Morðhótun

Ég er ekki fórnarlamb, en á langri ævi hef ég auðvitað upplifað einhver áföll. Þegar ég var yfirmaður manns í menningarlífinu fyrir 20 árum varð hann mjög ósáttur við að ég vildi fara eftir reglum sem meira að segja hann sjálfur hafði tekið þátt í að setja. Hann lagði sig fram um að gera lítið úr mér og kvartaði undan mér við nefndina sem ég starfaði með. Nefndin hlustaði á hans sjónarmið á löngum fundi en spurði mig aldrei út í mitt sjónarmið. Samt var hann fræg fyllibytta í þeim bæ og annálaður fyrir að fara á skjön við allt regluverk. Minn næsti yfirmaður stóð með mér en þegar þessi undirmaður hringdi í mig um miðja nótt til að hóta mér lífláti og skar svo á dekkin á bílnum mínum var mér næstum allri lokið. Ég kláraði samt á endanum ráðningartímann með óbragð í munninum.

Út af líflátshótuninni fór ég til lögreglu með upptökuna en hún yppti öxlum og sagðist hvorki vera með búnað né mannskap til að bregðast við. Með það fór ég og lét gott heita. Ég veit sjálf sannleikann en ef múgur manns segði við mig að ég væri að ljúga, að mig misminnti eða ég væri almennt rugluð gæti verið að ég færi að efast um geðheilsu sjálfrar mín.

Kannski er það bara mitt lán að ég hef ekki mikið haft orð á þessu síðan. Einhverjir í kringum mig vissu af þessu en ég held að við höfum öll verið meðvirk og kannski of meðvituð um að við búum í svo karllægu samfélagi að flest er túlkað körlunum í vil.

Hann drap mig samt ekki en kannski bara vegna þess að ég forðaðist að stíga á tærnar á honum. Ég lúffaði og slapp við líkamlegt ofbeldi.

Þarf maður að hafa vit á fótbolta eða tónlist?

Ég er ekki fórnarlamb en ég stend með þolendum. Sá áhugavert innlegg á Twitter rétt áðan:

Eitt sem ég var að pæla í varðandi öll þessi fórnarlömb íslenskra tónlistarmanna hafa þær eitthvað vit á tónlist eða?

Ég get ekki skrifað þetta í eigin nafni af því að a) það væri ritstuldur, b) ég er ekki annálaður húmoristi eins og Gummi Jör.

Ég þori ekki annað en að bæta við að gerendameðvirkir hafa áfellst fórnarlömb fyrir að hafa ekki einu sinni vit á fótbolta.

Þöggun ... eða ekki

Fótbolti.net segir mér þetta:

Breska sjónvarpsstöðin ITV sakar stuðningsmenn ungverska landsliðsins um kynþáttafordóma í leik Englands og Ungverjalands í Búdapest í kvöld en enska knattspyrnusambandið ætlar að láta UEFA rannsaka málið frekar og hefur sambandið sent frá sér yfirlýsingu.

Mogginn segir mér þetta:

Jor­d­an Tor­un­arigha, varn­ar­maður þýska Ólymp­íuliðsins í knatt­spyrnu, varð fyr­ir kynþátta­for­dóm­um í æf­inga­leik liðsins gegn Hond­úras í morg­un.

Hann og all­ir leik­menn þýska liðsins gengu af þeim sök­um af velli þegar fimm mín­út­ur voru eft­ir af leikn­um í stöðunni 1:1. Hlé var gert á leikn­um um stund áður en hann var svo flautaður af án þess að all­ur leiktím­inn hafi verið leik­inn.

Ég dreg þá ályktun að menn vilji ekki líða kynþáttafordóma (nema þeir sem ástunda þá). Það er frábært og vonandi mikilvægt skref í að uppræta þá.

Hvernig má það vera að baulað sé á mann fyrir það að líta öðruvísi út en einhver annar? Og hvernig má það vera að nokkur sómakær einstaklingur líði það að fólk sé beitt ofbeldi? Af hverju finnst ekki öllum sómakærum sjálfsagt að fordæma ofbeldi af öllu tagi?

 

 

Alls ekki munnskol

Ég hef því miður þurft að fara oft til tannlæknis um ævina. Samt hef ég ekki meðtekið fyrr en núna, eftir að hafa heyrt tannlækni segja það í útvarpinu, að munnskol gerir ekkert fyrir tannhirðuna, munnskol gefur manni bara ferskan andardrátt. Rétt notaður tannþráður er hins vegar mikilvægur fyrir tannheilsuna.

Svo sagði tannlæknirinn líka annað - hún ráðleggur okkur að skola ekki munninn með vatni eftir burstun heldur eigi maður að leyfa tannkreminu að liggja utan á tönnunum.

Ég nefni þetta svona ef einhver ætti eftir að meðtaka sannleikann. 

 

Landsliðsþjálfarinn tvístígandi

Ég hef horft á fótbolta (í sjónvarpi), argað af spennu, klappað og húhhað. Ég hef hrifist af ákafa, þrautseigju, góðu spileríi, fallegu marki og fallegri markvörslu. Ég get alveg skilið að fótboltaspil og fótboltaáhorf sé líf einhverra og að ekkert annað komist að. Ég get alveg skilið að þeir sem hafa lifibrauð sitt af fótbolta hringsnúist um hann.

Ég get líka skilið þegar landsliðsþjálfari íslenska liðsins segir að hann væri vondur þjálfari ef hann ætlaðist til að leikmennirnir yrðu með fullan fókus fyrir leikinn annað kvöld. En þá skil ég alls ekkert í blaðamannafundinum þar sem landsliðsþjálfarinn sneri við blaðinu. Kannski hangir þetta saman við skilning hans á því að leikmennirnir vilji ekki tjá sig um meint kynferðisofbeldi félaga sinna vegna þess að þeir segi kannski vitlaus(t) orð. 

Lífið heldur áfram og ekkert okkar getur bjargað öllum heiminum, en getum við ekki öll verið sammála um að vera á móti ofbeldi? Getum við ekki öll staðið með þolendum? Lítur liðið kannski svo á að það sé þolandinn? Eru það orðin sem liðið óttast að missa út úr sér?

Halla Gunnarsdóttir

Ég man þegar Halla Gunnarsdóttir gaf kost á sér til formennsku KSÍ. Ég þurfti að fletta upp hvenær það hefði verið en ég man vel hvernig mér leið með það. Ég vissi að hún myndi tapa. Hún vissi örugglega að hún myndi tapa. 

Ég vildi að hún ynni en ég vissi að hún myndi tapa af því að menningin var alveg þekkt. Hin eitraða karlmennska var alveg þekkt og ég hélt að maður gæti engu breytt. Og tíminn var heldur ekki kominn.

Halla fékk þrjú atkvæði, Jafet Ólafsson 29 og Geir Þorsteinsson 86. Hver kýs aftur formann KSÍ? Eru það stjórnarmenn? Íþróttafréttamenn? Ætli það fólk hafi verið ánægt með valið á honum árið 2009 þegar 8 milljónir höfðu verið dregnar af korti KSÍ fyrir prívatflipp formannsins?

Hvernig brást núverandi framkvæmdastjóri KSÍ (starfsmaður til 27 ára) þá við? Ég finn ekkert um það en ég man ekki betur en að hún hafi stutt formanninn sinn. 

Mikið held ég að „klefinn“ hefði breyst ef Halla eða formaður af hennar tagi hefði fengið kosningu árið 2007 en ekki sá sem varð fyrir valinu.

Hvaða fólk kaus hann?

Hver er sekur?

Allt sómakært fólk hlýtur að líta stundum í eigin barm og velta fyrir sér hvort það hafi stigið á tær. Ég geri það stundum. 

Ég gæti rantað dágóða stund um þá skoðun mína að fólk eigi að segja satt og koma vel fram við fólk, beita það ekki ofbeldi eða brjóta á því á annan hátt. En við erum öll sammála um það.

Spurningin er meira um mörkin. Hvenær trúum við því að einhver hafi gerst brotlegur um eitthvað? Er freistandi að stinga höfðinu í sandinn eða fela það bak við skjáinn og vona að vandinn hverfi?

Já, það er freistandi. Þegar maður stendur með einum er maður stundum að taka afstöðu gegn öðrum í leiðinni. Það er leiðinlegt að vanda um við vini sína. Það er íþyngjandi að þurfa að segja við fólk sem er oft alveg frábært: Þessi hegðun, t.d. að viðhafa niðurlægjandi ummæli eða beita líkamlegu ofbeldi, er ekki í lagi og ég mun ekki líða hana.

Margir unglingar hafa heyrt jafnaldra sína gera lítið úr skólafélögum og það er augljóslega erfitt hlutskipti að þurfa að segja við sessunaut eða náinn bekkjarfélaga að orðbragðið sé ekki við hæfi.

Það er margt erfitt í lífinu og það getur verið hundleiðinlegt að vera yfirmaður eða í áhrifastöðu og hafa umboð og skyldur til að setja fólki stólinn fyrir dyrnar.

En oft fær fólk líka hærri laun en aðrir starfsmenn af því að það axlar - í orði kveðnu - ábyrgð. Fólk sem leitar í slík störf verður að hafa kjark og einurð til að taka líka slagina og leiðinlegu samtölin.

Já, ég er að tala um toppana hjá KSÍ.

,,Það er alveg ljóst ..."

Þegar fólk segir ítrekað í einu stuttu viðtali að eitthvað sé alveg ljóst fer um mig hrollur. „Það er alveg ljóst“ er hroðalegur orðaleppur þegar fólk veit ekkert hvernig það á að snúa sig út úr erfiðum spurningum. Maður hefur ekki mörg orð um það sem er „alveg ljóst“. Ef - svona ætla ég að vera agalega kurteis - landsliðsmenn í fótbolta hafa framið ofbeldisglæpi ... er ALVEG LJÓST AÐ FORYSTA KSÍ VISSI AF ÞEIM.

Hættum þessari fokkings gerendameðvirkni.

Innanlandsflug í Vatnsmýri vegna sjúkra/slasaðra?

Ég vil flugvöllinn burtu úr Vatnsmýrinni. Ég veit ekki hvort spítalanum er best komið fyrir við Hringbraut, kannski en kannski ekki, en mér er fyrirmunað að skilja af hverju sjúkrahúsið í Keflavík er ekki betur notað í bráðatilfellum. Ef sjúkrahúsið í Keflavík væri alltaf vel í stakk búið væri auðvelt að hafa miðstöð innanlandsflugsins þar af því að fólk sem á heima úti á landi gæti viljað fljúga beint til Keflavíkur, ganga einn gang og fara svo í utanlandsflugið sitt.

En, nei, hávær minni hluti sífrar um það að innnanlandsflugið verði að vera í Vatnsmýrinni út af sjúkum og slösuðum. Er ekki þyrlupallur við spítalann sem hægt er að lenda á ef þyrla sækir slasaðan einstakling, t.d. upp á fjöll eða út á sjó? 

Og nú fréttist að áætlunarflugi til Vestmannaeyja verði hætt. Er þá Vestmannaeyingum sama um öryggið? Vegur kannski efnahagssjónarmiðið þarna meira? Ég hef ekki flogið til Vestmannaeyja í áratugi en ég veit um fólk sem varð að sleppa jarðarför í Vestmannaeyjum fyrir einhverjum árum af því að flugið átti að kosta 50.000 fyrir hvort þeirra. Skiljanlega gátu þau ekki keypt miða tímanlega og fengið eitthvert hoppgjald eða hvað það heitir.

Það er svo mikil skinhelgi í þessum flugmálum og tilfinningarnar alls ráðandi. Einhver hópur sem mig grunar að sé ponsulítill vill komast á inniskónum frá t.d. Akureyri og í Stjórnarráðið á þremur korterum. Léttlest frá Keflavík til BSÍ held ég að myndi svara megninu af þörf þess fólks og Dalvíkingar sem gætu viljað komast í tenerífska sól gætu á hinn bóginn sleppt því að gista eina nótt í Reykjavík á leið sinni til útlanda.

Twitter

Ég get ekki nógsamlega dásamað Twitter þar sem umræðan er öfgalaus og staðreyndamiðuð. Flest tístin sem ég les þar eru frá fólki sem ég þekki ekki persónulega og það er líka dálítið þægilegt. Ég hef mig ekki í frammi á umræddu forriti heldur er ég lesandinn sem þegir meðan á lestrinum stendur og meðtekur ... og nú er ég að tjá mig um það hér.