Habbý var heima með alla fjölskylduna - í myndum

 Það kom á daginn í Þverárdal að kind hafði kúkað á veröndina. Við erum enn að undra okkur á að kindin hafi spásserað upp tröppurnar, skilið eftir sig ... ummerkin og prílað aftur niður.

 

Í stofu Mælifellsár. Svona skilst mér að kvöldunum sé eytt við gamansögur og axlanudd. Það hrakti ekki Gerður ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

... og ekki heldur Jörgen.

 

 

 

 

En sérstakt áhugamál mitt er að fá kindur til að líta upp úr grasbítinu - og það tókst, sjá:

Fælingaráhrif fréttaflutnings

Mér hafði dottið í hug að fara á Fiskidaginn mikla sem svo mjög er rómaður á Dalvík. Þegar hins vegar stríðar fréttir berast af margmenninu fallast mér hendur og bíllinn sjálflæsist og fælist með manni og mús. Kæmist einn bíll til viðbótar inn í bæinn eða á maður að leggja við Árskógsströnd og labba þaðan? Fengi maður gistingu?

Þetta er eins og þegar metsölubækur seljast út á það helst að vera metsölubækur.

Nei annars, það er ekki alveg sambærilegt, ég veit það. Fiskidagurinn er búinn að sanna sig.

Óreimt á Kili

Ferðaþjónar biðja mig ekki að fara inn á Hveravelli fyrir sig þannig að ég sá mína sæng útbreidda og fór þangað sjálf á órafmagnaða lánsjeppanum. Og nú er ég hálfnuð með hálfhring á Íslandi, komin í Skagafjörð yfir Kjöl, og hiss ferðarinnar eru nokkur. Umferð var sáralítil í gær, fimmtudag, svo lítil að ég hefði næstum getað orðið úti í einrúmi. Fátt var um manninn á Hveravöllum, ekki of fátt en mun færra en ég hefði búist við þegar maður heyrir í sífellu að ferðamenn nálgist 500.000 á ársgrundvelli. Ekki er þá heldur að sjá í stórum stíl í Skagafirði.

Fyrir mjög mörgum árum fór ég Kjöl og Sprengisand nokkrum sinnum og í minningunni var svo miklu meira að sjá á Kili. Nú fann ég þar aðallega gott veður og þokkalegt skyggni - og svo náttúrlega Hveravelli. Beinhóll er 7 km út fyrir veginn og vegurinn þangað hrein hörmung. Og ekki er Kjalvegur beint vænn við menn og málleysingja. Ég fór að hugsa um alla hvataferðahópana mína sem emja yfir að þurfa að sitja í jeppa í tvo tíma frá Langjökli og í bæinn. Þeim væri ekki skemmt á Kili þótt mér hafi líkað kyrrðin og „Palli-var-einn-í-heiminum“-tilfinningin. Ég stoppaði bílinn þar sem mér sýndist þegar mér sýndist, lygndi augunum og horfði með eyrunum.

Það var eitt hlið vegna sauðfjárveiki, þarf ekki að loka beggja vegna við eitthvert hættusvæði, hehhe?

Blöndulón var blárra en Bláa lónið þessi dægrin.

Nú er ég, suðvesturhornsleiðsögumaðurinn, búin að koma rækilega upp um mig.

Jákvæð stroka (eins og góðkunningja mín notar fyrir hugtakið hrós)

Verst að viðkomandi bensínstarfsmaður mun ekki lesa þetta.

Ég fékk sem sagt lánaðan jeppa í dag. Í greiðaskyni fannst mér sjálfsagt að kaupa bensín og fór á bensínstöðina í Ártúnsholti sem lá beinast við. Þá sá ég að eitt dekkið var ekki vel loftfyllt og sneri mér að starfsmanni sem reyndist hinn liprasti, mældi og dældi.

Í nærumhverfi mínu heitir þetta að taka ljóskuna á málið (en þess var ekki þörf þar sem ég virkilega skildi ekki tölurnar (26 - 13 - 32 eða eitthvað) og hann var einfaldlega lipur starfsmaður).

Svo varð jeppinn rafmagnslaus ...

FIT

Þar sem ég átti sjálf aldrei ávísanahefti verð ég að rifja upp reynslusögu úr fjölskyldunni. Systir mín sem er ógurlega grandvör og nákvæm gaf einu sinni í ógáti út of háa ávísun miðað við stöðuna á reikningnum. Hún átti kannski 9.000 en skrifaði 10.000. Henni var gert að greiða dráttarvexti af upphæðinni í heilan mánuð.

Mér fannst illa farið með hana.

Ef menn geta núna farið yfir á rafrænum debetkortum finnst mér að bankarnir eigi að taka til hjá sér. Ef menn þurfa að skulda eiga þeir að fá yfirdráttarheimild, ekki fara óvart yfir.

Þetta vekst upp fyrir mér vegna umræðu um breytingar á þessum kostnaði, ég finn bara ekkert um það á mbl eða vísi.

Gaman að dönskunni

For Ellamajas skyld må jeg bare si' at jeg så den danske film Rembrandt i weekenden - og den var helt dejlig. Danske film rokker ... De uheldige tyve stjal det eneste ægte Rembrandt-maleri sem fandtes i Danmark - og måtte give det tilbage. Eller hvad, hehe?

Í ótíðinni las ég bók

Ég er (fyrrverandi) bókabéus en mér hefur lítið orðið úr lestri það sem af er þessu ári. Nú hef ég þó náð að lesa Sendiherrann eftir Braga Ólafsson.

Ég hef sérstakt dálæti á skáldsagnahöfundinum Braga en kann síður að meta ljóðin hans. Þó er hann meiri stemningsmaður en maður mikillar og skýrrar framvindu í söguþræði. Hér kynnumst við Sturlu sem er ljóðskáld og húsvörður. Flestar persónur Braga hafa verið þvílíkir öndvegislúserar í gegnum þykkt og þunnt að það verður að hrósa Braga fyrir að gera persónurnar samt áhugaverðar. Sturla er hins vegar ekki tiltakanlega misheppnaður, þvert á móti hefur honum tekist að koma fimm börnum til manns ásamt því að slá lauslega í gegn í bókmenntaheiminum. Og það var lengst af spennandi að fylgjast með honum missa af ljóðahátíðinni í Litháen.

Ágæt sumarlesning.

Hitt undrar mig að framan af talar Sturla (eða höfundur) um litháensku og skiptir svo yfir í litháísku. Vissulega smáatriði en samt ónákvæmni sem yfirlesari ætti að koma auga á. Og svo sá ég á stöku stað glitta í ensku þótt bókin sé áreiðanlega ekki þýdd!

-skrifaði Berglind um kvöldmatarleytið í stað þess að vera á leiðinni til hinna fyrirheitnu Vestmannaeyja

Hús- og læknisráð

Ég sullaði feitum mat í peysu sem ég var í nýlega og eftir sat fitublettur. Ráðagóðar húsmæður bentu mér á að hella yfir einhverju fitulosandi og láta liggja um stund áður en ég setti hana aftur í þvottavél. Þetta svínvirkaði.

Nú auglýsi ég eftir læknisráði. Ég er með eyrnaverk (eins og ég ímynda mér að ungbörn fái). Hann er mjög þrálátur og hefur áhrif á allan kjálkann vinstra megin. Það er erfitt að borða sem ætti ekki að vera mikill skaði en það er samt óþægilegt. Tilkenningin er svolítið eins og sársaukafull hella sem ekki fer. Kannski er ég komin með vatnshaus af tíðum sunduferðum. Hefur einhver læknisráð við þessu?

Svo er að heyra sem blaðamenn þurfi ekki að horfalla

Ef eitthvað er að marka upptalninguna sem ég heyrði í útvarpinu áðan var Sigurjón M. Egilsson ritstjóri með vel á þriðju milljón í laun til jafnaðar á mánuði á síðasta ári. Megi hann vel njóta. Við sátum hins vegar fjórar spekúlöntur á mánudagskvöldið og krufðum heiminn og þegna hans og ég held endilega að einhver hafi vitað eitthvað um bág kjör blaðamanna.

Kannski var það bara ranghugmynd mín.

Maður ætti að óska Hreiðari Má til hamingju með að standa undir rekstri heils menntaskóla, það er vel í lagt. Og í dag var mér bent á hið augljósa sem mér yfirsást samt, nefnilega það að 400 milljónirnar eru ekki skattur af launatekjum heldur áreiðanlega ekki síst hlutabréfum sem eru með 10% fjármagnstekjuskatt. Mikið óskaplega hlýtur maðurinn að vera bankanum mikils virði.

Söfnin í Reykjavík

Ég gerði minniháttar úttekt á söfnunum í Reykjavík í dag. Því miður þarf ég stundum að slá í klárinn og minna mig á að söfnin eru áhugaverð.

Þrjú söfn sem heyra undir Listasafn Reykjavíkur, Hafnarhúsið, Kjarvalsstaðir og Ásmundarsafn, eru samtengd í þeim skilningi að ef maður kaupir aðgang að einu þeirra (500 kr.) gildir sá miði á hin söfnin líka og það í heila þrjá daga. Að auki er ókeypis á fimmtudögum.

Í Hafnarhúsi eru núna þrjár sýningar, Roni Horn með ljósmyndir, Erró með sína klassík og svo Daníel Björnsson með innsetningu. Mér sýnist sem þeim muni öllum ljúka í næsta mánuði.

Á Kjarvalsstöðum er hönnunarsýning sem ég ætla að reyna að skoða í vikunni.

Í Ásmundarsafni er yfirlitssýning óhlutbundinna verka Ásmundar og ég náði að berja hana augum þegar ég var þar í brúðkaupsveislu í júní. Ásmundur er í uppáhaldi hjá mér af því að ég á frekar auðvelt með að sjá sögur út úr verkunum hans sem byggja mörg á þjóðsögum og hinum vinnandi stéttum. Þessi óhlutbundnu verk þykja mér ekki eins aðgengileg.

Ef maður ætlar að kynna útlendingum söfnin í Reykjavík er sjálfsagt að benda líka á Listasafn Íslands við Fríkirkjuveg þar sem er núna sýningin Ó-náttúra. Þar kostar ekkert inn en er lokað á mánudögum. Kannski ég geti litið inn á hana á morgun.

Sögusafnið í Perlunni er líka forvitnilegt en mörgum finnst ábyggilega mikið að borga 1.000 kr. inn. Gervin eru samt svoooo vel gerð að manni bregður óneitanlega stundum ... segi ekki meir.

Fyrir mig er Gerðuberg alltof langt í burtu en mér finnst frábært að það skuli blómstra úr alfaraleið - eða hvað er ég að segja, býr ekki fjöldi manna í Breiðholtinu? Reyndar hefði ég einhvern tímann verið vís með að fara þangað á ritþing en háskólabyggingarnar liggja betur við mér.

Svekk á Þremur frökkum

Maður vill fara varlega í alla gagnrýni þannig að ég segi aðallega að Þrír frakkar hafi valdið mér vonbrigðum um helgina. Maturinn, hrefnukjöt, steinbítur og rauðspretta, var hinn ágætasti. Mér finnst svolítið einfalt að vera með illa soðnar kartöflur með öllu (en þó betra en að vera með ofsoðnar) og meðlæti þótti mér of lítið en það finnst mér næstum alltaf alls staðar.

Svekkið fólst fyrst og fremst í því að finnast við vera fyrir. Við komum þrjú upp úr klukkan sex, þ.e. þegar nýbúið var að opna staðinn, skv. pöntun og þegar við hunskuðumst út kl. að verða hálfátta var okkur lengi búið að finnast við vera fyrir. Borðið okkar var líka það fyrsta sem losnaði og sannarlega streymdi fólk inn á staðinn. Hvers vegna?

Þegar nokkurn veginn var uppetið af tveimur diskum voru þeir teknir orðalaust. Ég veit ekki með obbann af fólki en ég veit að mörgum finnst samt ákveðin notalegheit í að hafa diskana um kyrrt í smátíma, a.m.k. þangað til allir hafa gert matnum sínum skil. Svo var komið með eftirréttaseðil og við fengum varla að skoða hann áður en næsti maður kom og spurði hvort við vildum panta.

Auðvitað sáu þau litla peningavon í okkur af því að vildum ekki vín með matnum.

 

 

 

 Hér má sjá hvalinn ógurlega.

 

Í hádeginu í dag borðaði ég svo á Sólon við fjórða mann og fékk dáindisbúrrítós og eðalvatn að drekka með. Ég held að við höfum öll gengið út södd og sæl að matnum innbyrtum og alveg án þess að finnast við vera fyrir.

Umræðunnar virði

Auðvitað þurfum við á öllum tímum að velta fyrir okkur hvernig við stöndum að uppbyggingu landsins og ferðamannastaða, þá ekki síst hvernig við fjármögnum viðhald og framþróun.

Mín fyrsta tilfinning er samt óþægindi. Ef það á að rukka inn á Gullfoss/Geysi og Skaftafell þarf að girða af, ekki satt? Þurfum við þá að fara í gegnum hlið? Eða á að treysta fólki til að gera hið rétta? Verður tímanum eytt í biðraðir í dýrmætum dagsferðum?

Hver verður kostnaðurinn við innheimtuna?

Ég er ekki búin að lesa Moggann í dag, bara sjá þessa netfrétt, en ég sé ekki aðferðina blasa við.

Og ef ekki beina innheimtu, hvað þá? Ég skrifaði þvert í hina áttina nýlega og sagðist vilja engan aðgangseyri að söfnunum. María Reynisdóttir væri kannski á sömu skoðun þar sem söfnin eru ekki vinsælustu ferðamannastaðirnir.

Við höfum verið hreykin af aðgengi okkar að perlunum. Við höfum verið heppin með það að slys eru fátíð. Víðáttan og frelsið hafa verið aðalsmerki. Sjálfsögðustu nauðsynjar eru hér dýrari en í flestum löndum og ég viðurkenni að ég hef áhyggjur af svona hlutum og að við verðum of „commercial“. Hvert fer annars núna obbinn af framlegðinni af þeim fjórum milljörðum sem Magnús Oddsson ferðamálastjóri boðaði fyrir hálfum mánuði nánast sléttum?

Kannski á ég bara eftir að heyra sannfærandi rök fyrir þessari innheimtuhugmynd.

Gjald inn á ferðamannastaði raunhæft

Sleifarlag tryggingafyrirtækja

Ég seldi bílinn minn í febrúar á þessu ári en vissra hluta vegna gekk ég ekki eftir endurgreiðslu tryggingarinnar fyrr en í dag. Ég fannst á augabragði í tölvukerfinu og það með að ég ætti inni hjá þeim ríflega 50 þúsund krónur - sem ég hefði aldrei fengið sjálfkrafa. Það væri gaman að heyra einhvern tímann að tryggingafélag léti undir höfuð leggjast að ganga eftir greiðslum til sjálfs sín.

Vor á Laugaveginum

Það má líta á þetta sem matarumfjöllun þar sem ég hef sett mér það að borða úti í hádeginu sem oftast til mánaðamóta. Nú varð Vor fyrir valinu af því að - trúið því eða ekki - nokkrir túristar höfðu mælt með staðnum.

Við fórum fjögur saman og hittum þar fyrir tómið tvennt, í alvörunni var mjög fátt fólk á staðnum um tólfleytið. Ég ætla ekki að eyða mörgum orðum í pennuna sem sumir fengu sér en við Laufey ákváðum að fá okkur tapas fyrir tvo - og það var bæði illa útilátið og heldur svona bragðlítið. Til að fara ekki svöng út fékk ég mér því ostaköku og kapútsínó á eftir. Kaffidrykkurinn var ágætur.

Jæja, þetta er svona skemmri skírn af veitingahúsagagnrýni. Við vorum samt öll sammála um að við hefðum fengið betri mat annars staðar, meira úrval að velja úr og að við myndum eftirleiðis fá betri mat - annars staðar nefnilega.

Es. Ég tel næsta víst að flissið fljúgi til Vancouver á næsta ári, og helst með Antoni ...

Svo tók ég vondar myndir af Antoni, Örnu og Laufeyju til að þau njóti sín ekki nógu vel:

 

Ferðamálamógúll á morgunvakt RÚV 23. júlí

Ég pikkaði þetta viðtal við Kjartan Lárusson upp af síðu Félags leiðsögumanna. Kjartan hefur marga fjöruna sopið og þekkir tímana tvenna í bransanum. Honum finnst eins og fleirum löngu tímabært að marka skýra stefnu í ferðamálum. Nú eru ferðamenn að verða sjálfstæðari í ferðalögum sínum, láta ekki tildra sér upp í rútu lengur og keyra með sig hringinn, nú leigja margir bílaleigubíla og fara leiðir kattarins. En ég get ekki betur heyrt en að Kjartani finnist sem ferðaþjónustan sé að taka við - og eigi að gera það - af sjávarútveginum og verða þannig annar mesti atvinnuvegur landsins á eftir fjármálaþjónustu. Er ég kannski farin að lesa meira í viðtalið en Kjartan gefur mér tilefni til?

Svo er annar Kjartan sem veifar og veifar gulrót framan í ferðamálayfirvöld, Gullhring deluxe. Það er frábær hugmynd og einkum og sér í lagi leggst vel í mig að nýta Hvalfjörðinn.

Svo skil ég ekki hvers vegna sumir túrar byrja ekki seinni part dags, jafnvel svo seint sem kl. 15. Það er hreint dásamlegt að standa við Geysi kl. 19 eða vera innst í Hvalfirðinum undir miðnætti á bjartasta tíma árs. Væri ekki upplagt að nota tíma Bandaríkjamanna og láta ferðirnar byrja á tíma sem hentar klukkunni þeirra? Þá held ég að næðist betri nýting á bjartasta tíma. Það kallaði vitaskuld á hagræðingu, eins og að bera fram morgunverð á sama tíma og hádegisverð á sumum hótelum. Er það kannski ekki hægt, ha?

Erindisrekstur dagsins

Lásinn á hjólinu mínu dugði ekki lengi, hann hrökk í sundur og í dag lá leið mín í búðina þar sem ég keypti hann 10. maí sl. Ég rétti hann fram og spurði ísmeygilega: Heldurðu ekki að það geti verið að þessi lás eigi að duga lengur en í tvo mánuði?

Afgreiðslumaðurinn brást hinn besti við, fór með lásinn afsíðis og sannreyndi ónýtileika hans. Þar sem þessi tegund var ekki til bauð hann mér að velja mér dýrari lás. Ég átti það skilið en samt gladdi mig að fá svona lipurlega afgreiðslu.

Fyrir tæpum tveimur árum var mér gefin ógurlega vönduð merano-ullarpeysa sem ég hef nú brúkað ótæpilega. Ég veit ekki hvort það er almennt mikil fýla af mér en þrátt fyrir endalausan þvott í höndunum var um daginn komin svo megn svitalykt í krikana að ég ákvað að flíkin væri mér svo gott sem ónýt þannig að ég gæti prófað að skella henni í vél þótt það sé annars bannað. Ég hélt að hún hlypi kannski spölkorn og þófnaði. En nei, það gerðist ekki, hins vegar eru fjölmörg lítil göt á bakinu eftir þvottinn. Nú veit ég varla hvort ég á að taka málið frekar upp við Matta sem á bæði þvottavélina og íbúðina (gæti þetta verið mölur ... humm hömm .. eða silfurskottur?) eða fara til fundar við Marc O'Polo.

Nú þykja mér nautin rekin (í ferðaþjónustunni)

Auðvitað veit ég að hingað kemur fjöldi útlenskra fararstjóra með hópunum og tekur að sér leiðsögn um landið. Ég veit um bílstjóra sem hafa verið eins og útspýtt hundsskinn við að vinna vinnuna fyrir fararstjórana vegna þess að þeir (bílstjórarnir) tala ensku og eru reyndir í starfi. Sumir erlendu fararstjórarnir verða síðan svekktir þegar þeir lenda ári síðar með bílstjóra sem talar kannski ekki eins góða ensku og getur ekki greitt götu þeirra.

En mig grunaði ekki að þetta væri eins mikið og Stefán sagði í viðtalinu við RÚV í gær, og ég vissi ekki heldur að fararstjórunum væri sagt að segjast vera akandi gestir. Reyndar botna ég ekki almennilega í þessu með meira- og/eða rútuprófið, ég hélt að menn þyrftu svoleiðis til að keyra vissa stærð af ökutækjum.

Skyldu Erna Hauks og Magnús Odds vita af þessu?

Var ekki svo einmitt frétt í dag um aukinn fjölda útlendinga sem er farinn að keyra of hratt og fara illa á mölinni. Hmm, gæti verið samhengi í þessu?

Hvernig þorum við að búa í þessu eldfjallalandi?

Sárasjaldan er ég spurð þessarar spurningar orðið, sárasjaldan. Enda gætum við á móti spurt hvernig fólk þyrði að búa í Englandi þar sem fólk verður fyrir ofsarigningum, Grikklandi þar sem fólk verður fyrir ofsahitum og Los Angeles þar sem líka verða jarðskjálftar. Að maður tali ekki um Japan.

Það er áhætta að lifa.

Atgervisflótti í ferðaþjónustunni

Rétt eftir hádegið rakst ég á einn af uppáhaldsrútubílstjórunum mínum og við féllumst í faðma eins og vera ber. Hann var eitthvað svo illa haldinn að ég spurði hvort hann hefði ekki fengið að borða (sjálf var ég að koma af nýja fiskistaðnum). Þá reyndist hann hvorki hafa fengið mat né matartíma frá störfum í dag og í gær. Þar að auki er hann búinn að ákveða að hætta að keyra rútur vegna launanna. Hann átti að hækka um síðustu mánaðamót - og hann hækkaði um 11 kr. á tímann. Hann er enn ekki kominn í 900 kr. á tímann í dagvinnu og þess vegna leggur hann nú á flótta í annað starf. 900 kr. x 170 tímar = 153.000 á mánuði fyrir að bera daglega ábyrgð á allt að 70 mannslífum á ferð.

Mér skilst að Dómínós borgi fólki 1.400 kr. fyrir að svara í símann og taka niður pítsupantanir. Hrekur það einhver? Það eru þá tæpar 250 þúsund á mánuði fyrir dagvinnuna.

 

Dekur í Laugardalslaug

Nú er búið að setja upp sérstakan bás fyrir bara sundkort í Laugardalslauginni. Þeir sem vilja láta hella upp á kaffi fyrir sig eða ætla að fá sér sundgleraugu þurfa áfram að versla við borðið. Ég hélt að þetta hefði verið gert fyrir gestina eða kannski til að koma í veg fyrir að fólk svindli sér inn (sem hlýtur að vera auðvelt) en systir mín sagðist í dag hafa spurst fyrir og henni verið sagt að þetta væri fyrir starfsfólkið sem trampar um á hörðu gólfi alla daga og þarna gæti það hvílt fæturna.

Sama hvaðan gott kemur, ég er ánægð með þetta. Ég hef nefnilega ekki tölu á hversu oft ég hef þurft að standa í röð til þess eins að láta gata kortið mitt. Og aldrei haft hugmyndaflug til að fara bara inn og láta gata tvö næst ...

Næsta skref hlýtur að vera að láta útbúa kort sem hægt er að kaupa inneign á og þá getur maður bara rennt kortinu sínu í gegnum rauf í hliðinu til að komast inn. Það heitir sjálfsafgreiðsla og af henni er ég hrifin. Enginn veit það betur en Unnur Mjöll, svo oft töluðum við um þjónustu í gamla daga.