Söfnin í Reykjavík

Ég gerði minniháttar úttekt á söfnunum í Reykjavík í dag. Því miður þarf ég stundum að slá í klárinn og minna mig á að söfnin eru áhugaverð.

Þrjú söfn sem heyra undir Listasafn Reykjavíkur, Hafnarhúsið, Kjarvalsstaðir og Ásmundarsafn, eru samtengd í þeim skilningi að ef maður kaupir aðgang að einu þeirra (500 kr.) gildir sá miði á hin söfnin líka og það í heila þrjá daga. Að auki er ókeypis á fimmtudögum.

Í Hafnarhúsi eru núna þrjár sýningar, Roni Horn með ljósmyndir, Erró með sína klassík og svo Daníel Björnsson með innsetningu. Mér sýnist sem þeim muni öllum ljúka í næsta mánuði.

Á Kjarvalsstöðum er hönnunarsýning sem ég ætla að reyna að skoða í vikunni.

Í Ásmundarsafni er yfirlitssýning óhlutbundinna verka Ásmundar og ég náði að berja hana augum þegar ég var þar í brúðkaupsveislu í júní. Ásmundur er í uppáhaldi hjá mér af því að ég á frekar auðvelt með að sjá sögur út úr verkunum hans sem byggja mörg á þjóðsögum og hinum vinnandi stéttum. Þessi óhlutbundnu verk þykja mér ekki eins aðgengileg.

Ef maður ætlar að kynna útlendingum söfnin í Reykjavík er sjálfsagt að benda líka á Listasafn Íslands við Fríkirkjuveg þar sem er núna sýningin Ó-náttúra. Þar kostar ekkert inn en er lokað á mánudögum. Kannski ég geti litið inn á hana á morgun.

Sögusafnið í Perlunni er líka forvitnilegt en mörgum finnst ábyggilega mikið að borga 1.000 kr. inn. Gervin eru samt svoooo vel gerð að manni bregður óneitanlega stundum ... segi ekki meir.

Fyrir mig er Gerðuberg alltof langt í burtu en mér finnst frábært að það skuli blómstra úr alfaraleið - eða hvað er ég að segja, býr ekki fjöldi manna í Breiðholtinu? Reyndar hefði ég einhvern tímann verið vís með að fara þangað á ritþing en háskólabyggingarnar liggja betur við mér.

Svekk á Þremur frökkum

Maður vill fara varlega í alla gagnrýni þannig að ég segi aðallega að Þrír frakkar hafi valdið mér vonbrigðum um helgina. Maturinn, hrefnukjöt, steinbítur og rauðspretta, var hinn ágætasti. Mér finnst svolítið einfalt að vera með illa soðnar kartöflur með öllu (en þó betra en að vera með ofsoðnar) og meðlæti þótti mér of lítið en það finnst mér næstum alltaf alls staðar.

Svekkið fólst fyrst og fremst í því að finnast við vera fyrir. Við komum þrjú upp úr klukkan sex, þ.e. þegar nýbúið var að opna staðinn, skv. pöntun og þegar við hunskuðumst út kl. að verða hálfátta var okkur lengi búið að finnast við vera fyrir. Borðið okkar var líka það fyrsta sem losnaði og sannarlega streymdi fólk inn á staðinn. Hvers vegna?

Þegar nokkurn veginn var uppetið af tveimur diskum voru þeir teknir orðalaust. Ég veit ekki með obbann af fólki en ég veit að mörgum finnst samt ákveðin notalegheit í að hafa diskana um kyrrt í smátíma, a.m.k. þangað til allir hafa gert matnum sínum skil. Svo var komið með eftirréttaseðil og við fengum varla að skoða hann áður en næsti maður kom og spurði hvort við vildum panta.

Auðvitað sáu þau litla peningavon í okkur af því að vildum ekki vín með matnum.

 

 

 

 Hér má sjá hvalinn ógurlega.

 

Í hádeginu í dag borðaði ég svo á Sólon við fjórða mann og fékk dáindisbúrrítós og eðalvatn að drekka með. Ég held að við höfum öll gengið út södd og sæl að matnum innbyrtum og alveg án þess að finnast við vera fyrir.

Umræðunnar virði

Auðvitað þurfum við á öllum tímum að velta fyrir okkur hvernig við stöndum að uppbyggingu landsins og ferðamannastaða, þá ekki síst hvernig við fjármögnum viðhald og framþróun.

Mín fyrsta tilfinning er samt óþægindi. Ef það á að rukka inn á Gullfoss/Geysi og Skaftafell þarf að girða af, ekki satt? Þurfum við þá að fara í gegnum hlið? Eða á að treysta fólki til að gera hið rétta? Verður tímanum eytt í biðraðir í dýrmætum dagsferðum?

Hver verður kostnaðurinn við innheimtuna?

Ég er ekki búin að lesa Moggann í dag, bara sjá þessa netfrétt, en ég sé ekki aðferðina blasa við.

Og ef ekki beina innheimtu, hvað þá? Ég skrifaði þvert í hina áttina nýlega og sagðist vilja engan aðgangseyri að söfnunum. María Reynisdóttir væri kannski á sömu skoðun þar sem söfnin eru ekki vinsælustu ferðamannastaðirnir.

Við höfum verið hreykin af aðgengi okkar að perlunum. Við höfum verið heppin með það að slys eru fátíð. Víðáttan og frelsið hafa verið aðalsmerki. Sjálfsögðustu nauðsynjar eru hér dýrari en í flestum löndum og ég viðurkenni að ég hef áhyggjur af svona hlutum og að við verðum of „commercial“. Hvert fer annars núna obbinn af framlegðinni af þeim fjórum milljörðum sem Magnús Oddsson ferðamálastjóri boðaði fyrir hálfum mánuði nánast sléttum?

Kannski á ég bara eftir að heyra sannfærandi rök fyrir þessari innheimtuhugmynd.

Gjald inn á ferðamannastaði raunhæft

Sleifarlag tryggingafyrirtækja

Ég seldi bílinn minn í febrúar á þessu ári en vissra hluta vegna gekk ég ekki eftir endurgreiðslu tryggingarinnar fyrr en í dag. Ég fannst á augabragði í tölvukerfinu og það með að ég ætti inni hjá þeim ríflega 50 þúsund krónur - sem ég hefði aldrei fengið sjálfkrafa. Það væri gaman að heyra einhvern tímann að tryggingafélag léti undir höfuð leggjast að ganga eftir greiðslum til sjálfs sín.

Vor á Laugaveginum

Það má líta á þetta sem matarumfjöllun þar sem ég hef sett mér það að borða úti í hádeginu sem oftast til mánaðamóta. Nú varð Vor fyrir valinu af því að - trúið því eða ekki - nokkrir túristar höfðu mælt með staðnum.

Við fórum fjögur saman og hittum þar fyrir tómið tvennt, í alvörunni var mjög fátt fólk á staðnum um tólfleytið. Ég ætla ekki að eyða mörgum orðum í pennuna sem sumir fengu sér en við Laufey ákváðum að fá okkur tapas fyrir tvo - og það var bæði illa útilátið og heldur svona bragðlítið. Til að fara ekki svöng út fékk ég mér því ostaköku og kapútsínó á eftir. Kaffidrykkurinn var ágætur.

Jæja, þetta er svona skemmri skírn af veitingahúsagagnrýni. Við vorum samt öll sammála um að við hefðum fengið betri mat annars staðar, meira úrval að velja úr og að við myndum eftirleiðis fá betri mat - annars staðar nefnilega.

Es. Ég tel næsta víst að flissið fljúgi til Vancouver á næsta ári, og helst með Antoni ...

Svo tók ég vondar myndir af Antoni, Örnu og Laufeyju til að þau njóti sín ekki nógu vel:

 

Ferðamálamógúll á morgunvakt RÚV 23. júlí

Ég pikkaði þetta viðtal við Kjartan Lárusson upp af síðu Félags leiðsögumanna. Kjartan hefur marga fjöruna sopið og þekkir tímana tvenna í bransanum. Honum finnst eins og fleirum löngu tímabært að marka skýra stefnu í ferðamálum. Nú eru ferðamenn að verða sjálfstæðari í ferðalögum sínum, láta ekki tildra sér upp í rútu lengur og keyra með sig hringinn, nú leigja margir bílaleigubíla og fara leiðir kattarins. En ég get ekki betur heyrt en að Kjartani finnist sem ferðaþjónustan sé að taka við - og eigi að gera það - af sjávarútveginum og verða þannig annar mesti atvinnuvegur landsins á eftir fjármálaþjónustu. Er ég kannski farin að lesa meira í viðtalið en Kjartan gefur mér tilefni til?

Svo er annar Kjartan sem veifar og veifar gulrót framan í ferðamálayfirvöld, Gullhring deluxe. Það er frábær hugmynd og einkum og sér í lagi leggst vel í mig að nýta Hvalfjörðinn.

Svo skil ég ekki hvers vegna sumir túrar byrja ekki seinni part dags, jafnvel svo seint sem kl. 15. Það er hreint dásamlegt að standa við Geysi kl. 19 eða vera innst í Hvalfirðinum undir miðnætti á bjartasta tíma árs. Væri ekki upplagt að nota tíma Bandaríkjamanna og láta ferðirnar byrja á tíma sem hentar klukkunni þeirra? Þá held ég að næðist betri nýting á bjartasta tíma. Það kallaði vitaskuld á hagræðingu, eins og að bera fram morgunverð á sama tíma og hádegisverð á sumum hótelum. Er það kannski ekki hægt, ha?

Erindisrekstur dagsins

Lásinn á hjólinu mínu dugði ekki lengi, hann hrökk í sundur og í dag lá leið mín í búðina þar sem ég keypti hann 10. maí sl. Ég rétti hann fram og spurði ísmeygilega: Heldurðu ekki að það geti verið að þessi lás eigi að duga lengur en í tvo mánuði?

Afgreiðslumaðurinn brást hinn besti við, fór með lásinn afsíðis og sannreyndi ónýtileika hans. Þar sem þessi tegund var ekki til bauð hann mér að velja mér dýrari lás. Ég átti það skilið en samt gladdi mig að fá svona lipurlega afgreiðslu.

Fyrir tæpum tveimur árum var mér gefin ógurlega vönduð merano-ullarpeysa sem ég hef nú brúkað ótæpilega. Ég veit ekki hvort það er almennt mikil fýla af mér en þrátt fyrir endalausan þvott í höndunum var um daginn komin svo megn svitalykt í krikana að ég ákvað að flíkin væri mér svo gott sem ónýt þannig að ég gæti prófað að skella henni í vél þótt það sé annars bannað. Ég hélt að hún hlypi kannski spölkorn og þófnaði. En nei, það gerðist ekki, hins vegar eru fjölmörg lítil göt á bakinu eftir þvottinn. Nú veit ég varla hvort ég á að taka málið frekar upp við Matta sem á bæði þvottavélina og íbúðina (gæti þetta verið mölur ... humm hömm .. eða silfurskottur?) eða fara til fundar við Marc O'Polo.

Nú þykja mér nautin rekin (í ferðaþjónustunni)

Auðvitað veit ég að hingað kemur fjöldi útlenskra fararstjóra með hópunum og tekur að sér leiðsögn um landið. Ég veit um bílstjóra sem hafa verið eins og útspýtt hundsskinn við að vinna vinnuna fyrir fararstjórana vegna þess að þeir (bílstjórarnir) tala ensku og eru reyndir í starfi. Sumir erlendu fararstjórarnir verða síðan svekktir þegar þeir lenda ári síðar með bílstjóra sem talar kannski ekki eins góða ensku og getur ekki greitt götu þeirra.

En mig grunaði ekki að þetta væri eins mikið og Stefán sagði í viðtalinu við RÚV í gær, og ég vissi ekki heldur að fararstjórunum væri sagt að segjast vera akandi gestir. Reyndar botna ég ekki almennilega í þessu með meira- og/eða rútuprófið, ég hélt að menn þyrftu svoleiðis til að keyra vissa stærð af ökutækjum.

Skyldu Erna Hauks og Magnús Odds vita af þessu?

Var ekki svo einmitt frétt í dag um aukinn fjölda útlendinga sem er farinn að keyra of hratt og fara illa á mölinni. Hmm, gæti verið samhengi í þessu?

Hvernig þorum við að búa í þessu eldfjallalandi?

Sárasjaldan er ég spurð þessarar spurningar orðið, sárasjaldan. Enda gætum við á móti spurt hvernig fólk þyrði að búa í Englandi þar sem fólk verður fyrir ofsarigningum, Grikklandi þar sem fólk verður fyrir ofsahitum og Los Angeles þar sem líka verða jarðskjálftar. Að maður tali ekki um Japan.

Það er áhætta að lifa.

Atgervisflótti í ferðaþjónustunni

Rétt eftir hádegið rakst ég á einn af uppáhaldsrútubílstjórunum mínum og við féllumst í faðma eins og vera ber. Hann var eitthvað svo illa haldinn að ég spurði hvort hann hefði ekki fengið að borða (sjálf var ég að koma af nýja fiskistaðnum). Þá reyndist hann hvorki hafa fengið mat né matartíma frá störfum í dag og í gær. Þar að auki er hann búinn að ákveða að hætta að keyra rútur vegna launanna. Hann átti að hækka um síðustu mánaðamót - og hann hækkaði um 11 kr. á tímann. Hann er enn ekki kominn í 900 kr. á tímann í dagvinnu og þess vegna leggur hann nú á flótta í annað starf. 900 kr. x 170 tímar = 153.000 á mánuði fyrir að bera daglega ábyrgð á allt að 70 mannslífum á ferð.

Mér skilst að Dómínós borgi fólki 1.400 kr. fyrir að svara í símann og taka niður pítsupantanir. Hrekur það einhver? Það eru þá tæpar 250 þúsund á mánuði fyrir dagvinnuna.

 

Dekur í Laugardalslaug

Nú er búið að setja upp sérstakan bás fyrir bara sundkort í Laugardalslauginni. Þeir sem vilja láta hella upp á kaffi fyrir sig eða ætla að fá sér sundgleraugu þurfa áfram að versla við borðið. Ég hélt að þetta hefði verið gert fyrir gestina eða kannski til að koma í veg fyrir að fólk svindli sér inn (sem hlýtur að vera auðvelt) en systir mín sagðist í dag hafa spurst fyrir og henni verið sagt að þetta væri fyrir starfsfólkið sem trampar um á hörðu gólfi alla daga og þarna gæti það hvílt fæturna.

Sama hvaðan gott kemur, ég er ánægð með þetta. Ég hef nefnilega ekki tölu á hversu oft ég hef þurft að standa í röð til þess eins að láta gata kortið mitt. Og aldrei haft hugmyndaflug til að fara bara inn og láta gata tvö næst ...

Næsta skref hlýtur að vera að láta útbúa kort sem hægt er að kaupa inneign á og þá getur maður bara rennt kortinu sínu í gegnum rauf í hliðinu til að komast inn. Það heitir sjálfsafgreiðsla og af henni er ég hrifin. Enginn veit það betur en Unnur Mjöll, svo oft töluðum við um þjónustu í gamla daga.

TVP - Top Visual Priority

Ég kvaddi í gær hóp sem ég var með í fjórum stökum dagsferðum í vikunni. Af því að samsetningin breyttist lítillega alla vikuna þótt uppistaðan væri að sönnu sú sama varð leiðsögnin aðeins ruglingslegri en maður kýs. Ég byrjaði með 31 farþega í Borgarfirði á mánudag, var svo með 19 þeirra og tvo nýja í Suðurströnd á miðvikudag, svo 11 af þeim og tvo nýja á föstudag og sömu 13 í Gullhring í gær.

Loks í gær fór að myndast einhvers konar hópstemning sem ég var búin að vera að streðast við að mynda alla vikuna. Ég held að þessi rof, þriðjudagur og fimmtudagur, séu óholl fyrir hópeflið af því að fólkið gistir hingað og þangað og á ekki annað sameiginlegt en að hafa bókað ferðina hjá sama fyrirtæki. Og þótt mér liði eins og þau væru síldar í sendiferðabíl í gær eftir að hafa verið á helmingi of stórum bíl hina dagana voru þau farin að spjalla meira í gær en áður.

Og þá kveður maður, og næstum með söknuði.

Að láta það sem maður sér vísa sér veginn - sem fyrirsögnin vísar í - er nokkuð sem Birna Bjarnleifsdóttir lagði mikla áherslu á í Leiðsöguskóla Íslands og nú er ég að velta fyrir mér hvort ég taki það mögulega of alvarlega. Vissulega tala ég um óáþreifanlega hluti eins og menntakerfi, heilbrigðiskerfi, skatta, meðallaun, útflutning og atvinnuhorfur. En ég nota oft eitthvað úr umhverfinu til að koma mér af stað, t.d. veglegan jeppa sem í situr ein manneskja, krakka á engi á mögulegum skóladegi, Litla-Hraun til að segja frá glæpatíðni. Og jarðfræði og náttúrufar verða stundum fyrirferðarmikil.

Í gær gerði ég þau hlálegu mistök að segja frá jólasveinunum ÖÐRU SINNI. Ég notaði fjallasýn í Borgarfirðinum á mánudaginn sem hvata og í gær þegar áliðið var dags urðu þeir mér aftur hugleiknir í grennd við Búrfell! Ég hnýtti reyndar aftan við alls konar matarvenjum þegar ég áttaði mig á að ég hefði verið búin að segja uppistöðunni í þessum hópi söguna áður.

Ferðamennirnir okkar gera nefnilega þá eðlilegu kröfu að við séum afskaplega vel undirbúin, vel lesin og vel að okkur um allt milli heima og geima, líka í öðrum löndum, vel talandi á tungumálið og allt sem við segjum á samt helst að hljóma eins og við segjum að segja það í fyrsta sinn. Ég vil líka gera þá kröfu. Það er samt erfitt að standa undir henni þegar ágangurinn er svona mikill og þegar leiðsögumenn unna sér helst engrar hvíldar alla vertíðina. Eru þá ekki ferðamenn farnir að nálgast færibandið ískyggilega?

Ein mæt kona spurði mig í gær hvort ég segði öllum að Katla myndi gjósa í næstu viku. Nei, ég hef aldrei sagt neinum að Katla færi að gjósa hvað úr hverju, í síðustu viku var hins vegar gefin út viðvörun þannig að ég sagði þessum hópi að nú skyldu þau fylgjast með þegar þau kæmu heim, kannski myndi Katla - sem þau voru í grennd við - gjósa í næstu viku, ég sæi meira að segja á jarðskjálftavefnum að heilmiklar hræringar væru þar núna.

Það má ekki níðast svo á glaðsinna leiðsögumönnum að þeir fari að hljóma ótrúverðugir. Við megum aldrei eiga vondan dag.

Af bílstjóra

Ótrúlegt, ég lenti í því í fyrsta skipti í dag að keyra með útlendum bílstjóra. Hann er sænskur, heitir Tómas og keyrði vel. Ég hef ekki neitt upp á hann að klaga. Að mestu leyti gat ég að auki talað við hann á móðurmáli hans sjálfs því að mér finnst heldur leiðinlegra að tala við bílstjórann á máli sem farþegarnir skilja, svona þegar maður er eitthvað að skipuleggja eða þess háttar.

Ég er aldeilis fordekruð.

Ekki verður á hann Stefán Helga Valsson logið

Nú er hann búinn að taka viðtal við Svanhvíti Axelsdóttur hjá samgönguráðuneytinu og spyrja hana út í erindi okkar um löggildingu starfsheitisins leiðsögumaður ferðamanna. Vegna ráðherraskiptanna liggur beiðnin í salti og verður orðin saltstorkin áður en ferðamálin flytjast yfir til iðnaðarráðherra um næstu áramót. Á meðan halda erlendir fararstjórar áfram að koma hingað og leiða samlanda sína um landið okkar, misvitrir eins og við hin en þakklátir fyrir að fá aur fyrir áhugamálið.  

Ég talaði lengi við vinkonu mína í stéttinni í kvöld og hún hefur alloft lent í því upp á síðkastið að keyra með bílstjórum sem bera enga virðingu fyrir bílstjórastarfinu, tala í símann á ferð og senda sms. Af því að hún fer í lengri ferðir en ég hefur hún líka hitt fleiri bílstjóra sem eru útlenskir og tala hvorki íslensku né ensku. Útlenskir ferðamenn sem keyra hér um á bílaleigubílum kunna ekki að keyra í möl og lenda oftar en Íslendingar í vandræðum, útlenskir rútubílstjórar eru heldur ekki vanir malarvegum og þá er mikil hætta á ferð.

Vonandi verður þess laaaaaaaaaaangt að bíða að óvanir bílstjórar lendi í og/eða valdi slysum með aksturslagi sínu.

Þessi pilla á hvorki við um Kjartan né Pétur Gauta.

Ég bara skil ekki hvað bílstjórar sætta sig við smánarlegt kaup. Hangir eitthvað á spýtunni, fá þeir borgaða óunna yfirvinnu, ókeypis flug til Kuala Lumpur einu sinni á öld eða finnst þeim það á við laun að hanga stundum klukkutímum saman meðan hópar eru í löngum göngum til fjalla eða sitja einhvers staðar að sumbli? Getur einhver útskýrt fyrir mér af hverju góðir bílstjórar - því að ég þekki þá marga - tolla í áhættusamri vinnu fyrir 900 kr. á tímann?

Og Magnús Oddsson sagði fyrir viku að á næsta hálfa mánuði tæki ferðaþjónustan inn fjóra milljarða í veltu sína. Ekki verða bílstjórarnir feitir af því.

Söfn og ferðamenn

Í gær stóð ég frammi fyrir því sem margir leiðsögumenn þekkja, ég átti að agitera fyrir safni hvers aðgangseyrir var ekki innifalinn í verði ferðarinnar. Þar sem ferðin var tiltölulega stöðluð, þótt mér væri þar att á foraðið í fyrsta sinn fyrir þetta fyrirtæki, spurði ég bílstjórann minn, gæðamanninn Gumma, hvort það hefði tíðkast í sumar að fara inn á safnið. Hann sagði að það hefði ekki verið gert, ekki einu sinni keyrt að safninu, Skógasafni.

Ég tók því þann pólinn í hæðina að láta það ógert að reyna að selja 21 ólíkum einstaklingi byggðasafnið að Skógum fyrir 750 kr. á mann. Ég var auðvitað búin að tala við flesta í hópnum um heima og geima í stoppunum á tveimur dögum og fólk kvartar mikið yfir verðinu, helst á matvælum. Ég fór því auðveldu leiðina, stoppaði við Skógafoss, dvaldi lengi við fjöruna í Vík, drollaði í Dyrhólaey og fór upp að Sólheimajökli í staðinn fyrir að taka áhættuna á að þrír vildu fara inn - eða þrír vildu ekki fara inn.

Ég man vel eftir fyrstu skiptunum í Skógasafni meðan það var hrátt og fullt af Þórði Tómassyni. Það var mikil upplifun. Ég þekki Martinu sem er að vinna þar núna og kann vel við hana - en Skógasafnið er bara ekki þetta möst sem það var. Finnst mér.

Ég trúi ekki öðru en að margir leiðsögumenn hafi upplifað þessar þrengingar mínar vegna hinna ýmsu safna. Útlendingar sem eru búnir að eyða heilmiklu sparifé í sumarfrí á Íslandi eru komnir hingað til að sjá náttúruna, upplifa auðnina, mannfæðina - jökla, skógleysi, mögulegt eldgos, hrífandi fjallasýn, svarta fjöruna.

Ég er svolítið stúrin yfir úrræðaleysi mínu en ég get þó sagt það að miðað við hvernig Suðurströndin er skipulögð fer maður ekki í Skógasafn í dagsferð frá Reykjavík nema sleppa ýmsu öðru í staðinn. Við áttum að koma í bæinn kl. sjö en komum upp úr átta enda var veðrið til þess fallið að tefja för.

Væri ekki ráð að rukka ekki aðgangseyri á einstökum söfnum, heldur fela þennan 500-kall í einhverju gjaldi við komuna til landsins? Eða hafa seljanlega vöru á boðstólum sem minnir fólk á upplifunina í söfnunum? Friðrik Brekkan var með forvitnilegar hugmyndir í þessa veru í fyrirlestri sem ég hlustaði á hann flytja fyrir tveimur árum eða svo. Ég held að missir safna í aðgangseyri verði í raun mjög lítill og að þau muni miklu frekar ná að koma sér á kortið með því að selja ekki inn (kannski út ...). Það mun alltaf reynast okkur mörgum erfitt að selja öllum í hópnum hugmynd að safni - og þá þarf að finna eitthvað fyrir hina að gera.

Sammála?

Og enn er Katla ógosin

Við Sóli og Þorsteinn djöfluðumst á Mýrdalsjökli í dag (Sólheimajökli) og ég hélt að við yrðum að renna á brott í snarhasti með hópana okkar. En það var öðru nær, Katla blessunin lét ekki á sér kræla og lúrði bara á sínu eldfjallseyra.

Ég er annars búin að vera hugsi yfir öllum vegfarendunum sem maður hefur frétt af uppi á Heklu að undanförnu. Grínið er svolítið að ef það byrjar að gjósa þar sem maður er staddur megi maður ekki gleyma að taka mynd til að sanna viðveru sína.

En hvernig er raunverulegur viðbúnaður? Finnst okkur þetta áfram fyndið ef Hekla rifnar í sundur utan um 165 manns eins og örkuðu þarna upp á jónsmessunni?

Ég man eftir öryggisæfingu í Mýrdalnum fyrir ári, en ég var ekki á henni. Ætli þeir sem voru þar og þá muni hvernig þeir eigi að bregðast við ef eitthvað gerist á þeim slóðum? Hekla gefur ekki mikinn fyrirvara hefur manni alltaf skilist, hver er viðbúnaðurinn?

 

Dúndurpartí föstudaginn þrettánda

Og Mattinn var greinilega ekki kvaddur með trega, svo gaman var hjá okkur föstudaginn 13. júlí. Ég bið menn bara lengstra orða að fara ekki að halda að myndirnar séu af hjónafólki, allar paranir eru hér mjög vafasamar.

Ég þurfti að stækka myndaplássið til að koma Ásgerðarseríunni að

 

Bruni og bílslys fara framhjá mér

Ekki ætla ég að kvarta yfir því að bílslys sneiði hjá mér en mér fannst skrýtið að keyra nánast allan hringinn í kringum Norðurál í dag og sjá engin ummerki um brunann í gær, bruna sem átti að vera 100 metra í burtu frá álverinu og ná yfir 1 ferkílómetra svæði.

Ég keyrði yfir Borgarfjarðarbrúna skömmu áður en slys varð þar síðan í hádeginu - og mætti Einari Helga gangandi á brúnni. Maðurinn er ekki einu sinni fluttur til landsins en samt verður hann alls staðar á vegi mínum.

Og mikil dásemdarblíða er þetta, mig svimar af góðu veðri. En líka er ég orðin afskaplega lúin. Og leið á kaupinu, enda ætla ég núna bara að klára það sem ég er búin að lofa mér í, og lofa síðan sjálfri mér að vera frekar í fríi í fríinu mínu.

Mattinn kært kvaddur

Ég á ekki (mörg) orð. Fyrst verð ég að segja að hér er New York flissið, Habbý, Laufey, Marín og Berglind, sem kveður Mattann eftir stutta sumardvöl:

Svo er hér Ásgerður sem er sjálfstæð sería:

... Nei, hún festist ekki í augnablikinu ...