Ofsi veðurguðanna

Nú man ég því miður ekki nafnið á bandaríska þingmanninum sem kenndi Barack Obama um gosið í Eyjafjallajökli í apríl 2010. Barack lagði nefnilega fram frumvarp um heilbrigðisgeirann sem repúblikanum líkaði ekki og hann hélt því fram að þar með hefði eldgosaguðinn orðið brjálaður og rifjað upp gamla takta. Kannski er þetta misminni hjá mér en hugmyndin er góð.

Og þá er tímabært að finna hver ber ábyrgð á því að sumarið virðist ætla að sniðganga Ísland í ár. Það er auðvitað ógleymanlegt að fyrrasumar stóð frá mars og fram í --- guðmásamtvitahversulengi því að ég er búin að gleyma hvenær því lauk. Á þessu ári hefur hitinn farið upp í þolanlegt sumar þrívegis; 16. maí, 22. maí og 22. júní. Ég er auðvitað að tala um Reykjavík og nærsveitir hennar.

Ég er leiðsögumaður af og til og búin að lofa mér dálítið í júlí. Frá upphafi ferilsins hef ég verið tiltölulega heppin með veður og veit að það er snöggtum þægilegra og léttara að sýna fólkið landið í fallegu veðri. Fólk reiknar hiklaust með að hér blási köldu en ég held að flest vilji gott skyggni, þurrt veður (inn og út úr rútu) og fallega birtu. Og nú er ég farin að velta fyrir mér við hvern verði að sakast ef ég þarf upp á hvern dag að vera sjúklega fyndin, bjartsýn og jákvæð - þvert á súldina.

Ég man þegar forseti Íslands „spáði“ því að Katla myndi fylgja gosinu í Eyjafjallajökli eftir og ég held að ýmsir hafi skilið það sem hótun. Í sama dúr ætla ég að kenna nýju lögunum um virðisaukaskatt á gistingu um. Samkvæmt þeim á ekki að hækka verð á gistingu og þannig ætla ég að túlka það að laun leiðsögumanna hækki ekki eins og þarf. Ferðaþjónustan á áfram að vera láglaunastarfsgrein.

Flestir leiðsögumenn eru lausráðnir og vinna hjá ýmsum ferðaþjónustufyrirtækjum. Atvinnuöryggið er sáralítið en samt eru kjarasamningarnir til skammar. Heildarlaun fyrir átta tíma dagvinnu leiðsögumanns sem er hokinn af starfsreynslu eru kr. 12.094,4. Þegar kostnaði launagreiðanda vegna almennra bókakaupa, fatnaðar og orlofs hefur verið bætt við leggur dagurinn sig á 15.436,16 og þá á leiðsögumaðurinn í raun hvorki matartíma né kaffitíma, getur aldrei skroppið til læknis, tannlæknis eða sinnt barni. Leiðsögumaður í ferð er kyrrsettur þar sem hópurinn er hverju sinni. Leiðsögumaður á ofangreindum launum fær ekki eina mínútu frí á kaupi. Hann má strjúka frjálst um höfuð og líta einstaka sinnum af ferðafólkinu en hann á engan tíma fyrir sig meðan hann er í dagsferð.

Ef leiðsögumaður er ráðinn til að fara í bæjarferð kl. 10-14 fær hann greiddar fjórar klukkustundir en vinnur hvergi annars staðar upp í heilan dag. Ef leiðsögumaður ræður sig í vinnu kl. 8-16 fær hann átta dagvinnustundir. Ef leiðsögumaður ræður sig í vinnu kl. 10-18 fær hann átta dagvinnustundir.

Ég er varamaður í kjaranefnd Félags leiðsögumanna og ef mér tekst ekki að snúa olíuskipinu í næstu samningum verða dagar mínir í þessu starfi taldir frá og með næsta vori.

En hvað á leiðsögumaður að rukka sem verktaki?

 

Sundhöllin fær liðsauka

Ef útisundlaug á lóðinni við Sundhöllina verður að veruleika ... þarf [næstum] aldrei framar að gera mér neitt til hæfis. Þá er hverfið orðið [næstum] fullkomið.

Grunnþarfir ferðamanna

Það er ekki að furða að margir félagsfundir leiðsögumanna fyrr og síðar hafa leiðst út í umræður um klósettmál. Ef fólk fær ekki að borða og drekka eru vandræði. Ef fólk losnar ekki við það aftur eru líka vandræði.

Þegar ég fer með túristana mína á einhvern stað þar sem ekkert er sérstaklega pantað segi ég frá þeim möguleikum sem bjóðast: ís (í þessu frábæra veðri! segi ég yfirleitt með upphrópunarmerki og uppsker allajafna hlátur), kaffi, samloku, nammi, bjór (sums staðar, alveg satt) - og svo er hægt að losa um pláss. Ég man aldrei eftir að hafa komið í sjoppu, hvorki stærri né minni, þar sem túristarnir fara bara á klósettið en ég hef reyndar ekki farið margar hringferðir.

Nú deila menn opinberlega um klósettferðir og innkaup í sömu ferð og ég held að menn verði að losna við einstakar persónur út úr þessu máli. Þetta ætti að vera hluti af stefnunni í ferðaþjónustu í ferðaþjónustulandi. Fólk er alvant því í öðrum löndum að borga sérstaklega fyrir þessa þjónustu. Er nú svo komið að við þurfum einfaldlega að hafa lás á klósettinu? Í fyrrasumar var rukkað á Þingvöllum og er það ekki bara í lagi ef það er vel kynnt?

Hver er sannleikurinn um hvalveiðarnar?

Nú er aftur leyft að veiða hval við strendur Íslands. Mér skilst að það séu vistkerfisrök fyrir veiðum úr sumum stofnum en svo skilst mér að hvalkjötið seljist ekki og alþjóðasamfélagið standi á öndinni af sturlun út í hvalveiðarnar.

Túristana mína langar suma hverja í hvalkjöt og suma í hvalaskoðun og suma í hvort tveggja. Ég get ekki gert annað en að bjóða þeim eftir megni mínu upp á öll þau rök sem ég heyri en ég veit fjandakornið ekki hið sanna í málinu. Eru hvalirnir sem voru veiddir fyrir þremur árum í frystigeymslum einhvers staðar?

#fruss

Hótel í miðbænum

Egill Helgason er rökfastur maður og kann ágætlega að tjá sig en ég er samt óskaplega ósammála honum um að ástæðulaust sé að amast við nýrri hótelbyggingu á NASA-reitnum. Ég er iðulega þarna í rútum með fjölda manns og það er alltaf erfitt að athafna sig, líka þótt við séum „bara“ nokkrir stórir jeppar að sækja hópa fólks.

Þegar ég er í útlöndum vil ég líka vera miðsvæðis í borgum. Það er reyndar ekki alltaf í boði og þá er mikilvægt að almenningssamgöngur séu góðar. Á Hilton, sem ég myndi ekki flokka miðsvæðis í Reykjavík, fá hótelgestir strætópassa og komast þannig milli hverfa með sæmilegu móti. Þeir farþegar sem hafa tíma og kjósa að gera gott úr hafa farið í útsýnisferðir með strætisvagni og verið margir hverjir himinlifandi. Það væri samt til bóta að geta tekið vagn af Suðurlandsbrautinni og alla leið niður í Lækjargötu en þá þarf fólk að hafa rænu á, eða láta segja sér, að taka leið 11 af Háaleitisbrautinni.

Ef alvara verður gerð úr því að tildra upp hótelum um allan miðbæ þarf að minnsta kosti að sjá til þess að rútur, jeppar og leigubílar eigi greitt aðgengi. Passar það við Austurvöll?

Sumarið er á næsta leiti

Eða verður maður ekki að trúa því að haustið sé ekki komið?

Hroki kristninnar

Nei, fyrirgefið, kannski er hrokinn bundinn við biskupsræðuna.

89/11

Fastanefndir þingsins eru átta og í hverri þeirra sitja níu fulltrúar. 

Þingmenn eru 63; 38 karlar og 25 konur. Þeir eru 60,3% og þær 39,7%. Svona fóru kosningarnar eftir að búið var að raða á framboðslista eftir forvöl, prófkjör og uppstillingar.

Nú heyrist mér, m.a. sem ég sit hér og hlusta á Vikulokin, sem eitthvert slembiblembi ráði ferðinni þegar flokkarnir kjósa fólk í nefndir. Jæja, ég get bara sagt það að ef ég sæti á þingi myndi ég helst vilja sitja í fjárlaganefnd, til vara í efnahags- og viðskiptanefnd og þrautavara í atvinnuveganefnd. En líklega er framboðið meira en eftirspurnin ...

20. hæðin

Nú stendur yfir skákmót á Höfðatorgi, á 20. hæðinni. Ég man þá tíð þegar tíðindi af skákmótum voru hluti af aðalfréttatíma sjónvarpsins en nú veit ég ekki hvaða tilviljun veldur því að ég veit af skákmótinu yfirleitt.

Ég leit inn þar áðan, umferðin hófst kl. 17, og það var hálfhráslagalegt um að litast á hæðinni en útsýnið yfir Túnin var fagurt. Og nú er það verkefni mitt að komast að því hvort maður má sisona fara upp með hraðskreiðri lyftunni eða hvort það er bara opið rétt á meðan skákmótið stendur yfir.

 

Löggilding leiðsögumanna

Við leiðsögumenn komum úr ýmsum áttum. Ég fór til dæmis í leiðsöguskólann haustið 2001 af því að mér fannst ég ekki vita nógu mikið um landið. Með mér á skólabekk sátu reyndir leiðsögumenn og langreyndir bílstjórar ásamt einhverjum sem voru nýbúnir með menntaskóla og voru ekki með mikla lífs- eða starfsreynslu.

Gaman að því. Ellefu árum síðar er ég enn viðloðandi leiðsögn, sem ég var ekkert endilega á leiðinni út í, og finnst það alltaf skemmtilegt. En leiðsögnin er ekki lífsviðurværi mitt. Ég er heppin, ég er í annarri skemmtilegri vinnu á veturna og tek bara það að mér sem mér finnst skemmtilegt, það sem mig langar að gera og fyrir þær ferðaskrifstofur sem ég vil vinna fyrir. Ég þarf ekki að lifa af þessu og frómt frá sagt skil ég ekki að hægt sé að tala um ferðaþjónustu sem heilsársatvinnugrein þótt túristar komi hingað allt árið.

Kjarasamningarnir okkar eru ekki góðir og í einhverju tilliti er við okkur sjálf að sakast. Of margir í röðum leiðsögumanna líta á þetta sem hobbí og finnst óþarfi að greiða sæmilegt tímakaup. Við höfum ekki fengið löggildingu sem þýðir að hver sem er getur kallað sig leiðsögumann og farið í styttri og lengri ferðir með ferðamenn án þess að brjóta lög eða reglur. Sumir óskólagengnir eru fyrirtaksfínir leiðsögumenn og sumir skólagengnir eru ömurlegir leiðsögumenn (ég gef mér þetta út frá tölfræði) en allt gott leiðsöguefni fær betri skólun með því að læra markvisst um svæðin sem til stendur að sýna og æfa sig á tækninni meðan hægur vandi er að leiðbeina og vísa veginn.

Sem faglærður leiðsögumaður, sem félagi í Félagi leiðsögumanna og áhugamaður um bætt kjör og betri þjónustu ætti ég auðvitað að vera viss en ég held aðeins að regnhlífin Samtök ferðaþjónustunnar standi öðru og öðrum fremur í vegi fyrir öllu þessu sem mig dreymir um og væri stéttinni, faginu, farþegunum og landinu til framdráttar. Löggilding leiðsögumanns ferðamanna væri skref í rétta átt.

,,Eggin brotin"

Brotin egg er bók sem ég tók upp til að lesa út úr hálfgerðri neyð. Ég hafði séð heldur neikvæðan dóm um að bókin væri pólitísk klisja sem varpaði jákvæðu kapítalísku ljósi á umbrotin í Austur-Evrópu um 1990 og var þess vegna mjög hikandi. En hún fór vel í vasa og ég á leið í flug.

Mér finnst enn skrýtin tilhugsun að Breti á sjötugsaldri skrifi út frá sjónarhóli Pólverja um uppvöxt hans í lok síðari heimsstyrjaldarinnar og að svo virðist sem hann hafi sérstaka ástríðu fyrir umfjöllunarefni sínu. En þar lýkur efasemdum mínum. Þrátt fyrir að sögusviðið sé meginland Evrópu um 1990 með skýlausar skírskotanir í fortíðina, helför, aðskilnað og gúlag er bókin fyrst og fremst um manneskju í afneitun, manneskju sem tekur ekki ákvarðanir heldur lætur reka á reiðanum, gerir ýmislegt svo sem en allt af helberri tilviljun. Hann er þolandi í eigin lífi. Það byrjar auðvitað með því að hann er barnungur sendur úr landi, sendur burt af móður sinni til að þeim bræðrunum yrði bjargað, hugsanlega frá dauða. Svo leiðir eitt af öðru, hann heldur að hann lifi hinu bærilegasta lífi, er með örugga vinnu, sér fyrir sér, ferðast um en svo þegar til stykkisins kemur hefur hann aldrei tekið neina ákvörðun sjálfur, hann er viljalaust rekald - og að ástæðulausu. Hefur það svo sem ekki slæmt ...

Forsjónin rekur framan í hann sitt ygglda andlit og hann neyðist til að velta fyrir sér næstu skrefum sem hann þarf sjálfur að taka ákvörðun um. Og þótt hann sé orðinn sextugur á hann heilmikið inni þannig að hann er ekki vonlaus en ég segi ekki meir ef einhver á bókina ólesna.

Mér finnst sagan mestmegnis vera um ákvörðunarleysi einstaklings, óháð stað og stund. Bónus er samt fyrir mig þegar ég rifja upp dvöl sjálfrar mín í Þýskalandi og heimsókn til Berlínar fyrir fall múrsins og lestarferðalag seinna þegar ég fór til Vínar og heimsótti ömmu stráks sem ég kynntist á ferðalaginu, ömmu sem hafði lifað tímana tvenna, hafði þar á meðal þurft að fela sig á klósetti inn af skrifstofu kærasta síns í heilan vetur í síðari heimsstyrjöldinni. Við amman sátum heilt kvöld og ræddum þessi mál og nú rifjast upp tilfinningin sem hún kom til skila með frásögn sinni 1990.

Skrýtin tímasetning á bókinni en að öðru leyti hin fínasta hugvekja.

Flugvöllurinn fari

Í Fréttablaðinu er frétt um að Jón Gnarr segi að ný aðflugsljós vanti við Ægisíðuna vegna flugvallarins og þau séu „nauðsynlegt öryggisatriði“. Ég vil að flugvöllurinn fari úr Vatnsmýrinni þannig að ég fagna öllum rökum með því. En ég fór eiginlega að flissa þegar ég las þetta. Hvað hefur verið að þeim aðflugsljósum sem hafa verið? Hefur verið of lítið ljósmagn? Hafa þau verið vitlaust staðsett?

„Fréttin“ kemur mér fyrir sjónir eins og borgarstjórinn og borgarfulltrúinn, sem báðir vilja að flugvöllurinn fari, setji leikrit á svið. Og þótt ég sé sammála skoðun þeirra í málinu sé ég ekki að fréttin sé nein frétt. Hún er skoðun. Hún er sjónarspil. Er [e-mail] með í því eða heldur hann að hann hafi skrifað frétt þar sem vill svo til að báðir viðmælendur eru innilega sammála um útivistarsvæði og annað efni máls en þykjast pínulítið ósammála?

Sval og Val á þing?

Mér finnst sú hugmynd Stefáns Pálssonar að tala klukkustundum saman um teiknimyndapersónur alveg frábær. Ég heyrði bláupphaf hennar í gær þegar hann talaði um langar þingræður. Lengsta skráða ræða á þingi var flutt af Jóhönnu Sigurðardóttur 14. maí 1998. Hún var þá í stjórnarandstöðu og fjallaði í 10 klukkustundir og 7 mínútur um húsnæðismarkaðinn. Ræða hennar var hins vegar í þrennu lagi, fyrsti hlutinn stóð yfir frá 12.27-12.59, næsti 13.34-19.04 og sá síðasti 20.32-00.37, allir vel skráðir á vef þingsins. Lengsti samfelldi hlutinn var því fimm og hálf klukkustund og Stefán ætlaði a.m.k. að slá það met. Aðdáunarverður metnaður hjá honum.

Hins vegar skilst mér að honum hafi yfirsést lengsta samfellda ræðan sem var flutt af Ögmundi Jónassyni aðfaranótt 5. apríl 2006, frá 23.10-05.12. Hún stóð sem sagt í 6 klukkustundir og 2 mínútur. Hún er auðvitað aðgengileg á vef Alþingis, það er m.a.s. hægt að hlusta á hana eins og hún leggur sig.

Stefán mundi líka eftir frægri ræðu Valdimars Leós Friðrikssonar um vatnalögin sem hann flutti 14. mars 2006 og stóð í 4 klukkustundir og 10 mínútur. Kannski er hún bara fræg í þröngum hópi og kannski er hún frægust fyrir þessi orð:

„Frú forseti. Það líður nú að seinni hluta í ræðu minni en henni er langt í frá lokið. En kannski er það enn eitt nýliðabrekið að nú hef ég þambað mikið af vatni til að halda röddinni og spyr því forseta hvort það sé möguleiki á að ég geri hér tveggja mínútna hlé á ræðu minni og fái að stökkva á salernið.

(Forseti (ÞBack): Forseti heimilar skjóta ferð fram á salerni við þessar aðstæður og gerir stutt hlé á þingstörfum.)“

Ætli hann hafi ekki talað í svona klukkutíma eftir að hann kom til baka. Áhugasöm geta hlustað á ræðuna í heild sinni og tímamælt.

Og nú hefur Stefán viðrað þá hugmynd að slá eigið 13,5 klukkustunda met þegar Svalur og Valur eiga 100 ára afmæli 2038. En vegna þingskapabreytinga er óvíst að nokkur þingræða verði lengri en þær sem þegar hafa verið fluttar.

Þetta var nú skemmtileg samantekt.

Sjósund fyrr og síðar

Í sjónvarpi allra landsmanna var sýndur á sunnudag, og endursýndur í fyrradag, þáttur um sund, þar á meðal frá meintu Helgusundi úr Harðar sögu og Hólmverja. Ég sá ekki frumsýninguna en mamma benti mér á þáttinn þannig að ég náði obbanum af honum í endursýningu og hjó sérstaklega eftir því að Helga var í einhverju síðu og efnismiklu og synti með hausinn upp úr eins og svanur. Þetta sund bar á góma í göngu á Brekkukamb með gönguklúbbnum Veseni og vergangi fyrir mánuði og nú rifjaðist upp að ég ætlaði að skoða frásögnina í hinni fornu sögu. Og hún er svona í útgáfu minni frá 1934, bls. 79:

Helga er nú í Hólminum ok þykkisk vita nú allar vælar ok svik landsmanna. Hon hugsar nú sitt mál; þat verðr nú hennar ráð, at hon kastar sér til sunds og leggsk til lands ór Hólminum um nóttina ok flutti með sér Björn son sinn fjögra vetra gamlan, til Bláskeggsár, ok þá fór hon móti Grímkatli syni sínum átta vetra gömlum, því at honum dapraðist sundit þá, ok flutti hann til lands; þat heitir nú Helgusund.

Eftir þetta gengu þau drjúga stund og leituðu skjóls hjá góðu fólki.

Nú er frá því að segja að mamma var dálítið skúffuð yfir því að Eyjólfs sundmanns var ekki getið og kann skúffelsi hennar að vera eðlilegt. Þátturinn heitir Sundið og þar var meðal annars fjallað um þegar karlar hættu að geta synt naktir af því að kona fór að æfa með þeim en mest var fjallað um tilraun Benedikts Hjartarsonar til að þreyta Ermarsund. Nútímamenn búa við aðeins betri skilyrði en menn gerðu forðum daga þegar þeir voru ekki smurðir í bak og fyrir og þurftu að henda sér í sjóinn með engum fyrirvara og bara eins og þeir stóðu. Og koma sér svo í skjól undan óvininum þegar þeir komu á land hinum megin.

Ekki þar fyrir, alvörusjósundsfólk í dag er duglegt fólk og ég skal komast í þann hóp, *hóst*. En enn lifir ráðgátan um sund Helgu úr Hólmanum í Hvalfirði yfir til Bláskeggsár í dragsíðu vaðmálspilsi með einn fjögurra ára á bakinu og annan átta ára skammt undan sem líka þurfti hjálpar með. Og þegar hún skokkaði upp fjallið í þættinum var ekki að sjá á henni blautan þráð.

Ætli það geti verið að Íslendingasögurnar séu ekki hárnákvæm vísindi?

Glöggt auga fyrir skít í annarra manna húsum

Fyrirsögnin er ekki myndmál. Þetta komst til tals nýlega að þegar maður sér óhreinindi verða til heima hjá sér smátt og smátt tekur maður ekki eftir því. Svo kemur maður til annarra, t.d. systkina eða góðra vina, opnar skápinn undir vaskinum til að henda einhverju í ruslið og manni blöskra taumarnar sem leka niður með veggjunum.

Eða kannski er þetta myndmál hjá mér ...

,,Ómetanleg landkynning"

Nú heyrist að Simpson ætli að tala íslensku eða um Ísland, nema hvort tveggja sé, í þætti kvöldsins á Stöð 2. Í fréttayfirliti heyrði ég rétt í þessu Jón Ásbergsson, framkvæmdastjóra Íslandsstofu, segja að þetta væri ómetanleg landkynning. Ég vildi að ég hefði rangt fyrir mér en ég held að áherslan í ferðaþjónustunni sé mikið til sú að fá fleiri ferðamenn til landsins.

Ég er ekki búin að fara neitt með ferðamenn á árinu en ég heyri hjá þeim sem eru til dæmis búnir að fara hringinn með túrista að víða sé enn lokað og það er ekki endilega vegna tíðarfarsins, okkar kalda vors. Ferðaþjónustan er ekki orðin að heilsársatvinnugrein nema í örlitlum mæli þannig að það þýðir ekki að hjakka í því að fá fleiri gesti hingað, það verður þá að vera hægt að bjóða þeim boðlega þjónustu um allt land á öllum árstímum.

Umferðarmenningin í Stafangri

Ég er enn mjög upptekin af útlandinu sem ég var í í síðustu viku. Verðlag í Noregi er hátt og kaup í skikkanlegu samræmi við það, skilst mér. Vorið í ár er kalt og við guldum fyrir það. Gott og blessað, maður ræður ekki öllu.

Það sem kom mér hins vegar á óvart var að bílar stoppuðu skilyrðislaust við gangbrautir, og það þótt maður nálgaðist bara gangstéttarbrúnina. Það eru hörð viðurlög við því að hleypa ekki gangandi yfir. Það er dýrt að reka bíl og almenningssamgöngur virtust góðar. Það kostar 650 norskar (um 14.000 á gengi dagsins) að taka strætó vítt og um vítt í heilan mánuð og margir gera það þrátt fyrir að þurfa um langan veg í vinnu og skóla.

Við sáum óteljandi ungmenni í rauðum smekkbuxum og eftir því sem ég kemst næst er menningin meðal útskriftarnema sú að vera í sömu auðþekkjanlegu buxunum í heilan mánuð, djamma og reyna að skora sem mest og fá hnúta eða önnur merki á buxurnar. Hnútarnar fást fyrir að sofa hjá formanni nemendafélagsins, sofa hjá kennara, drekka hvítvínsflösku á sjö mínútum og guðmávitahvaðannaðgáfulaust. Ég get alveg skilið að ungviðinu finnist þetta sniðugt um tíma en ég get ekki skilið að skólayfirvöld leggi blessun sína yfir þetta keppikefli. Kannski gera þau það ekki og sannast sagna voru flestar buxurnar snyrtilegar og enginn buxnahafi sýnilegar ölvaður. En kannski var ég bara ekki á „réttu“ stöðunum því að þau eru í buxunum í heilan mánuð, við allar athafnir. Ég sá svona buxnafólk á Preikestolen sem er frægt túristafjall og það var bara í fjallgöngu eins og við hin.

Og fólk reykti og reykti, meira en ég verð vör við hér heima, sennilega álíka mikið og í Danmörku. Ég held að forvarnir skipti máli og ég held að þær séu meiri hér en þar.

Þetta situr í mér eftir heimkomuna.

yr.no

Í stað þess að ganga í gættina og gá til veðurs gáir maður á vefinn. Til viðbótar við það að íslenskt veður hefur í ýmsa staði verið huggulegt síðustu 13 árin eða svo finnst mér veðurvefurinn bara býsna nákvæmur og oft hægt að treysta á hann. Vinnu minnar vegna sem og áhugamálsins skiptir veðrið mig máli.

Síðustu viku var ég svo í Stafangri í Noregi og gáði áfram reglulega á veðurvef Norðmanna - og það var bara aldrei að marka hann. Hitastigið var svo sem nærri lagi en sólin hélt sig í felum og iðulega rigndi helling í smástund og svo kom haglél án þess að um það væri getið á vefnum.

Þetta er vefurinn sem vitnað er í - og ég hef ekki góða reynslu af honum. Að vísu er svæðið víðfeðmt og fjöllótt í kring en við vorum samt gapandi upp á hvern dag yfir veðurómyndinni.

Og hananú.

Svo er mér sagt að þessi opinbera stofnun sé með ríflega 400 milljónir norskra króna á fjárlögum, þ.e. þá 8,4 milljarða á gengi dagsins. Hmm?

Harold Fry brýtur vanann

Ég var að klára „Hina ótrúlegu pílagrímsgöngu Harolds Fry“ sem hefur verið rómuð líkt og Gamlinginn í fyrra. Vá, hvað mér finnst mikill munur á þessum bókum. Gamlinginn var tilgerðarleg bók og víðáttuleiðinleg, þótti mér, en Pílagrímsgönguna gat ég varla lagt frá mér. Hún er sossum um þúsund kílómetra göngu en miklu meira um uppgjör við eigið líf. Harold gruflar í sálarlífi sínu á göngunni á þann hátt að maður hefur bæði áhuga á hans lífi og fær löngun til að taka til í sínum eigin hugarkirnum.

Er maður of sjálfvirkur? Er lífinu lifað af gömlum vana? Þorir maður að stíga út fyrir þægindahringinn?

Enginn er vammlaus og flestir mættu taka sig á í samskiptum við annað fólk. Um það er þessi bók í mestu hógværð.

Stormur í hvítvínsglasi

Þótt mér sé sjálfri alveg sama hvort áfengi fáist í matvöruverslunum eða ekki og að ÁTVR hafi lokað á sunnudögum finnst mér allt í lagi að einhverjir lýsi yfir vilja sínum til annars. Það útilokar ekki fólk í að beita sér fyrir öðru. Það þýðir ekki endilega að menn hafi ekki áhyggjur af skuldastöðu heimilanna. Fólk múltítaskar.

Dálítið minnir umræða dagsins mig á viðbrögðin við fyrirspurn Kolbrúnar Halldórsdóttur fyrir rúmum fimm árum, 5. desember 2007, þegar hún spurði í fyrirspurnatíma á Alþingi um þá hefð að klæða nýfædd stúlkubörn í bleikt og drengi í blátt. Í minningu minni ærðist samfélagið og menn töluðu eins og ekkert væri gert af viti á þessum vinnustað og allra síst væri téður þingmaður líkleg til þess.

Mönnum yfirsáust fjölmörg mál þingmannsins á því ári. Eigum við ekki að anda með nefinu og fá okkur vatnsglas?