Trump og Biden

Ég horfði út undan mér á kappræður forsetaframbjóðenda í gærkvöldi. Ég hef aldrei áður haft svona mikið úthald til að horfa á Trump og leyfði holskeflu undrunar að ganga yfir mig aftur og aftur. Hver kýs svona mikið yfirlæti? Ekki þeir Bandaríkjamenn sem ég þekki og skrifaðist á við meðan ég horfði. En óháð því hvað frambjóðendur gengu fram af áhorfendum fór ég að hugsa hvort ekki væri hægt að slökkva á hljóðnemanum hjá þeim sem á ekki að hafa orðið. Ef það dygði ekki væri hægt að setja báða (eða alla þegar fleiri eru) í glerbúr og líka slökkva á hljóðnemum. Stjórnandinn var ekki nógu afgerandi og ég skil ekki hvers vegna hann sat til fóta hjá þeim. Hann hefði átt að standa í sömu hæð og viðmælendur hans, kannski hefði hann þá orðið röggsamari.

Ég spái því að Trump vinni og leiði sorg yfir heimsbyggðina í fjögur ár til viðbótar. Gapuxar ná eyrum vissra hópa og vissir hópar mynda stundum meiri hluta.

Að taka hrósi

Sumum finnst erfitt að fá hrós. Mér finnst t.d. að það sem ég fæ hrós fyrir þurfi að vera 101% en er það ekki fullmikil kröfuharka hjá mér? Ég held að mér finnist ekki erfitt að hrósa öðru fólki en ég segi ekki við eins árs barn að það sé SNILLINGUR þótt það geti stungið upp í sig kexköku. Það þarf að finna jafnvægi í hróssamfélaginu.

Alþjóðadagur þessa og hins

Í gær var meintur alþjóðadagur dætra sem margar konur túlkuðu sem dag mæðgna og Facebook fylltist af mæðgnamyndum, mér að meinalausu. Mér finnst samt skrýtið með alla þessa múgsefjun því að þetta er ekki bundið við þennan ófélagslega tíma sem við lifum. Og við getum fundið alþjóðlegt eitthvað flesta daga ársins ef við eltum internetið. Ég ætti því að stökkva á það á afmælinu mínu en þá er einmitt alþjóðlegur dagur internetsins sjálfs!

Munaðarlausir geisladiskar

Hver tekur við geisladiskum sem ég ætla aldrei framar að hlusta á? Ég hef aldrei valið mikið tónlistina ofan í mig hvort eð er en nú er leitun að „diskadrifum“ á heimilinu.

 

 

 

 

 

 

Eplaedik

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fyrir nokkru keypti ég eplaedik – sem kvað vera meinhollt – og sá þegar ég kom heim að á upplýsingamiðanum stóð með míkróletri: „Geymist í kæli eftir opnun og neytist innan 5 daga.“ Samt eru neysluleiðbeiningarnar: „Setjið 1-2 msk af eplaediki í 1 dl af vatni ...“ og í flöskunni eru 750 ml sem ættu að duga í margar vikur á venjulegu heimili. Þetta er ekki drykkur sem maður stelst í, þið vitið, hann er mjög beiskur og bragðvondur en á sem sagt að vera hollur.

 

Ég sendi framleiðandanum fyrirspurn um geymsluþolið og hann sagði að það væri meira en fimm dagar eftir að innsiglið er rofið (geymsluþolið er annars gefið upp til maí 2022). Nú er ég í heila viku búin að fá mér slurk úr flöskunni daglega, auðvitað blandaðan við heilt vatnsglas, og er rétt komin niður í axlir. Og ég er öll orðin grettnari en ég var ... 

Skatturinn

Þetta var að gerast og ég er svo dolfallin að ég verð að tjá mig. Ég átti að fá endurgreiddan virðisaukaskatt af bílaviðgerðum. Gott mál. Ég fékk tölvupóst frá Skattinum þar að lútandi í lok ágúst. Í gær rankaði ég við mér og ákvað að gá að greiðslunni. Hún hafði engin borist. Ég sendi þá tölvupóst á Skattinn sem svaraði mér í hádeginu, dálítið hryssingslega, og sagði mér að hringja í Skattinn. Ég gerði það þá og talaði við afar almennilega konu sem sagði mér að upphæðin hefði verið lögð inn í lok ágúst og bað mig að skoða heimabankann. Ég opnaði heimabanka Arion þar sem aðalreikningurinn minn er. Þá sagði hún að þetta væri reikningur í Íslandsbanka sem ég nota sáralítið, þ.e. þann banka. Við kvöddumst en ég fann ekki endurgreiðsluna og hringdi aftur í Skattinn og fékk bankanúmerið hjá annarri almennilegri konu og sá reikningur var alls ekki í heimabankanum!

Þá hringdi ég í Íslandsbanka og afar almennilegur karl virkjaði umræddan reikning. Ekki aðeins voru þar 11.028 kr. heldur nokkrir tíuþúsundkallar sem hafa verið í dái því að þetta er reikningur sem ég stofnaði 1994 og hef greinilega misst sjónar af.

Skilaboð sögunnar: Lengi er von á einum OG margt gott fólk verður til svara hjá stofnunum sem við leitum til. Samt: Af hverju leggur Skatturinn ekki inn á reikning sem ég gef upp?

Ég er bara frekar hress. 

Aðdróttun eða meiðyrði

Ég er núna í fjölmiðlanámi og meðal þess sem við lesum um eru aðdróttanir og meiðyrði. Margir dómar hafa fallið á báða bóga, menn verið dæmdir og ekki dæmdir fyrir að segja eitthvað óvarlega um einhvern sem einhver átti ekki skilið.

Já, þetta eru stundum eins konar véfréttir en í öllum dómum eru nánari upplýsingar, það eru bara reifanirnar sem eru með skammstafanir á nöfnunum.

Og þá rifjast upp fyrir mér saga af konu sem sendi frænku sinni tölvupóst og spurði sirka: „Ég hef heyrt að þessi maður sem þú ert e.t.v. í tygjum við hafi beitt konuna sína andlegu ofbeldi. Getur þú sagt mér að hann hafi komið vel fram við þig?“ Engar ávirðingar, bara spurning.

Daginn eftir hringdi umræddur maður í frænkuna sem sendi póstinn, vildi fá að vita um hvern hún hefði verið að tala og hótaði frænkunni málssókn. Frænkan sagði: Ég þarf ekkert að segja þér það. Gaurinn sagði: Þú hringir í mig á morgun og segir mér það.

Hún hringdi ekki og sagði honum ekki neitt meira. Reyndar kom fram í tölvupóstinum að um fyrrverandi konuna hans væri að ræða. Kannski á hann margar fyrrverandi konur. Þremur mánuðum síðar hefur hann ekki stefnt henni. Ég veit ekki hvað það tekur yfirleitt langan tíma en umræddur gaur er löglærður og hefur líklega áttað sig á því að ef hann vekur upp mál sem eingöngu hefur verið í tölvupósti milli tveggja einstaklinga er hann að beina athyglinni að sjálfum sér og mögulega ofbeldi sem hann kann að hafa beitt fyrrverandi konuna sína.

Hótanir valda ótta, jafnvel þótt fólk sé bæði í góðri trú og með hreina samvisku. Frænkan ákvað að taka slaginn ef á reyndi og segja bara satt og rétt frá enda hefur hún ekkert að fela.

Meðvirkni

Ég þekki ekki til en ef nokkuð er að marka frásögn fráfarandi safnstjóra í Gerðarsafni er bullandi meðvirkni í Kópavogi. Ég felli ekki dóma yfir því sem ég þekki ekki sjálf þannig að ég slæ þennnan varnagla, en ég held eindregið að íslenskt samfélag sé gegnsýrt af meðvirkni. Kannski er það smæðin, við veigrum okkur við að stugga við vinum og vandamönnum, en kannski er það miklu útbreiddara í heiminum. Líklega er það vandamál í Bandaríkjunum ...

Skilum meðvirkninni.

Gummi bróðir og meðvirknin

Auðvitað er leiðinlegt að segja sömu söguna of oft og ég hef alveg gengið í þá gildru þegar ég tala um Gumma bróður sem hefur gert sig líklegan til að stela af mér 7 milljónum á virði ársins 2008. En peningar eru bara peningar og svo er allt það sem hægt er að gera fyrir peningana. Ég get ímyndað mér marga betri staði fyrir mína peninga en lúxusferð hans með yngri dóttur sína til Balí að rækta hör. Mér finnst peningunum mínum heldur ekki vel varið í hugbreytandi efni sem telja honum trú um að hann sé bestur, klárastur og sætastur en líklega hefur hann verið á einhverju svoleiðis öll skiptin sem hann hefur talað eins og hann væri klárastur og sætastur. Nóg var af því hjali meðan ég umgekkst hann.

En, nei, það sem nístir hjarta mitt er að hann skyldi misbjóða mömmu okkar, særa hana og hafa ítrekað af henni peninga. Og að hann skyldi aðeins fjórum sinnum fara til pabba þegar hann var hjálparlítill á Hrafnistu og þá fyrst og fremst til að betla af honum peninga.

Ég talaði um þetta allt við fagmann í dag af því að ég get ekki fengið þetta út úr blóðrásinni hjá mér og það er alveg sama hvað ég undirbý mig vel, ég beygi alltaf af þegar ég tala um mömmu og pabba. Fagmaðurinn var með þá kenningu að ég væri haldin kvíða og ég er alveg til í að skoða þá kenningu þótt ég kvíði yfirleitt aldrei neinu heldur vaði í það sem ég tek mér fyrir hendur. Ég ofandaði samt fullt í sumar þegar ég var að reyna að skrifa MA-ritgerð og stundum finnst mér ég finna fyrir hjartsláttartruflunum.

Í næsta tíma hjá fagmanninum ætlum við að prófa EMDR og ég er mjög spennt að vita hvað kemur úr undirdjúpunum. Ég held samt að þegar ég losna við Gumma úr kerfinu, sem sagt þegar hann borgar mér, losni ég við mjög margt vont í mínu lífi.

Að lokum: Skilum meðvirkninni. Tölum um vondu hlutina en byrgjum þá ekki inni. Ég á ekki sökina hér þótt ég sé ekki algóð eða hafin yfir gagnrýni.

Sjö lygar eftir Elizabeth Kay

Ég gleypti Sjö lygar í mig um helgina enda mjög spennandi. Sögumaður segir frá í 1. persónu og gengst við sjö veigamiklum lygum. En eru þær fleiri? Það er hin áleitna spurning. Hvaða vinskapur eða hvaða ást ryður öllu öðru í burtu?

#kaltvatnmilliskinnsoghörunds

 

Sænska skilnaðarmyndin á RÚV í gærkvöldi

Sunnudagskvöldin koma sannarlega sterk inn í bíómyndum hjá ríkissjónvarpinu þessar vikurnar. Um síðustu helgi var stórbrotin finnsk mynd og í gærkvöldi sænsk gamanmynd sem var svo fyndin og ófyrirsjáanleg að það ískraði í mér í einn og hálfan klukkutíma. Og allir leikararnir nýir í mínum augum sem var alveg sérstakur bónus.

Dánarbú lifandi manns

Við vitum öll að lifandi menn skilja ekki eftir sig dánarbú en þetta er samt orðalagið sem Gummi bróðir lét lögfræðinginn sinn skrifa í umboði sínu þar sem hann fól lögfræðingnum að krefjast fjárræðissviptingar pabba eftir atvikum.

Í dag er nákvæmlega ár og dagur síðan ég sá Gumma síðast, ár og dagur síðan pabbi var jarðaður, 5. september 2019. Það er lengra síðan ég talaði við Gumma því að hann rétt skaust í jarðarförina, mætti ekki í kistulagninguna og ekki í erfidrykkjuna, kom bara eins og ókunnugur maður í jarðarförina og spjallaði við vandalaust fólk á aftasta bekk. Við hin systkinin þrjú sátum með ekkasog á fremsta bekk, líka 69 ára bróðir minn sem var mikið hjá pabba og m.a. þegar hann skildi við. Nú hellast tilfinningarnar aftur yfir mig. Pabbi var orðinn 98 ára en kýrskýr í kollinum og alls ekki sáttur við að fara. Hann var það ekki en líkaminn var farinn að gefa sig og ég leyfi mér að segja að Hrafnista reyndist honum ekki vel. Hann fékk að borða og fékk lyf en litla hlýju og varla nokkuð umfram það sem er væntanlega í starfslýsingunum. Og þetta var ekki ókeypis, alls ekki.

Við Kolbrún og Trausti og börnin þeirra og vissulega önnur dóttir Gumma gerðum eins og við gátum til að létta honum lífið, en það eru 24 stundir í sólarhringnum þannig að það voru samt margar klukkustundir á degi hverjum sem hann var afskiptur. Og ég ætla líka að segja það að hann var ítrekað skilinn eftir á klósettinu ... af því að ... eitthvað. Hann datt af klósettinu, hann datt á ísskápinn og okkur var sagt að starfsfólkið hefði í mesta lagi verið eina mínútu í burtu. Það stenst enga skoðun og við systur lágum ekki á skoðun okkar. Ég veit að skaðinn er skeður og ég get ekkert gert fyrir pabba lengur en þetta er ekki rétt. Stundum var fáliðað á ganginum en stundum var starfsfólkið bara upptekið af sjálfu sér.

En aftur að Gumma. Eins og lesendur síðunnar vita lánaði ég Gumma 7 milljónir árið 2008, 5 milljóna handveð sem bankinn gekk að og 2 milljónir til viðbótar til að borga reikninga fyrirtækis sem hann rak. Hann bað mig og ég sagði já af því að bankar rukka svo svívirðilega vexti og ég vildi spara honum lántökukostnað og mikinn vaxta- og jafnvel dráttarvaxtakostnað. Ég átti að sönnu peninginn og var aflögufær en varla er hægt að telja mér það til vansa að hafa farið vel með. Í umboðinu kallar lögfræðingurinn skuldina fyrnda en ég er ekki banki og skuldin ekki viðskiptaskuld. Að auki hafði Gummi fengið mikla peninga lánaða hjá mömmu og pabba og ég vissi að hann færi annars enn til þeirra og þau tóku nærri sér að fyrirtækið stæði svona illa. Ég á 20 ára gamalt bréf frá mömmu sem hún skrifaði Gumma og reyndi að koma vitinu fyrir hann varðandi reksturinn en hún sagði líka: Það þýðir ekki að tala við þig, þú grípur alltaf fram í, leyfir mér aldrei að klára og þá fer ég alltaf að gráta. - En svo sendi hún honum það ekki, heldur var það í pappírum sem ég hef farið í gegnum í búinu þeirra mömmu og pabba.

Gott fólk í kringum mig hefur hvatt mig til að sleppa tökunum, afskrifa skuldina og jafnvel fyrirgefa Gumma. Mér finnst það ekki gott ráð. Gummi er ólíklegur til að hætta að misbjóða fólki í kringum sig og nú er hann kallaður garðyrkjumaður á Sólheimum. Ég veit að fólk þar veit að það þarf að varast hann en kannski ekki það fólk sem er í mestri hættu. Hann getur auðvitað verið stimamjúkur eins og einkennir siðblint fólk.

Til viðbótar við skuldina við mig hafði hann fengið 10,5 milljónir lánaðar hjá mömmu og pabba og þá er ótalið það sem þau gáfu honum. Hann hefur þannig mögulega haft af sínu nánasta fólki upp undir 20 milljónir ef bara höfuðstóllinn er reiknaður saman. Og, nei, ég ætla ekki að hætta að innheimta skuldina. Öll góð ráð um að sleppa tökunum verða ekki þegin fyrr en hann gerir upp við mig. Ég hef ekki sent honum rukkanir um hitt. Af því ætti hann sjálfur 25% og ég 25% eins og við öll systkinin.

Fólk segir að maður þekki ekki fólk fyrr en maður hefur jarðað nákominn með því. Í mínu tilfelli eru það orð að sönnu því að ég lét glepjast í ótrúlega mörg ár, ótrúlega segi og ég meina af því að ég er greind manneskja en fjölskyldukærleikurinn blindaði mig til ársins 2018 þegar hann felldi grímuna þannig að undir tók í mínum heimi. Sumir aðrir voru löngu búnir að sjá úr hverju hann er gerður.

Auðvitað veit ég hvað ég ætla að gera við peningana sem hann skuldar mér en það eru svikin, undirferlið, hótanirnar og ómerkilegheitin sem svíða mest og svo mitt eigið stjórnlausa dómgreindarleysi gagnvart albróður mínum, Gumma Steins.

Markhópur þjóðkirkjunnar

Þar sem ég er ekki í þjóðkirkjunni missti ég af auglýsingunni um sunnudagaskóla þjóðkirkjunnar en ef eitthvað gæti dregið mig að þjóðkirkjunni væri það einmitt víðsýni af þeim toga sem fjallað er um í fréttunum í dag.

En samt ekki. Sú kirkja sem hefur blasað við mér svo lengi er forpokuð.

Morgunblaðið

Ég blogga hér ókeypis á vefsvæði Morgunblaðsins og kannski á ég að skammast mín fyrir það. Tvisvar sinnum hef ég samt borgað eitthvað til að fá pláss fyrir myndir en síðan er langt um liðið.

Þegar ég les um það að Morgunblaðið fái næstum því 100 milljónir til að mæta taprekstri á síðasta ári rekur mig í rogastans. Ég var dyggur lesandi Morgunblaðsins á mínum yngri árum og það þótt ég vissi að blaðið væri pólitískt. Það var bara heiðarlegur áróður og slagsíða eins og tíðkaðist á öðrum blöðum. Ég varð áskrifandi eftir að ég flutti úr foreldrahúsum en sagði svo áskriftinni upp fyrir einum 15 árum. Ég veit að menningarumfjöllunin er mjög góð og að þarna starfar margt gott fólk með mikinn metnað en svipmótið ber þess samt merki að blaðið hefur engan áhuga á að bera sig á markaði, svona eins og umfjöllun - eða skortur á henni - er um hið stóra hagsmunamál okkar skattgreiðenda, fiskveiðar. Og fyrir því er ástæða, ekki satt? Stjórn þessarar auðlindar er ekki eins og stór hópur Íslendinga vill hafa hana. Ég held jafnvel að lítill hluti ráði óþarflega miklu. 

Nú bið ég alla sem villast hingað inn að leiðrétta ef þeir telja mig fara með rangt mál en ég held að Morgunblaðið hafi verið fjármagnað af hagsmunaaðila í mörg ár. Því ætti það ekki að falla undir það að hafa verið rekið með tapi aðeins bara síðasta ár sem reyndist mörgum fjölmiðlum þungbært.

Aðbúnaður á hjúkrunarheimilum

Því miður trúi ég hverju orði í þessari frásögn. Pabbi minn var á Hrafnistu í tæp tvö ár og við sáum hann koðna niður. Samt fór systir mín til hans á hverjum degi sem hún var á landinu og ég þrisvar í viku og oftar þegar leið á dvölina. Starfsfólkið missti hann þegar það hjálpaði honum fram úr rúminu, hundsaði hann, skammaði hann, bæði fyrir að liggja fyrir og vera á ferðinni. Ég kvartaði skriflega og mér var sagt að aldrei hefði verið kvartað. Við systur fengum fund með umboðsmanni aðstandenda, indælli konu sem gerði ekki neitt.

Ég fæ kökk í hálsinn og illt í hjartað þegar ég rifja þetta tímabil upp. Við fylgdumst auðvitað mest með pabba en við sáum alveg hvernig annað fólk á ganginum var hundsað.

Ég get nafngreint fólkið sem hugsaði mest um að horfa á sjónvarpið eða sinna samfélagsmiðlunum og líka hjúkkurnar sem hreyttu í fólk en læt duga að segja Hrafnista sem vekur með mér nægan hroll.

Það er ekki tilhlökkunarefni að eiga eftir að eldast og verða minna sjálfbjarga í þessu kompaníi.