Sif Vígþórsdóttir og Norðlingaskóli

Ég las umfjöllun um skólann og starfsemi hans í Mogganum í flugvél fyrir helgina. Það hríslaðist alveg um mig af gleði yfir þessum metnaði og ég var næstum farin að tala við útlenskan sessunaut minn.

Það er svooooo mikilvægt að stíga skref í skólunum, mér liggur við að segja skref til breytinga breytinganna vegna. Það er til hellingur af metnaðarfullum kennurum og stjórnendum líka og það þarf að beina sjónum að þeim og styrkja vilja þeirra til framfara. Þetta sem mér sýnist Sif hafa gert með því m.a. að binda viðveruna er að auka samvinnuna. Það er einmitt einyrkjaþátturinn sem gerir mörgum erfitt fyrir í kennslu, að geta ekki borið sig saman, að vera aldrei að vinna saman að framförum nemenda, vera ekki í samvinnu. Þess saknaði ég mest meðan ég var í kennslu. Þess sakna ég líka svolítið í leiðsögninni.

Ég hitti í Þórbergssmiðjunni í dag góðkunningja minn í kennarastétt. Hann kennir íslensku bæði í menntaskóla og háskóla og honum finnst hann alltaf vera að fara yfir ritgerðir. Hann staldraði skemur við í dag en hann hefði viljað af því að heima beið hans bunki. Og menn vilja alltaf grynnka á bunkanum. Stundum þvælist hégómlegt smáatriði fyrir manni við yfirferð ritgerða af því að maður getur ekki leitað til neins sem staðfestir skilning manns í snatri.

Jæja, þetta er kannski ekki röklega framsett hjá mér - en þótt einstaka fólk kunni best við 100% einveru við undirbúning kennslu trúi ég að obbinn vilji samvinnu. Og væri ekki ráð að láta reyna á? Það virðist gefa góða raun hjá Sif Vígþórsdóttur, skólastjóra Norðlingaskóla.

Og vonandi lætur ekki forysta Kennarasambandsins steyta á bókun fimm sem hefur í hennar augum svona eða hinsegin skírskotun, grrr. Leyfum framförunum að taka á rás.