun harmi gegn er að báðir uppáhaldsleikararnir mínir voru í sjónvarpinu um páskana, Tim Robbins og Clive Owen. 

Svo langt sem það nær, hehe. 

Ólæsinginn LANGTUM SKEMMTILEGRI en Gamlinginn

Ég þrælaði mér í gegnum Gamlingjann sem skreið út um gluggann og hvarf á sínum tíma. Ég ætlaði ekki að trúa því að hún gæti verið svona leiðinleg eftir allt þetta lof sem á hana hafði verið ausið. En hún batnaði aldrei.

Samt lét ég tilleiðast og fór að sjá hana í bíó og þótti myndin snöggtum skárri. Í myndinni tókst að tengja hin ólíku tímaskeið betur en í bókinni. Þótti mér.

Svo kom Ólæsinginn sem kunni að reikna eftir sama höfund. Ég sá hana á bókasafninu fyrir mánuði og ákvað að láta á reyna. Þótt ég segi ekki að Jonas Jonasson sé eða verði uppáhaldið mitt get ég alltént sagt að mér finnst honum takast langtum betur upp í þessari bók. Þótt mér finnist Nombeko ekki endilega trúverðug persóna og söguþráðurinn um sprengjuna, verkfræðinginn, undankomuna, sjálfskennsluna, fræga fólkið (aftur!), Holgerana, kónginn, kartöfluræktina, mótmælendurna og kvöldmáltíðina ekki mjög sannfærandi eru samt þarna snertifletir sem duga til góðrar skemmtunar. Nombeko er náttúrlega drifkrafturinn og sennilega ástæða þess að bókin gengur upp vegna þess að hún sprettur upp úr einhverjum ófrjóasta jarðvegi sem maður getur hugsað sér en blómstrar engu að síður á endanum.

Og þá dettur mér í hug Malala Yousafzai, öll hennar ótrúlega lífsreynsla og það sem hún hafði fram að færa 16 ÁRA GÖMUL í ræðu hjá Sameinuðu þjóðunum. Hið ótrúlega gerist. Þess vegna er ég dús við Ólæsingjann. 

Óætlað samþykki > vantrú og vonbrigði

Skömmu eftir áramót dó ungur maður sviplega. Þrátt fyrir ungan aldur hafði hann sýnt mikla ábyrgð, velt fyrir sér dauðanum og gefið það út til sinna nánustu að ef eitthvað kæmi fyrir vildi hann láta nýta líffæri sín í þágu annarra.

Um þetta allt varð mikil umræða og foreldrar hans hafa sýnt einstakt æðruleysi. Meðal annars gleðjast þau, þrátt fyrir augljósa sorg, yfir að hann hafi getað lengt líf fimm annarra. Nú er velferðarnefnd búin að fjalla um frumvarp um ætlað samþykki og leggur ekki til að það verði samþykkt. Nefndin leggur sem sagt ekki til að við göngum út frá því að fólk vilji láta nýta líffærin úr sér ef svo vill verkast. Fólk gæti allt að einu valið að gerast ekki líffæragjafar samkvæmt frumvarpinu en nefndin leggur til að frumvarpinu verði vísað til ríkisstjórnarinnar og kemur sér þannig undan því að taka afstöðu.

Mér finnst þetta heldur aumingjalegt. 12 þingmenn úr öllum flokkum á þingi lögðu málið fram í október. Sjö þingmenn nefndarinnar afgreiddu málið með þessari niðurstöðu í gær. Þau segjast vilja fá meiri umræðu um málið, kynna það betur og hafa 29. janúar fyrir dag líffæragjafa. Þetta síðasta er tillaga frá móður unga mannsins.

Menn segja að góðir hlutir gerist hægt. Þetta mál hefur varla mjakast árum saman. Ætlað samþykki tekur ekkert frá þeim sem vilja ekki vera líffæragjafar en ætlað samþykki auðveldar fólki að verða líffæragjafar ef það vill gefa líffærum sínum framhaldslíf þótt annað deyi.

Þetta á ekki að vera feimnismál. Þetta verða menn að ræða opinskátt og taka svo þá réttu ákvörðun að bjarga mannslífum þegar svo ber undir.

Mér finnst þessi afgreiðsla heimóttarskapur og er fjarska döpur yfir þessu. Ef ég dey sviplega vil ég að líffærin mín nýtist öðrum og í veskinu er ég með 10 ára gamalt mjúkspjald frá landlæknisembættinu með skriflegum upplýsingum. Ég vildi hins vegar miklu frekar að þetta væri skráð í gagnagrunn og að enginn þyrfti að velkjast í vafa eða rýna í lúið spjald með máðu letri.

Umbúðabylting

Ég hef ekki farið út í að skilja umbúðir eftir í búðum. Hins vegar kaupi ég ekki sérpakkaðan engifer í frauðbakka og með plasti utan um, ég sleppi honum frekar enda er ég sjaldnast alveg uppiskroppa, og ekki heldur kirsuberjatómata í plastbakka. Ég fagna byltingunni og er aldeilis til í að andæfa öllum þessum andskotans umbúðum. 

Í sjónvarpsfréttum í kvöld var líka umfjöllun um ógrynni af mat sem er hent þótt hann sé vel ætur. Ef allur heimurinn hegðaði sér eins og við gerum þyrftum við fimm eða sex jarðir.

Umbæturnar byrja heima en manni er sannarlega gert erfitt fyrir með öllum umbúðunum í búðunum. 

 

Hverjar eru kröfurnar?

Eðli verkfalla er að láta finna fyrir sér. Ef verkfall bitnar ekki á neinum er ekkert bit í því, það gefur augaleið. Á þingi er í þessum skrifuðu orðum rædd lagasetning vegna verkfalls undirmanna á Herjólfi sem hefur ekki siglt á kvöldin og um helgar. Ferð bæjarstjóra Vestmannaeyja vegna eins fundar í samgöngunefnd þingsins hefur staðið í fjóra daga vegna lítillar ferðatíðni.

Auðvitað hef ég samúð með íbúum Vestmannaeyja og öðrum þeim sem þyrftu að komast til og frá. En flogið hefur fyrir að kröfurnar séu 40% hærri laun eða 40% ofan á eitthvað. Og menn sveia úr því að laun annars staðar hafa verið hækkuð um 2,8%.

Meðal annars er farið fram á átta stunda dagvinnu í stað níu og hækkun yfirvinnuálags sem nemur nú 33%. 

Ég hélt að það væri ófrávíkjanlegt að dagvinna væri metin átta stundir. Ég lenti að vísu einu sinni í því að ferðaskrifstofa ætlaði að borga mér 10 tíma dagvinnu á dag en ekki yfirvinnu í tvo tíma. Það kostaði bara eitt símtal að leiðrétta það en ég þurfti að halda vöku minni.  

Aftur í prósentuna. 40% af engu eru áfram ekkert. Ég veit ekki hver launin eru af því að allar kjaraviðræður eru svo mikið leyndó og allir talsmenn virka á mig eins og drottningin af Saba. Án gjafanna reyndar.

Menn vilja ekki spilla samningsstöðunni með því að ljóstra of miklu upp. Þess vegna tjái ég mig hér án þess að þekkja allar forsendur. En ég þekki mína eigin kjarabaráttu.

Ég er fyrrverandi leiðsögumaður, enn með félagsaðild, enn með fullt af orku og gleði, enn með einhvern tíma á sumrin til að sinna þessu starfi með öðru, en án vilja til að vinna fyrir 1.569 kr. á tímann í dagvinnu, án vilja til að vinna fyrir 272.000 kr. á mánuði ef ég ynni 173,33 dagvinnutíma. Ég veit að það er leikandi hægt að vinna sér inn hálfa milljón í júlí en þá er maður meira og minna að heiman, án réttinda af nokkru tagi, að mestu leyti án frítíma, jafnvel þótt maður sé ekki í vinnu af því að maður er úti á landi og bundinn af hópnum – og á samt ekki launað orlof.

Þótt ég sætti mig við 40% hærri laun en kveðið var á um í síðustu kjarasamningum væri ég samt bara með 2.117 kr. á tímann í dagvinnu, þ.e. 367.000 á mánuði – og ætti áfram ekki veikindarétt og ekki launað orlof.

Ég er skeptísk á lagasetningu vegna löglega boðaðs verkfalls fólks í kjarabaráttu. Það á að semja við borðið. 

Ólögleg gjaldtaka eða ekki

Ég veit ekki til þess að ég þekki neinn sem ekki vill að náttúruauðlindum sé haldið við. Allir vita að það kostar peninga að gera og halda við stígum og girðingum, tæma ruslatunnur og þrífa klósett. Sennilega eru allir sammála um að þá þurfi að afla fjár.

Það er hægt að gera með því að rukka fólk fyrir þjónustu, leggja á skatta, komugjöld, selja passa eða ræna það. Kannski er fleira í stöðunni. En um það sem verður ákveðið þarf að vera samkomulag og ríkja sátt.

Og hringlandaháttur er harðbannaður. Hvað sem öðru líður á Geysi er fráleitt, FRÁLEITT, að rukka ekki í gær, sunnudag, af því að „allir“ hafi ætlað að taka þátt í kynningarátakinu Leyndardómar Suðurlands en svo verði aftur rukkað í dag eins og ekkert hafi í skorist.

Þeim sem þarf að borga aðgangseyri finnst sér mismunað þegar hann fréttir af næstu gestum sem hafa ekki þurft að borga af því að allir starfsmenn hafi „þurft“ að mæta í eitthvert hóf. Og svona nokkuð spyrst út.

Já, ég held að „landeigendur“ við Geysi hafi verulega vondan málstað að verja og ég held að það sé bara tímaspursmál hvenær þeir sjái að sér.

Hitt er allt annað mál að það þarf að finna framtíðarlausn á uppbyggingarvanda margra fjölsóttra staða á Íslandinu góða. Hver ætlar að gera það og hvenær?

Ég er líklega hætt að vera leiðsögumaður vegna launa og vegna skipulagsleysis en ef ég væri á leiðinni á hverasvæðið veit ég að ég veit ekkert hvað ég ætti að segja túristunum um þessi mál. Og þetta hefur líka verið vandamál á Hakinu á Þingvöllum en þar hefur þó aðeins verið rukkað fyrir þjónustu - KLÓSETTFERÐIR. 

,,Við erum sammála um (eitthvað) og þess vegna ..."

Mér þykja sérkennileg þau rök að fólk sé sammála og þess vegna sé eitthvað í lagi og boðlegt. Ég nefni engin nöfn en ég er búin að heyra þetta tvisvar í fjölmiðlum síðan ég fór síðast á fætur.

Hundrað menn geta verið sammála um að rautt sé blátt eða að gult sé fallegt en það eru áfram engin rök.

Þetta er það sem ég vildi sagt hafa í þessu sunnudagshádegi. 

 

Chuck Norris?

„Þegar ég sker niður lauk er það laukurinn sem grætur.“

FL samdi á föstudaginn

Kjaranefnd Félags leiðsögumanna skrifaði undir samning á föstudaginn. Hraustlegt í sjálfu sér. Ég er samt hætt í leiðsögn ef mér býðst ekki meira en 57 króna hækkun á tímakaupið, sem sagt úr 1512 í 1569. Kostnaðarliðir hækka um 14% og þar bætast ofan á dagvinnutímalaunin 58 krónur, samt fyrst og fremst til að mæta kostnaði við bóka- og fatakaup vegna vinnunnar.

Ég nenni ekki að reikna nákvæmlega hversu mikið 262.000 mánaðarkaupið hækkar ef leiðsögumaður vinnur heilan mánuð.

Eða jú, það hækkar upp í 272.000 krónur.

Og ferðaþjónustan er að auki stjórn- og stefnulaus, óskilvirk og náttúran fótumtroðin. Verstu minningar mínar úr starfi eru frá síðasta sumri þegar allt fór úrskeiðis í einni ferð sem ég var í – og það var ekki mér að kenna. Ég er alltaf að líta í eigin barm og velta fyrir mér hvar ég geti bætt mig en þarna var það ekki hægt. Kalt mat.

Þetta er þá kveðjustundin. Og ég er ekki einu sinni stúrin, svo langt gekk síðasta sumar fram af mér. 

Meira af Sunnudagsmorgni

Menntamálaráðherra er núna hjá Gísla Marteini. Ég hef heilmikla skoðun á málefnum framhaldsskólans en núna vil ég bara segja þetta:

Það ætti að stytta grunnskólann um eitt ár. Þegar ég kenndi í grunnskóla var að minnsta kosti mjög mikið um endurtekningar.  

,,... megi skipta sér ört milli kvenna"

Sunnudagsmorgunn Gísla Marteins er skemmtilegur þáttur en aldrei hef ég þó hlegið eins innilega og þegar Kolbrún Bergþórsdóttir talaði um George Clooney rétt í þessu sem hún telur fullkomnasta mann í heimi. Hann er nú kominn með nýja kærustu sem er gáfaður aktívisti, sagði Kolbrún, og hún samgleðst þeim báðum en eiginlega væri bara betra að svo góður maður skipti sér ört á milli kvenna.

Í einlægni hló ég hátt og dátt og lengi. Og auðvitað er ég sammála Kolbrúnu. 

Electronic System for Travel Authorization - ESTA

Ég er að reyna að halda þræði í umræðunni um greiðslu fyrir náttúrugæði. Landið er of stórt til að hægt sé að vakta það og girða af. Girðing spillir útsýni og mér líst engan veginn á risahótel fyrir framan Skógafoss þannig að þeir einir njóti almennilega sem eru á hótelinu eða norðan megin við það. Þetta er bara ein hugmynd í ferðaþjónustunni sem ég hef séð.

Svo er út í bláinn að rukka inn á svæði sem á eftir að gera ýmislegt til góða, bæði upp á þjónustu og öryggi.

Margir hafa talað um bandarísku leiðina sem felur í sér að ferðamenn á leið til landsins eru rukkaðir um inngöngugjald, eins konar komugjald, upp á 14 dollara ef það er eitthvað að marka það sem fólk segir.

Er ekki hreinlegast að fólk borgi eitt gjald við komuna og svo verður fénu deilt út til þeirra sem þurfa að bæta stíga og halda klósettum við? Fara ekki annars allar tekjurnar í yfirbyggingu og greiðslur til rukkaranna sjálfra?