Bláa lónið enn ekki komið í gufubaðið á Laugarvatni

Um helgina rúntaði ég dálítið um Lyngdalsheiðina og ákvað að sannreyna hvort Bláa lónið væri búið að dubba upp á gufubaðið á Laugarvatni, eina náttúrulega gufubað landsins. Mér láðist að líta eftir Líkasteinum þeim sem Jón Arason og synir hans voru lagðir á eftir að þeir höfðu verið hálshöggnir í Skálholti 1550. Ég fer ekki nógu oft niður að vatninu.

En Bláa lónið stóð ekki við fyrirheitið, sbr. mynd:

Skilti við Laugarvatnshelli vígt í gær

Sem leiðsögumaður hef ég látið eftir mér að stoppa við þennan helli á Gjábakkaleið/Lyngdalsheiði milli Laugarvatns og Þingvalla. Það verður þó að vera í ekki of skipulögðum ferðum vegna þess að það tekur aldrei minna en hálftíma. En mjög gefandi hálftíma þegar tækifærið gefst.

Veður í gær var fallegt en vindurinn á hraðferð. Það háði þó ekki öðrum en þeim örfáu sem voru fullglænepjulegir um hálsinn og drifu sig inn í bílamergðina sem var á staðnum. Enda enginn strætó á þessari leið, hehe!

 

 

 

 

 

Ungmennafélag Laugdæla er 100 ára í ár og þetta er meðal þess sem félagið gerir sér og öðrum til skemmtunar. Í ár eru líka 100 ár síðan fólk flutti fyrst í hellinn - já, hann var mannabyggð og skv. því sem ræðumaður hafði eftir öðrum ábúandanum var þetta besta sumar ævi hans, hann nýástfanginn og með sólina inn um dyrnar allt heila sumarið. Á næsta ári má blása til gleðskapar í minningu þess að þá verða 100 ár síðan fyrsta fólkið flutti úr hellinum. Það unga par bjó þar í 11 mánuði eins og kemur fram á skiltinu sem var afhjúpað í gær.

Og mér finnst gaman að segja frá því að dóttir hjónanna sem bjuggu þarna 1910 (hún þó ekki fædd fyrr en 1922) er góð vinkona mömmu og pabba. Og hér er mynd af pabba og Bensa hennar Lóu:

Glímukappar brugðu á leik. Því maður kann ég ekki að segja frá brögðunum:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eggið og hænan

Veður í höfuðborginni hefur verið einstakt í júnímánuði. Eldsneyti hefur hækkað um tugi prósenta á árinu. Menn halda að það muni ekki lækka á ný. Hjólaátak ÍSÍ í maí kom fólki á hreyfingu. Ég hef séð Reykjavík iða af fólki sem fer og vill fara um fyrir eigin vélarafli.

Þegar kemur að mögulegum strætóferðum er alltaf einhver í grenndinni með þessa reynslusögu: Ég stóð í skýlinu og beið, ekki bara í þennan hálftíma sem átti að vera á milli ferða, heldur þrjú korter. Það var seinkun. Ferð féll niður.

Sjálfri gáfust mér í vetur mörg tækifæri til að segja bitrar reynslusögur þegar ég ætlaði að taka leið 12 í Nóatúninu. Því miður. En þar sem ég var bara að fara í hverfi 101 munaði mig minna um að ganga í hálftíma en að bíða í hálftíma þannig að ég átti það val. Þegar fólk ætlar að koma ofan úr Mosfellsbæ eða Grafarholti eða hvaðan sem er og GETUR EKKI TREYST ÞVÍ AÐ VAGNINN KOMI fallast því hendur.

En fólk vill taka strætó, það heyrir maður skýrt ef maður hlustar.

Hænan er komin. Nú þarf bara Strætó bs. að verpa egginu.

Kæri Einar Kristjánsson, sviðsstjóri þjónustusviðs Strætós bs., ferðatíðnin skiptir fólk öllu máli, bæði fólk í vinnu og líka þá sem eru í sumarfríi og fara ekki endilega úr bænum. Þetta vitum við sem viljum geta notað almenningssamgöngur. Og hringlandi með áætlunina hjálpar ekki málstaðnum.

Strætó fækkar vögnunum um 32