200 milljónir í súginn?

Þegar ferðaþjónn segist hafa þurft að endurgreiða 200 milljónir vegna þess að gestirnir hans geta ekki nýtt ferðirnar sem þeir keyptu af honum langar mig alltaf að vita hvort hann hefði litið á þennan pening sem skjótfenginn gróða ef af ferðunum hefði orðið. Ég geri mér fyllilega grein fyrir því að það er þungt högg að selja ferð, undirbúa hana, ráða kannski fólk með sér, vera jafnvel kominn á staðinn og þurfa að hætta við, eyða tíma og peningum auðvitað í að endurgreiða og kannski missa framtíðarviðskipti.

En hvernig er verðmiðinn fundinn og það svona fljótt? Eða stefndi í að hann hefði haft 200 milljónir króna í tekjur síðustu viku desembermánaðar? Má ég þá ekki álykta að hann hefði verið með 800 milljónir fyrir allan mánuðinn? Eða kannski 700 milljónir af því að hátíðardagarnir voru mögulega dýrari?

Ég man ekki eftir að hafa heyrt ferðaþjónustuna hrósa happi yfir góðum tekjum þegar ekkert er að veðri. Hefur það bara farið framhjá mér?

Aðskiljum ríki og kirkju

Ég hef enn ekki skipt um skoðun á þessu máli og var núna að enda við að lesa fínan leiðara um biskupinn okkar og meinta þöggun um kirkjuna.

Þjónar kirkjunnar ættu að fagna heilbrigðri umræðu og kannski fagna heilbrigðir þjónar kirkjunnar henni en ég hef bara ekki frétt af henni. Hver veit? En sú umræða er þá ekki hávær.

Kyrrþeyr og berjamór

Vissuð þið að kyrrþeyr og berjamór eru kyrrþey og berjamó í þolfalli? Fyrir vikið er óvíst að ég geti lesið nýjustu bók Arnaldar.

Ég hef vandræðalega mikla þolinmæði gagnvart lesendum og ýmsu fólki sem skrifar á samfélagsmiðlana sína en mér finnst að fólk sem gefur út til almennrar birtingar eigi að þekkja föllin.

Eða kannski vakir eitthvað fyrir Arnaldi að hafa titilinn í þolfalli, svona eins og ef hann væri: Leyndarhjúp. Kannski verð ég að lesa hana til að komast að því hvort höfundur hefur titilinn viljandi í aukafalli. En það truflar mig að bókinni ólesinni.

Jósafat Arngrímsson - hver?

Jú, nú er komin í spilara RÚV fjögurra þátta sería um athafnamanninn Jósafat Arngrímsson (1933-2008) sem reis og féll en virtist alltaf geta vafið ráðamönnum um fingur sér.

Ég á eftir að hlusta á fjórða þáttinn en þeir byrja í línulegri dagskrá á Rás 1 kl. 10:15 á morgun. Ég hef staðið á öndinni við að hlusta og ein hugsunin er: Mikið er GRÁTLEGT að Vilmundur Gylfason skyldi ekki verða nema 34 ára.

Hlustið endilega á þessa mögnuðu úttekt.

Til höfuðs leigubílstjórum?

Ég fylgdist með umræðu á Alþingi í vikunni um leigubílaakstur. Frá mínum bæjardyrum séð var þar málþóf á ferðinni, svo mikið var um endurtekið efni, spurninga spurt og ekki hlustað á svörin. Ég veit ekki hvað er sannast og best en ég er alltaf til í að skoða nýjungar.

Svo varð mér litið inn á fréttamiðil og las frétt um að 20-30 leigubílar hafi hringsólað um Alþingishúsið meðan á umræðunni stóð.

Einn þingmaðurinn fullyrti að Uber myndi fylgja skortur á öryggi, m.a. fyrir fatlaða.

Ég hef aðeins einu sinni tekið Uber þannig að ég er ekki sú reynslumesta, en getur verið að menn séu að æsa sig að óþörfu? 

Svo las ég þráð á Facebook þar sem kona nokkur segir föður sinn hafa verið leigubílstjóra og ævinlega undrast einokunina.

Ég þekki ekki þessa Þóru en ég tek undir með hennar sjónarmiðum og trúi því sem hún deilir með lesendum af reynslu sinni. Þráðurinn sem hún skrifar athugasemdir sínar við er opinn öllum þannig að ég voga mér að birta skjáskotin með nafni.

Ég hef ekki tekið leigubíl í háa herrans tíð en man eftir að hafa sagt á fundi með leiðsögumönnum, sem sumir hverjir eru líka leigubílstjórar, að gjaldið fyrir farið væri mikið að borga og lítið að fá. Bíll úr miðbænum upp í efri byggðir skilst mér að kosti auðveldlega 10.000-kall sem flestum finnst væntanlega blóðugt að borga en sá sem tekur túrinn er kannski búinn að bíða launalaus í klukkutíma eftir túrnum.

En hvar kemur fram að þjónustan við blinda og hreyfihamlaða muni minnka ef fleiri leigubílstjórum verður hleypt inn á markaðinn? Ætti ekki frekar samkeppnin að aukast eða fleiri bílar að vera á ferðinni þegar eftirspurnin er mest, t.d. um helgarnætur?

En ég trúi á breytingar og ekki of mikla vanafestu.

Banamein: samviskubit

Ég segi mér það ekki til hróss en ég er hroðalega samviskusöm. Samviskusemi finnst mér vissulega kostur en öllu er hægt að ofgera. Samviskusemin fór langleiðina með að keyra mig út af sporinu í fyrri vinnu þannig að ég sagði loksins upp. Ég er núna í vinnu sem er líka skemmtileg og krefjandi en mér tekst að mestu að sneiða hjá því að ætla að gleypa allan heiminn.

Hins vegar býr yndislegur köttur í næsta húsi sem vill endilega vera sem mest hjá mér. Ég þarf að beita mig hörðu til að loka hann úti og það er harðbannað að gefa honum að borða þannig að ég kvelst við það að snúa mér undan þegar trýnið á honum er fast við svalahurðina og ef hann skyldi sleppa inn er ég með samviskubit yfir að hafa hleypt honum inn.

Samviska drepur og passið ykkur bara á henni!

Ninja-barnið

Vá, hvað besta evrópska gamanmyndin 2021 skv. evrópsku kvikmyndaverðlaunahátíðinni er frábær. Ég er oft hrifin af norrænum myndum, m.a. út af tungumálinu og menningunni, en stóri bónusinn er alltaf hinn stórkostlegi leikur og allt það fólk sem ég þekki ekki úr öðrum myndum.

Aðalpersónan hér, sú sem kemst óforvarandis að því að hún er gengin sex og hálfan mánuð með óvelkomið barn, er leikin af stakri snilld og teiknipersónurnar (sem hún teiknar) blandast söguþræðinum á þann hátt sem er mér að skapi.

Sorgarþríhyrningurinn (Triangle of Sadness)

Í gærkvöldi var sýnt frá verðlaunaafhendingu evrópsku kvikmyndaverðlaunanna á RÚV. Sjónvarpið var opið og um leið og Hugleikur Dagsson og Ilmur Kristjánsdóttir byrjuðu að kynna dagskrána var ég kolfallin. Fyrir einhverja hendingu sá ég líka í vikunni bíómyndina sem fékk öll helstu verðlaunin í gær þannig að ég tengdi við ýmsar persónur sem birtust á skjánum. Annars er ég frekar löt að fara í bíó.

En hér liggur mér tvennt á hjarta. Annars vegar verð ég að lýsa yfir ómældri aðdáun á húmor Hugleiks og Ilmar enda féllu brandarar þeirra í frjóan jarðveg. Kannski heyrist salarhlátur betur í Hörpu en í Háskólabíói en ég held að þau hafi að mestu leyti slegið í gegn. Þau minntu mig á - sjálfa mig þegar ég er í mesta stuðinu sem leiðsögumaður og marga aðra leiðsögumenn sem ég hef heyrt segja ferðamönnum frá. Það er heldur ekki að ósekju sem margir leikarar verða leiðsögumenn.

Hins vegar las ég líka um annan sorgarþríhyrning í vikunni, bókina Þegar fennir í sporin. Ég vil bara segja að hún kom mér töluvert á óvart og hef ég þó lesið góðan slatta af bókum um dagana.

ALMA - raunverulegir eigendur

Mér er sagt að þessi (sjá fyrra skjáskot) séu eigendur að leigufélaginu sem hækkar umyrðalaust leigu úr 250.000 kr. í 325.000 kr. á mánuði. Látum liggja á milli hluta hver markhópurinn er og sömuleiðis kveinstafi framkvæmdastjórans yfir Covid-tengdum þrengingum. Horfum snöggvast bara á hækkunina í prósentum. 30%.

Mér er sem ég sæi Halldór Benjamín Þorbergsson taka kröfum verkalýðshreyfingarinnar fagnandi ef þær væru upp á 30%.

Raunverulega eigendur ÖLMU má sjá í fyrirtækjaskrá, systkinin 

Guðnýju Eddu Gísladóttur

Eggert Árna Gíslason

Halldór Pál Gíslason

Mér skilst að þau séu systkini og Facebook sagði mér í gærkvöldi að þau ættu nokkur matvælafyrirtæki, þar á meðal Ali (hamborgarhryggir) og Freyju (sælgæti).

Nú væri vel þegið að fá það leiðrétt ef einhver hefur farið fram úr sér, en meðan þessi fyrirtæki liggja undir grun mun ég ekki versla við þau. Leiðinlegt að það skuli líka bitna á starfsfólkinu en óbragðið er slíkt að ég hef ekki lyst á uppáhaldsnamminu mínu í bráð.

 

Gísli Marteinn og Ilmur

Ég las alla fundarstjórnarumræðuna sem spratt af orðum eins þingmanns um orð gests í Viku Gísla Marteins, sem sagt þegar Ilmur sagðist ánægð með að fá að leika hinn vonda forstjóra Útlendingastofnunar.

Ég horfði á þennan þátt af Gísla Marteini og tók ekkert eftir þessum orðum Ilmar, ekki eftir á að minnsta kosti. Kannski fannst mér bara viðeigandi að líkja embætti forstjóra Útlendingastofnunar við embætti hins illa.

Ég var í fjölmiðlanámi einn vetur og aðaláherslan var á að vissar stéttir væru útsettari fyrir athygli, umfjöllun og gagnrýni en aðrar. Í þeim hópi eru opinberar persónur, eins og stjórnmálamenn, áhrifavaldar, forstjórar, bankastjórar, knattspyrnumenn, leikarar - já, þið vitið, fólk í áhrifastöðum, fólk sem hefur völd, fólk sem getur breytt lífum okkar hinna. Forstjóri Útlendingastofnunar er í senn opinber persóna og venjuleg persóna, svona eins og forstjóri Sjúkratrygginga Íslands sem sagði starfi sínu lausu vegna þess að hún telur sér ekki takast að fjármagna starfsemina og forstjóri Bankasýslunnar sem mætir á opinn fund stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar og svarar nefndarmönnum fullum hálsi.

Fólk sem tekur sér þannig stöðu má búast við umfjöllun um sig og sínar ákvarðanir. Í smærri stíl mætti ég eiga von á umræðu og gagnrýni frá lesendum þessarar síðu og í hruninu fékk ég reyndar vænan skammt af fúkyrðum og dónaskap en því miður frá (sumum) nafnlausum lesendum. Ég gat því ekki farið í neinar rökræður vegna þess að einhverjir kallakallar, eins og þeir komu mér fyrir sjónir, komu inn á síðuna mína til að segja: Þú öfundar bara Bjarna Ármanns og hann má alveg græða peninga.

Nýr vefur RÚV

Ég er af línulegu kynslóðinni (óháð aldri í þessu tilfelli) og vil horfa á sjónvarp og hlusta á útvarp, ekki síst fréttir og fréttatengt efni. Nú skilst mér af fjölmiðlanördasíðu á Facebook að breytingin sem var gerð á vef RÚV á fimmtudaginn snúist um að gera skriflegar fréttir aðgengilegri í snjalltækjum. 

Mér finnst ofsalega skrýtið að þetta hafi ekki verið kynnt á RÚV með einu aukateknu orði. Ég nota vefinn til að varpa sjónvarpsdagskránni upp á sjónvarpsskjá og allt í einu greip ég bara í stillimynd þegar ég ætlaði að skoða dagskrána. Smellunum sem ég þarf að fara í gegnum núna á minni vegferð hefur fjölgað og mér finnst nýja leiðin óskilvirkari en sú sem var fyrir. Ég mun auðvitað aðlagast þessu, aðlögunarhæfnin er ómæld, en ég er ekki ánægð með þetta aukna flækjustig sem RÚV hafði ekki einu sinni fyrir því að kynna fyrir mér. Og það er skylduáskrift.

Fullveldisdagskrá VHS

Ég hef engan hitt í dag sem horfði á fullveldisdagskrá VHS í gærkvöldi. Mér skilst að VHS-hópurinn sé í grunninn spunahópur og kannski unnu þau þáttinn í einni töku og voru lítið búin að undirbúa framvinduna. Það er a.m.k. eina rökrétta skýringin á þessu sundurleita, sundurlausa sundurgerðarefni sem áhorfendum var boðið upp á. Það alalalbesta í þættinum var viðvera Gunnars Þórs Jónssonar sagnfræðings.

Ég á ekki von á að fólk horfi á þetta eftir á þannig að ég skal nú reifa þáttinn í örfáum orðum. Þau fjögur sem skipa hópinn voru í setti og á einum veggnum var hurð sem átti að opnast út í Kaupmannahöfn. Svo fóru þau inn og út um þessar dyr og voru þá ýmist í dönskumælandi umhverfi eða aftur í setti. Hugmyndin skilst mér að hafi verið að rifja upp í spunaformi hvernig við sögðum skilið við Danmörku fyrir 124 árum.

Mér fannst þau ófyndin og svo sjálfhverf og sjálfsupptekin að ég á ekki til frekari orð til að lýsa þessu. Jú, eitt enn, ef ég frétti af einni ungri manneskju sem hafði gaman af þessu mun ég óska eftir rökstuðningi.