Bráðamóttaka -- sagan okkar pabba

Ég er því miður skíthrædd um að þetta sé allt satt og rétt sem Elín Tryggvadóttir hjúkrunarfræðingur segir. Ég hef mesta samúð með fárveiku fólki sem á kannski ekki nána aðstandendur sem geta talað máli þess á staðnum og vitaskuld finnst mér hræðilegt að fólk þurfi að vinna við þessar aðstæður. Pabbi minn lærbrotnaði á Hrafnistu á föstudegi í júní 2018, rétt tæplega 97 ára, var látinn harka af sér til þriðjudags, þá loks sendur í myndatöku á Domus Medica og reyndist lærbrotinn. Þá var hann sendur á BRÁÐAMÓTTÖKU og látinn bíða þar í einn og hálfan sólarhring. Hann átti alltaf að fara í aðgerð á eftir, í kvöld, í fyrramálið eða strax eftir hádegi. Allan þann tíma fékk hann litla athygli, auðvitað bara mesta frá mér þar sem systir mín var í útlöndum, og ekkert að borða af því að hann átti að fara fastandi í aðgerð með svæfingu, eða slævingu hét það víst.

 

Ég var frekar reynslulaus í þessum fræðum og hélt þegar læknirinn á Hrafnistu sagði að hann væri aðeins marinn að læknirinn vissi hvað hann væri að segja. Nú myndi ég sennilega vefengja allt.

 

Ég sveia yfirvöldum allra tíma sem láta veikt og gamalt fólk mæta afgangi. Pabba langaði ekkert að verða eilífur en hann átti skilið áhyggjulausara ævikvöld.

 

Ég man enn hvað ég var fáránlega glöð þegar hann stundi upp þegar hann kom úr slævingunni á vöknun: Berglind, get ég fengið eitthvað að borða? – Það var þá ekki alveg búið að slá hann út af laginu.