Einkarekstur strætós - væru það einstakar akstursleiðir, innheimta, ákvarðanir, útgáfa leiðabókar?

Mér finnst að notendur strætisvagnanna eigi ekki að borga beint fyrir einstök för frekar en bílnotendur borga fyrir einstakt slit, einstaka mengun, einstök slys á fólki. Skrefið sem hefur verið stigið með því að rukka strætónotendur á framhalds- og háskólastigi ekki við hverja inngöngu er frábært og til eftirbreytni. Tölfræðin sýnir að tilraunin gengur upp því að fólki hefur fjölgað í vögnunum. Að sama skapi er þá minna um að fólk keyri sjálft sig bæinn á enda með tilheyrandi sliti, mengun og slysahættu. Vonandi sér maður meira af þessu í náinni framtíð.

Einkarekstur getur vel átt við víða. Ríkið þarf ekki að selja þvottavélar, ferðatöskur, skáldsögur eða spjallþætti. En almannaþjónusta getur illa farið á markað. Ég hef svolítið velt fyrir mér hvaða hluti strætós gæti farið í einkarekstur. Ekki gengi að bjóða út leið 2 og leið 15. Einn aðili yrði að taka allar leiðirnar. Gengi að bjóða út gerð leiðabókar? Er peningalegur ávinningur í því að halda við strætóskýlum, gefa þeim nöfn og endurnýja skiltin? Hvernig ætlar einkaaðili að fjölga í vögnunum og fá inn á móti kostnaði - að því gefnu að aksturinn verði að fjármagna (að einhverju leyti) með fargjöldum? Mun gjaldið sveiflast með heimsmarkaðsverði á eldsneyti?

Mér finnst mjög erfitt að ramma inn þessa hugsun mína. Mér finnst mjög erfitt að sjá fyrir mér almannaþjónustu í einkarekstri. Getur það einhver?

Hallargarðurinn rokkar

Við sátum í síðdegissólinni í Hallargarðinum og krufum heimsmálin, Doha, flugvöllinn á Siglufirði, fasteignaverð, klósettin í Kína, Önnu Pihl, fjarstaddar vinkonur og þessa roknablíðu, yfir vínberjum, konfekttómötum og freyjunammi þegar lítill gutti tók á rás upp garðinn og gerði sig heimakominn hjá Ólöfu. Hann er greinilega alinn upp við mikla alúð og öryggi úr því að honum fannst svona sjálfsagt að setjast að hjá fjórum ókunnugum konum.

Og hér er þessi fríði söfnuður samankominn:

Uppáhaldssundlaugin mín

Laugardalslaugin er góð og hrein og snyrtileg og þokkalega staðsett. Það er lúxus að geta synt í 50 metra laug. Unaður. Farið svo í heitan pott og gufu. Hreinn og klár lúxus.

En ég skil ekki bröltið með innheimtuna. Í eina tíð gat ég keypt 30 miða kort sem hentaði mér vel. Nú hef ég bara val um staka miða, 10 miða kort eða árskort. Og það gefur augaleið að þrjú 10 miða kort eru dýrari en eitt 30 miða kort var.

Um síðustu helgi eða svo fékk ég miða þegar ég borgaði sem ég átti að skanna. Nú er það ekki lengur í gangi. Einu sinni átti maður að stinga pening í skáphurðina í búningsklefanum til að geta læst. Ef maður vildi opna skápinn aftur þurfti maður að fá nýjan pening. Það var leiðigjarnt en það kerfi var samt lengi við lýði. En sem betur fer ekki lengur.

Af hverju getur maður ekki keypt áfyllingarkort eins og símafyrirtækin eru með eða gatakort til að stimpla sjálfur eins og tíðkast á lestarstöðvum? Það er hrútleiðinlegt að standa í biðröð eftir að láta gata kortið sitt meðan fólk fyrir framan mann í röðinni er að velja sér sundgleraugu eða múffu. Svo vaktar það enginn þegar maður fer inn, maður gæti þess vegna svindlað. Ég vil hins vegar ekki ókeypis í sund (nema ákvörðun yrði tekin um það), ég vil borga sanngjarnt ofan í og ég vil helst ekki þurfa að bíða eftir þjónustu sem er engin umfram það sem maður getur sjálfur veitt sér.

Þetta var sunnudagsnöldrið.

Mynd tekin af netinu.

Nýtt hjól - frelsi til athafna

Hjólinu mínu var stolið í vor og í dag lét ég loks verða af því að kaupa nýtt hjól - samanbrjótanlegt!

Atrenna að þýðingum

Ég hitti Frakka sem ég þekki á Hakinu í gær. Hann var að þýða Karitas án titils yfir á frönsku og nú er hann að byrja á Exinni og jörðinni. Skiladagur í mars.

Ég spurði hvernig hann bæri sig að. Hann byrjar á því að lesa söguna - aftur og aftur, aftur og aftur, þangað til hann er næstum búinn að læra hana utan að. Svo byrjar hann að þýða.

Hann skaust einn hring sem leiðsögumaður og hafði svo gott upp úr því að hann réttlætir það að sitja við þýðingar allan veturinn. Svo illa eru bókmenntaþýðingar borgaðar.

Sem betur fer nýtur hann þess að þýða ...

 

Dónaskapur í okkur leiðsögumönnum

Við leiðsögumenn vitum vel hversu fáránlega miklu máli getur skipt að fólk komist á prívatið. Rútubílstjórar eru ekki hrifnir af því að ferðamennirnir pissi í sætið, það hefur margkomið fram, og ég er ekki frá því að ég skilji það, hmmm. Þegar fólki er orðið mikið mál er því skítsama um Kerið, Dettifoss og Dyrhólaey - það vill bara postulínið.

Í bréfinu voru menn ekki beðnir að mæla skítinn, hvorki sinn eigin né ferðalanganna, heldur aðstöðuna. Er opið, er þrifið, er pappír, er vatn, heldur skúrinn vatni?

Bréfið frá formanni Félags leiðsögumanna var svona:

Ágæti leiðsögumaður
 
Ferðamálastjóri hefur óskað eftir samvinnu við Félag leiðsögumanna til að kortleggja  ástand  aðkomu og ástand mála á vinsælum viðkomustöðum ferðamanna.
 
Til að fá raunhæft mat á ástandinu óska ég eftir að leiðsögumenn meti ástand, þ.á m. á salernisaðstæðum, göngustíga og hreinlæti á viðkomustöðum  sínum og skrái í meðfylgjandi dagbók fram til 15. september og sendi hana síðan til félagsins. Prentið út dagbókina og fyllið inn jafnóðum.
 
Ef  leiðsögumenn vilja koma einhverju öðru á framfæri, bæði jákvæðu jafnt sem neikvæðu, óska ég eftir að þeir sendi það í sérstöku erindi til félagsins.

Við höfum líka verið beðin um að meta aðgengi fyrir hjólastóla. Við erum bóngott fólk og okkur langar að gera fólki lífið léttara. Meiri djöfuls dónaskapurinn, hmmmm.

Skrásetja klósettferðir

Náttúran lætur ekki að sér hæða

Vissulega vorkenni ég hrefnunni en svona er hin grimma náttúra. Ætli einhverjir útlendingar hóti núna að hætta við að koma hingað?

Ég hef frétt af útlendingahópum sem hættu við að koma hingað vegna jarðskjálftanna í lok maí. Í útlenskum miðlum var jarðskjálftunum lýst þannig að hús hefðu eyðilagst. Einhverjir hafa hætt við vegna fundinna og ófundinna ísbjarna. Skyldi nú framferði háhyrninganna verða til þess líka að menn sitji frekar heima en taki áhættuna á ævintýri?

Minni á að Árni Björnsson segir frá annars konar náttúruhamförum á Þingvöllum í kvöld.

Hrefna barðist fyrir lífi sínu við hóp háhyrninga

Útsala eða ekki útsala, þar er efinn

Kunningjakona mín ein átti stórafmæli um daginn. Hún fékk men sem henni þótti of langt. Hálfum mánuði síðar fór hún í skartgripabúðina og vildi skipta 55 sm keðju í 50 sm keðju. Helst vildi hún fá muninn greiddan út en gerði sér grein fyrir að líklega þyrfti hún að fá innleggsnótu og halda áfram viðskiptum þarna.

En nei, ónei, hún átti að borga á milli! Og hvers vegna? Vegna þess að keðjan sem var keypt 25. júní kostaði þá 8.900 krónur en 15. júlí var búið að hækka hana í 13.400 - og reyndar var líka búið að hækka veðrið á styttri keðjunni. Afgreiðslumaðurinn ætlaði að taka seldu keðjuna til baka á „gamla“ verðinu og selja henni þá styttri á nýja verðinu.

Skyldi hann þá líka hafa ætlað að selja þá stöku keðju sem hún skilaði á „gamla“ verðinu?

Og ef þarna skyldi einhvern tímann verða útsala ætlar hann þá að taka seldu vörurnar til baka á „gamla“ verðinu en ekki útsöluverðinu?

Ég er nefnilega búin að fá augastað á hjóli ... í allt annarri búð.

Söngfuglinn Meryl Streep

Mikið óskaplega er auðvelt að skemmta mér. Ég hló og hló á myndinni Mamma mia í dag, svo mikið raunar að ég held að mamma sem ég fór með í bíó til að skemmta fylgdist næstum meira með mér en Meryl Streep sem er þó í miklu uppáhaldi hjá henni.

Meryl var eins og spriklandi unglingur og vinkonur hennar sem mættu í brúðkaup dótturinnar drógu heldur ekki af sér í fíflalátunum. Pierce Brosnan sem er tómt útlit getur heldur ekki sungið. Mér leiddist það ekki. Colin Firth fríkkar með hverri myndinni og reyndi ekki að syngja.

Skemmtilegust fannst mér Julie Walters sem er heilt litaspjald af svipbrigðum.

Ég trúi auðvitað ekki á söguþráðinn og hef almennt ekki gaman af söngvamyndum en mikið var samt hollt að hlæja í rigningunni.

Fyrir plötuna (eins og Mattinn segir) kostar 1.000 krónur í Laugarásbíó. Auðvitað hefðum við átt að fara í Regnbogann sem rukkar 650 krónur en ég hélt að ég gæti platað mömmu til að labba í þetta bíó.

Og svo .. neyðist ég líka til að sjá Ferðina inn að miðju jarðar af því að Stína leikur í henni! Þrjár myndir á einu ári, þetta er engin hemja.

Gjaldtaka stendur fyrst og fremst undir sjálfri sér í ferðaþjónustu

Hvernig á að rukka inn í Skaftafell? Hvað eigum við að hafa margar stöðvar? Á að vera sólarhringsvakt? Hvar á girðingin að enda? Spillir hún útsýninu og upplifuninni?

Mývatn?

Hvítserkur?

Vatnsdalshólarnir?

Borgarvirki? Gerðuberg? Faxi?  Kirkjugólf? Fjaðrárgljúfur?

Ó, eða er kannski meiningin að velja fyrst og fremst þá staði sem nú eru vinsælir meðal fjöldans og stýra þannig fólki á hina staðina? Kannski gæti það lukkast.

Ég held bara að gjaldtaka á staðnum sé fyrst og fremst til þess fallin að standa undir gjaldtökunni sjálfri. Starfsmennirnir munu sum tímabil sitja yfir sjálfum sér, skilyrðislaust ef meiningin væri að vera með heilsársrukkun.

En sennilega dettur þetta engum í hug í alvöru. Sennilega eru menn að tala um að setja gjald inn í seldar ferðir, gistinætur eða flugfarseðla. Hvernig væri að prófa bauka og höfða til skilnings og skynsemi?

Og hvernig væri að koma Vestfjörðunum á kortið? Þar er vannýtt auðlind.

Segir gjaldtöku koma til greina

sundlaugar.is

Sund hlýtur að vera vinsælasta íþróttin á Íslandi. Að vonum. Ég þekki bara eina manneskju sem fer ógjarnan í sund og hún er stútfull af hestamennsku. Við höfum engar strendur en eigum hins vegar hitaveituvatn sem vegur upp á móti. Sund er dásemd á sumrin í góðu veðri og líka í ofankomu á veturna. Hvað getur verið betra en að tipla yfir nýfallinn snjóinn, sjá gufuna stíga upp af yfirborðinu og stinga sér út í undir flóðljósum?

Prrr. Mesta dekur.

Nú er útlenskur námsmaður á Íslandi búinn að taka saman ýmsar upplýsingar um íslenskar sundlaugar. Spennandi. Ég var aðeins að fletta og sá að sundlaugin í Stykkishólmi fær hæstu meðaleinkunn. Ég hef synt þar og held að mér finnist hún ekki betri en Laugardalslaugin. Hvað besta minningu á ég þó frá Dalvík þar sem ég var einu sinni á frábærum sumardegi og útvarpið var á. Það þótti mér kósí.

En mér finnst athyglisvert með Stykkishólm að laugin þar er opin lengi sem er frábært, ferðamenn koma oft ekki fyrr en undir kvöldmat, og verðið er svipað og í Reykjavík. Flestar laugar utan höfuðborgarsvæðisins hafa rukkað meira en Laugardalslaugin. En þá má rifja upp að 1. janúar 2007 lét þáverandi borgarstjóri hækka aðgangseyrinn VEGNA ÞESS AÐ ÚTLENDINGUM ÞÆTTI SVO HLÆGILEGA ÓDÝRT Í SUND. Og í Stykkishólmi er hægt að kaupa 30 miða kort sem er ekki lengur hægt í Reykjavík - með engum rökum.

En ég á margar sundlaugar eftir, það er augljóst mál.

Það er ekki hægt að reikna út aldur fólks

Aðallega er fólk eldra en það sýnist. Þetta er kannski eðlilegt á Íslandi, eða var, í ljósi kuldans. En í breska spurningaþættinum Aumasta hlekknum byrjar fólk á að segja til aldurs og ég verð trekk í trekk alveg gáttuð. Fólk sem lítur út fyrir að vera kannski á fimmtugsaldri er komið yfir sextugt - og komið á eftirlaun. Það er kannski ástæðan, fólk sefur út, vaknar, fer að grúska, fær sér að borða þegar það langar til, hmmm.

Stjórnandi þáttarins er sjálf 61 árs hefur mér heyrst og það sést ekki á henni. Og hún er mun illskeyttari en maður býst við af fólki á þessum aldri. Ég held það alltént. En keppendur búast við þessu og skjóta á hana til baka. Átökin snúast ekki bara um spurningarnar heldur að svara fyrir sig þegar Anne byrjar að níðast á keppendum vegna meintrar heimsku, klippingar, vaxtarlags, menntunar, starfsvals eða klæðaburðar. Og þar sem keppendur hafa oft í fullu tré við hana eru þættirnir oft skemmtilegir.

Helvítis gengið sem allir eru hættir að tala um

Í góðviðrinu er ekki hægt annað en að rápa um götur og garða. Í gær fór ég í götu-/garðspartí sem var gríðarlega skemmtilegt en í dag lét ég mér nægja að rápa öðru sinni í Gestastofu og spóka mig síðan á Laugaveginum. Mamma þóttist eiga erindi í hannyrðabúð og spurði um verð á dokku. Hún kostar útseld á annað þúsundið og mamma saup hveljur. Ekkert veit ég um görn(!) þannig að ég saup ekki neitt fyrr en kaffið kom á borðið. Til að gera eitthvað meðan mamma saup og saup spurði ég hvort verðhækkunin væri mikil. Já, sagði konan, gengið. Og við gátum fellt talið.

Ég reyni að hugsa út frá heildinni - ég sver það - og harma því að helvítis gengið hafi rokið svona upp. En nú var ég einmitt að semja við bandaríska þýðingastofu um 20 tíma verkefni. Og tímakaupið er 35 evrur, sem sagt 700 evrur fyrir 24.100 orða gátun. Og brúttólaunin verða miðað við gengi dagsins í dag 700 * 125 = 87.500 en fyrir sléttu ári, 18. júlí 2007, hefði ég fengið 700 * 82 = 57.400.

Ja, ekki hafa almennar launahækkanir orðið svona miklar. Ég get prísað mig sæla - í þessu verkefni. En hversu lengi verður það?

Ef ég mætti velja veldi ég stöðugleika. Og minni verðbólgu.

Í gær átti ég líka erindi í 10-11 og það fyrsta sem ég sá í búðinni var nizza - Á 189 KRÓNUR. Hvernig má það vera? Hver kaupir? Hver hefur lyst? Hvað segir dr. Gunni við þessu?

Bandið hans Bibba

Við fyrrverandi kennarinn, systir hjólreiðamanns Íslands nr. 1 og systir hirðljósmyndara Ljótu hálfvitanna fórum á tónleika með téðum hálfvitum og South River Band í kvöld.

Gargandi gleði, ómenguð. Mér hefur aldrei liðið eins mikið eins og grúppíu. Sé ekki eftir að hafa sungið með.

Ég vissi ekki að Helgi Þór, menntaskólabróðir minn, kynni á harmónikku:

 Mér finnst þessi mínísería skemmtileg:

 

 

 

 

 

 

Bibbi (sem hótaði að fara úr að ofan), Baldur (sem þurfti skiptiborð), Sævar (sem er svo hávaxinn að norðurljósin flækjast í hárinu á honum), Ármann (sem er rauður eins og Kylie Minogue) og Eddi (með gráa fiðringinn í vöngunum):

Og svo náði ég einni af Togga alveg sér úti áður en fjörið byrjaði inni:

Habbý missti af miklu.

Sumarfrí í Reykjavík

Í blíðunni er gaman að axla poka sína og rölta í búðina. Á Laugaveginum er á ferli margt fólk, sumt sem maður þekkir og vill gjarnan tala við.

Svona fór fyrir mér í dag, ég rölti út, hitti gamlan háskólabróður og stóð á klukkustundarlöngu spjalli á götuhorni. Hver þarf útlönd?

Og okkur bar saman um ýmislegt, s.s. að miðborg Reykjavíkur sé svipur hjá sjón, allt annar svipur, líflegur, að flóttamönnum sem rórillast í Njarðvíkunum í þrjú ár sé vorkunn, að Páll Ramses hafi sennilega ekki farið hér að þeim lögum sem honum bar, að ferðaþjónustufyrirtæki sem auglýsir verð hvorki á vefsíðu né í bæklingi ástundi ekki góða viðskiptahætti  - og svo bauðst hann til að taka að sér Mímiskennsluna mína í haust.

Ég var býsna kát þegar ég bar ab-mjólkina og appelsínurnar heim.

Veður, veður, veður, veður verður alltaf atriði

Hvað skyldi ég oft hafa heyrt fólk bulla því út úr sér að veður skipti ekki máli, heldur hvernig fólk klæðir sig? Oft!

Ég hef aldrei verið sammála. Er það ekki og verð það ekki.

Undanfarið hef ég mikið umgengist útlendinga sem hafa velt fyrir sér hvernig þeir geti sem best nýtt sér frítíma sinn á Íslandi. Það fyrsta sem þeir hafa spurt um er veðurspáin. Sumir létu rigningarspá fæla sig frá tilteknum ferðum.

Þetta er kannski ekki til fyrirmyndar en svona er fólk samt. Og nú skal ég bara æsa mig næst þegar einhver fullyrðir þetta í mín eyru.

Veður er nokkuð sem við getum ekki haft áhrif á. Veður er náttúra og sumir heillast vissulega af tilhugsuninni um vind sem rífur í jakkana. Ég man sérstaklega eftir einum Hollendingi í Mývatnssveitinni endur fyrir löngu sem stóð uppi á hól og naut þess að geta varla staðið. Heima hjá honum var hitabylgja það sumarið.

Nei, veður er óútreiknanlegt. Margt annað á Íslandi er hins vegar útreiknanlegt. Og ég er næstum viss um að ég heyrði í útvarpinu í morgun vitnað í Börk vin minn Hrólfsson sem talaði um að salernismál yrðu hneykslið í sumar. Ég tek undir það, hafi salernunum við Dettifoss verið lokað og fólki gert að hægja sér á víðavangi er það SKANDALL. Útreiknanlegur skandall - sorglegt og alveg örugglega eitthvað sem margir nefna þegar þeir koma heim.

Ég sá líka nýlega mynd frá Geysi þar sem fólk stóð næstum ofan í skálinni við að taka myndir. Auðvitað sé ég þetta ekki á staðnum því að ég myndi banna fólki það. ÞAÐ ER HÆTTULEGT en fólk fær ekki að vita það. Hvorki eru afgerandi skilti á staðnum né fólk sem veit og segir frá.

Ein vinkona mín á ferðaskrifstofu sagði nýlega í mín eyru: Ef ég væri nýr ferðamálastjóri á Íslandi er þetta það fyrsta sem ég léti breyta því að nú er bara tímaspursmál hvenær einhver slasast alvarlega.

Við viljum fjölga ferðamönnum á Íslandi en bara ekkert hafa fyrir þeim.

-Garg.

Misvísandi upplýsingar

Langlundargeð Íslendinga er endalaust eins og engum blandast hugur um. Þegar okkur mislíkar mótmælum við með því að segja lágt buuu, helst inni á klósetti meðan sturtast niður. Og nú ætla ég að nöldra upp í eyrað á sjálfri mér.

Ég er að fara til Krakár í haust með hópi fólks. Ferðin var pöntuð í apríl og staðfestingargjald greitt í lok maí. Í lok júní kom blaðsíðulangt bréf frá ferðaskrifstofunni sem öllum gáfumennunum í kringum mig ber saman um að sé óskýrt orðað og ruglingslega sett fram. Þó má átta sig á því að ferðin hafi verið hækkuð um 9,5% (af því að „ekki er gripið til verðbreytinga nema heildarverð ferðar breytist um 10% eða meira“.)  Áður var búið að bæta við sérstöku eldsneytisgjaldi, 1.950 á hvorn legg. Hins vegar kemur bara fram ein upphæð og þannig er lesanda þessa bréfs eins saman ekki gert kleift að sannreyna 9,5% hækkunina.

Ég skil vanda þeirra sem áframselja þjónustu ef þeir sjá fram á tap á viðskiptunum. Og það held ég að við, samvinnuviljugu Íslendingar, gerum í of miklum mæli. En hefur einhver einhvern tímann heyrt um ferðaþjón sem lækkaði uppsett verð af því að gengið fór í hina áttina? Og nú lækkar evran aggalítið dag frá degi, verður þá verðið ekki endurskoðað enn áður en lokagreiðsla fer fram 28. september?

Það sem ég skil þó allra síst er þessi setning í fréttinni (upplýsingar hafðar eftir Hagstofunni):

Pakkaferðir til útlanda hafa hinsvegar lækkað um rúmt 1%.

Er borgarferðin okkar til Krakár ekki pakkaferð af því að hún er ekki ætluð til sólbaða einna?

Pakkaferðir innanlands hafa hækkað um 37%

Sjónarhorn dagsins

Ég get ekki kvartað.

Högglistaverk bæjarins eru of illa merkt

Ég gekk um Klambratúnið í gær og rakst þar á illa merkt verk:

Þegar maður rýnir í skjöldinn sést að Frakkland kemur við sögu:

 

 

 

 

 

Ég fæ ekki betur séð en að þessi gaur hér fyrir neðan hafi eytt mörgum árum í Herdísarvík og mig grunar að hinn listamaðurinn sé Einar Jónsson. En er til of mikils mælst að láta þess getið?

Álf-ver?

Þetta er svo sem ekki þróuð hugmynd en væri ekki hægt að koma upp álfveri á Íslandi? Áhugi útlendinga fyrir þjóðsögunum okkar, þar á meðal álfum, huldufólki, tröllum og öðrum skemmtilegum kynjaverum, er mikill. Í einni hringferð með útlendinga spurðu mig fullorðin hjón sem höfðu farið í skipulagða ferð um landið 10 árum áður bara um Fjalla-Eyvind og hvort ég myndi ekki örugglega segja þeim frá útilegumönnum. Þau mundu Ódáðahraun sem vettvang sögu en ekki sem 4.400 ferkílómetra víðerni svo og svo gamalt eða einu sinni hátt yfir sjávarmáli.

Ég hef oft verið spurð um minjagripi sem tengjast huldufólki. Styttur? Bækur? Já, einhverjar en ekki á svo mörgum tungumálum.

Það er álfa- og draugasafn á Stokkseyri sem auðvitað svarar einhverri eftirspurn en það er staðbundið.

Verður þessu kannski best haldið við í munnlegri geymd ...?