Tónlist í eyrum mínum

Megi sem flest lítil sveitarfélög sameinast! Það á ekki aðeins við um Stór-Keflavíkursvæðið heldur ekki síður Reykjavík og grennd. Ef ég ætti tvær óskir færi önnur í að sameina öll litlu ríkin í ríkinu undir einn góðan hatt. Samlegðaráhrifin yrðu ótvíræð. Minna fé og minni tími færi til spillis. Ákvarðanir yrðu skilvirkari. Allir græða nema nokkrir kóngar og drottningar (bæjarstjórar).

En auðvitað þyrfti að veita viðkomandi aðhald eins og alltaf þarf að veita valdhöfum. 

Bakgarðshlaupararnir

Ég er hlynnt RÚV og bæði hlusta og horfi á línulega dagskrá, en almáttugur hvað Vísir stendur sig MIKLU betur í upplýsingagjöf þegar um er að ræða atburði sem ég hef áhuga á að fylgjast með. Ég er búin að fylgjast með bakgarðshlaupurunum með öðru auganu síðan í gær. Vísir er með beina útsendingu í mynd og stöðugar textalýsingar sem auðvelda áhugasömum að glöggva sig á stöðunni. Svo er náttúrlega tímataka með tölulegar upplýsingar.

Það er íþrótt að hlaupa þótt enginn bolti sé fyrir framan fæturna en á íþróttasíðu RÚV er ekki að finna stakt orð um þennan viðburð og verður væntanlega ekki fyrr en einn hlaupari stendur uppi sem sigurvegari. Og nú eru bara tvær konur eftir í keppninni (og enginn karl). Ótrúlegt spennustig í gangi. 

630 krónur!

Þau sem brjóta af sér og nást fara sum í fangelsi sem líka eru kölluð betrunarhús. Ég fór í skoðunarferð á Hólmsheiði í vor og varð döpur. Sennilega er það fangelsi bara fínt en frelsissvipting er dapurlegt úrræði sem ég skil þó vel að stundum þurfi að beita.

Ég spurði hvernig færi með fjárhagsskuldbindingar fanga sem eru þar um tíma. Mér skildist að fangar gætu samið um frystingu skulda, t.d. vegna húsnæðis, en hvað gerist síðan þegar fangar koma aftur út í samfélagið og hafa ekki aflað tekna í langan tíma en skuldir hafa ekki horfið?

Best að ég segi það skýrt að auðvitað hafa gjörðir afleiðingar og sá sem brýtur af sér getur þurft að sæta refsingu sem stundum er frelsissvipting.

Á RÚV er líka kominn í sýningu danskur þáttur sem gerist í fangelsi. Ég horfði áhugasöm á fyrsta þáttinn á sunnudaginn og fékk ómældan hroll. Fangarnir voru sterkara gengi en fangaverðirnir og meðal fanganna var stéttskipting. Þegar ofbeldisfullt fólk er vistað saman trúi ég að það kalli á alls konar vonda hegðun. Ég gæti ekki unnið á svona stað þar sem maður þarf að vera taktískur til að þrífast. Sumir fangaverðirnir voru sjálfir ofbeldishneigðir og aðrir svo ferkantaðir að jaðraði við einfeldni. Ég er voða hrædd um að ég vildi allan daginn fara eftir reglum sem eru kannski alls ekkert alltaf svo gáfulegar - en reglur hússins.

Já, og hvatinn að þessari skriflegu hugsun minni í dag er fréttin af dagpeningum fanga. Vonandi er það mýta að allir fangar reyki (sígarettur) en 630 krónur sem mögulega dugðu fyrir sígaréttupakka árið 2006 duga ekki lengur. 

Fangar hljóta að eiga að njóta lágmarksmannréttinda þótt þeir brjóti af sér. Ég veit fyrir víst að í þeim hópi eru ýmsir sem voru sjálfir fórnarlömb í æsku. Þolendur verða sumir gerendur.

Hins vegar finnst mér að hvítflibbaglæpamenn sem svíkja í stórum stíl undan skatti og eiga - þegar upp kemst - að borga tvöfalda upphæðina sem þeir stungu undan eða sitja inni í kannski eitt ár að borga fyrir dvölina. 

Annað fyrirtækið játar samráð, hitt ekki

Ég heyrði rök lögmanns Samskipa á Sprengisandi á sunnudaginn en gef bara ekkert fyrir þau. Lögmaðurinn var mjög sannfærandi og ég trúi ekki einu aukateknu orði.

En tölum um upphæðir. Miðað við umræðuna hafa aðalflutningafyrirtækin tvö haft stórkostlega mikið fé af fyrirtækjum sem hafa orðið að velta kostnaðinum út í verðlag sem hefur bitnað á neytendum. Ég held að allir séu sammála um að þannig virki fákeppni.

Lögmaðurinn talaði eins og hann hefði lesið allar 3.200 síðurnar sem Samkeppniseftirlitið tók saman um samráð fyrirtækjanna. Það hefur tekið hann dágóðan tíma og eitthvað kostar hann. Svo leggur hann nafn sitt við málflutninginn og eitthvað kostar það. Samskipum finnst þess virði að taka hraustlega til varna. Hvað ætli Samskip séu að verja mikla hagsmuni með því að tefla fram sínum besta lögmanni?

 

 

Starfsferill eða árangur?

Já, manni finnst eins og þetta tvennt fylgist að, þá af því að maður er alinn upp við að manni farnist vel ef manni gengur vel í vinnu. Er það ekki rétt hjá mér?

Ég horfði á áhugaverða bíómynd um togstreitu milli þess að taka ákvarðanir í almannaþágu og fórna ferlinum og þess að hlúa áfram að egóinu sem endurspeglast í farsælu starfi.

Ég vil ekki segja meira um það ef einhver skyldi vilja fara inn á RÚV og sækja myndina þar.

Mér er samt óhætt að segja að myndin er um byssulöggjöf og rökin með því að leyfa hinum almenna borgara í Bandaríkjunum að kaupa og eiga byssu til að verja sig og fjölskyldu sína, eins og þar stendur, og rökin gegn því að leyfa hinum almenna borgara í Bandaríkjunum að kaupa og eiga byssu vegna þess að hinn almenni borgari getur verið brjálæðingur og fjöldamorðingi.

Ég ímynda mér að flest sem ég þekki vilji hafa strangt eftirlit með byssueign fólks en þið getið bölvað ykkur upp á að vandræðalega margir almennir Bandaríkjamenn og spilltir pólitíkusar vilja leyfa óhefta byssueign með veikum rökum til þess að byssuframleiðendur geti skarað eld að eigin köku.

Þegar til stykkisins kemur hugsa nefnilega óhóflega margir um eigið hægindi umfram stóru hagsmunina - og það þótt þeir gætu ekki með nokkru móti komið öllum sínum auði í lóg.

Að mótmæla eða ekki að mótmæla

Það er alveg hugsanlegt að konurnar tvær sem klifruðu upp í möstrin á hvalveiðibátunum í fyrradag séu atvinnumótmælendur, svona eins og ýmsir atvinnulobbíistar hjá samtökum. Ég veit ekkert hvort þær brenna fyrir því sem þær gera, frekar en lobbíistar sem beita sér fyrir málstað sem ég veit ekki hvort þeir trúa á.

Með aðgerð sinni sem aðgerðasinnar vöktu þær meiri athygli en lengi hefur verið á hvalveiðum Íslendinga. Sumum finnst allt í lagi að vera lengi að drepa dýr, sumum finnst það ekki. Ég held að okkur þætti öllum óeðlilegt að sarga kind með lélegu verkfæri en ég veit ekkert um vitsmuni eða sársaukastuðul þeirra sem ekki geta tjáð sig.

En erindi mitt í dag er að taka undir með Stefáni Pálssyni, það var fáránlegt að fórnarlambavæða Anahitu og Elissu. Og ég skil ekki enn af hverju bakpoki annarrar með vistum og hlýjum fötum var tekinn af henni fljótlega eftir að þær hófu mótmælastöðuna. Lögreglan segir að það hafi verið til að flýta mótmælalokum og bera mótmælastöðu í atvinnutæki við það að hreiðra um sig í stofu einstaklings með svefnpoka og næringu.

Lögregluþjónninn sem á endanum fór upp með búnað til að hjálpa þeim niður virkaði geðugur og er það sjálfsagt en þessi gjörningur lögreglunnar er henni til skammar.

Borgaraleg óhlýðni og þrákelkni Rosu Parks leiddi til stórkostlegra framfara. Réttur fólks til mótmæla á Íslandi ætti að vera hafinn yfir vafa.

Ef útskriftargjöldin væru ólögleg ...

Viðskiptabankinn minn rukkar mig um 340 kr. í hvert skipti sem ég borga reikninginn minn fyrir að nota kreditkortið mitt. Ég geri ráð fyrir að bankinn myndi rukka mig um þessa upphæð þó að einu greiðslurnar væru föstu greiðslurnar sem eru skuldfærðar sjálfkrafa. Þannig má rökstyðja að það sé hagstæðara að borga meira með kortinu og hafa aðeins eitt kort.

En ef einhver færi í mál við bankann/bankana og á daginn kæmi að útskriftargjöldin væru ólögleg og segjum að allt eldra en fjögurra ára væri fyrnt og ef bankinn neyddist til að endurgreiða viðskiptavinum sínum útskriftargjöldin til fjögurra ára ætti ég inni 48 x 340 kr. = 16.320 kr. Og segjum að viðskiptavinirnir væru 10.000 (sem er mjög hóflegt í næstum 400.000 manna samfélagi), þá hefði bankinn oftekið 163.200.000 kr. á fjórum árum.

Ég er búin að fá mér Indó-kort og nú vona ég bara að Indó haldi sjó til lengri tíma.

Blóð þykkara en vatn?

Ég var að klára Educated eftir Töru Westover, uppvaxtarsögu mormónastúlku sem þarf að hafa mikið fyrir því að fjarlægjast uppruna sinn. Ég held að það sé óhætt að segja að hún sé gædd góðum eðlisgáfum og þótt uppeldið hafi verið ólíkt því sem við þekkjum á Íslandi og grannlöndum kemur hún líka inn í fullorðinsárin með vissa kosti.

Ég vil ekki gera lítið úr því sem gæti verið gott. Engu að síður verður að segja að foreldrar hennar, einkum faðir hennar, reyna að innræta henni andúð á yfirvaldinu, heilbrigðiskerfinu og skólakerfinu. Þau vilja vera sjálfbær og vera eina fjölskyldan uppistandandi ef kemur til heimsendis. Þau birgja sig upp af vistum og eldsneyti, leggja heimatilbúið smyrsl við brunasár og ætlast til skilyrðislausrar hlýðni af börnunum sem eru mörg. Tara á sex systkini og systkini hennar eignast líka fimm til átta börn.

Togstreita Töru bókina í gegn er hvort hún eigi að vera hlýðna dóttirin eða fara að heiman og mennta sig, uppfræða sig, sjá heiminn, skilja heiminn og þá á endanum segja skilið við alla fjölskylduna sem gefur engan afslátt af undirgefni.

Þar sem hún skrifaði þessa bók er augljóst hvort hún valdi. Og þá er að svara spurningunni hvort blóð sé þykkara en vatn. Flestum er mikilvægt að tilheyra fjölskyldu, þeirri sem maður elst upp í og þeirri sem maður kemur sér sjálfur upp seinna. Ég hef aldrei einu sinni reynt að ímynda mér hvernig mér hefði liðið ef mamma og pabbi hefðu snúið við mér bakinu fyrir það að fara í nám, fara til útlanda eða velja mér starfsgrein sem þau hefðu ekki kosið. Það er svo fjarri íslenskum veruleika. Ég hef hins vegar upplifað það að átta mig allt í einu á að ég ætti svikulan bróður og þar sem háttsemi hans var hafin yfir vafa og hann sýndi engan vilja til umbóta heldur forhertist með aðstoð lögmanns lét ég hann róa. Hann var reyndar búinn að blokka mig á Facebook þegar það gerðist þannig að þetta var alveg gagnkvæmt.

Mér þykir vænt um bæði hin systkini mín og við eigum öll í góðum, uppbyggilegum og reglulegum samskiptum. Ég var í innilegum og góðum samskiptum við bæði mömmu og pabba þangað til þeirra jarðvist lauk og sakna þeirra enn en ekki fyrir það að þau voru mamma og pabbi heldur fyrir það hver þau voru. Ef þau hefðu viljað skikka mig til einhvers hefðu þau ekki verið það kærleiksríka fólk sem þau voru.

Sem sagt, ég held að blóð sé ekki þykkara en vatn þegar til stykkisins kemur. Ef einhver blóðskyldur mér er ofstopamaður rennur mér ekki það blóð til skyldunnar að fara eftir boðorðum viðkomandi. Og ég held að þegar fólk áttar sig á því að því ber ekki skylda til að elska vont fólk þótt það sé því skylt eigi það betra líf fyrir höndum. 

Alda Sigmunds sagði frá narsissísku uppeldi móður sinnar í fyrra og það þarf enginn að segja mér að það hafi ekki tekið á hana. Ég sagði frá framkomu bróður míns við okkur systkinin og foreldra okkar og ég veit fyrir víst að einhverjir hugsuðu að ég væri bara athyglissjúk eða þaðan af verra. Sannleikurinn er ekkert alltaf vel séður.

Þess vegna verð ég að taka hatt minn ofan fyrir Töru Westover.

Samskip + Eimskip = tap almennings

Já, ég ætla bara að leggja þetta hér frá mér svo ég gleymi því ekki. En svo vil ég segja: Hver vissi þetta ekki? 

Hver veit ekki að við búum í fákeppnissamfélagi? Ég nefni bankana sem ganga í takt og keppa ekki hver við annan. Ég nefni tryggingafélögin og eldsneytissala. Mögulega eru fjarskiptafyrirtækin í samkeppni en kannski eru þau það ekki.

Ábyrgð neytenda er auðvitað einhver. Ég hef t.d. ekki keypt Freyju-súkkulaði síðan það komst í hámæli að eigendur Freyju eiga líka leigufélagið ÖLMU. Hins vegar er erfitt að vara sig og auðvelt að gleyma sér um stund og versla við þann sem maður vill ekki versla við.

HFF.

Íþróttadalurinn

Ég fer flestra minna ferða, a.m.k. á stórhöfuðborgarsvæðinu, á hjóli og undrast nánast daglega að ekki skuli almennilega gert ráð fyrir að fólk hjóli og erindist. Hjól er fararskjóti, ekki bara afþreying.

Ég hef oft hjólað í Laugardalnum en í dag hjólaði ég framhjá höllinni og sá þá að aðstæður fyrir hjólandi eru afleitar. Það eru hraðahindranir með hvössum köntum og grunsamlega víða eru engir fláar ofan af gangstéttum, bara kantar.

Og samt tala bílaunnendur eins og alltaf sé verið að hlaða undir okkur, hjólafólkið, og vilja helst margfaldar akreinar til að anna allri umferð á öllum annatímum.

Kokhraustur bankastjóri

Ég var að hlusta á bankastjóra Íslandsbanka í útvarpinu. Hann sagði að það væri alltaf sárt að missa viðskiptavini en hann áleit að höggið fyrir bankann yrði ekki þungt þótt þrír stórir viðskiptavinir færu annað.

Mér finnst bankastjórinn alveg fullkomlega hafa misskilið atburðarásina og hafa steingleymt öllu sem hann hefur sagt um auðmýkt. Hins vegar er náttúrlega hrópandi fákeppni á bankamarkaði og þess vegna er óánægja stórra og lítilla viðskiptavina ævinlega léttvæg.

Hvert eigum við að fara? Nú eru að verða forstjóraskipti hjá Kviku og stór leikandi í hruninu mætir til leiks sem gerir Auði að minna fýsilegum kosti.

Arion banki er gamli viðskiptabankinn minn, hét þá Búnaðarbanki, og hefur lagt sig fram um að veita mér lélega þjónustu, villandi upplýsingar og afleit kjör.

Ég veit minnst um Landsbankann en held að Indó geti verið svarið ef hann/hún/það klúðrar ekki framhaldinu.

Trén í Öskjuhlíðinni eða flugvöllur í Vatnsmýri

Ég hef lengi, lengi, lengi verið þeirrar skoðunar að innanlandsflugvöllurinn eigi að fara úr Vatnsmýrinni og kalla enn eftir þarfagreiningu á honum á þessum stað. Hafi hún verið gerð finnst mér að það eigi að auglýsa hana. Með því á ég við könnun á því hverjir nýta sér flugvöllinn, hverjir þurfa á honum að halda og, já, hverjir borga fyrir að nota flugvöllinn á þessum stað. Ég blæs á röksemdir um mikilvægi sjúkraflugs vegna þess að ef mönnum er alvara með það er hægt að nýta sjúkrahúsið í Keflavík. Helstu upphrópsmenn öryggisflugsins láta ekkert í sér heyra þegar slys eða veikindi verða lengst úti á landi og menn komast alls ekkert til Reykjaavíkur.

Og núna, þegar hæstu trén í Öskjuhlíðinni, einni mestu skrautfjöður Reykjavíkur, trufla aðflugið er borðleggjandi að flugvöllurinn þarf að víkja en ekki trén sem hafa sprottið við erfiðar aðstæður og náð þessari truflandi hæð.

Ég minni á að Hótel Borg var byggð í sinni hæð árið 1930 til að trufla ekki aðflugið. Öll byggðin í miðbænum tekur mið af því og íbúar þar gjalda fyrir flugvöllinn með alltof mikilli hávaðamengun.

Ég sé ekki betur en að núna höfum við sem erum á móti flugvellinum þar sem honum var tildrað upp til bráðabirgða í stríðinu fengið hraustleg rök með því að senda hann annað.

 

Sjö háskólar

Ég spjallaði við Dana í síðustu viku, m.a. um fjölda háskóla í Danmörku. Hann sagði mér, alveg gáttaður á samlöndum sínum, að í landinu væru sjö háskólar og aðeins sex milljónir íbúa.

Ég verð að segja að ég er frekar hlynnt þessu fyrirhugaða samstarfi Háskóla Íslands og Háskólans á Hólum. Við erum enn ekki orðin 400.000 manns í landinu.

Tannhreinsun

Tannlæknirinn minn hefur oft skammað mig fyrir tannsteininn sem myndast í munninum á mér. Í gær var hann alveg bit á því hvað það var lítill tannsteinn þrátt fyrir að ég hafi ekki komið til hans í ár. Ég sagði: Tannþráður. En ykkur að segja er það ekki satt, eina breytingin sem ég hef gert er að eftir að ég bursta tennurnar skola ég ekki góminn heldur læt tannkremið vera í munninum. En það var ekki ráð frá tannlækninum mínum, sem er samt vænsti maður, heldur ráð sem ég heyrði annan tannlækni gefa í útvarpinu.

Mér fannst bara rétt að þið vissuð þetta.

Facebook í símanum og Facebook í tölvu

Nú fer vangaveltum mínum um Facebook-yfirtöku hakkarans að ljúka. Ég fletti lauslega í gegnum þau einhæfu skilaboð sem hakkarinn sendi næstum 200 manns á vinalista mínum í síðasta mánuði en þau sjást bara í tölvunni. Í símanum er allt eins og það var áður en ég missti aðganginn. Undarlegt.

Vann Facebook til baka

Fyrir tæpum mánuði tapaði ég Facebook-aðganginum til hakkara. Ég stofnaði strax nýja síðu vegna þess að mér finnst ómögulegt að hafa ekki aðgang að hópum og alls kyns upplýsingum í gegnum þennan miðil en reyndi alltaf annað slagið að koma Facebook í skilning um að ég væri ég til að fá aðganginn minn til baka. Það tókst loks í gær, tæpum mánuði síðar. Ég á eftir að fara í gegnum hann en sé þó að í gegnum aðganginn minn hefur hakkarinn sent yfir hundrað manns beiðni um þátttöku í SMS-leik. Sem betur fer vöruðu sig flestir en hér með brýni ég mögulega lesendur enn meira í því að þótt sendandinn virðist traustur vinur er sjálfsagt að biðja fólk um að staðfesta að það sé það sem það segist vera. Gervigreindin þróast svo hratt núna og þýðingar eru sumar vandræðalega sannfærandi.

Landmannalaugar

Ég sá í fréttum í gærkvöldi umræðu um að ferðamönnum í Landmannalaugum finnist of margir ferðamenn í Landmannalaugum.

Það minnir mig svolítið á alla bílstjórana sem sitja einir í bílunum sínum og þumlungast eftir Miklubrautinni á leið í austurhverfi borgarinnar í lok vinnudags. Þeim finnst of margir bílar og of fáar akreinar.

Þarf þá ekki að stýra umferð ferðamanna í Landmannalaugar? Geta Landmannalaugar ekki bara selst upp?

Mér fannst fréttamaðurinn ekki standa sig í að spyrja viðmælanda sinn, Önnu Dóru Sæþórsdóttur, prófessor í ferðamálafræði, spurninga. Við höfum vitað í a.m.k. 20 ár að Landmannalaugar eru eftirsótt náttúruparadís. Hvað á að GERA með þessa þekkingu? Er kannski einhver annar bærari til að svara þeirri spurningu en rannsakandinn?

 

Lviv

Bróðir minn er á Evrópuferðalagi. Fyrir nokkrum dögum fór hann til Lviv. Þið munið að Lviv er í Úkraínu og hefur verið umsetin af mönnum Pútíns. Við systur höfðum áhyggjur af honum í stríðshrjáðu landi en hann sendi okkur alla daga ljósmyndir og vídeó af fallegri og að því er virtist friðsælli borg. 

Þá rifjaðist upp að þegar gaus í Eyjafjallajökli 2010 hættu ferðamenn unnvörpum við ferðir til Íslands. Sumar ferðaskrifstofur höfðu vissulega samband, spurðust fyrir og fengu að vita að gosið væri hættulaust fólki en engu að síður var fólki órótt. Og ég átta mig á að það er munur á náttúru eldfjalls og ónáttúru mannfólks.

Trausti bróðir hitti í Lviv konu sem sagði honum að húsið hennar hefði nötrað í einhverri árás fyrir skemmstu þannig að okkur blandast ekkert hugur um það að það er ekki hættulaust að spóka sig í Lviv en ég minni á að fólk hefur orðið fyrir tjóni við það að ganga út á götu í ýmsum borgum og það er líka lífshættulegt að fara aldrei fram úr sófanum. En ósköp er okkur systrum rórra samt að vita af honum í Ungverjalandi núna.

Litli-Hrútur

Ég er dálítið undrandi á þessari fyrirsögn: Gossvæðinu alltaf lokað klukkan sex. Fólk fer sér að voða víðar á landinu en í nágrenni við eldgos. Mér detta fyrst í hug Kirkjufell í Grundarfirði og Reynisfjara. Þeim svæðum er samt ekki lokað og fólk lendir þar í lífshættu.

Þannig held ég ekki að svæðinu sé lokað, enda endar fréttin á þessari setningu:

Þá segir að fjallið Litli-Hrútur sé hættusvæði og að inni á hættusvæði sé fólk á eigin ábyrgð.

Ég er ábyrg og löghlýðin og vil alls ekki valda neinum tjóni eða björgunarsveitunum aukaálagi. Ég er líka vanur göngumaður sem gæti vel gengið að gosinu og til baka án þess að örmagnast og kannski langar mig einmitt að sjá gosið í rökkri.

Í hvaða stöðu er ég þá? 

Lambeyradeilan

Nú er ég búin að hlusta á fyrsta hlaðvarpsþátt systranna um deilurnar á Lambeyrum. Ég áttaði mig á því fyrir fimm árum að peningar geta klofið fjölskyldur en fram að því var ég nytsamur sakleysingi. Ég efast ekki eina mínútu um að í þessu Lambeyramáli er tekist af mikilli heift á um verðmæti og ég vel hverju ég trúi í því máli en, almáttugur minn, hvað þessi hlaðvarpsþáttur er vaðalskenndur. Systurnar endurtaka í sífellu það sem önnur systir er nýbúin að segja, flissa í óhófi og eru í tilfinningarússi. 

Ef einhver nennir að skrifa meginmálið upp úr næstu þáttum og birta er ég til í að lesa það en ef ég fæ ekki einhverja trú á að næstu þættir séu skipulagðari nenni ég ekki að hlusta.