Vöflur

Ég er núna með böggum hildar. Í gær var ég í verkefnavinnu með samnemendum mínum í HÍ. Í fyrsta lagi er grátlegt að fá ekki að klára verkefni sem var næstum búið. Við áttum að taka síðustu viðtölin í dag en nú má enginn koma inn í háskólabygginguna. Heimsbyggðin líður ekki skort þótt við klárum ekki þáttinn sem var á verkefnaskránni en það bitnar á okkur sjálfum.

Ein setningin sem ég hafði skrifað í sameiginlega textaskjalið var að vöflur hefðu komið á viðmælendur okkar. Tvö úr hópnum rak í rogastans yfir þessu orðalagi og þau spurðu hvað vöfflur kæmu málinu við. Ég er hér aðeins að færa í stílinn en niðurstaðan varð að breyta vöflunum í að viðmælendur hefðu verið hikandi.

Sem grunn- og framhaldsskólakennari þurfti ég oft að útskýra orðalag sem mér var tamt en markmiðið var að stækka orðaforðann. Nú hef ég áhyggjur af því að þeir sem treysta sér ekki til að bæta við orðaforða sinn nái yfirhöndinni og að við verðum öll alltaf hikandi.

Þetta er ekki heimsósómafærsla hjá mér, þetta kom allt bara dálítið flatt upp á mig. Ég tek samt hatt minn ofan fyrir þeim að nenna að ræða þetta og fá mig ofan af orðalagi sem þeim þótti óþjált.

Og þau eru sannarlega búin að stækka reynsluheiminn minn í vetur!

Sumarlokanir leikskóla

Í Hafnarfirði stendur núna til að loka leikskólunum ekki í sumar til að koma til móts við foreldra sem geta ekki tekið frí á þeim tíma sem leikskólarnir væru ella lokaðir.

Ákvörðun um þetta var tekin í fyrra en á að koma til framkvæmda í sumar. Félag leikskólakennara leggst gegn þessari hugmynd og rétt í þessu heyrði ég mann á Bylgjunni tala gegn þessu með þeim rökum að sumaropnun bitnaði á faglegu starfi leikskólanna.

Ha?

Leikskólar hafa oft verið undirmannaðir, mannaðir ófaglærðu starfsfólki og börnin send heim vegna veikinda starfsmanna. Leikskólar eru fyrsta skólastigið og þar er víða(st) sem betur fer metnaðarfullt starf en börn þurfa ekki endalausa þemadaga. Börn þurfa umhyggju, umönnun og að læra að leika sér. Öllum er hollt að leiðast stundum því að þá fer sköpunin í gang.

Viðmælandinn á Bylgjunni sagði að þessi ákvörðun bitnaði á faglegu starfi og þess vegna hefðu 19 leikskólakennarar sagt upp!

Ha?

Og er það faglegt?

Heimir og Gulli margspurðu hvort ekki vægju neitt sjónarmið foreldra sem geta ekki tekið frí þegar leikskólinn fer í frí og eru þá með endalausir reddingar fyrir barnið í skyldufríi frá leikskólanum. Þeir spurðu líka hvort þessir 19 leikskólakennarar hefðu ekki bara sagt upp til að skapa þrýsting.

Það geta verið rök fyrir því að hafa leikskólann lokaðan í fjórar vikur fyrir öll börn á hverju sumri en þeim var ekki teflt fram í þessu viðtali sem ég hlustaði á áðan.

Gos í Geldingadölum

Ég þykist ekki flytja mönnum nein tíðindi en staðkunnugir eru sumir alveg að fara á límingunum yfir nafngiftinni Geldingadalur. Nafnið er víst í fleirtölu.

En mig langar aðallega að leggja hér skjáskot úr fréttatíma Stöðvar 2. Ég er ekki áskrifandi en fréttastofan sendi beint út á vef Vísis. Mér finnst mikið til þessarar þjónustu koma.

dr.dk

Danska ríkisútvarpið er fljótara að segja frá eldgosinu við Fagradalsfjall en RÚV. Mér skilst samt að aukafréttatími verði í sjónvarpinu innan skamms. Mér skilst líka að gosið sé hóflegt og að fólk bruni núna suður eftir til að sjá bjarmann með eigin augum.

En þetta verður allt skýrt betur út á eftir í sjónvarpinu þegar allir eru búnir að lesa um það á netinu.

Exit II

Það er freistandi að afgreiða nýju norsku þáttaröðina sem ógeðslega. Fjórmenninganir eru það, ógeðslegir. Mér finnst það. En eins og oft finnst mér ástæða til að líta á það umhverfi sem leyfir þetta.

Ég þekki ekkert til í Noregi en mér skilst að þættirnir byggi á viðtölum við menn sem komast upp með allt og gera þar af leiðandi allt, stunda innherjaviðskipti og auðgast brjálæðislega á afköstum, hugmyndum og vinnusemi annarra, líta á fólk sem leikföng, brjóta þau í stundaræði og henda svo, fá leiða á lífinu af því að það er of hægt. 

Mér skildist að þessi þáttaröð væri meira út frá eiginkonunum. Tjah, sjónarhornið var kannski aðeins meira hjá þeim en mér fannst viðtalið við Henrik varpa mestu ljósi á söguefnið. Eiginkonurnar voru fórnarlömb en sumum leið samt vel í gullbúrunum sínum. Og veruleikinn virðist vera sá að munurinn á milli stétta er gegndarlaus. Ég þekki hvorugan endann í mínu makindalega millistéttarlífi, hvorki neinn forríkan né sárafátækan, en af hverju ættu þessir siðspilltu ekki að vera til í íslensku samfélagi, rétt eins og í nágrannalandinu?

Fyrir 20 árum vann ég með brjálæðingi sem var sagður nota smjörsýru. Hann var ómögulegur en ég undraðist oftar og meira hvernig yfirmenn litu framhjá stjórnlausri og óviðeigandi hegðun hans. Það verður alltaf til klikkað fólk, hamslausir stjórnmálamenn, gráðugir kaupsýslumenn, óhæfir starfsmenn - fólk sem fer alltaf eins langt og það kemst. Samfélagið á að setja þessu fólki stólinn fyrir dyrnar. 

En ég held að við gerum það ekki.

Hvernig skilur þú sjálfvirknivæðingu?

Ég fór í HR í dag og spurði slembivalda nemendur um skilning á og afstöðu til sjálfvirknivæðingar. Ég er alveg heilluð af því hvað þetta unga fólk hefur heilbrigða sýn og á aðvelt með að tjá sig.

Framtíðin er björt, sjálfvirknivædd eða ekki. Og nú þarf ég aldeilis að velta fyrir mér hvort ég muni skipta um skoðun á styttingu vinnuvikunnar.

Málsmeðferðarhraði

Í fyrradag var ég með bollaleggingar um sköpun starfa. Nú er ég búin að sjá þetta átak auglýst hjá Vinnumálastofnun þannig að þetta er ekki orðalag fjölmiðils heldur stjórnvalds. Ég er enn þeirrar skoðunar að yfirvöld skapi ekki störf heldur ráði fólk í þau störf sem ástæða er til að sinna.

Ég er sannfærð um að stofnanir sem eru hvattar til að taka þátt í að „skapa 7.000 störf“ séu ekkert ofsælar af því hlutskipti. Þegar þær vantar fólk til að sinna ákveðnum verkum eiga þær að fá að auglýsa eftir fólki og ráða á eigin forsendum en ekki þeim að félagsmálaráðuneytið ætlar að skapa störf.

Í Víglínunni, sem ég sé ekki af því að ég er ekki áskrifandi að Stöð 2, sé ég að rætt hafi verið um málsmeðferðartíma í dómsmálum. Við erum búin að vita það lengi leeeengi að mál velkjast of lengi í kerfinu og að refsing sé dæmd minni fyrir þær sakir en ella hefði verið. Kannski þarf ekki löglærða einstaklinga til að telja dagana sem mál frestast heldur þyrfti að nota þá til að fara yfir málin og mögulega þyrfti að fjölga þeim sem gætu unnið að lúkningu mála í stað þess að fresta, tefja og dvelja við keisarans skegg.

Ég er sem sagt enn sannfærðari í dag en ég var í gær um mikilvægi þess að ráða fólk í verk sem liggur á frekar en að „skapa störf“ sem eru einkum til þess að hafa gert það.

Með semingi rifja ég upp eitt sumar þar sem ég var í vinnu og tvær vænar konur voru ráðnar í skapandi starf og þær sátu og prjónuðu megnið af starfstímanum.

Styttum frekar vinnuvikuna og nýtum vinnutímann betur.

Skapa 7.000 ný störf?

Ég skil ekki umræðuna um að skapa störf. Ég skil umræðuna um atvinnuleysi og þörf fólks fyrir að hafa eitthvað fyrir stafni og að hafa framfærslu.

Ég fer reglulega í sjósund. Við erum mörg þar sem skiljum ekki af hverju lokað er tvo daga í viku, föstudaga þegar vinnuviku margs fólks lýkur og það hafði vanið sig á að fara í sjóinn og svo heita pottinn fyrir helgina og svo sunnudaga þegar flest fólk er í fríi. Ég hef enga trú á að það sé vegna álags vegna þess að með því að hafa lengur opið myndi álagið dreifast. Það er varla farandi lengur á laugardögum vegna þess að það er röð allan daginn. Ástæðan hlýtur því að vera sú að spara laun starfsmanna þegar opið væri.

Það er mannekla á leikskólum. Vegna styttingar vinnuvikunnar er plan B hjá leikskólastjórum að senda börnin heim ef starfsmenn veikjast. Hvernig væri að plan A væri að hafa leikskólann alltaf fullmannaðan, t.d. með því að vera með starfsfólk á afleysingaskrá sem myndi rótera?

Það er talsvert auglýst eftir grunnskólakennurum. Vinir mínir í kennarastétt segja mér að launamunurinn á grunn- og framhaldsskóla sé um 100.000 kr. Ef fólk á kost á því að flytja sig úr grunnskóla í framhaldsskóla gerir það væntanlega einmitt það. 

Ég hef séð inn á hjúkrunarheimili og mér hefur runnið til rifja hversu illa er hugsað um fólk þar. Jú, það fær mat, lyf og oftast þvott einu sinni í viku en litla félagslega örvun ef það fer ekki í blaða- eða biblíulesturinn. 

Núna er kreppa og þá er góður tími til að ráðast í vegabætur og aðrar samgönguframkvæmdir.

Í stað þess að „skapa ný störf“ fyndist mér upplagt að ráða fólk í störf þar sem vantar fólk. Til viðbótar því sem ég hef þegar talið upp er mikil nýsköpun í gangi - fjórða iðnbyltingin og gervigreind - og þess vegna mætti gjarnan ráða fólk til starfa við að þróa nýjungar og auðvelda öll störfin sem fólk vill helst ekki vinna, eins og að þrífa. Nú þegar erum við með þvottavélar, bíla, hraðbanka, stafrænar myndavélar, mjaltaþjóna, jarðskjálftamæla, internetið, ryksuguþjarka og brauðvélar. Hvað með vélmenni sem þrífa klósett eða brjóta saman þvott?

Mér finnst aumkunarvert að tala um að „skapa störf“ þegar hugvitið er allt í kringum okkur og þarf bara að virkja það. Ég fann ekki tilkynningu um þessa „sköpun“ á vef Stjórnarráðsins þannig að kannski er orðalagið bara frá Vísi komið.

Lögfræði er mannanna verk

Lög eru sett af mönnum. Lög eru gagnrýnd af mönnum. Sjálf tel ég ýmislegt í lögum ósanngjarnt en ég virði þennan samfélagssáttmála eins og flestir gera.

Þegar dómar eru felldir eru sumir dómarar með sératkvæði. Stundum er meiri hluti og minni hluti vegna þess að þrír túlka lögin á einn veg og tveir á annan veg. Þannig er augljóslega ekki einn réttur skilningur og ein rétt túlkun.

Svo er lögum breytt í samræmi við tíðaranda. Einu sinni var þrælahald álitið eðlilegt, stéttskipting og misnotkun. Afstaða breytist og við getum vonað að við þokumst í rétta átt.

Jón Steinar Gunnlaugsson var frægur fyrir sératkvæði sín sem hæstaréttardómari. Nú hefur Tobba Marinós sagt frá því hvernig lögmaðurinn Jón Steinar beitti sér í máli sem varðaði hana og miðað við hvernig Jón Steinar hefur talað áratugum saman er þar ekkert sem kemur mér á óvart. Hann svaraði áðan með grein sem lýsir áfram hans gegnheilu og einlægu forherðingu.

Lög eru mannanna verk. Þau eru umdeilanleg. Túlkun þeirra er margbreytileg. Jón Steinar hefur iðulega túlkað brotamönnum í hag og farið gegn samdómendum sínum. Þeir geta hafa verið brigðulir en svo tala verkin sínu máli.

Ég get ekkert mark tekið á umkvörtunum Jóns Steinars.

Verndari réttarríkisins?

Eitt er að segja, annað að gera. Ég hlustaði á viðtalið við manninnn sem kallar sig verndara réttarríkisins. Mér fannst hann rugla saman blindu og sýn. Mér fannst hann forhertur í einhverjum rétttrúnaði. Honum finnst að ekki eigi að dæma fyrir kynferðisglæp nema hægt sé að sanna hann. Ég er á því að ekki eigi að refsa fyrir annað en glæp, en hver veit ekki að aðgangsharðir lögfræðingar geta þyrlað upp þvílíku ryki að venjulegt fólk gleymir hvað það heitir sjálft (afsakið myndmálið)? 

Mér finnst JSG hafa verið að verja rykþyrlið og rétt manna til að afvegaleiða umræðuna. Í nafni trúar! Jesús minn, þvílík hræsni.

1,2 milljónir á mánuði?

Hvað kostar að reka einstakling? Hvað kostar matur, lyf, húsnæði, rekstur þess og annað það sem veikburða fólk á efri árum þarf? Víglínan hefur eftir forstjóra Grundarheimilanna að það séu 1,2 milljónir króna. Á mánuði.

Ég hefði viljað sjá sundurliðun og kannski verður hún í boði ef einhver spyr Gísla Pál Pálsson.

Hvað kostar maturinn? Lyfin? Húsnæðið? Laun umönnunarfólksins? Launin hans Gísla? Laun annarra millistjórnenda? Er greiddur arður og þarf að fjármagna hann? Ég er ekkert að fullyrða, ég spyr bara.

Ef rekstur eins einstaklings er verðlagður á 1,2 milljónir ímynda ég mér að hægt sé að hagræða án þess að þjónustan skerðist. Á Hrafnistu var þvotturinn sendur i Fönn þótt fullbúið þvottahús væri á staðnum. Á Hrafnistu var sirka helmingi matarins hent þegar ég fylgdist þar með. Á Hrafnistu var umboðsmaður sjúklinga sem var ekkert nema elskulegheitin. Þá meina ég ekkert annað. Hvernig er það á Grund? Eru þar starfsmenn upp á punt?

Og í hvað fara skattarnir sem við borgum alla starfsævina? Velferðarkerfið, ekki satt? Erum við þá aldrei búin að leggja inn fyrir kostnaðinum af okkur þegar við verðum minna sjálfbjarga?

Ef þessi reikningur yrði að veruleika myndu flestir koma sér í skuldir til að þurfa ekki að borga reikninginn. Ég hef metnað til að vera skilvís en ég hef engan metnað til að láta arðræna mig.

(M)ein

Ég var spennt að byrja á (M)ein þegar ég sá hana á bókasafninu fyrr í vikunni. Ég vissi að hún gerðist á covid-tímum í heimaþjónustu og ég var áhugasöm. Mér fannst líka að ég hefði lesið jákvæða dóma.

Í stuttu máli gerist ekki neitt nýtt og hún varpar heldur ekki nýju ljósi á neitt gamalt. Eini kosturinn er að hún var fljótlesin.

Hins vegar á ég eftir að lesa fyrri bækur höfundar og ég býst við meiru af þeim.

Ringelmann-áhrifin

Ég var að klára bókina Samskiptafærni sem er kennd í MPM-námi í Háskólanum í Reykjavík (án þess að ég sé í því námi). Margt er þar forvitnilegt og ýmislegt kannaðist ég við. Það sígildasta er um virka hlustun en svo eru mörg verkefni sem ganga út á að hámarka gæði hópastarfs þannig að ekki sé einhver einn látinn draga vagninn og svo sé einn dragbítur sem skemmi fyrir hópnum. Ég er svo þakklát fyrir að sjá umræðu um það vandamál sem ég þekki alltof vel á eigin skinni.

Það alforvitnilegasta af því nýja fannst mér Ringelmann-áhrifin. Ringelmann nokkur kannaði gildi þess að hafa marga í hóp að vinna að því sama. Ólíkt því sem búast hefði mátt við minnkuðu afköstin með fjöldanum, þ.e. í stað þess að átta menn afköstuðu áttföldu á við einn mann var það u.þ.b. fjórfalt. Hver og einn var þá að meðaltali með 50% afköst í samvinnunni.

Og innan á augnlokunum sé ég á augabragði starfsmenn í unglingavinnunni sem sitja nokkrir saman í kringum eitt lítið beð og reyta arfann. Það er kannski ýkt dæmi vegna þess að unglingavinnan er mjög óvenjulegur vinnustaður en ef átta manns fara í reiptog eru þeir ekki átta sinnum sterkari en einn maður.

Og þá rifjast upp fyrir mér sagan af Abilene.

Út af með meðvirknina!

Óviðeigandi klæðaburður?

Ég hlustaði á tvo þingmenn á Bylgjunni í morgun. Annar er hlynntur formlegum klæðaburði í vinnunni, hinn óformlegri. Sá fyrri upplifir sig hálfnakinn ef hann er ekki með bindi og honum finnst að allir eigi að vera þannig til fara. Hinum finnst undarlegt að vera á skónum innan húss en skiptir sér ekkert af því þótt aðrir séu á útiskónum inni.

Fyrri þingmaðurinn sagði ítrekað: *Ég vill ... og fyrir utan hvað það er undarleg hugsun að hans vilji eigi að ráða smekk annarra truflar orðalagið málstaðalinn í mér. Ég hef haft lífsviðurværi mitt af því að leiðrétta málfar eða rithátt þeirra sem biðja mig um það en er löngu hætt að missa svefn yfir því að aðrir fari ekki eftir útgefnum málstaðli (því sem hefur verið ákveðið að sé „rétt“). Samt leyfi ég því að trufla mig þegar menn reiða upp hnefann yfir því sem þeir vilja.

Jarðhræringar

Ég bý í rammgerðu húsi í tryggri götu og óttast ekkert. Ég vaknaði þó í nótt við 4,9 á Richter og nú finnst mér nóg komið. Við hvern á maður að tala? Sigríði Hagalín Björnsdóttur?  Og, já, ég held að ég væri óróleg ef ég byggi á Reykjanesinu þannig að ég tek ofan fyrir fólki nálægt skjálftauppsprettunni sem er enn alveg pollrólegt.

Vaxta-fokkings-munur bankanna

Er eitthvað óeðlilegt við arðgreiðslur fyrirtækja? Oft mætti ætla að svo væri af umræðunni að dæma.

Svo var spurt í leiðara Fréttablaðsins í gær.

Leiðarahöfundi finnst umræðan ósanngjörn og segir:

Við þær aðstæður sem nú eru í hagkerfinu, þar sem eftirspurn fyrirtækja eftir lánsfé er takmörkuð, hafa bankarnir skiljanlega ekki hvata til að ýta undir útlánaþenslu. Það gilda sömu lögmál um banka og önnur fyrirtæki í atvinnurekstri. Ef þeir geta ekki ávaxtað það eigið fé sem er langt umfram kröfur eftirlitsstofnana, þá standa góð rök til þess að fjármagnið komi að betri notum í höndum hluthafa í stað þess að það sé læst inni í bönkum. Við þurfum nefnilega á því að halda að beina þolinmóðu fjármagni í fjárfestingu og neyslu.

Áður er hann búinn að segja að hluthafar séu einkum íslenskir lífeyrissjóðir og verðbréfasjóðir.

Ég spyr: Ef bankarnir eru að sligast undan fé sem þeir geta ekki komið í vinnu, væri þá ekki rétti tíminn til að hætta að ofrukka viðskiptavini bankanna? Ég veit að fasteignavextir hafa lækkað og geri ráð fyrir að það sé tímabundið, bara nógu lengi til að krækja í marga nýja viðskiptavini sem sitja síðan uppi með þungar skuldabyrðar eftir nokkur ár, en á mörgum sparifjárreikningum eru innlánsvextir 0,05% og útlánsvextir (yfirdráttarvextir) 8,50%, sbr. mynd:

 

 

Ég nenni ekki að reikna út hversu mörg þúsund prósent vextir þetta eru. Bankarnir eru því að svína á þeim sem höllustum fæti standa, lágtekjufólki og sjálfsagt barnmörgu fólki. En leiðarahöfundur vorkennir bönkunum og hluthöfunum.

Skatturinn og dráttarvextirnir hans

Fyrir mánuði fékk ég „hnipp“ frá Skattinum um að ég skuldaði honum peninga og hann lét að því liggja að þetta væri ítrekun. Upphófust þá miklar skriftir, leitir og útskýringar með tveimur starfsmönnum Skattsins. Skuldin og skýringin fannst en Skatturinn gekkst við því að hann hefði ekki innheimt hana eins og hann átti að gera og ég sagðist ekki tilbúin að borga hámarksdráttarvexti heldur lagði til að ég borgaði venjulega innlánsvexti, „gróðann“ sem ég hafði af því að draga greiðsluna.

Þá heyrði ég ekkert meir og hugsaði að þau hefðu séð sóma sinn í að fella skuldina niður. Ég er óheyrilega skilvís manneskja og borga alltaf það sem mér ber á réttum tíma. Einhver gæti hugsað og sagt að ég hlyti að hafa vitað af þessum ógreiddu opinberu gjöldum en ég skýrði það í fyrri færslum.

Nú hagar svo til að ég opna heimabankann minn á hverjum degi. Og núna rétt áðan blasti þetta við:

 

 

 

Ókei, upphæðin er lág og ég ætla að játa mig sigraða í þessu stríði af því að ég á við ofurefli að etja en ykkur að segja hef ég ekki fengið þessa markaðsvexti á upphæðina sem ég skuldaði. En hey, ríkissjóð munar um 2.129 kr. og þá er það mín ákvörðun að aumka mig yfir hann og henda út líflínu.

Hins vegar finnst mér undarlegt og ámælisvert að senda mér rukkunina með sama gjalddaga og eindaga OG sama dag og bæði gjalddagi og eindagi er. Rukkunin var nefnilega ekki þarna í gær.

Góða helgi.

Lífslokameðferð að vali lækna

Ég fæ svo mikinn hroll þegar ég les og heyri um dánartilfellið á Suðurnesjum. Ég þekki ekki til þess atviks en votta aðstandendum samúð mína og finn til með þeim.

Fyrir rúmum þremur árum dó mamma mín á Landspítalanum. Hún var eldhress til 28. október 2017. Þá skall hún á hnakkann á Kjarvalsstöðum þar sem hún var að kjósa til þings. Henni blæddi mikið. Ég var með henni og fór með henni á spítalann. Afsakið að ég segi það hreint út en sjúkraflutningamönnunum var eiginlega sama um hana, læknunum á bráðamóttökunni líka og næstum öllum í ferlinu sem fylgdi. Ég man ekki eftir neinum heilbrigðisstarfsmanni sem sýndi umhyggju eða neina natni en ég man að þegar hún fór að missa meðvitund í janúarbyrjun eftir millilendingu á Landakoti - sem var andstyggilegur staður - og fór á kvennadeild Landspítalans (þar sem skásta starfsfólkið var) var hún einfaldlega afskrifuð. Tvær konur með lækningaleyfi sem ég átti fund með á mánudegi sögðu af algjöru skeytingarleysi við mig og bróðurómyndina mína sem ég umgekkst þá enn að þetta væri búið og voru byrjaðar að jarða hana en þá var dýrleg kveðjuvika framundan. Svo missti hún endanlega meðvitund á föstudeginum og dó undir kvöld á laugardegi, 13. janúar 2018.

Ég fæ enn gráthviður þegar ég rifja upp síðustu mánuðina hennar mömmu en sem betur fer áttum við dýrlega síðustu viku á kvennadeildinni þar sem ég var næstum stöðugt hjá henni. Við stefndum til hennar öllu mögulegu fólki sem kvaddi hana af því að við vissum samt að lífið var að fjara út. 

En svei þessum læknum sem töluðu um hana eins og hlut.

Og svo þegar fólki í þessari stöðu er vikið í leyfi meðan verið er að rannsaka siðlaus vinnubrögð er það vafalaust á fullu kaupi hjá skattgreiðendum. Fólki er umbunað fyrir að fúska.

Svei.

Útskrift frá Háskóla Íslands

Ég útskrifaðist ekki í gær frá Háskóla Íslanda vegna þess að mér tókst ekki að klára ritgerð mína í þýðingafræði í tíma. Hins vegar er ég núna líka í öðru námi við HÍ, blaða- og fréttamennsku, og ákvað að gera sjónvarpsfrétt um þennan tímamótadag. Þetta er nefnilega í fyrsta skipti sem nemendum er hleypt inn í Háskólabíó einum í einu til að sækja prófskírteinin sín og fá myndatöku, allt vegna sóttvarna.

Ég talaði við einn sem undirbjó daginn og svo þrjú sem voru að útskrifast og ég vona eiginlega að brautskráningarhátíðin verði eitthvað þessu lík framvegis. Hugsanlega væri hægt að eyrnamerkja einn klukkutíma í senn brautskráningarviðburði fyrir hvert svið. Ég hef þrisvar útskrifast frá HÍ, fyrst 1994, og hef aldrei mætt í brautskráningu vegna þess að mig langaði ekki að sitja í allt að fjóra tíma undir því að öllum útskriftarnemendum væru afhent prófskírteini sín. Hins vegar hefði ég ekki viljað missa af útskriftardeginum í menntaskóla vegna þess að það gerir maður bara einu sinni.

Svo heyrði ég nýlega að þótt útskriftarnemendur væru beðnir um að sitja sem fastast þangað til viðburðurinn væri búinn færu margir þeirra meðan kórinn væri að syngja og/eða settust ekki aftur þegar þeir væru búnir að sækja skírteinin sín upp á svið. Hvar er hátíðleikinn þá, spyr ég, ef mikil hreyfing er á salnum á meðan þeir síðustu sækja skírteinin?

Meðfylgjandi smáfrétt sem ég setti á YouTube í gær gerði ég 97% sjálf og þótt sitthvað megi laga jaðrar við kraftaverk að ég hafi gert hana næstum ein. Fyrir rúmri viku hélt ég að ég gæti ekki einu sinni stillt myndavélina á zebra og gula fókusinn, hvað þá stillt mér sjálf upp fyrir framan myndavélina og klippt svo allt aukaefni í burtu, lagt myndefni yfir talað mál, skrifað inn nöfn viðmælenda og búið til kreditlista, en þetta gerði ég samt í gær í Final Cut forritinu í Apple-tölvu í skólanum. 

Háskóli Íslands er akkeri og mikið óskaplega er ég þakklát fyrir að vera á dögum núna.

Umönnun fullorðinna

Ég horfði á magnaðan spjallþátt um umönnun foreldra og tengdi svo sterkt við umræðuna. Fólk segir söguna af því úrræðaleysi sem einkennir hreinlega öldrun. Ég ætla ekki að endursegja sögurnar sem aðstandendur segja en segi fyrir mína parta að þótt ég sé góð dóttir, nú án foreldra, sé ég mest í lífinu eftir að hafa ekki verið enn betri dóttir og unnið minni launavinnu meðan mamma og pabbi lifðu. Þau voru býsna hraust, og ég þakka fyrir það, en um leið og fólk er orðið áttrætt og þarf heilbrigðisþjónustu virðist sem kennitalan banni að nóg sé gert til að létta því lífið.

Mikið innilega vona ég að þetta breytist og það sem fyrst.