Morðhótun

Ég er ekki fórnarlamb, en á langri ævi hef ég auðvitað upplifað einhver áföll. Þegar ég var yfirmaður manns í menningarlífinu fyrir 20 árum varð hann mjög ósáttur við að ég vildi fara eftir reglum sem meira að segja hann sjálfur hafði tekið þátt í að setja. Hann lagði sig fram um að gera lítið úr mér og kvartaði undan mér við nefndina sem ég starfaði með. Nefndin hlustaði á hans sjónarmið á löngum fundi en spurði mig aldrei út í mitt sjónarmið. Samt var hann fræg fyllibytta í þeim bæ og annálaður fyrir að fara á skjön við allt regluverk. Minn næsti yfirmaður stóð með mér en þegar þessi undirmaður hringdi í mig um miðja nótt til að hóta mér lífláti og skar svo á dekkin á bílnum mínum var mér næstum allri lokið. Ég kláraði samt á endanum ráðningartímann með óbragð í munninum.

Út af líflátshótuninni fór ég til lögreglu með upptökuna en hún yppti öxlum og sagðist hvorki vera með búnað né mannskap til að bregðast við. Með það fór ég og lét gott heita. Ég veit sjálf sannleikann en ef múgur manns segði við mig að ég væri að ljúga, að mig misminnti eða ég væri almennt rugluð gæti verið að ég færi að efast um geðheilsu sjálfrar mín.

Kannski er það bara mitt lán að ég hef ekki mikið haft orð á þessu síðan. Einhverjir í kringum mig vissu af þessu en ég held að við höfum öll verið meðvirk og kannski of meðvituð um að við búum í svo karllægu samfélagi að flest er túlkað körlunum í vil.

Hann drap mig samt ekki en kannski bara vegna þess að ég forðaðist að stíga á tærnar á honum. Ég lúffaði og slapp við líkamlegt ofbeldi.

Þarf maður að hafa vit á fótbolta eða tónlist?

Ég er ekki fórnarlamb en ég stend með þolendum. Sá áhugavert innlegg á Twitter rétt áðan:

Eitt sem ég var að pæla í varðandi öll þessi fórnarlömb íslenskra tónlistarmanna hafa þær eitthvað vit á tónlist eða?

Ég get ekki skrifað þetta í eigin nafni af því að a) það væri ritstuldur, b) ég er ekki annálaður húmoristi eins og Gummi Jör.

Ég þori ekki annað en að bæta við að gerendameðvirkir hafa áfellst fórnarlömb fyrir að hafa ekki einu sinni vit á fótbolta.

Þöggun ... eða ekki

Fótbolti.net segir mér þetta:

Breska sjónvarpsstöðin ITV sakar stuðningsmenn ungverska landsliðsins um kynþáttafordóma í leik Englands og Ungverjalands í Búdapest í kvöld en enska knattspyrnusambandið ætlar að láta UEFA rannsaka málið frekar og hefur sambandið sent frá sér yfirlýsingu.

Mogginn segir mér þetta:

Jor­d­an Tor­un­arigha, varn­ar­maður þýska Ólymp­íuliðsins í knatt­spyrnu, varð fyr­ir kynþátta­for­dóm­um í æf­inga­leik liðsins gegn Hond­úras í morg­un.

Hann og all­ir leik­menn þýska liðsins gengu af þeim sök­um af velli þegar fimm mín­út­ur voru eft­ir af leikn­um í stöðunni 1:1. Hlé var gert á leikn­um um stund áður en hann var svo flautaður af án þess að all­ur leiktím­inn hafi verið leik­inn.

Ég dreg þá ályktun að menn vilji ekki líða kynþáttafordóma (nema þeir sem ástunda þá). Það er frábært og vonandi mikilvægt skref í að uppræta þá.

Hvernig má það vera að baulað sé á mann fyrir það að líta öðruvísi út en einhver annar? Og hvernig má það vera að nokkur sómakær einstaklingur líði það að fólk sé beitt ofbeldi? Af hverju finnst ekki öllum sómakærum sjálfsagt að fordæma ofbeldi af öllu tagi?

 

 

Alls ekki munnskol

Ég hef því miður þurft að fara oft til tannlæknis um ævina. Samt hef ég ekki meðtekið fyrr en núna, eftir að hafa heyrt tannlækni segja það í útvarpinu, að munnskol gerir ekkert fyrir tannhirðuna, munnskol gefur manni bara ferskan andardrátt. Rétt notaður tannþráður er hins vegar mikilvægur fyrir tannheilsuna.

Svo sagði tannlæknirinn líka annað - hún ráðleggur okkur að skola ekki munninn með vatni eftir burstun heldur eigi maður að leyfa tannkreminu að liggja utan á tönnunum.

Ég nefni þetta svona ef einhver ætti eftir að meðtaka sannleikann. 

 

Landsliðsþjálfarinn tvístígandi

Ég hef horft á fótbolta (í sjónvarpi), argað af spennu, klappað og húhhað. Ég hef hrifist af ákafa, þrautseigju, góðu spileríi, fallegu marki og fallegri markvörslu. Ég get alveg skilið að fótboltaspil og fótboltaáhorf sé líf einhverra og að ekkert annað komist að. Ég get alveg skilið að þeir sem hafa lifibrauð sitt af fótbolta hringsnúist um hann.

Ég get líka skilið þegar landsliðsþjálfari íslenska liðsins segir að hann væri vondur þjálfari ef hann ætlaðist til að leikmennirnir yrðu með fullan fókus fyrir leikinn annað kvöld. En þá skil ég alls ekkert í blaðamannafundinum þar sem landsliðsþjálfarinn sneri við blaðinu. Kannski hangir þetta saman við skilning hans á því að leikmennirnir vilji ekki tjá sig um meint kynferðisofbeldi félaga sinna vegna þess að þeir segi kannski vitlaus(t) orð. 

Lífið heldur áfram og ekkert okkar getur bjargað öllum heiminum, en getum við ekki öll verið sammála um að vera á móti ofbeldi? Getum við ekki öll staðið með þolendum? Lítur liðið kannski svo á að það sé þolandinn? Eru það orðin sem liðið óttast að missa út úr sér?

Halla Gunnarsdóttir

Ég man þegar Halla Gunnarsdóttir gaf kost á sér til formennsku KSÍ. Ég þurfti að fletta upp hvenær það hefði verið en ég man vel hvernig mér leið með það. Ég vissi að hún myndi tapa. Hún vissi örugglega að hún myndi tapa. 

Ég vildi að hún ynni en ég vissi að hún myndi tapa af því að menningin var alveg þekkt. Hin eitraða karlmennska var alveg þekkt og ég hélt að maður gæti engu breytt. Og tíminn var heldur ekki kominn.

Halla fékk þrjú atkvæði, Jafet Ólafsson 29 og Geir Þorsteinsson 86. Hver kýs aftur formann KSÍ? Eru það stjórnarmenn? Íþróttafréttamenn? Ætli það fólk hafi verið ánægt með valið á honum árið 2009 þegar 8 milljónir höfðu verið dregnar af korti KSÍ fyrir prívatflipp formannsins?

Hvernig brást núverandi framkvæmdastjóri KSÍ (starfsmaður til 27 ára) þá við? Ég finn ekkert um það en ég man ekki betur en að hún hafi stutt formanninn sinn. 

Mikið held ég að „klefinn“ hefði breyst ef Halla eða formaður af hennar tagi hefði fengið kosningu árið 2007 en ekki sá sem varð fyrir valinu.

Hvaða fólk kaus hann?

Hver er sekur?

Allt sómakært fólk hlýtur að líta stundum í eigin barm og velta fyrir sér hvort það hafi stigið á tær. Ég geri það stundum. 

Ég gæti rantað dágóða stund um þá skoðun mína að fólk eigi að segja satt og koma vel fram við fólk, beita það ekki ofbeldi eða brjóta á því á annan hátt. En við erum öll sammála um það.

Spurningin er meira um mörkin. Hvenær trúum við því að einhver hafi gerst brotlegur um eitthvað? Er freistandi að stinga höfðinu í sandinn eða fela það bak við skjáinn og vona að vandinn hverfi?

Já, það er freistandi. Þegar maður stendur með einum er maður stundum að taka afstöðu gegn öðrum í leiðinni. Það er leiðinlegt að vanda um við vini sína. Það er íþyngjandi að þurfa að segja við fólk sem er oft alveg frábært: Þessi hegðun, t.d. að viðhafa niðurlægjandi ummæli eða beita líkamlegu ofbeldi, er ekki í lagi og ég mun ekki líða hana.

Margir unglingar hafa heyrt jafnaldra sína gera lítið úr skólafélögum og það er augljóslega erfitt hlutskipti að þurfa að segja við sessunaut eða náinn bekkjarfélaga að orðbragðið sé ekki við hæfi.

Það er margt erfitt í lífinu og það getur verið hundleiðinlegt að vera yfirmaður eða í áhrifastöðu og hafa umboð og skyldur til að setja fólki stólinn fyrir dyrnar.

En oft fær fólk líka hærri laun en aðrir starfsmenn af því að það axlar - í orði kveðnu - ábyrgð. Fólk sem leitar í slík störf verður að hafa kjark og einurð til að taka líka slagina og leiðinlegu samtölin.

Já, ég er að tala um toppana hjá KSÍ.

,,Það er alveg ljóst ..."

Þegar fólk segir ítrekað í einu stuttu viðtali að eitthvað sé alveg ljóst fer um mig hrollur. „Það er alveg ljóst“ er hroðalegur orðaleppur þegar fólk veit ekkert hvernig það á að snúa sig út úr erfiðum spurningum. Maður hefur ekki mörg orð um það sem er „alveg ljóst“. Ef - svona ætla ég að vera agalega kurteis - landsliðsmenn í fótbolta hafa framið ofbeldisglæpi ... er ALVEG LJÓST AÐ FORYSTA KSÍ VISSI AF ÞEIM.

Hættum þessari fokkings gerendameðvirkni.

Innanlandsflug í Vatnsmýri vegna sjúkra/slasaðra?

Ég vil flugvöllinn burtu úr Vatnsmýrinni. Ég veit ekki hvort spítalanum er best komið fyrir við Hringbraut, kannski en kannski ekki, en mér er fyrirmunað að skilja af hverju sjúkrahúsið í Keflavík er ekki betur notað í bráðatilfellum. Ef sjúkrahúsið í Keflavík væri alltaf vel í stakk búið væri auðvelt að hafa miðstöð innanlandsflugsins þar af því að fólk sem á heima úti á landi gæti viljað fljúga beint til Keflavíkur, ganga einn gang og fara svo í utanlandsflugið sitt.

En, nei, hávær minni hluti sífrar um það að innnanlandsflugið verði að vera í Vatnsmýrinni út af sjúkum og slösuðum. Er ekki þyrlupallur við spítalann sem hægt er að lenda á ef þyrla sækir slasaðan einstakling, t.d. upp á fjöll eða út á sjó? 

Og nú fréttist að áætlunarflugi til Vestmannaeyja verði hætt. Er þá Vestmannaeyingum sama um öryggið? Vegur kannski efnahagssjónarmiðið þarna meira? Ég hef ekki flogið til Vestmannaeyja í áratugi en ég veit um fólk sem varð að sleppa jarðarför í Vestmannaeyjum fyrir einhverjum árum af því að flugið átti að kosta 50.000 fyrir hvort þeirra. Skiljanlega gátu þau ekki keypt miða tímanlega og fengið eitthvert hoppgjald eða hvað það heitir.

Það er svo mikil skinhelgi í þessum flugmálum og tilfinningarnar alls ráðandi. Einhver hópur sem mig grunar að sé ponsulítill vill komast á inniskónum frá t.d. Akureyri og í Stjórnarráðið á þremur korterum. Léttlest frá Keflavík til BSÍ held ég að myndi svara megninu af þörf þess fólks og Dalvíkingar sem gætu viljað komast í tenerífska sól gætu á hinn bóginn sleppt því að gista eina nótt í Reykjavík á leið sinni til útlanda.

Twitter

Ég get ekki nógsamlega dásamað Twitter þar sem umræðan er öfgalaus og staðreyndamiðuð. Flest tístin sem ég les þar eru frá fólki sem ég þekki ekki persónulega og það er líka dálítið þægilegt. Ég hef mig ekki í frammi á umræddu forriti heldur er ég lesandinn sem þegir meðan á lestrinum stendur og meðtekur ... og nú er ég að tjá mig um það hér.

Unglingar vilja sumarfrí

Þegar ég var unglingur þótti sjálfsagt að vinna launavinnu í öllum fríum; páskafríum, sumarfríum og jólafríum. Það þótti líka sjálfsagt að vinna með skóla. Mér finnst sem það hafi heyrt til undantekninga að vinir mínir hafi ekki unnið með menntaskóla, þá helst seinni part viku og um helgar. Eftir stúdentspróf fór ég heilan mánuð til útlanda og fannst ég svolítið hafa tapað þeim vinnumánuði þegar ég loks mætti hjá póstinum til að flokka og bera út. Samt var það auðvitað ekkert tap því að stúdentsferðin var frábær. Frábær! Og árin á undan hafði ég líka byrjað í sumarstörfunum (eitthvað nýtt á hverju ári) í lok apríl eða í síðasta lagi um miðjan maí.

Þetta er breytt. Unglingar vilja sumarfrí og helgarfrí. Ég var aðeins byrjuð að undrast þetta þegar ljósið rann upp fyrir mér. Mér fannst alltaf gaman að mæta í vinnuna; á færibandið í fiskvinnunni og í súkkulaðiverksmiðjunni, flokka og bera út póst og mæta í bankann til að - ég man reyndar ekkert hvað ég gerði sumarið mitt í Búnaðarbankanum. Um helgar var ég í fatahenginu í Leikhúskjallaranum.

Þetta var félagslegt og skemmtilegt, fullt af fólki á mínum aldri. Unglingar í dag þurfa ekki að fara út úr stofunni til að vera í samskiptum og upplifa félagsleg tengsl frekar en þau vilja. 

Og sjálf er ég að breytast í 21. aldar ungling. Ég vil stytta vinnuvikuna, reyndar ekki vegna þess að mér leiðist í vinnu, alls ekki, heldur vegna þess að tæknin öll, tæknibylting síðustu 50 ára, hefur létt okkur störfin og auðveldað okkur að njóta frítímans. Frítíminn á ekki að byrja þegar við verðum 67 ára.

Upplýsingar um skatta

Þegar ég les um opinbera skattheimtu umtalaða fólksins hef ég hugsað: Já, hann er svona tekjuhár. Gott að þetta skuli allt gefið upp.

Ég er svona einföld að ég hef hvorki áhuga né ástæðu til að öfunda tekjuháa fólkið. Ég skil reyndar alls ekki hvernig nokkur getur verið með - og varið - launatekjur upp á 5 milljónir á mánuði. Hvað getur viðkomandi gert til að verðskulda 7.000 kr. á tímann allan sólarhringinn, líka meðan hann sefur?

Fólk fær tilfallandi háar tekjur þegar það selur fyrirtæki en einhverjir eru með háar tekjur - og háar skattgreiðslur - ár eftir ár. Ég skil það ekki og skil alls ekki þann markað sem lætur það viðgangast.

En upplýsingarnar sem ég fagna, gagnsæið og vitundin - það er ekki endilega mikið að marka þetta. Til hvers er þá verið að tína í okkur tekju- og skattaupplýsingar?

Ég nota ekki reiðhjólahjálm

Þegar ég hjólaði mjög dömulega í kjól og án yfirhafnar upp Frakkastíginn á leið heim úr vinnu í dag mætti ég stútungskalli um fertugt sem læddi út úr sér um leið og við mættumst: Þú manst hjálminn næst.

Svo fór hvort sína leið og sjálfsagt hugsaði hvort sitt. Ég hugsaði:

Ég hef 40 ára reynslu af að hjóla í umferðinni. Hjálmar voru ekki almennir þegar ég var barn og unglingur. Ég hef áreiðanlega einhvern tímann dottið um dagana en ég hef aldrei slasast. Ég hjóla einhverja kílómetra á næstum hverjum degi en almennt ekki á stofnbrautum og einfaldlega aldrei of hratt.

Í umferðarlögum segir í 1. mgr. 79. gr.:

 79. gr. Öryggis- og verndarbúnaður óvarinna vegfarenda.
 Barn yngra en 16 ára skal nota reiðhjólahjálm við hjólreiðar.

Ég er eldri en 16 ára og mér ber ekki skylda til að nota reiðhjólahjálm við hjólreiðar.

Margt annað í lífinu er áhættusamt en ég myndi aldrei segja við nokkurn mann, síst bláókunnugan: Þú manst að reykja ekki þessa sígarettu næst. Ekki klára súkkulaðið. Slepptu bjórnum. Leiktu við barnið þitt frekar en að segja því að láta þig í friði. Taktu meiri þátt í heimilisverkunum.

Af hverju finnst ókunnugu fólki í lagi að vanda um við ókunnugt fólk sem er ekki einu sinni að brjóta af sér?

 

Covid-kvíði?

Ég hef það fyrir satt að fjölmiðlar á t.d. Spáni séu ekki með Covid-fréttir fremstar í öllum fréttatímum. Getur verið að þessi sífelldi fréttaflutningur hér auki á kvíðann hjá þessum fjórðungi sem er illa haldinn? Ég er óttalegur fréttasjúklingur en ég er næstum farin að kveikja á fréttunum löngu eftir að þær byrja, þetta eru svo miklar endurtekningar.

Þegar ég var að alast upp voru alltaf aflatölur fyrsta frétt. Er þetta tilhneiging til einsleitni? Ég er bara að velta þessu fyrir mér.

Skrattakollurinn

Fyrir allmörgum árum var mér kynnt regla sem hljóðaði nokkurn veginn svona: Maður sendir ekki í tölvupósti annað en það sem má rata á forsíðu DV.

Ég hlustaði á Vikulokin á laugardaginn og Stefán Hrafn Hagalín, deildarstjóri samskiptadeildar Landspítalans, kom ljómandi vel fyrir. Sigmundur Ernir Rúnarsson, nýráðinn ritsjóri Fréttablaðsins, komst líka vel frá orðahnippingum þeirra tveggja. Það er nefnilega hægt að leggja fram andstæð rök og sjá báðar hliðar.

Ég hefði ALDREI skrifað, hvorki seint né snemma dags, 200-300 manns sem ég þekki misvel tölvupóst þar sem ég gæfi heilli starfsstétt viðurnefni, alveg sama þótt það sé krúttlegt í einhverju samhengi. Ég ætlaði ekkert að hugsa upphátt um þetta upphlaup síðustu viku en nú las ég þráð á Facebook þar sem flestir lýsa yfir ánægju sinni með skrattakolla.

Samkvæmt Snöru er skrattakollur hnjóðsyrði og orð svipaðrar merkingar sem eru gefin upp eru: þrjótur, djöflakollur, djöflamergur, skarfur, skelmir, strákskratti. Snara gefur ekki upp krútt en ég skil alveg að margir málnotendur geti hugsað sér að nota það í góðlátlegri merkingu, sbr. ömmuna sem kallaði barnabarnið litlaskít og allir, eða margir, vöndust því sem gæluyrði.

Ég er hins vegar sammála þessum ummælum á þræðinum:

PS - sé við lestur hér fyrir ofan að fólki finnst þetta "krúttlegt" orð og jafnvel prakkaralegt - held ekki að fólk taki að sér störf blaða- og fréttamanna til að vera "krúttlegt" eða ætlist eða langi til að litið sé á það sem prakkara.

Og:

Ritaður texti svo engin leið að vita hver hugur býr að baki. Í talmáli ræðst það af tóni og tjáningu eins og við vitum öll.

Ég er innilega sammála þessum tveimur.

Fyrir hálftíma bættust svo við frekari rök gegn því að kalla fólk skrattakolla.

 

 

Aðskilnaðarkvíði vegna Ólympíuleikanna

Nú eru þeir búnir! Næstu sumar-Ólympíuleikar verða í London eftir þrjú ár og ég efast stórkostlega um að ég fylgist með þeim þá, en djö sem þessir leikar hittu í mark hjá mér. Ingólfur Hannesson sagði líka í síðasta samantektarþættinum að þessir leikar hefðu verið óvenjulega góðir og hann ætti að vita það.

Þegar ég skoða nálægustu fortíð sé ég að yfirleitt hef ég verið á fjöllum á þessum tíma árs, þ.e. þegar Ólympíuleikarnir eru, og ef allt fer að óskum verð ég sjónvarpslaus sumarið 2024 ... nema náttúrlega nú er sjónvarpið í símanum sem er alltaf meðferðis.

Nú byrjar nýr kafli í lífsbókinni og ég er þrátt fyrir allar yfirlýsingarnar með hroll við tilhugsunina um að leikunum sé lokið. Toppurinn á toppnum var maraþonhlaup sem Arnar Pétursson og Snorri Björnsson lýstu af miklum myndugleik um helgina. Ég hef hlaupið heilt maraþon en ég lærði helling af því að fylgjast með í tvo tíma.

Sjóböð

Ég er búin að synda í sjónum í Nauthólsvík frá 2014. Fyrstu árin synti ég sjaldan og stutt og aðeins á sumrin. Nú um hríð hef ég líka stundað þessa iðju á veturna, og á sumrin er ég farin að vera góðan hálftíma dag eftir dag.

Allt í einu tók ég eftir því í vikunni að exem á olnbogunum er eiginlega horfið! Sjóböðin hafa sum sé líkamlega bætandi áhrif, en hingað til hef ég bara tekið eftir gleðinni sem fylginni þeim.  

Google á Twitter

Nú er tjáningarþörfin alveg að gera út af við mig. Ég las frétt á RÚV í dag með skrýtinni fyrirsögn. Ég sé oft svona beitur á öðrum miðlum en mér finnst minna um þær á RÚV. Ég tók skjáskot og lagði það frá mér á Twitter sem bauð upp á Google-þýðingu.

Ég skrifaði: Ferlega finnst mér þetta sérkennileg fyrirsögn.

Google þýddi: I really like this peculiar headline.

 

 

 

 

 

  

 

Þá sjaldan ég legg eitthvað frá mér á Twitter fer það framhjá öllum en nú fékk ég eitt læk frá útlendingi. Ég skil ekki þessa atburðarás ... og er mætt á bloggið að undra mig. 

Týr og Gísli Marteinn

Ég hnaut um pistil hins nafnlausa Týs um meintar skoðanir Gísla Marteins Baldurssonar. Ég man að Gísli Marteinn var borgarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins en hann talar fyrir bættum almenningssamgöngum og það höfðar til mín. Týr nýtir ekki vefmiðilinn til að vísa í hin meintu vondu og meiðandi ummæli Gísla Marteins og felur sjálfa/n sig að auki á bak við nafnleysi.

Á Viðskiptablaðinu starfar líka hinn nafnlausi Óðinn sem hefur talað Kristrúnu Frostadóttur niður fyrir það að vera kona. Nú er ég að leggja út af skrifum sem ég hef lesið en ég vísa þó í þau.

Ólympíuleikarnir: klæðaburður/hárgreiðsla með meiru

Ég hef ekki verið dyggur áhorfandi Ólympíuleika eða stórra íþróttamóta í gegnum tíðina. Ég man aðallega þegar Sergei Bubka stökk hærra og hærra á níunda áratugnum og smávegis eftir Carl Lewis, kannski af því að pabbi fylgdist vel með, sá gamli glímukappi.

En ég man þegar Jón Arnar Magnússon málaði skeggið á sér í fánalitunum. Ég þurfti reyndar að fletta upp að það hefði verið 1996. Núna er ég búin að horfa frekar mikið á Ólympíuleikana, þá fyrstu eftir að pabbi dó, og ég tek eftir tvennu sem mér finnst hafa breyst: hárið á glettilega mörgum keppendum er úti um allt og sumt í dreddum þótt það sé svo sem ekki í neinum fánalitum og kúluvarparar/kringlukastarar eru ekki eins miklir beljakar og mér finnst þau hafa verið. Já, og núna meðan ég er að fylgjast með spretthlaupi kvenna sé ég að töluvert margar eru húðflúraðar.

Ég byrjaði í hlaupahóp fyrir sjö árum og hef nú mætt í fleiri keppnishlaup en öll árin þar á undan. Keppnisnúmerin þykja mér óþægileg, fest með fjórum nælum framan á bolinn og vindurinn rífur í þau. Þess vegna finnst mér skrýtið að sjá að í Tókíó eru númerin og nöfnin fest svona lauslega á keppendur.

Að lokum: Ég heyrði Þorkel Gunnar Sigurbjörnsson fallbeygja Kanada eins og kvenkyns væri og verð að segja að lýsingarnar bæta óendanlega miklu við áhorfið. Hreinasta skemmtiefni ... og kveikið núna ef þið eruð ekki búin að því!