Aubry Andrews = Edda Falak?

Einhver á Twitter lækaði færslu hjá Aubry Andrews um daginn og ég fór að vakta færslurnar hennar. Hún fær greinilega sendar færslur hvaðanæva að sem sýna glöggt sjálfsmiðun ótrúlega margra einstaklinga, flestra karlkyns en vegna enskunnar er stundum ekki hægt að vera viss.

Dæmi: 35 ára karl sendir 19 ára stelpu sem hann þekkir ekkert tilboð um að hittast eða guð-má-vita hvað, tekur fram að hann sé nice guy og í vinnu. Augljóslega að fara á fjörurnar við hana en þegar hún segir skýrt nei, að hún þekki hann ekki og hafi ekki áhuga ... og t.d. ekki á myndum sem hann vill senda eða fá ... snýst hann í roðinu og úthúðar henni.

Hljómar þetta eitthvað kunnuglega?

Aubry er Knúz, Öfgar og Edda Falak Bandaríkjanna og skíthælar og hálfvitar eru alls staðar til þannig að þessir hópar og einstaklingar hafa því miður nóg að gera við að svara þeim. 

Nú opna ég aldrei Twitter án þess að sjá og lesa a.m.k. þrjá þræði hjá Aubry og þrátt fyrir ljótleikann og ógeðið hjá sumum einstaklingunum (ég veit að ófyrirleitna fólkið er ekki alveg allt af karlkyni) er þetta holl lesning og svo stækkar orðaforðinn hjá mér glettilega mikið, ekki síst hvað varðar slangrið og merkingu skammstafana.

Okrið í Bláa lóninu

Ég er ekki blönk og get alveg séð af 1.290 kr. í vitleysu. Sum vitleysa ríður þó ekki við einteyming og gerir manni gramt í geði.

Ég lét, í miklu hallæri ferðaþjónustunnar, til leiðast að fara sem leiðsögumaður í ágæta ferð með fína Bandaríkjamenn. Ég er leiðsöguskólagengin og með 20 ára reynslu en gafst upp á sprungnum innviðum áður en Covid bankaði á. Hallærið sem ég vísa í er að fólk fæst ekki til starfa sem stafar sjálfsagt af ýmsu, m.a. miklu vinnuálagi og afleitum kjörum.

Hæsti umsamdi taxti leiðsögumanna er sem hér segir:

Dagvinnutími: 2.748

Eftirvinnutími: 4.638

Hátíðartími: 6.141

Tek fram að þetta er launþegataxti en ekki verktakataxti sem gerir þetta sjónarmun skárra af því að ofan á þetta leggst orlof og leiðsögumaður er tryggður af þeim sem ræður hann í vinnu.

Í dag fór ég með gestina í Bláa lónið. Ég var í mínu fyrra lífi hætt að fara ofan í en þetta er þannig hópur að ég og við bæði tvö sem erum með hópinn fórum í lónið. Kostur var að lónið var ekki eins þétt setið og mér fannst á árum áður og það var ekki brjálæðislega heitt. Sólin skein og hópurinn var skemmtilegur. Innifalið í miðanum, sem kostar skv. heimasíðu Bláa lónsins, 12.990 kr. var maski (kísillinn) og drykkur. Ég fékk mér lítið glas af spínatdrykk enda klukkan orðin 14:30 og ég hafði bara borðað tvær brauðsneiðar í morgunmat heima hjá mér og drukkið vatn með og reyndar borðað einn ís með farþegunum kl. 11. Annars búin að vera á hraðri siglingu frá kl. 8:15.

Þegar við fórum upp úr lóninu átti að rukka mig fyrir spínatdrykkinn. Ég og hinn leiðsögumaðurinn útskýrðum fyrir starfsmanninum að við værum með hóp og okkar miði væri þegar greiddur. En, nei, það var ekki tauti komandi við starfsmanninn og frekar en að vera með uppistand sem kostaði korter borgaði ég drykkinn. Hann kostaði 1.290 kr. og var fjórir sopar, ekki einu sinni gúlsopar. Ágætlega bragðgóður drykkur en stóð ekki undir neinu.

Ég er öskureið og tek það út hér en ekki á mínum góðu túristum. Af skömmum mínum skokkaði ég snarlega upp í staffakaffið sem áður var og þar voru fjórar samanherptar brauðsneiðar og botnfylli af tómatsúpu.

Ég er á því að maður eigi að borga fyrir matinn sinn og rukka ferðaskrifstofuna, en þarna var ég í þeirri góðu trú að ég mætti fá mér drykk með farþegunum sem ég fylgdi. Græðgin, sbr. verðlagninguna, held ég að verði ferðaþjónustunni að falli og þegar skortur á fagmennstu leggst ofan á er það næsta öruggt. Ég er 99,9% viss um að ég mun aftur bakka út úr ferðaþjónustunni úr því að innviðauppbyggingin miðar öll að því að hámarka gróða nokkurra eigenda.

Annars bara spræk og sólkysst eftir daginn.

Brúin yfir Tangagötu

Maður minn, hvað Brúin yfir Tangagötu var spennandi saga um mann sem kemur engu í verk. Ég byrjaði á að lesa bara einn kafla í einu og smjatta vel á honum en þegar á leið gat ég ekki hamið mig og las síðustu 160 blaðsíðurnar í næstum einum rykk.

Bókin er engu lík sem ég hef áður lesið og punkturinn yfir i-ið er eftirmálinn sem ég ætla ekki að skemma fyrir þeim sem eiga eftir að lesa bókina. 

Mig blóðlangar að sjá kvikmynd gerða eftir þessari ástarsögu en hef ekki hugmynd um hvaða leikara ég myndi velja í hlutverk Halldórs og Gyðu. Útlitslýsingar eru af skornum skammti þannig að við yrðum að vinna með uppburðarleysi Halldórs og félagslyndi Gyðu. Og geta ekki allir leikarar gert sér það upp sem þarf til að vera trúverðug persóna?

,,Viltu missa vinnuna?"

Ég hlustaði í gær á Reykjavík síðdegis og inn hringdi maður sem sagðist vera orðinn of fullorðinn til að læra á heimabanka og færi þess vegna í bankaútibú sem fer nú fækkandi. Hann sagði að hann hefði spurt gjaldkerann þegar hún spurði hvort hann væri ekki með heimabanka: Viltu missa vinnuna? og þá hefði gjaldkerinn þagnað.

Ég get alveg skilið að fólki finnist vont að missa útibúin þótt ég finni ekki fyrir því, en að spyrja fólk hvort það vilji ekki halda vinnunni við að gera það sem fólk getur sjálft gert í flestum tilfellum finnst mér jaðra við móðgun.

Fyrir 100 árum báru vatnsberar vatn í hús. Hey var rakað með hrífum. Píanó voru borin á öxlum. Nær í tíma: Talsímaverðir tengdu fólk í gegnum skiptiborð. Starfsfólk á bókasöfnum myndaði bækur lánþeganna. Filmur voru framkallaðar hjá Hans Petersen. Ræður voru skrifaðar handvirkt upp hjá Alþingi.

Listinn gæti verið langtum lengri. Flestir taka framförum fagnandi en sumir staldra svo við sjálfsafgreiðslukassana í stórmörkuðum og gjaldkera í bönkum.

Við höldum ekki útibúum opnum til að starfsfólkið hafi áfram vinnu. Við höfum áfram útibú ef ekki er hægt að þjónusta fólk öðruvísi og betur. Það má vel vera að lokanirnar séu of hraðar en þá á þeim forsendum, ekki þeim að fólk eigi vinnuna sína.

Ég er sjálf launþegi og hef séð breytingar í mínu fagi. Ég hef að sönnu ekki misst vinnu nokkurn tímann en myndi glöð færa mig um set ef til þess kæmi. Maður má ekki festast svo í einu starfi að maður geti aldrei unnið neitt annað og - guð minn góður - ef vél getur gert það sem ég gerði fagna ég bara þeirri svakalegu byltingu. Ég vil fást við meira krefjandi störf en þau sem hægt er að mata vél á.

Ég vil svo að endingu segja að ég er líka leiðsögumaður og ef hægt verður að útbúa vél sem sýnir farþegum áhuga, hlustar ekki síður en talar, leysir vandamál - er það bara fínt, en ég sé ekki að farþegar myndu gera sig ánægða með þá þjónustu að svo komnu máli. Ekki heldur með vélræna mennska leiðsögumenn sem festast í frösum.

Gaslýsing (1940)

Ég var að horfa á breska bíómynd frá 1940 sem samtíðarmaðurinn Alfred Hitchcock væri fullsæmdur af. Eiginmaður smánar eiginkonu sína í öðru orðinu og segir í hinu orðinu að hún sé fallegasta konan í salnum. Hann felur fyrir henni hluti og telur henni trú um að hún hafi týnt þeim. Hann breytir lýsingu á efri hæð þannig að hún dempast á neðri hæð og þykist ekkert skilja þegar hún talar um breytta GASLÝSINGU. 

Hann kúgar hana og beitir andlegu ofbeldi. Á þessum tíma var upplýsingaflæðið ekki eins mikið og núna og hún er dálítið bjargarlaus.

Svo gerist eitthvað ... og ég ætla ekki að skemma fyrir áhugasömum um myndina sem ég hlekkjaði á í efstu línu.

Einu gallarnir tveir voru að ég skildi eiginmanninn ekki nógu vel og að myndin var svarthvít sem er ekki galli í alvörunni, ég er bara hrifnari af lífinu í lit. 

Breska serían Unforgotten III (Grafin leyndarmál)

Ég horfði í beit á nýju seríuna af Unforgotten sem er í spilara RÚV. Þættirnir eru sex og hver sum sig rúm þrjú korter. Ég byrjaði kl. 20 og kláraði eftir miðnætti. Átti frí daginn eftir og veðurhorfur bara lala. Vá, hvað ég hefði ekki viljað hafa það öðruvísi.

Hef annars yfirleitt bara úthald í einn þátt í einu af hvaða tagi sem er. Þessir leikarar og nákvæmlega þetta efni var bara svo grípandi.

Mæli augljóslega með. Öll serían er bara í spilaranum í tvo mánuði til viðbótar.

Hugmynd í kjarasamninga: Réttur til sanngjarnra launa

Ég dregst stundum aftur úr í blaðalestri og núna var ég loksins að lesa grein Sigmars Vilhjálmssonar í Mogganum þótt ég hafi svo fundið hana á visir.is þegar ég gúglaði.

Hug­mynd í kjara­samninga: Fyrstu átta tímar á vakt á dag­vinnu

Ég heyrði auðvitað um þetta fyrr í mánuðinum og nú hefur rykið aðeins sest. Þegar ég les loks pistilinn blandast mér ekki hugur um að fyrir þessum atvinnurekanda vakir aðeins eitt og það er að lækka launakostnaðinn hjá sjálfum sér. Það er alveg skiljanlegt að menn vilji draga úr útgjöldum en ekki með því að pakka því inn í einhvern meintan glaðning handa fjölskyldufólki.

Ég var í ferðaþjónustunni á mínum yngri árum. Þetta var reynt þar. Það var ekki löglegt og fyrir því reyndist enginn hljómgrunnur.

Setjum sem svo að Simmi fengi sitt fram og starfsmaðurinn sem mætti til hans kl. 16:15 kæmi beint úr annarri vinnu, ætlaði þá Simmi að borga honum aukaálag fyrir að vinna svona mikið og vera svona lengi að heiman? Ég heyrði engan spyrja hann um það.

Ég er núna að lesa nýja sænska skáldsögu þar sem mansal kemur við sögu, ekki kynlífsþrælkun heldur innfluttar konur sem eru látnar þrífa hús fyrir lítinn pening, ekkert atvinnuöryggi og almennt ekkert öryggi. Þær eru gerðar út með ryksugu og moppu. Ég er svo sannarlega ekki að gera Simma upp slíkar pælingar en þetta er ótrúlegt leiðarminni í norrænum krimmum og sennilega af því að einhver fótur er fyrir þessu vandamáli.

Áar okkar gengu í gegnum hreinasta helvíti við að koma á réttlátara atvinnuumhverfi sem við njótum góðs af í dag. Eftir 50 ár verða afkomendur okkar kannski bit á því hvað við létum bjóða okkur en við sem erum nú á dögum getum a.m.k. ekki liðið afturhvarf til þess tíma þegar atvinnurekendur mökuðu krókinn en launþegar löptu dauðann úr skel.

Að því sögðu vil ég segja - sem launþegi - að ég hef oft samúð með atvinnurekendum af því að þetta er línudans. Hvenær er starfsmannafjöldinn réttur? Hvað eru sanngjörn laun? Hvað getur maður beðið starfsmanninn um mikið og hvenær er maður farinn að ganga á rétt hans?

Við viljum öll sveigjanleika og mér finnst hann skilyrðislaust þurfa að virka í báðar áttir. Við eigum samtöl og símtöl fyrir okkur sjálf á vinnutíma og mér finnst engin frágangssök þótt ég svari í símann stöku sinnum eða lesi nokkra tölvupósta þegar ég er komin heim.

En sú hugmynd að fyrstu átta tímar hvers dags á vinnustaðnum séu á dagvinnutaxta er svo frámunalega langt utan við alla skynsemi að sem betur fer var hún skotin í kaf á fyrstu viku.  

En að banna (næstum) byssur?

Enn berast fréttir af byssuglöðum árásarmanni. Í Bandaríkjum Trumps og fleiri forpokaðra hafa konur ekki sjálfdæmi yfir eigin legi og gildir þá einu í sumum fylkjum þótt þær hafi orðið þungaðar eftir feður sína, afa eða bræður. Þegar börnin eru fædd virðist hinum sömu plebbum alveg sama þótt næsti maður - barnungur þess vegna - kaupi sér byssu og pundi á börnin.

Konum hefur verið drekkt fyrir að þeim var nauðgað. Þið lásuð rétt. Sumir nauðgararnir voru líka teknir af lífi en konunum var gefið lauslæti að sök. Þeim.var.nauðgað. 

Róttæk tillaga: Fækkum byssum. Breytum hinu byssuglaða umhverfi. Lágmörkum ofbeldi. Auðvitað tekur það tíma og auðvitað reynir það á, en það er alveg gerlegt.

Hvað er drottinn Auðar Haralds að drolla?

Ég lít á mig sem helsta aðdáanda ritverka Auðar Haralds. Ég skrifaði BA-ritgerð um Hvunndagshetjuna 1994. Þá var bókin að sönnu orðin 15 ára og sjálfsagt búin að vera umtöluð hluta þess tíma en ég man ekkert af hverju ég var alveg staðráðin í að skrifa bókmenntafræðiritgerðina mína um hana. Að vísu langaði mig að skrifa um húmor og hann er í ómældu magni en Hvunndagshetjan er líka um sára lífsreynslu.

Nú er komin út ný bók eða kannski 25 ára, miðað við óáreiðanlegar heimildir höfundar. Ég hugsaði mér gott til glóðarinnar og skemmti mér konunglega yfir fyrsta kaflanum. Svo súrnaði aðeins í mér þegar miðaldra, firnafyndni bókhaldarinn lognaðist út af í veikindum og rumskaði næst í Miðlöndunum á miðöldum. En svo fjörgaðist ég aftur þegar á leið og húmor höfundarins reyndist óbjagaður með öllu.

Lesendur hafa lagt pestina í bókinni að jöfnu við covid og kannski er eitthvað til í því. Auður hefur lengst af verið á undan samtíma sínum. Mér finnst bókin hins vegar tímalaust góðgæti og skellti oft og mörgum sinnum upp úr.

Átti sum sé dýrlegar kvöldstundir með nýjustu afurð prinsessunnar af Bergþórugötu.

 

Freistnivandi feðraveldisins

Ég las grein í Fréttablaðinu áðan. Sá sem skrifar hana notar m.a. þessi orð:

sönnunarbyrði réttarríkisins 

dómstóli götunnar

þungi fallaxarinnar

meintum gerendum

aftakan 

miskunnarlausa dómstóls

Múgurinn úrskurðar 

ofsóknum

tilraun til stærstu fjárkúgunar Íslandssögunnar

hannað atburðarásina

fébætur

Vald alþýðudómstólsins

kúgunarfé

meint, en ósönnuð, kynferðisbrot

reynsluheimi „þolendanna“

mögulega hinir raunverulegu þolendur 

andrúmsloft rétttrúnaðarins

hinir raunverulegu þolendur upploginna saka

skyndiaftökur almannarómsins

Slaufunarmenning samfélagsmiðlanna

Listinn minn varð lengri en ég ætlaði í fyrstu. Lögmaðurinn sem skrifar greinina ber blak af mönnum sem stigu til hliðar þegar „meint“ framkoma þeirra komst í hámæli. Af hverju gerðu þeir það? Af því að þeir höfðu ekki gert það sem á þá var borið?

Meðan ég er að jafna mig á lestrinum bendi ég áhugasömum á tíst á Twitter:

Er það rètt skilið hjá mér að ef gerendur bjôða þolendum peninga til að “leysa málin” utan við réttarkerfið þá séu það ekki mútur heldur eðlilegir samningar en ef dæmið snýst við þá sé það fjárkúgun?