Tryggð og trúfesta við síma- og tryggingafyrirtæki

Ég las um helgina forvitnilega úttekt á farsímanotkun unglinga. Stór hópur er óánægður með þjónustuna hjá Símanum en er samt áfram í viðskiptum við Símann.

Af hverju?

Af því að mamma og pabbi eru þar? Af því að þau nenna ekki að flytja sig? Vegna neikvæðni, yrðu ekki ánægðari annars staðar?

Reyndar er farsímaþjónusta orðin soddan frumskógur að það er ekki fyrir borgarbarn að hætta sér þar inn. Ég hélt t.d. eitt augnablik um daginn að ég gæti fengið að hringja „fríkeypis“ í fimm vini óháð því hvar þeir væru í viðskiptum. En nei, það tilboð reyndist bara eiga við um þá sem eru í fyrirframgreiddri áskrift. Og nú les ég að þjónustan símavinir Símans kosti 1.000 krónur og að það kosti mig að hringja í númer hjá Nova þótt sá sem ég hringi í svari ekki, bara um leið og tónlistin byrjar að spilast!

Er þetta samkeppni, að bjóða alls konar gervitilboð og leika á notandann?

Ég þori ekki að segja annað um tryggingafyrirtæki en það að ef maður ætlar að skipta og segir upp tryggingunum geta þau allt í einu boðið manni ótrúlega miklu betri kjör. Núna eftir helgina ætlar pabbi í sitt fyrirtæki og spyrja í þaula þangað til hann fær svar við því hvernig tryggingar sem hann fékk tilboð í fyrra upp á 94.000 krónur hafa getað hækkað upp í 155.000 á milli ára. Ég treysti honum til að sitja hjá þjónustufulltrúa þangað til hann fær skýr svör - og segja svo helst viðskiptunum upp.

Sjálfvirkni er eitur

Það er óheilbrigt að þykjast geta gengið að heilsunni vísri á morgun, fjölskyldunni, vinunum og veðrinu. Allt sem kemur manninum við er sveiflukennt og óvíst. Samt gefum við okkur hluti, gefum okkur að ýmislegt gott geti verið sjálfvirkt, maturinn komi á borðið, verkefnin verði óþrjótandi í vinnunni, fólki þyki vænt hvert um annað eða að íslenska handboltalandsliðið vinni fjórða leikinn í röð.

Sjálfvirkni er eitur.

Ég held m.a.s. að það sé óráðlegt að velja alltaf sama skápinn í sundlaugunum og bjánalegt að kaupa alltaf pulsuna á sama horninu, sofa alltaf í sama rúminu og tala við sama fólkið. Maður á að brjóta upp mynstrið og skipta um símafyrirtæki ef annað býður betur og segja upp tryggingunum ef fyrirtækið svínar á manni - í skjóli tryggðar.

Nýlega lærðist mér að ég ætti ekki alltaf að þýða however með samt eða engu að síður - however getur þýtt hins vegar - og að integration er ekki endilega samþætting, heldur allt eins aðlögun. Það er í sjálfu sér hégómlegt en maður getur litið á það sem hluta fyrir heild.

Og stendur ekki víða að maður ætti ekki að vera lengur en sjö ár í sama starfi? Þá þarf ég nefnilega virkilega að fara að skoða hug minn og framtíðargjörðir.

Mér finnst sjálfvirkni jafn mikið eitur og sykur. Ég er samt búin að reyna til þrautar að láta mér líka við lífrænt fæði ... 

Malarhjallar í Borgarfirðinum

Á ferð um Melasveitina í gær sáum við blóm sem virtist við fyrstu sýn svart en reyndist svo dumbrautt við nánari kynni. Þegar við fórum svo alla leið ofan í fjöru sáum við sannarlega tignarlega malarhjalla sem eru 30 metra háir og marglaga. Því segi ég það, Vesturlandið er gríðarlega vanmetið þegar farið er um með ferðamenn. Vesturlandið er áhrifamikið.

Að hugsa í þýðingum

Ég heyrði á Bylgjunni í morgun tillögu um að spænsk-íslenskur maður (íslensk-spænskur?) ætti að halda með Íslandi gegn Spáni í handboltaleiknum sem verður í hádeginu á Ólympíuleikunum ... vegna þess að Ísland er á undan Spáni í stafrófinu. Sem Íslendingur er ég auðvitað sammála þessari uppástungu, nema hvað. En sem Spánverji gæti ég notað sömu gegnheilu rök - því að heiti landsins byrjar á E í spænsku, hEhE.

Áfram Espana!

Hvað er galið við þessi blöndunartæki?

Margt um manninn í höfuðstað Suðurlands

Á gangi mínum rakst ég á mann sem vinnur hér og vill búa hér. Hann á hins vegar hús í Reykjavík sem selst ekki. Og það er ekki vegna þess að það sé of hátt verðlagt, ónei, hann er kominn með kaupanda að eigninni á uppsettu verði en sá getur ekki selt sína þótt hann sé líka kominn með kaupanda - vegna þess að sá kaupandi fær ekki lán frá bönkunum sem ákváðu sisona að skrúfa fyrir lán, muniði?

Hér er sólríkt sem fyrr og ísinn er bragðgóður. En ég er því miður ekki búin að prófa sundlaugina. Og heldur ekki Ölfusá.

Selfoss city sightseeing

Og ég hef það fyrir satt að veðrið sé miiiiiiiiklu betra hér fyrir austan en í höfuðborginni.

Maraþonskokkið um næstu helgi

Fyrir helgi barst mér vandað tímarit um Reykjavíkurmaraþonið sem verður 25 ára núna. Nokkurn veginn fyrst verður fyrir ávarp frá borgarstjóra. Gaman að því.

Auðvitað skokkum við öll um næstu helgi - líka þau okkar sem ekki eru í viðskiptum við Glitni. Veðurspáin er viðunandi (ég er skyggn) og skráning fer fram á marathon.is.

Koma svo!

Hrós hróssins vegna

Lítil frænka mín vinnur í bakaríi. Hún er ósköp iðin og vandvirk en hún er bara 15 ára og ekki vön að vinna. Það þarf aðeins að segja henni til. Svo er hún viðkvæmt blóm og henni sárnar ógurlega þegar hreytt er í hana eða hún upplifir ónot.

Ég reyni að stæla hana smávegis og segi að það sem ekki drepi hana herði hana bara og ef þessi vinnuveitandi er óalmennilegur muni henni finnast aðrir vinnuveitendur liprir síðar meir. Það breytir því samt ekki að hann er lélegur yfirmaður, segir illa til og skammar án þess að vita hver gerði eða gerði ekki það sem til var ætlast.

Og ég fór að hugsa um yfirmenn sem kunna ekki að stjórna. Þeir eru ótrúlega margir og kannski er eins gott að maður læri snemma að díla við slaka stjórn.

Skyldi vera tilviljun að ég hugsa á slíkum nótum þessa miðjudaga ágústmánaðar?? Grrrr. Reykjavík, ó, Reykjavík.

Hins vegar leiðist mér líka hrós sem er eins og sjálfvirkt, hrós hróssins vegna. Ef einhver hlær að því sem ég ætla að hafa fyndið upplifi ég það sem hrós þótt enginn segi að það hafi verið fyndið. Ef hins vegar einhver segir mér að peysan mín sé fín, sú sem ég er í og hef verið í 70 sinnum í kringum viðkomandi, finnst mér eins og einhver sé að hrósa mér fyrir að geta sagt nafnið mitt rétt eða reimað á mig skóna.

Kannski er ég svolítið erfið núna - ég kýs að kenna beinverknum í hausnum um ... og hann stafar áreiðanlega af róti síðustu daga í höfuðstöðvum mínum, 101 Reykjavík.

Grrr ...

Góð, þessi fiskisúpa hjá þér, mmm. Er kóríander í henni?

Biddu þjóinn um aðstoð

Við fórum á Café Oliver í hádeginu. Þar voru tvær servítrísur að uppvarta, þjónustulundaðar með afbrigðum. Réttir dagsins litu girnilega út en samt leit ég á matseðilinn til að sannfærast um að ég gerði rétt í að velja mér karfa.

Á seðlinum sá ég hvatningu til gesta um að hafa samband við þjóinn ef aðstoðar væri þörf. Stemningin var svo góð á staðnum að ég fór að skellihlæja, og við allar þrjár sem vinnum við að reka augun í villur. Þjóustustúlkurnar útskýrðu fyrir okkur að þarna væri enginn sleipur í íslensku (samt hnutum við ekki um aðrar villur í prentuðum seðlinum).

Svo pöntuðum við okkur í feiknarlega góðu skapi, fengum góðan mat og fyrirtaksþjónustu. Það eru hreinar línur að ég fer aftur á Oliver við tækifæri - þrátt fyrir þjóhnappana.

Ásgerður og Laufey völdu sér eitthvað í brauði:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það er atvinnusjúkdómur minn að hnjóta um villur hvar sem mig ber niður. Einhverju sinni var ég í sængurbúð og sá að á pakkningunum stóð heislukoddi í stað heilsukoddi. Ég hugsaði það óvart upphátt að þarna væri villa og afgreiðslukonan fyrtist við mig. Síðan hef ég keypt sængurnar mínar annars staðar ... iiiiii.

Oliverurnar fá hins vegar fullt hús fyrir lipurð og matinn minn. Ég get ekki svarið að kjúklingaborgarinn hafi verið ætur.