Spennumynd sem segir sex ... milljarða

Það virðist næstum dónaskapur að hugsa eða tala um annað en það sem á okkur dynur í efnahagslífinu. Engu að síður var mér fyrirvaralaust boðið á Reykjavík-Rotterdam, spennandi spennumynd eftir Arnald Indriðason og Óskar Jónasson.

Og hún var alveg þriggja fréttatíma virði.

Spennan var algjör, leikurinn afbragð, plottið stórgott - kannski er bara orðið svona auðvelt að gera mér til hæfis, hehe. Og hæst hló ég þegar Baltasar Kormákur fór í bankann og skipti krónum í evrur.

Ef ég ætti að benda á einn veikan hlekk væri það hlutverk Ingvars E. Sigurðssonar, ásetningur hans var fullaugljós fullfljótt. Lilju Nótt hef ég áður séð hjá Hugleik og ekki verið svikin, hún er líka í leiklistarskólanum. Jörundur var fullkominn hálfviti að sjá enda myndi ég ekki treysta karakter hans fyrir hnefafylli af rusli. Theódór Júlíusson var algjör gullmoli og undrunarsvipurinn á andlitinu þegar hann mætti rustunum á nærbuxunum líður mér seint úr minni.

Mynd í kreppu um kreppu fyrir kreppu ofan í kreppu. Mæli með henni.

Kosið verður í öryggisráð Sameinuðu þjóðanna eftir 10 daga

Ég er með óráði eftir tíðindi dagsins á peningamarkaði, svitna og streða við að halda ró minni. Úps, dropi á lyklaborðið. Og þá finnst mér eðlilegt að rifja upp að kosið verður í öryggisráðið 17. október. Ég skil ekki að sú staðreynd skuli hvergi skjóta upp kollinum. Kosningabaráttan hefur staðið yfir árum saman, sumir á móti hugmyndinni, aðrir með, en nú sér fyrir endann á henni og enginn virðist muna eða vita.

Við keppum við Austurríki og Tyrkland. Hvernig fer?

Hvernig fer?

Allt til að dreifa athyglinni frá bankamálastöðu dagsins.

Ef við komumst inn tökum við sæti 1. janúar 2009 og forsæti strax í febrúar. Hefur enginn áhuga á þessu? Eru menn bara svona innilega sannfærðir um að loforð um 140 atkvæði telji ekki neitt?

Deleríum.

Ævintýri í Grafarvogi

Ég tók óbeinni áskorun dr. Gunna eftir að hafa heyrt hann lesa upp í Silfri Egils þau fyrirtæki sem sniðgengju okur og ákvað að kaupa símann minn í Símabæ. Hann er skemmtilega staðsettur í Hverafold þannig að kaupin kölluðu á útsýnisferð með strætó sem varð síðan hin forvitnilegasta göngu- og strætóferð um innviði Grafarvogs þar sem mér tókst að hneyksla Grafarvogsbúa með að hafa ekki hugmynd um hvar Spöngin væri. Það er annað vers og verður ekki farið nánar út í hér.

Undanfarið hef ég leitað grimmt að íbúð til kaups í miðborginni en svei mér ef ég fer ekki bara að skoða auglýsingar úr 112 Reykjavík. Rimahverfið var a.m.k. mjög heillandi.

Ef Ísland er í vanda veit ég hver lausnin er

Sjómenn um öll mið segja að sjórinn sé vaðandi í þorski. Ef við þurfum að auka gjaldeyrinn - sem ég held að geti vel verið rétt - eigum við að veiða úr þessari spriklandi auðlind, selja þorskinn og auka gjaldeyrisforðann þannig.

Þetta er einfalt mál.

Annars kýs ég að trúa því að viðmót okkar til vandans hafi áhrif á hann. Ef við trúum því að allt sé að fara til fjandans fer allt til fjandans - og við verðum þar fremst að banka á hjá kölska.

Okkar er valið.

Setjum svo að sparifjáreigandi eigi 4 x 20.000 evrur ...

Í útvarpinu heyrði ég viðtal við konu sem vinnur við fjármál. Því miður heyrði ég ekki upphafið og veit ekki hjá hvaða stofnun hún vinnur en hún sagði að sparifjáreigendur væru tryggðir með 20.000 evrur í hverjum banka. Því miður var ég ekki viðmælandi hennar því að ég hefði viljað spyrja hana hvað fólk ætti að gera ef það ætti 12 milljónir og vildi dreifa áhættunni. Eða hvað eru margir bankar á Íslandi? Telur hún kannski öll útibúin sérstaklega?

Myndi hún ráðleggja fólki að leggja inn í Glitni til að dreifa áhættunni? Inn í KB, Landsbankann og sparisjóð? Eru sparisjóðirnir eins margir og nöfnin á þeim? Er Byr sjálfstæður banki?

Hún tók fram að við það að dreifa peningunum missti fólk e.t.v. hámarksávöxtun í bankanum sínum, (meinta) ávöxtun sem kemur auðvitað til vegna hárra innistæðna.

Svo hélt hún að e.t.v. veitti Fjármálaeftirlitið einhverja ráðgjöf þótt hún væri ekki viss.

Ástandið á Íslandi er þannig að fólk sem er fullkomlega áhugalaust um verðbréf neyðist orðið til að setja sig inn í stýrivexti, skortstöðu og gjaldeyrisvaraforða. En sumir vilja bara vinna vinnuna sína og fá sanngjörn laun fyrir. Verður nú obbinn af landsmönnum hjá fjármálaráðgjöfum næstu vikurnar, annað hvort vegna skuldastöðu eða allt eins vegna eignastöðu? Og skyldu ráðgjafarnir þá rukka í krónum eða evrum? Skyldu ráðgjafarnir þora að ráðleggja?

Og skyldi eitthvað vera að marka þá?

Hver ræður við að eiga 500 ,,vini"?

Ég er í stríði við snjáldursskruddu:

 

Getur eitthvað gott komið út úr þessari óáran?

Maður þarf að anda djúpt og taka skref frá byltingarvakanum til að reyna að hugsa: Geta hremmingar síðustu vikna og mánaða orðið til góðs?

Hafi Stoðir átt 60 milljarða hvað varð þá um þá við kaup ríkisins á Glitni? Bólgnaði bankareikningur einhvers staðar í heiminum? Hvernig geta einstaklingar, eða þótt það séu fyrirtæki, eignast ævilaun íbúa heilu borganna á svona stuttum tíma? Hvernig urðu þessir peningar til? Er þetta ekki bara talnaleikur sem kemur á daginn núna að ekkert mark er takandi á? Skeði skaði?

Fólk veit að ef það kaupir áhættusækin hlutabréf getur það tapað verðmætum. Hins vegar skilst mér að fólki hafi verið talin trú um að kaup í einhverjum sjóðum hafi verið ígildi venjulegra sparifjárreikninga með eilítið betri vöxtum.

Hvað með lífeyrissjóðina sem Helgi í Góu segir að séu bólgnir af milljörðum? Eru þeir bara tölur á blaði? Eða kaupa þeir banka núna?

Mig furðar reyndar að ekki sé nein umræða um útflutningsgreinarnar sem komast núna í feitt. Fiskur, ál, ferðaþjónusta - þýðingar - ég sé fram á að græða talsvert á einu verkefni sem ég rukka í evrum.

Við viljum bara stöðugleika. En þessar hugrenningar hér bera tíðarfarinu vitni, ég slæ úr og í og veit ekki hvert leiðin liggur.

Segin saga hlerananna

Ég komst í hádeginu á fyrirlestur Guðna Th. Jóhannessonar um hleranir Íslandssögunnar í „Hvað er að óttast?“-röðinni. Ég var svo heppin að sitja við hlið blaðamanns Moggans og verða þess vör að hann skrifaði fréttina jafnóðum og fyrirlestri Guðna vatt fram.

Skemmtun, mikil skemmtun. Missti því miður af erindi Björns Bjarnasonar fyrir hálfum mánuði, en helv. er mikið líf í þessu félagi.

Lélegt hjá RIFF

Við ætluðum að sjá dönsku myndina Til döden os skiller á alþjóðlegu kvikmyndahátíðinni. Á tveimur stöðum í bæklingnum var hún auglýst kl. 22 en í Fréttablaðinu kl. 22:30 sem virðist vera þessi venjulegi sýningartími. Við ályktuðum að Fréttablaðinu hefði orðið á og vorum mætt upp úr hálftíu. Nei, þá var búið að breyta tímanum þrátt fyrir auglýsinguna og þar að auki var uppselt. Þegar maður er búinn að ákveða að fara í bíó heldur maður sig stundum við það þrátt fyrir óvæntar uppákomur.

Við ákváðum að sjá búlgörsku ný-rökkurmyndina Zift. Ég get alveg haft gaman af svona svörtum húmor en myndin var svart-hvít og textinn úr hvítum stöfum sem oft féllu saman við myndgrunninn. Við sem sagt skildum ekki heilu og hálfu senurnar.

Slappt hjá RIFF. Og þar að auki erum við óhress með að upplýsingabæklingnum hafi ekki verið dreift fyrr en á byrjunardegi hátíðarinnar. Þegar svona mikið er lagt undir á svona lítið að vera í lagi.

Ég áskil mér þó rétt til að bíta í súra eplið og fara aftur á morgun á argentínsku myndina Ljónagryfjuna ef því er að skipta.

Lagatæknilegt mál?

Er ekki sjálfvirknin í karlkynsku fullmikil?

Þann 17. apríl s.l. fór fram munnlegur málflutningur fyrir nefndinni, þar sem mættir voru fyrir hönd Símans hf. Auður Inga Ingvarsdóttir, fyrir hönd PFS Jóhanna Helga Halldórsdóttir og fyrir hönd Og fjarskipta ehf. Dóra Sif Tynes. Gerðu aðilar þar grein fyrir málatilbúnaði sínum og kröfum, fengu tækifæri til þess að koma á framfæri sínum sjónarmiðum varðandi málflutning gagnaðila og svöruðu spurningum þeim er nefndarmenn höfðu. Að því loknu var ágreiningsmálið tekið til úrskurðar.

Hver stendur fyrir því að konur eru allar karlkenndar í svona texta? Þær sjálfir, hmm?