Ef útgöngubann ...

Ég hef ekki hugmynd um hvað almannavarnateymið gerir næst, treysti því bara til að hafa miklu meiri upplýsingar en ég hef og að þetta góða fólk taki ákvarðanir út frá almannaheill, en útgöngubann verður algjör tortúr fyrir mig.

Ég er ekki að missa vinnuna, ekki húsnæðið, ekki heilsuna, ekki fjölskylduna, ekki vinina, ekki áhugamálin, ekki lífsgleðina – þannig að ég má ekki kvarta og ætla ekki að kvarta þótt mig langi til að kveina yfir mögulegu útiverubanni. Ef mér verður borgað fyrir að æfa mig að elda nýja rétti og lesa trílógíu sr. Árna Þórarinssonar kyngi ég samt leiðindunum. Í fyrra las ég doðrant Ólafs Jóhanns Sigurðssonar um Pál Jónsson blaðamann og það var algjörlega þess virði en sumt las ég úti við ...

Við skulum hverfa aftur í tímann ...

Ég var að horfa á Vikuna með Gísla Marteini. Mjög föstudagskvöldslegt föstudagskvöld. Fínir gestir og bestur allra Guðni forseti með speki sína og hvatningu. Og þekkingu.

Ég vil samt ekki hverfa aftur í tímann eins og hann byrjaði svörin sín á. Ég vil ekki mislinga, bólusótt, svarta dauða, spænsku veikina, kíghósta, rauða hunda eða skarlatssótt. Ég vil heldur ekki svínaflensu eða fuglaflensu. En ég hef ekkert val um samtímann. Menn tala um drepsótt, eyðingarafl, farsótt. Fólk deyr úr COVID-19 eins og fólk deyr úr öðrum pestum. Okkur vantar svör og úrræði en her manns er að leita að þeim.

Ég vil heldur ekki missa internetið og samskiptamiðla.

Og ég vil alls ekki missa samneyti við fólk. Ég er extróvert og sólarsinni. Ég er veðurháð og þrái alltaf sól og hita og ég þrífst nálægt fólki. Ég má ekki til þess hugsa að vera lokuð inni, ekki einu sinni þótt ég væri með minn uppáhalds með mér. Ég er hraust og hef ekki undan neinu að kvarta en mér finnst samt skelfileg tilhugsun að mega ekki fara út. Gul (svo ég noti brandarann hans Gísla Marteins) forði mér frá útgöngubanni en auðvitað fer ég eftir tilmælum Almannavarna ef til kemur eins og hingað til.

Ég ætlaði í geggjað árstíðahlaup í kvöld en þar sem uppleggið var orðið að fara einn á staðinn og hlaupa með miklu millibili ákvað ég að hlaupa langa hlaupið frekar í fyrramálið eins og oftast á laugardagsmorgnum.

Að því sögðu: Góða helgi!

Ef ríkið bjargar

Ég hafði ekki einu sinni hugmyndaflug til að sjá fyrir mér að fyrirtæki gætu fengið fyrirgreiðslu og borgað sér arð. Góðir punktar hjá Jóhanni Páli:

Ef ráðist verður í björgunaraðgerðir fyrir fólk og fyrirtæki á Íslandi er full ástæða til að gera kröfu um að ríkisaðstoð til fyrirtækja verði háð skýrum skilyrðum um samfélagslega ábyrgð, umfram þá sjálfsögðu kröfu að ekki verði farið í uppsagnir eða fyrirtækin blóðmjólkuð með arðgreiðslum og kaupum á eigin hlutabréfum. Ef við leyfum okkur að hugsa út fyrir rammann væri til dæmis hægt að krefja öll stærri fyrirtæki, sem vilja halda áfram að fá ríkisaðstoð meðan korónaröskunin gengur yfir, um að minnka kolefnisfótspor sitt varanlega, draga úr launamun innan vinnustaðar, loka skattaskjólsreikningum ...

Bróðir minn, Gummi, er þjófur og andlegur ofbeldismaður

Það er hluti af minni sjálfshjálp að segja upphátt frá glæp bróður míns. Glæpurinn er svo sem bara fjármálaglæpur, ekki ofbeldisglæpur -- nema andlegt ofbeldi er auðvitað líka ofbeldi. Hann stjórnaði aumingja mömmu og pabba áratugum saman með edrúmennsku sinni. Hann var orðinn óvirkur alkóhólisti 24 ára eða svo, en frá 11-24 var hann þá virkur (of)drykkjumaður. Eftir að hann hætti að drekka notaði hann edrúmennsku sína til að kúga mömmu og pabba. Ég var mér ekki meðvituð um þetta lengi, lengi, lengi, kannski vegna þess að hann stjórnaði mér að einhverju leyti líka. 

Ég lánaði honum peninga. Hann rak sjoppu og hafði miklar skýjaborgir um reksturinn en gat samt aldrei hugsað viku fram í tímann. Hann var í leiguhúsnæði og þegar honum var sagt upp húsnæðinu missti hann reksturinn sem var orðinn mjög losaralegur hvort eð var. Hann tolldi ekki í námi og var eirðarlaus í vinnu hjá öðrum, já, og sjálfum sér. Hann hafði ekki fastar tekjur áratugum saman og grunur minn er að hann hafi fengið mikla peninga hjá mömmu og pabba, ráðdeildarsama fólkinu, með því að hóta því að annars færi hann aftur að drekka.

Þau voru meðvirk.

Ég líka.

Eins og margt siðlaust fólk kemur hann vel fyrir. Sem betur fer er margt gott fólk líka sem kemur vel fyrir en siðlausa fólkið kemst upp með ýmislegt af því að það platar nytsömu sakleysingjana. Ég held að ég sé ágætt dæmi um svona nytsaman sakleysingja. Ég lánaði honum á endanum 7 milljónir króna árið 2008 af því að annars myndi vondi bankinn rukka hann um svo mikla vexti. Og hann greyið var svo mikið fórnarlamb vondu bankanna. Og ég var fórnarlamb hans.

Núna er hann skráður garðyrkjumaður á Sólheimum, hvernig svo sem honum tókst að ljúga sig þangað inn. Hann var í garðyrkjuskólanum í Hveragerði, það vantaði ekki, en náði hvorki prófunum né skrifaði ritgerðirnar. Hafi hann útskrifast þaðan hefur hann svindlað.

Ég skynja beiskju í því sem ég segi en samt er ég að segja sannleikann og ekkert annað. Fyrir 11 árum hætti ég að aumka mig yfir hann en fyrir tæpum tveimur árum sá ég loksins úr hverju hann var gerður. Hann er óþverri sem mun alltaf misnota fólk sem treystir honum.

Ég skil alveg að einhverjum geti þótt færslan fullpersónuleg en glæpur á samt ekki að vera leyndarmál. Það reynir alveg á að játa það dómgreindarleysi að hafa ekki séð í gegnum hann fyrir löngu en þeim mun brýnna er að benda öðrum nytsömum sakleysingjum á þau víti sem ber að varast.

Svört vinna

Ef fyrirtæki hefur verið umsvifamikið á svarta markaðnum og getur fyrir vikið ekki sýnt fram á mikið tekjutap í ástandinu fær það væntanlega ekki mikla fyrirgreiðslu núna, eða hvað? 

Ólínuleg dagskrá

Ég komst á snoðir um norskan þátt sem sýndur er á vef RÚV. Hann heitir Exit, hefur verið þýddur Útrás og fjallar um nýríku kallana sem eru ekki orðnir fertugir en ætla að gleypa allan heiminn og að því er virðist í gegnum nefið. Svo virðist sem efnið eigi sér stoð í veruleikanum.

Hroðalega spennandi og óhuggulegir þættir sem ég mæli með. Þeir eru átta og hver þeirra rúmur hálftími. 

Að fara eftir fyrirmælum

Mér finnst fjóreykið Víðir, Valtýr, Alma og Páll alveg frábært. Mér finnst Víðir vera hinn nýi Grímur Grímsson og myndi treysta honum fyrir öllum mínum leyndarmálum. Ég tek mark á fyrirmælunum og þvæ mér um hendurnar oft á dag, hósta í handarkrikann og heilsa sem fæstum með snertingu. Vandinn við kórónuna er að bestu menn vita enn ekki nóg og á meðan eru viðbrögðin eilítið fálmkennd. Ég er ekki að gagnrýna það.

Hins vegar deyr fólk alla daga og stundum óþarflega fljótt. Ég myndi vilja sjá miklu öflugra net grípa þunglyndissjúklinga, eiturlyfjafíkla og einmana fólk en hefur verið lagt út til að grípa viðkvæmt fólk.

Hins vegar er ekki hægt að koma ekki við andlitið á sér. Ef mig klæjar, ef ég veit að maskaraflaga hefur hrokkið af augnhári, ef ég er með stírur, þegar ég les blað á borði eða fréttir á skjá og styð með hendinni undir kinn - það er ekki hægt að sleppa því að koma við andlitið á sér. Við þyrftum kraga um hálsinn eins og hundar og kettir ef við ættum að láta andlitið vera.

Samrómur

Almannarómur er að safna raddsýnum á samromur.is. 7212 raddir eru komnar í safnið en verkefnið vantar langtum fleiri til að við getum gert okkar eigin Alexu/Siri sem mun heita Embla og er lýst sem glænýju raddstýrðu appi sem skilur og svarar spurningum á mæltri íslensku. Þeim mun fleiri sem gefa raddsýni, þeim mun auðveldara verður fyrir þróunaraðila að smíða máltæknilausnir sem nýtast munu öllum íslenskunotendum.

Ert þú búin/n að gefa raddsýni?

Yacoubian-byggingin eftir Alaa al-Aswany

Í vikuferð minni í Egyptalandi um daginn las ég eina þýðingu á egypskri skáldsögu. Yacoubian-byggingin er eins og heilt samfélag þar sem ýmsum hópum ægir saman og menn lifa sumir í sátt og aðrir ekki. Tíðarandinn er talsvert ólíkur því sem maður þekkir úr ísköldum íslenskum raunveruleika, stéttskipting mikil og lífsbaráttan hörð hjá sumum.

Nágrannakrytur voru áberandi og systkinum uppsigað hvoru við annað. Það kannast ég við þótt ástæðurnar hafi verið aðrar. Hins vegar var líka mikil samheldni ef raunverulega bjátaði á. Þá talaði nágrannasamfélagið einni röddu og allir hlupu undir bagga.

Fátækum Egyptum var ekki leyft að fara úr landi. Bæði höfðu þeir ekki efni á að fara í langferðalög og svo óttuðust stjórnvöld að þeir sneru ekki aftur ef þeir fengju að fara. Ég spurði á yfirreið minni nokkra Egypta hvert þeir færu í sumarfrí. Þeir horfðu bara stóreygir á mig. Holiday? Vacation? Hvað þýddi það? Jú, þeir færu til Alexandríu þar sem er ekki kæfandi hiti á sumrin, það var besta boð.

Og nú þyrfti ég að lesa trílógíu Naguibs Mahfouz.

Spánska veikin

Í miðri spánsku veikinni sem er dagsett á Íslandi 19. október 1918 urðum við fullvalda þjóð. Þá var líka frostaveturinn mikli nýlega um garð genginn. Föðurbróðir minn fæddist í janúar 1918 og oft hefur verið sögð sagan af því að bleyjan fraus um leið og hún hafði verið tekin af honum.

Nú er öll tækni 100 árum betri, en er eitthvað nýtt að frétta af pólitíkinni?

Gestrisni Egyptinn

Ég fór í vel heppnaða vikuferð til Egyptalands, svo sem til að hlaupa í píramídahlaupinu sem var nú haldið öðru sinni en líka til að skoða mig um. Ferðin var skemmtileg og við brölluðum ýmislegt og sáum eitt og annað. Mig langar aftur til Afríku, t.d. til Marokkó eða hreinlega Namibíu, en grái liturinn í Egyptalandi situr í mér. Ég er mikið fyrir liti og á þeim er átakanlegur skortur. Hús voru illa farin og samlit umhverfinu, klæðnaður fólks var líka í jarðarlitunum enda var mikið starað á mig. Að sönnu er ég ljóshærð og vek þannig eftirtekt en ég var líka í bleiku, skærgrænu og appelsínugulu.

Og sögur af gestrisni Egypta eru ýktar, þeir eru ágengir og vilja hafa af manni tekjur. Allt skiljanleg sjálfsbjargarviðleitni en ég má líka segja sannleikann.

Fyrir tveimur árum fór ég í hlaupaferð til Tel Aviv og þegar ég kom heim þaðan sagði ég líka: Ég þarf ekki að fara aftur til Ísraels.

Næst langar mig til Kúbu eða Jamaíku.

Mottumarsinn minn

Þrátt fyrir að yfirvaraskegg hafi verið áberandi í mottumörsum snýst átakið um heilsu karla og átakið þarf ekki að einskorðast við karla. Ég hef ákveðið að í mars borði ég ekki súkkulaði og pælingin er að fara þannig betur með heilsuna. Ég skora á alla sem sjá mig leggja til atlögu við súkkulaði í föstu formi að reisa vísifingur og áminna mig. 

Ódýrt í Egyptalandi?

Ég bý í lúxuslandi þar sem fólk hefur það upp til hópa gott. Nú er Efling að sönnu í verkfalli og það bitnar á ýmsum. Verð er víða of hátt fyrir kaupgetu fólks. Veður heftir ferðafrelsi. Sumt fólk á ekki til hnífs og skeiðar. Allt er þetta verra en við viljum en ekkert okkar þarf að óttast fyrirvaralausa skothríð hjá lögreglu, við 

búum flest í upplýstum og upphituðum húsakynnum, börnin fara í leikskóla, fólk fær og er í vinnu, fær laun og getur ferðast til annarra landa.

Ég var viku í Egyptalandi. Við fórum tvö að gamni okkar til að hlaupa hálft maraþon í píramídamaraþoninu 22. febrúar, keyptum flugmiðana sjálf, skráðum okkur í hlaupið, bókuðum hótel í tvær nætur í Kaíró og ákváðum að impróvísera eftir það. Ég fór á fjögurra kvölda námskeið um Níl í janúar til undirbúnings og það var fínt en dugði mér ekki neitt til að fóta mig í arabíska heiminum.

Við létum bólusetja okkur og tókum með okkur Imodium ef við þyrftum að stemma magann og handspritt af því að sérstaklega var mælt með því.

Og hvað ætla ég að fara að segja?

Ég er að hita mig upp til að segja að þrátt fyrir að það hafi verið gaman að sjá píramídana, hofin og aðrar menningarminjar, fljúga í loftbelg, sigla á Níl og mara í sólinni er fátæktin yfirþyrmandi. Við sáum engum ógnað af lögreglu en sáum auðvitað marga með riffla þrátt fyrir að við værum að mestu í vernduðu umhverfi. Um leið og maður gekk í gegnum markað eða bara eftir götunni hópuðust að okkur sölumenn sem vildu selja okkur styttur, ævafornan papýrus, flíkur og ilmefni. Ég á frekar auðvelt með að afþakka kurteislega og ganga áfram en samt enduðum við á að kaupa slatta sem mig langar ekki að eiga.

Einu sinni gengum við eftir klassískt klósett- og pylsusjopp (auðvitað engar pylsur samt) út í rútu sem var að ferja okkur frá Kaíró til Lúxor með léttan poka af kartöfluflögum og kexi og smávegis teglundur í maganum og borguðum fyrir það 200 egypsk pund sem er rétt innan við 2.000 kr. Við fengum aldrei til baka í peningum, við fengum alltaf viðbótarmun sem við báðum ekki um. Auðvitað vorum við aflögufær og við gáfum þjórfé, oft í bandarískum dollurum, en sölumaðurinn sem raðaði sjálfur í pokann og ákvað þar með hvað við ætluðum að kaupa og hvað við ættum að borga suðaði svo um minjagripi frá Íslandi handa konunni sinni. Og það hefðu ekki átt að vera ísskápaseglar eða myndir af jólasveinum, nei, hann talaði um farsíma og heyrnartól. Ég held að þessum tveimur heimum semji ekki of vel. Og svo var enskan skelfilega takmörkuð nema hjá örfáum sem við hittum. Ég man bara eftir leiðsögukonunni sem fór með okkur um í hálfan dag og einum sjálflærðum leigubílstjóra sem hafði lært ensku á markaðnum af ferðamönnum.

Ef ég fer aftur til Egyptalands, sem ég á ekki von á, yrði það til að vera í lengri tíma þar sem ég settist að í einhverju þorpi og kenndi börnum ensku. Við Einar gengum einu sinni í flasið á krakkahópi sem var allur með farsíma í höndunum og helmingurinn bað mig um að fá að taka mynd af sér með mér. Ljóshærða fólkið er enn fáséð, líka í borgunum.

Ég kem heim stútfull af D-vítamíni og tekst glöð á við íslenska vorið en ég er leið yfir misskiptingu heimsins. Þótt maður viti af henni víkkar svona ferðalag út skynjun manns á aðstæðum.

Egyptaland í felulitunum

Ég er búin að vera nokkra daga að flækjast um Afríku, nei, bara um Egyptaland, og þótt þetta aé allt tilkomumikið, píramidar og hof, er samt rosalega lítill litur í öllu. Ég er fyrir aðeins fleiri og bjartari liti.

Fannst bara að þú ættir að frétta þetta núna ...

Styttum vinnuvikuna verulega

Hvernig var umhorfs í íslensku samfélagi fyrir tæpum 50 árum þegar vinnuvikan var stytt úr 44 í 40 stunda vinnuviku með lögum? Fjöldi kvenna var heimavinnandi eða í hlutastarfi á launamarkaði. Verkaskipting var skýrari. Áreiti var minna, bæði af almennri afþreyingu og auðvitað ekkert af samfélagsmiðlum. Annað foreldrið, ef við gefum okkur að foreldrarnir hafi axlað ábyrgðina sameiginlega, sinnti nauðsynjaverkum heima fyrir og hitt aflaði teknanna. Starfsfólk átti auðveldara með að einbeita sér. Sumarfrí voru meira á sumrin. Þegar fólk fór til útlanda var það helst ekki fyrir minna en mánuð.

Á hálfri öld hafa tækniframfarir orðið brjálæðislegar og við hljótum flest að hafa fundið fyrir því hvað tæknin hefur auðveldað okkur vinnuna og stytt ferla. Tölvupóstur. Viðhengi. Heimabankar. Sameiginlegur símamarkaður í Evrópu. Gervigreind!

Ef vinnuvikan væri stytt um heilan dag ættum við að geta ætlast til þess í hálfa öld að fólk hætti að skreppa mikið í vinnutímanum. Ég heyri fólk kvarta undan álagi í vinnu en ef betur er að gáð er álagið kannski ekki síst heima. Það þarf að keyra börnin í frístundir og mæta á tónleika eða leiksýningar ásamt því að mæta á foreldrafundi. Sjálfsagt mál, auðvitað, en hættum að pakka því inn í vinnutíma og kenna vinnustaðnum um. Ég segi þetta með öllum fyrirvara um að sums staðar er ekki sveigjanleiki í vinnu og þar mæðir mikið á starfsfólki.

Veira og flensa

Eins og margir aðrir hugsa ég fréttir út frá sjálfri mér. Ég er búin að vera 18 ár á sama vinnustað og veikindaskráningar er hægt að skoða 12 ár aftur í tímann. Á þessum 12 árum er ég með átta veikindadaga; þar af fjóra árið 2008 þegar ég var svo slæm af flensu að ég reisti ekki höfuðið frá kodda. Af þessu má glögglega sjá að ég er hraust og ég þakka fyrir það flesta daga. Þess vegna hugsa ég út frá sjálfri mér að ég muni ekki veikjast af COVID-19 þótt aðrir óttist ef til vill um sig. En ég spyr út frá öllum útvarpshlustendum: Er nauðsynlegt að byrja flesta útvarpsfréttatíma á tíðindum af því hversu margir hafi sýkst af veirunni og hversu margir látist?

Vitum við hversu margir látast úr þunglyndi, fíknivanda og umferðarslysum frá degi til dags?

Jóker

Ég dreif mig í bíó. Myndin var frumsýnd í Reykjavík í október þannig að við þurftum ekki að kaupa miðana á miðjum degi eins og við óttuðumst. Það voru kannski 30 manns í salnum, alveg nógu margir svo sem en mér finnst samt skemmtilegra að vera í vel fullum sal.

Bíómyndin? Tónlistin? Drungaleg og niðurdrepandi en líka hugvekjandi. Hlátur og grátur eru tvær hliðar á sömu grímunni og stundum hlær maður mest þegar manni líður verst. Hlátur er líka taugaveiklunarviðbragð gagnvart ógn og vanlíðan og þarf sannarlega ekki að bera vott um húmor eða gleði.

Innihald? Ranghugmyndir og niðurlæging. Hversu mikið þarf að ganga á til að fólksmassinn fagni almennum glæpum og ofbeldisfullum morðum? Hvenær verður bylting?

Meðmæli? Mér fannst hún vel leikin en sumt í atburðarásinni svo fjarstæðukennt að ég held að ég hafi kannski verið að horfa á teiknimynd. Hrikaleg heimsmynd og ég fór niðurdregnari heim af því að ég held að heimurinn gæti verið svo miklu betri fyrir stærsta hópinn. Lífið er ósanngjarnt og sumt fólk dregur bara stutta stráið og getur aldrei bætt sinn hag.

Kvennaathvarfið

Bróðir minn sem ég hef minnst á einu sinni eða kannski 40 sinnum hér nýlega hefur ekki mér vitanlega gert sig beran að líkamlegu ofbeldi. Hins vegar misnotaði hann traust mitt og mun e.t.v. takast að koma sér hjá að borga skuld við mig sem var 7 milljónir árið 2008 og hann gengst við en ber fyrir sig fyrningu af því að ég byrjaði ekki að rukka hann af hörku innan fjögurra ára frá lánveitingu.

Ég vann fyrir þessum peningum og ætlaði aldrei að gefa honum þá. Hins vegar er ég ekki á flæðiskeri stödd og er margbúin að segjast ætla að láta 5 milljónir renna til Kvennaathvarfsins þegar hann skilar láninu. Nú er ný frétt af einmitt Kvennaathvarfinu sem veitti örugglega ekki af smáinnspýtingu (frá mér).

Það hlýtur að muna um 5 milljónir frá einstaklingi þegar menn klöppuðu hér mikinn fyrir 90 milljóna króna landssöfnun fyrir tveimur árum. Það söfnunarfé gæti dugað fyrir þremur litlum íbúðum og mitt framlag þá fyrir baðherbergi í þeirri fjórðu.

Fjórða iðnbyltingin

Ég skil að fólk hafi áhyggjur af störfunum sínum og afkomu ef tæknibyltingar valda straumhvörfum í lífi einstaklinga. Ég sé og heyri að sumt fólk ætlar ekki að versla við sjálfsafgreiðslukassana í stórmörkuðum af því að þeir taki störf frá fólki og sjálft fær það ekki einu sinni afslátt fyrir að afgreiða sig og skanna vörurnar. Ég hef heyrt fólk tala um að það ætli ekki að lesa af mælunum fyrir OR eða ON eða hvað sem Orkuveitan heitir núna.

Ég skil að fólk hafi áhyggjur og mér finnst að stjórnvöld eigi að taka mark á þeim og hugsa næstu skref. Hvað ef hér verður 10% atvinnuleysi vegna þess að vélar leysi fólk af hólmi? Hvað ef 24 stunda vinnuvika nægir til að vinna verkefnin sem áður tók 40 tíma að vinna? Mér finnst eðlilegt að bæði fyrirtækin og starfsfólkið njóti góðs af framförunum. 

Eða viljum við ekki að fólk lifi af, sé matvinnungar og geti leyft sér aðeins meira en að þokast úr húsi?

Ég sé – búin að lesa internetið svolítið í dag – að sumir mæla með borgaralaunum, að allir séu með lágmarkslaun hvort sem þeir kjósa að vinna eða ekki, og að fólk geti síðan bætt tekjur sínar með vinnuframlagi. Ég veit að hugmyndin um borgaralaun er ekki langt komin og ég er ekki búin að leggja niður fyrir mér hvernig ég sé þau virka.

En það er mikilvægt að ávinningurinn af fjórðu iðnbyltingunni og gervigreindinni safnist ekki á fárra hendur heldur dreifist víðar.

Svo minni ég á að við notum heimabanka, sjálfvirkar þvottavélar, talíur, bíla, síma og stafrænar myndavélar sem við framköllum sjálf myndirnar úr. Við getum beðið um söluyfirlit meðan við skoðum fasteignaauglýsingar á vefnum, pantað flugferðir í sófanum o.s.frv. Við viljum ekki missa neitt af þessu en allar þessar breytingar tóku störf af fólki á sínum tíma.

Ég er íslenskufræðingur og get því trútt um talað. Starfssviðið mitt verður ekki vélvætt eins auðveldlega og ýmis færibandavinna. En kannski ákveðum við eftir nokkur ár að hætta að tala íslensku eða láta hana deyja út með aldamótakynslóðinni og þá er ég og allt mitt fólk atvinnulaust. Við getum samt ekki látið einstaklinga standa í vegi fyrir framþróun.

Af persónulegum ástæðum er ég búin að segja upp mínu góða starfi og þannig hleypi ég öðrum að, kannski yngri og ferskari eða eldri og ferskari, því að mér finnst í alvöru að við eigum að breyta til. Með haustinu ætla ég að horfa í kringum mig eftir öðru starfi, kannski á öðrum starfsvettvangi. Ég væri mjög til í að gera eitthvað sem gagnast fólki en samt er ég ekki viss um að ég treysti mér til að vinna á elliheimili fyrir 300.000 kr. brúttómánaðarlaun.

Jebbs, hér á blogginu læt ég flakka alls konar og ýmislegt sem mitt nánasta fólk heyrir mig aldrei segja.

Þegar fíflunum fjölgar í kringum mann

... þarf maður að líta í eigin barm. Ég geri það iðulega vegna þess að ég er gagnrýnin. Ég ætlast til þess að fólk leggi sig fram. Ekki alltaf en oftar en ekki. Ég er ekki ánægð með þessa kröfuhörku mína og hef reynt að draga úr henni. Við erum öll glaðari ef ég verð ekki kýtt í öxlunum af vonsku yfir leti fólks. Merkilegt nokk hef ég samt aldrei verið með vöðvabólgu. Aldrei – og vinn þó við tölvu. 

Ég hreyfi mig talsvert mikið af því að ég hef hreyfiþörf og af því að mér finnst gott að borða. Ég borða samt of mikið nammi og hreyfi mig þess vegna of hægt þegar ég ætla að hlaupa hratt.

Ég á engin börn og það er galli. Ég hef fyrir vikið ekki þurft að henda öllu til hliðar og sinna barni af óeigingirni. Ég hef fullan skilning á því að fólk þurfi að fara úr vinnu vegna barna og sinna þeim í veikindum en ég er samt aldrei í þeim sporum sjálf og virka örugglega stundum sinnulaus gagnvart svona amstri. Ég er samt mjög glöð með að fólk eignist börn og komi þeim til manns. Þakklát.

Ég er hvorki lesblind né skrifblind en get verið svolítið blind á að aðrir eigi erfitt með að koma frá sér texta. Ekki samt þegar ég tek að mér að prófarkalesa, heldur þegar fólk í sömu stöðu og ég er í gerir aulavillur í of stórum stíl og man ekki reglur sem teymið hefur komið sér saman um. Ekkert að því að fletta upp, maður á stundum að efast um eigið minni og ágæti.

Ég hef aldrei hringt mig veika í vinnu án þess að vera það. Ég hef hins vegar mætt með beinverki og hita í vinnu og biðst afsökunar á því. Það henti mig meira að segja einu sinni þegar ég vann við matvælaframleiðslu. Ef súkkulaði telst matur.

Ég hef aldrei verið blönk en fór upp í þakið á kreditkortinu í haust og fannst hressandi að reka mig í það. Eitt augnablik fannst mér ég skilja fólk í fjárhagserfiðleikum. Það leið hjá.

Ég er ekki spontant og vil yfirleitt fá fyrirvara áður en fólk kemur í heimsókn. Ég er mannblendin en þarf stundum mitt næði og hef sleppt því að svara símanum. Samt er ég bæði málgefin og góður hlustandi þegar mikið liggur við.

Ég er ótrúlega miklu lokaðri en ég virka á blogginu.

Ástæðan fyrir þessu mikla ranti mínu? Jú, ég er ekki þjófur og siðleysingi eins og Gummi bróðir minn. Honum finnst hann samt hafinn yfir gagnrýni og mun ekki skila lánsfénu ef hann kemst upp með að svíkja mig um það. Og guð má vita hvort hann prettar ekki heimilisfólkið á Sólheimum þar sem hann vinnur sem garðyrkjufræðingur.

Að lokum minni ég á að þegar hann skilar mér öllum peningunum hef ég eyrnamerkt 5 milljónir í Kvennaathvarfið. Hann er því ekki bara að stela af mér peningum. Og þótt ég fari vel með finnst mér ekki réttlætanlegt að hann steli af mér peningum eða sigi á mig iðnaðarmönnum með svimandi háa reikninga eins og hann stundaði í eina tíð.

Ég veit að ég er búin að eyða of mikilli orku í að rifja upp gallana á honum, þessum bróður mínum sem er búinn að vera óvirkur alki í rúm 30 ár en áfram haldinn mikilli fíkn. Kannski er hann í dópi sem gæti þá útskýrt af hverju hann á aldrei peninga og hefur aldrei haldist á þeim.